ผู้เขียนคร่ำครวญ
1 ที่ริมฝั่งน้ำในบาบิโลน เรานั่งร้องไห้
ใช่ เราร้องไห้ยามที่เรานึกย้อนไปถึงศิโยน
2 เราแขวนพิณของเรา
ไว้บนต้นหลิวที่นั่น
3 ณ ที่นั้น คนที่จับเราเป็นเชลยสั่งให้เราร้องเพลง
คนที่ทรมานเรากล่าวอย่างร่าเริงว่า
“ร้องเพลงของศิโยนให้ฟังสักเพลงหนึ่งสิ”
4 แล้วเราจะร้องเพลงของพระยาห์เวห์
ในแผ่นดินของคนต่างแดนอย่างไร?
คำสาบานของผู้เขียน
5 โอ เยรูซาเล็ม หากข้าลืมเจ้าไป
ก็ขอให้มือขวาของข้า ไร้ความสามารถไปเสีย
6 หากข้าจำเจ้าไม่ได้
ขอให้ลิ้นของข้าติดอยู่กับเพดานปาก
หากข้ามิได้ยกให้เยรูซาเล็มอยู่เหนือความยินดีที่สุดของข้า
ความปรารถนาของผู้เขียน
7 โอ พระยาห์เวห์ ขอทรงระลึกว่า
ชาวเอโดมนั้นได้ทำอะไรลงไปบ้าง
ในวันหายนะของเยรูซาเล็ม
ที่พวกเขากล่าวว่า
“เอามันให้พินาศ ทำลายมันถึงรากถึงโคน!”
8 โอ ธิดาแห่งบาบิโลนเอ๋ย
เจ้าถูกกำหนดไว้แล้วว่าเจ้าจะพินาศ
ผู้ที่ตอบสนองเจ้าอย่างที่เจ้าได้ทำแก่พวกเราก็เป็นสุข !
9 คนที่เอาเด็กเล็กของพวกเจ้าโยนกระแทกหินก็เป็นสุข !
พระคำเชื่อมโยง
4* เนหะมีย์ 2:3
5* สดุดี. 76:5
6* โยบ 29:10; เอเสเคียล3:26
7* อิสยาห์ 34:5, 6; บทเพลงคร่ำครวญ 4:21, 22;เอเสเคียล. 35:2; อาโมส 1:11, 12; เยเรมีย์ 49:7-22; เอเสเคียล 25:12-14; โอบาดีย์ 8-14; โยบ 18:20; ฮาบากุก 3:13; เศฟันยาห์. 2:14
8*อิสยาห์ 21:9; 47:1-15; เยเรมีย์ 25:12; 50:1-46; 51:1-64; อิสยาห์ 13:1-22 ; เยเรมีย์ 51:24, 56; สดุดี 28:4
9* 2 พงศ์กษัตริย์ 8:12; อิสยาห์ 13:16; โฮเชยา 10:14; นาฮูม 3:10
สดุดี 137:1-4 ผู้เขียนคร่ำครวญ
ไม่ใช่เฉพาะผู้เขียนเท่านั้นที่นั่งลงริมฝั่งน้ำในบาบิโลนและร้องไห้คิดถึงเยรูซาเล็ม คนอิสราเอลถูกจับไปเป็นเชลย เพราะพวกเขาได้ทำผิดบาปต่อพระเจ้า และนี่เป็นโทษที่เขาได้รับจากพระองค์โดยตรง ดังนั้น แม้คนที่สัตย์ซื่อต่อพระเจ้าก็ถูกกวาดไปพร้อม ๆ กับคนที่กบฎต่อพระองค์
พวกเขาถูกสั่งให้ทำงานหนักเยี่ยงทาส และมีเวลาที่พวกเขาจะไปรวมกันริมฝั่งน้ำ และที่นั่น พวกเขาพากันคร่ำครวญ ไม่ร้องเพลงอย่างที่เคยทำในศิโยน
พวกเขาแขวนพิณเอาไว้ .. ทั้งๆ ที่ชาวบาบิโลนต่างพากันเยาะเย้ย และสั่งให้ร้องเพลง เป็นภาพที่น่าสลดสำหรับคนอิสราเอลเหลือเกิน
พิณเป็นเครื่องมือที่พวกเขาแสดงออกถึงความชื่นชมยินดีในพระเจ้า
พวกเขาจะทำใจร้องเพลงต่อหน้าศัตรูได้หรือ…ยิ่งร้องน่าจะยิ่งเจ็บปวด
ไม่ต่างอะไรกับตอนที่นาซีจับคนยิวไปหลายล้าน และมีการตั้งวงดนตรีจากเหล่านักโทษเพื่อให้เล่นเพลงคลาสสิคของชาวเยอรมัน!
สดุดี 137:5-6 คำสาบานของผู้เขียน
ผู้ที่เป็นคนของพระเจ้าแล้วมาเป็นเชลยในบาบิโลนไม่อาจลืมเยรูซาเล็มได้ เพราะเมืองนี้คือ การสถิตอยู่ของพระเจ้า พันธสัญญา การช่วยเหลือของพระเจ้าทุกด้าน
เขาขอให้เขาไม่มีความสามารถในการเล่นดนตรีอีกต่อไป ไม่อาจร้องเพลงได้อีกต่อไป หากเขาไม่เห็นความสำคัญของเยรูซาเล็มอย่างที่สุด
สดุดี 137:7-9 ความปรารถนาของผู้เขียน
เขายังจำถึงวันที่ถูกคนต่างชาติเข้ามาทำลายเยรูซาเล็มได้ ศัตรูตั้งใจที่จะถอนรากถอนโคนไม่ให้มีกรุงเยรูซาเล็มนี้ต่อไป
เป็นการพยายามทำลายแผ่นดินของพระเจ้าโดยไม่ให้เหลือการเชื่อพระเจ้าด้วย
ในช่วงเวลานั้น เอโดมเป็นพันธมิตรกับบาบิโลนในการทำลายเยรูซาเล็ม
ในที่สุด เขากล่าวคำทูลขอพระเจ้าให้ทรงแก้แค้นแทนพวกเขา คือขอให้บาบิโลนเองถูกทำลายเช่นกัน และสิ่งที่เขาขอนั้นคือสิ่งที่เอโดมได้ทำกับพวกเขาเมื่อเข้ามาโจมตีเยรูซาเล็ม