ฮีบรู 8:1-2 สิ่งที่เป็นจุดสำคัญคือเรามีมหาปุโรหิตเช่นนี้ ผู้ประทับนั่ง ณ เบื้องขวาของพระที่นั่งแห่งองค์ผู้ทรงยิ่งใหญ่ในสวรรค์และพระองค์ทรงปฏิบัติกรณียกิจในสถานบริสุทธิ์ และพลับพลาแท้ที่พระเจ้าทรงสถาปนา มนุษย์ไม่ได้เป็นผู้สร้างขึ้น

ฮีบรู 8:3-4 ในเมื่อมหาปุโรหิตทุกท่านถูกแต่งตั้งขึ้นมาเพื่อถวายทั้งของถวายและเครื่องบูชาจึงจำเป็นที่องค์ปุโรหิตท่านนี้จะต้องมีสิ่งที่จะถวายเช่นกัน หากพระองค์ทรงอยู่ในโลกพระองค์ก็จะไม่ได้เป็นปุโรหิตเพราะมีปุโรหิตท่านอื่น ๆ ที่ถวายของต่าง ๆ ตามที่บัญญัติกำหนดไว้อยู่แล้ว

ฮีบรู 8:5 ปุโรหิตเหล่านั้นได้ปฏิบัติหน้าที่ในสถานที่ซึ่งเป็นแค่แบบจำลอง เป็นเงาของสิ่งที่อยู่ในสวรรค์ นี่เองที่โมเสสได้เตือนไว้ตอนที่ท่านกำลังจะสร้างพลับพลาว่า “จงระวังทำทุกอย่างตามต้นแบบ(แบบร่าง)ที่ได้แสดงให้เจ้าเห็นบนภูเขานั้น”

ฮีบรู 8:6-7 อย่างไรก็ตาม พระเยซูองค์มหาปุโรหิตของเรา ทรงได้รับพันธกิจที่เป็นเลิศกว่า (ระบบปุโรหิตเดิม) เพราะพระองค์ทรงเป็นสื่อกลางให้กับพันธสัญญาดีกว่าซึ่งอยู่บนพระสัญญาที่เหนือกว่า เพราะหากว่าพันธสัญญาแรกไม่มีข้อบกพร่องก็ไม่ต้องมีพันธสัญญาที่สองอีก

ฮีบรู 8:8 เมื่อพระเจ้าทรงพบความผิดในหมู่ประชากรและตรัสว่า “ดูเถิด วันนั้นจะมาถึง พระเจ้าทรงประกาศ .. เมื่อเราจะทำพันธสัญญาใหม่กับวงศ์วานอิสราเอลและกับวงศ์วานยูดาห์
ฮีบรู 8:9 จะไม่เป็นเหมือนพันธสัญญาที่เราทำกับบรรพบุรุษของพวกเขา ในเวลาที่เราจูงมือนำพวกเขาออกจากแผ่นดินอียิปต์เพราะพวกเขาไม่ซื่อตรงในพันธสัญญาของเรา และเราจะหันหลังให้พวกเขา” องค์พระผู้เป็นพระเจ้าตรัสดังนั้น

ฮีบรู 8:10 องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศว่า นี่คือพันธสัญญาที่เราจะทำกับวงศ์วานอิสราเอลหลังจากสมัยนั้น นั่นคือเราจะใส่บทบัญญัติของเราเข้าไปในจิตใจของพวกเขา และจารึกมันไว้บนแผ่นหัวใจของเขา และเราจะเป็นพระเจ้าของเขา พวกเขาจะเป็นประชากรของเรา

ฮีบรู 8:11-12 ไม่มีใครในพวกเขาที่จะสอนเพื่อนบ้านหรือพี่น้องว่า“จงรู้จักองค์พระผู้เป็นเจ้า”เพราะเขาทุกคนจะรู้จักเราตั้งแต่คนที่ต่ำต้อยสุดไปจนถึงคนที่ใหญ่โตสุดเพราะเราจะอภัยความบาปชั่วของพวกเขา และจะไม่จดจำบาปของพวกเขาอีกต่อไป”

ฮีบรู 8:13 เมื่อพระเจ้าตรัสถึงพันธสัญญาใหม่เท่ากับพระองค์ทรงทำให้พันธสัญญาเดิมนั้นพ้นไป ในไม่ช้า สิ่งที่พ้นยุคและเก่าแก่นั้นจะสูญหายไป

ฮีบรู 8:1-2
หลังจากที่พระเยซูทรงสิ้นพระชนม์ คืนพระชนม์ และเสด็จสู่สวรรค์แล้ว พระองค์ประทับเบื้องขวาพระหัตถ์ของพระบิดา ทรงทำหน้าที่ในฐานะปุโรหิตตามอย่างเมลคีเซเดคในสวรรค์ ซึ่งเป็นของแท้ ต้นแบบของพลับพลาที่โมเสสสร้างขึ้น บัดนี้ เราจึงมีพลับพลานิรันดร์ องค์ปุโรหิตของ เราทรงอยู่ใกล้ชิดพระบิดามากและทรงอยู่ด้วยกันทุกเวลา ไม่เหมือนปุโรหิตที่มาพระวิหารแล้วก็ไป

ฮีบรู 8:3-4
พระเยซูทรงเป็นปุโรหิตตามแบบของเมลคีเซเดคทรงมาจากตระกูลยูดาห์ซึ่งเป็นตระกูลของกษัตริย์ดาวิด หากทรงอยู่ในโลก พระองค์ก็ไม่อาจเป็นปุโรหิตตามสายเลือดได้เลย แต่ผู้เขียนเองได้บอกเราก่อนหน้านี้ว่า จะมีปุโรหิตที่ยิ่งใหญ่กว่าสายของเลวีมากนัก หากเรากลับไปอ่านในฮีบรู 7:11-19 จะเห็นว่าผู้เขียนพยายามอธิบายเรื่องนี้ให้กับยิวที่กำลังลังเลว่าจะกลับไปอยู่ในศาสนายิวเดิมหรือไม่เพราะเป็นคริสเตียนถูกข่มเหงเสมอ

ฮีบรู 8:5
พระเจ้ามักจะทรงใช้เหตุการณ์ สิ่งต่าง ๆ รอบตัวรูปแบบจำลองเรื่องราว มาช่วยให้ผู้คนเข้าใจพระดำริของพระองค์ การสร้างพลับพลาเพื่อนมัสการพระเจ้า ระบบปุโรหิตและการถวายเครื่องบูชาเหล่านี้ ต่างมีเพื่อให้คนได้เข้าใจว่า ความรอดจากพระเจ้ามีการวางแผนอย่างชัดเจน รอบคอบโดยพระองค์เอง ดังนั้น เราจึงต้องมองเรื่องต่าง ๆ ในพระคัมภีร์ทะลุถึงพระดำริในแต่ละสถานการณ์

ฮีบรู 8:6-7
ผู้เขียนกำลังบอกผู้อ่านชาวยิวที่กลับใจมาเป็นคริสเตียนว่า ระบบปุโรหิตเดิมที่พวกเขาคุ้นเคยนั้น เป็นระบบที่มีข้อบกพร่องในแง่ที่ว่า พวกเขาไม่อาจทำตามบัญญัติต่าง ๆ ที่มีอยู่ได้ครบครันเลย พวกเขายังต้องกลับมาถวายเครื่องบูชาไถ่บาปไม่หยุดหย่อน พระเจ้าทรงบอกพวกเขาล่วงหน้าหลายร้อยปีแล้วว่า พระองค์จะทรงทำอะไรกับบัญญัติเดิม แต่ตอนนั้นคนยิวที่ได้ยินคำพยากรณ์นี้ ก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร

ฮีบรู 8:8
ตั้งแต่สมัยของเยเรมีย์ พระเจ้าได้ทรงบอกล่วงหน้าว่า พระองค์จะทรงทำพันธสัญญาใหม่กับพวกเขา และตอนนั้น พวกเขาก็ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่พระองค์ตรัสนั้น หมายความว่าอย่างไร พระองค์ทรงชัดเจนมาก ว่าพระองค์จะทรงทำพันธสัญญาใหม่กับชนอิสราเอล พวกเขาจะไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างเดิมในเรื่องการมาถวายเครื่องบูชาในพลับพลาหรือพระวิหารอีกต่อไป

ฮีบรู 8:9 (เยเรมีย์ 31:31-32)
ชัดเจนว่า พระเจ้าทรงประสงค์ที่จะทำพันธสัญญาใหม่มาตั้งนานแล้ว พระองค์ทรงทราบล่วงหน้าว่าสิ่งนี้ต้องเกิดขึ้น แต่หากไม่มีระบบเดิมอันนี้มาก่อน ผู้คนก็จะไม่รู้ว่า พวกเขาไม่สามารถที่จะทำตามบัญญัติของพระเจ้าด้วยตัวเอง พันธสัญญาใหม่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างพระเจ้ากับคนของพระองค์ การรักพระเจ้าสุดใจสุดจิตสุดกำลังความคิด มาเหนือการกระทำใด ๆ

ฮีบรู 8:10 (เยเรมีย์ 31:31-32)
นี่ไง พันธสัญญาใหม่ที่เหนือกว่าพันธสัญญาเดิมมากมายนัก ไม่ได้เป็นพันธสัญญาที่อยู่บนศิลาสองก้อนที่พระเจ้าประทานให้กับโมเสส แต่เป็นพันธสัญญาที่พระเจ้าจะจารึกเข้าไปในจิตใจ ในความคิด ในสมอง ในชีวิตของประชากรของพระองค์ ผู้ที่ติดตามพระเจ้าไม่จำเป็นต้องติดต่อกับพระองค์ผ่านคนกลางไม่ว่าเป็นแบบใดทั้งสิ้น เพราะพวกเขาจะติดต่อกับพระเจ้าโดยตรง

ฮีบรู 8:11-12 (เยเรมีย์ 31:34)
ในเวลานั้น การมีคนกลางระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์เป็นเรื่องธรรมดา คนทั่วไปจะไม่รู้วิธีที่จะเข้ามาหาพระเจ้า และไม่ได้รับอนุญาตขนาดนั้นด้วย ในประวัติศาสตร์ของยิว จากระบบปุโรหิตก็ยังมีเหล่าธรรมาจารย์สำนักต่าง ๆ ที่เราเห็นในพระคัมภีร์ใหม่ คือพวกสะดูสี ฟาริสี ที่สำคัญคือ
พระเจ้าทรงสัญญาว่า เมื่อยกโทษแล้วพระองค์จะไม่ทรงจำบาปนั้นอีกต่อไป

ฮีบรู 8:13
พันธสัญญาใหม่ที่พระเจ้าประทานผ่าน พระเยซูคริสต์นั้น แตกต่างจากระบบเดิมของความเชื่อที่ส่งต่อมาตั้งแต่สมัยโมเสสลงมาจนยุคของพระเยซูอย่างสิ้นเชิง และในข้อนี้ได้บอกชัดว่า เมื่อระบบเดิมสิ้นไป มันจะหายไปเลย ไม่มีต่อไปอีก นี่เป็นเรื่องสำคัญสำหรับคนยิวที่เคยชินกับการทำพิธีต่าง ๆ ในพระวิหาร สิ่งที่เขารักษาไว้จะหายไปอย่างนั้นหรือ? พวกเขาต้องยอมรับให้ได้

พระคำเชื่อมโยง

การชโลมที่เบธานี
(มัทธิว 26:6–13; ลูกา 7:36–50; ยอห์น 12:1–8)
3 ขณะที่พระเยซูทรงอยู่ในบ้านเบธานี ประทับนั่งเอนพระกาย ที่โต๊ะอาหารบ้านของซีโมนชายโรคเรื้อน มีหญิงผู้หนึ่งนำกระปุกใส่น้ำมันหอมบริสุทธิ์ราคาแพงมากมา น้ำมันหอมนั้นทำจากไม้หอมบริสุทธิ์ เธอทุบกระปุก และเทน้ำมันหอมลงบนพระเศียรของพระเยซู!
4 บางคนที่อยู่ด้วยได้แสดงความเห็นต่อกันอย่างไม่พอใจว่า “เหตุใดจึงทำให้น้ำมันหอมนี้เสียเปล่าเล่า?
5 ถ้าเอาไปขายก็ได้เงินมากกว่าสามร้อยเดนาริอัน (ค่าจ้างคนงานทั้งปี) และเอาเงินไปแจกให้คนยากจนได้” และพวกเขายังตำหนิเธอด้วย
6 แต่พระเยซูตรัสว่า “ปล่อยเธอไป เหตุใดพวกเจ้าต้องกวนใจเธอด้วย? เธอได้ทำสิ่งที่ดีงามให้กับเรา
7 คนยากคนจะอยู่กับเจ้าเสมอ และเจ้าก็ช่วยพวกเขาเมื่อไรก็ได้ แต่เราจะไม่อยู่กับพวกเจ้าตลอดไป
8 เธอได้ทำสิ่งที่ทำได้เพื่อเจิมร่างของเราล่วงหน้า ก่อนที่จะมีพิธีศพ

9 และเราขอบอกความจริงแก่เจ้าว่า ไม่ว่าข่าวประเสริฐจะถูกประกาศในที่แห่งใดในโลก สิ่งที่เธอทำนี้จะถูกกล่าวถึงเป็นการระลึกถึงเธอ“

ยูดาสตกลงใจที่จะทรยศพระเยซู
^{(มัทธิว 26:14–16; ลูกา 22:3–6)}
10 แล้วยูดาส อิสคาริโอท ซึ่งเป็นหนึ่งในศิษย์สิบสองคน ได้ไปหาเหล่าหัวหน้าปุโรหิต เพื่อจะมอบพระองค์ให้พวกเขา 11 ได้ยินอย่างนั้น พวกเขาต่างดีใจ และสัญญาว่าจะให้เงินแก่เขา ยูดาสจึงเฝ้ารอโอกาสที่จะทรยศพระเยซู

เตรียมปัสกา
^{(มัทธิว 26:17–19; ลูกา 22:7–13)}
12วันแรกของเทศกาลขนมปังไร้เชื้อ เมื่อมีการฆ่าเพื่อถวายลูกแกะปัสกา
พวกศิษย์ของพระเยซูทูลถามว่า “พระองค์ท่านต้องการให้พวกเราเตรียมปัสกาเพื่อให้พระองค์รับประทานที่ไหนขอรับ?”
13 ดังนั้นพระองค์จึงทรงส่งศิษย์สองคนไป ตรัสว่า “จงเข้าไปในเมือง จะมีชายคนหนึ่งแบกเหยือกน้ำมาพบเจ้า จงตามเขาไป
14 ไม่ว่าเขาจะเข้าไปบ้านไหน ก็จะกล่าวกับเจ้าของบ้านว่า ‘ท่านอาจารย์ถามว่า ห้องรับแขกของเราอยู่ที่ไหน? และเราจะรับประทานปัสกากับศิษย์ของเราได้ที่ไหน?’
15 และเขาก็จะชี้ให้เจ้าดูห้องใหญ่ชั้นบนที่ตกแต่ง เตรียมไว้พร้อมแล้ว จงเตรียมปัสกาไว้ให้เราที่นั่น”
16ดังนั้นศิษย์ทั้งสองก็เข้าไปในเมือง และที่นั่นพวกเขาก็พบทุกสิ่งตามที่พระเยซูทรงบอกไว้ และพวกเขาก็เตรียมปัสกา

อาหารมื้อสุดท้าย
^{(มัทธิว 26:20–30; ลูกา 22:14–23; 1 โครินธ์ 11:17–34)}
17 เมื่อถึงเวลาค่ำ พระเยซูทรงมาถึงพร้อมกับศิษย์ทั้งสิบสอง
18 และขณะที่พวกเขาเอนกาย และรับประทานอยู่นั้น พระเยซูตรัสว่า “เราบอกความจริงแก่เจ้าว่า มีคนหนึ่งในพวกเจ้าที่กำลังรับประทานด้วยกันกับเราจะทรยศเรา”
19พวกเขารู้สึกเสียใจ และถามพระองค์ทีละคนว่า “เป็นข้าพเจ้าหรือไม่?”

20 พระองค์ทรงตอบว่า “เขาคือคนหนึ่งในสิบสองคน คนที่กำลังจิ้มขนมปังในชามนี้ร่วมกับเรา
21บุตรมนุษย์จะต้องไป ตามที่มีเขียนไว้เกี่ยวกับท่าน แต่วิบัติมายังคนที่ทรยศท่าน จะว่าไปแล้วหากเขาไม่ได้เกิดมาก็ดีกว่า”

พิธีมหาสนิท
22 ขณะที่เขากำลังรับประทานกันอยู่ พระเยซูทรงหยิบขนมปัง และขอพระพร ทรงหักขนมปังเป็นชิ้น ยื่นให้กับศิษย์ ตรัสว่า “จงรับไปเถิด นี่คือกายของเรา”

23 แล้วพระองค์ทรงหยิบถ้วย ทรงขอบพระคุณพระเจ้า แล้วประทานให้เขา ทุกคนก็ดื่มจากถ้วยนั้น
24 พระองค์ตรัสกับพวกเขาว่า
“นี่เป็นโลหิตแห่งพันธสัญญาของเรา ซึ่งต้องเทออกเพื่อคนจำนวนมาก
25 เราบอกความจริงว่า เราจะไม่ดื่มจากน้ำจากผลองุ่นนี้อีกจนกว่าถึงวันที่เราจะดื่มใหม่อีกครั้งในอาณาจักรของพระเจ้า”
26และหลังจากที่ร้องเพลงสรรเสริญแล้ว พวกเขาก็ออกไปยังภูเขามะกอกเทศ

พระเยซูทรงบอกเรื่องที่เปโตรปฏิเสธพระองค์ล่วงหน้า
(เศคาริยาห์ 13:7–9; มัทธิว 26:31–35; ลูกา 22:31–38; ยอห์น 13:36–38)

27 แล้วพระเยซูตรัสกับพวกเขาว่า “พวกเจ้าจะทิ้งเราไป เพราะมีคำเขียนว่า ‘เราจะฟาดผู้เลี้ยงแกะ แล้วแกะทั้งหลายจะกระจัดกระจายไป’
28 แต่หลังจากที่เราคืนชีพขึ้นมา เราจะไปยังกาลิลีก่อนหน้าพวกเจ้า”
29 เปโตรกล่าวออกมาว่า “แม้คนอื่นจะทิ้งพระองค์ไป แต่ข้าพเจ้าจะไม่ทำอย่างนั้น”
30​“เราบอกเจ้าจริง ๆ” พระเยซูตรัสตอบ “คืนนี้ ก่อนไก่ขันสองครั้ง เจ้าจะปฏิเสธว่าไม่รู้จักเราสามครั้ง”
31แต่เปโตรยังยืนยันหนักแน่นว่า “ถึงแม้ข้าพเจ้าจะต้องตายกับพระองค์ ข้าพเจ้าจะไม่ปฏิเสธพระองค์แน่นอน”
ศิษย์คนอื่น ๆ ก็พูดอย่างเดียวกัน

พระเยซูทรงอธิษฐานในสวนเกทเสมนี
(มัทธิว 26:36–46;ลูกา 22:39–46)
32 แล้วพวกเขามาถึงสถานที่แห่งหนึ่งเรียกว่า เกทเสมนี และพระเยซูตรัสกับศิษย์ว่า “จงนั่งอยู่ที่นี่ ตอนที่เราไปอธิษฐาน”
33พระองค์ทรงพาเปโตร ยากอบ และยอห์นไปกับพระองค์ และทรงปวดร้าวพระทัยลึกนัก และทรงหนักพระทัยเป็นอย่างมาก
34 แล้วพระองค์ตรัสกับพวกเขาว่า “จิตวิญญาณของเราเป็นทุกข์หนักแทบจะตายอยู่แล้ว จงอยู่ที่นี่ และเฝ้าระวังไว้”
35 พระองค์ทรงเดินไปอีกหน่อย ทรงซบพระพักตร์ลงและอธิษฐานว่า หากเป็นไปได้ ขอให้ชั่วโมงนั้นพ้นผ่านไปจากพระองค์
36 “โอ อับบา พระบิดาเจ้า” พระองค์ทูล “ทุกอย่างเป็นไปได้สำหรับพระองค์ ขอทรงเอาถ้วยนี้ออกไปจากข้าพระองค์ด้วย แต่อย่าให้เป็นตามใจข้าพระองค์ แต่ให้เป็นไปตามพระประสงค์ของพระองค์เถิด”
37 แล้วพระเยซูทรงกลับมา พบศิษย์หลับอยู่ “ซีโมนเอ๋ย เจ้าหลับอยู่หรือ?”พระองค์ตรัสถาม “เจ้าไม่อาจเฝ้าระวังอยู่สักชั่วโมงเลยหรือ?
38 จงเฝ้าระวังและอธิษฐาน เพื่อว่าเจ้าจะไม่เข้าไปในการทดลอง เพราะวิญญาณพร้อมก็จริง แต่ร่างกายอ่อนกำลัง”

39 พระองค์ทรงออกไปอีกครั้งและอธิษฐาน ตรัสอย่างเดียวกัน
40 ทรงกลับมาอีก และพบพวกเขาหลับอยู่ เพราะง่วงมากจนลืมตาไม่ขึ้น พวกเขาไม่รู้จะตอบพระองค์อย่างไร
41 เมื่อพระเยซูทรงกลับมาครั้งที่สาม พระองค์ตรัสว่า “พวกเจ้ายังจะนอนหลับพักผ่อนอยู่อีกหรือ? พอเถอะ ! เวลามาถึงแล้ว ดูสิ บุตรมนุษย์ถูกทรยศให้ตกในเงื้อมมือคนบาป
42 ลุกขึ้นเถิด ไปกัน ดูสิ คนทรยศมาใกล้เต็มที!”

การทรยศพระเยซู
(มัทธิว 26:47–56; ลูกา 22:47–53; ยอห์น 18:1–14)
43 ขณะที่พระเยซูยังคงตรัสไม่ขาดคำ ยูดาสซึ่งเป็นหนึ่งในศิษย์สิบสองคนก็มาถึง โดยมีฝูงชนถือดาบและกระบองมาด้วย พวกหัวหน้าปุโรหิต ธรรมาจารย์และ ผู้อาวุโสเป็นคนส่งพวกเขามา
44 และตอนนี้เองที่คนทรยศได้ส่งสัญญาณที่เตรียมไว้กับพวกเขา “คนที่ข้าไปจูบก็คือชายคนนั้น พวกเจ้าจับกุมและคุมตัวเขาไปได้เลย”
45 ยูดาสตรงเข้าไปหาพระเยซู กล่าวว่า “รับบี!” และจูบพระองค์
46 แล้วคนเหล่านั้นก็ยึดและจับกุมพระองค์ไว้
47 มีคนที่ยืนดูอยู่คนหนึ่ง ชักดาบออกมาและฟันหูของคนรับใช้ปุโรหิตใหญ่คนหนึ่งออก
48 พระเยซูตรัสว่า “พวกเจ้าออกมาจับเราพร้อมดาบและกระบองราวเหมือนกับจับโจรอย่างนั้นหรือ?
49 ทุกวันเราอยู่กับพวกเจ้า สอนในบริเวณพระวิหาร และเจ้าไม่จับกุมเรา แต่ที่เกิดเหตุเช่นนี้ก็เพื่อเป็นจริงตามพระคัมภีร์”
50 จากนั้นทุกคนก็หนีไป ทิ้งพระองค์ไว้

51 มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่เคยติดตามพระเยซู เขาใช้ผ้าลินินคลุมตัวไว้ แล้วพวกเขาก็ดึงตัวชายคนนั้นไว้
52 แต่เขาสลัดผ้าทิ้ง วิ่งหนีไปทั้ง ๆ ที่เปลือยกาย

พระเยซูต่อหน้าสภาแซนเฮดริน
(มัทธิว 26:57–68; ลูกา 22:66–71; ยอห์น 18:19–24)
53 พวกเขานำพระเยซูไปพบมหาปุโรหิตใหญ่ และหัวหน้าปุโรหิตทั้งหลาย รวมทั้งผู้อาวุโสและธรรมาจารย์ที่เข้ามาชุมนุมกัน
54 ส่วนเปโตรตามพระเยซูมาห่าง ๆ จนถึงลานบ้านของมหาปุโรหิต เขาไปนั่งผิงไฟกับพวกเจ้าหน้าที่
55 ตอนนี้ทั้งหัวหน้าปุโรหิตและทั้งสภาแซนเฮดริน พยายามรวบรวมหลักฐานปรักปรำพระเยซูเพื่อให้ต้องโทษถึงประหารชีวิต แต่พวกเขาก็ไม่สามารถหาหลักฐานได้
56 หลายคนขึ้นเป็นพยานเท็จปรักปรำพระองค์ แต่คำให้การของพวกเขากลับไม่สอดคล้องกันเลย
57 แล้วมีบางคนยืนขึ้นเป็นพยานเท็จกล่าวหาพระองค์

58 “เราได้ยินเขากล่าวว่า ‘เราจะทำลายวิหารที่มนุษย์สร้างขึ้น และภายในสามวันเราจะสร้างวิหารขึ้นใหม่ที่ไม่ได้สร้างด้วยมือ’ ”
59 ถึงอย่างนั้น คำพยานของเขาก็ยังไม่สอดคล้องกัน
60 ดังนั้น ปุโรหิตใหญ่จึงยืนขึ้นต่อหน้าพวกเขา ถามพระเยซูว่า “ท่านไม่มีคำตอบอะไรเลยรึ? จะว่าอย่างไรกับคำกล่าวหาของคนพวกนี้?”
61แต่พระเยซูยังคงนิ่งและไม่ทรงตอบอะไร ปุโรหิตใหญ่ถามพระองค์อีกครั้งว่า “ท่านเป็นพระคริสต์ (พระเมสสิยาห์) พระบุตรของพระเจ้าผู้ทรงเป็นที่สรรเสริญอย่างนั้นหรือ?”
62 “เราคือผู้นั้น” พระเยซูตรัส “และเจ้าจะได้เห็นบุตรมนุษย์ประทับ ณ เบื้องขวาพระหัตถ์ของพระองค์ผู้ทรงฤทธิ์ และเสด็จมาพร้อมกับหมู่เมฆแห่งสวรรค์”
63 เป็นเช่นนี้ มหาปุโรหิตจึงฉีกเสื้อของตนและประกาศว่า “เราจะต้องไปหาพยานที่ไหนอีก?
64 ท่านทั้งหลายได้ยินเขาพูดหมิ่นประมาทแล้วไง ท่านตัดสินอย่างไรเล่า? พวกเขาจึงรวมหัวกันตัดสินว่า พระองค์สมควรรับโทษประหาร
65 แล้วบางคนก็เริ่มต้นถ่มน้ำลายใส่พระองค์ พวกเขาเอาผ้ามาผูกปิดพระเนตร และต่อยพระองค์ ถามว่า
“ทำนายมาสิ!” พวเจ้าหน้าที่มานำตัวพระองค์ไปพร้อมกับตบพระพักตร์

เปโตรปฏิเสธพระเยซู
(มัทธิว 26:69–75; ลูกา 22:54–62; ยอห์น 18:15–18)
66 ขณะที่เปโตรยังอยู่ที่ลานบ้านข้างล่างนั้นเอง มีสาวใช้ของมหาปุโรหิตคนหนึ่งเดินผ่านมา
67 เห็นเขากำลังผิงไฟอยู่ เธอมองตรงไปที่เปโตร และกล่าวว่า “เจ้าก็อยู่กับท่านเยซูแห่งนาซาเร็ธด้วย”
68 แต่เขาปฏิเสธ “ข้าไม่รู้จักท่านสักหน่อย เจ้าพูดอะไรข้าไม่เข้าใจ” แล้วเขาก็ออกไปยังทางเข้าออก และตอนนั้นเองไก่ก็ขัน
69 ที่นั่น สาวใช้คนนั้นเห็นเขา จึงพูดกับคนที่ยืนแถวนั้นอีกว่า “ชายคนนี้เป็นพวกเดียวกันกับเขา”
70 แต่เปโตรก็ปฏิเสธอีก สักครู่ต่อมา คนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ พูดกับเขาว่า “แน่เลย เจ้าเป็นหนึ่งในพวกเขา เพราะสำเนียงเจ้าบอกว่า เจ้าเป็นชาวกาลิลี”
71 แต่เขาเริ่มต้นสบถ และสาบานขึ้นมา “ข้าไม่รู้จักชายคนที่เจ้าพูดถึงสักหน่อย”

72 ทันใดนั้นเอง ไก่ก็ขันเป็นครั้งที่สอง
แล้วเปโตรก็นึกถึงคำที่พระเยซูตรัสกับเขาว่า “ก่อนที่ไก่ขันสองครั้ง เจ้าจะปฏิเสธเราสามครั้ง” เปโตรคิดขึ้นได้นั้น เขาก็ร้องไห้ออกมา

คำอธิบายเพิ่มเติม

มาระโก 14:1-2
การฉลองปัสกาอยู่ในวันที่สิบสี่ของเดือนนิสาน(เทียบได้กับมีนาคม-เมษายน) ส่วนเทศกาลขนมปังไร้เชื้อจะทำในวันที่สิบห้าต่อไปจนถึงวันที่ยี่สิบเอ็ดเดือนเดียวกัน พวกผู้นำต้องการจับกุมและสังหารพระเยซูอย่างจริงจังและต้องการทำแบบลับ ๆ ไม่ให้ใครรู้ด้วย แต่อุปสรรคคือ ในช่วงเทศกาลจะมีชาวยิวเข้ามารวมตัวกันในกรุงเยรูซาเล็มมากมายถ้าคนรู้เข้าก็จะเกิดเรื่องแน่นอน

มาระโก 14:3-9
เราไม่ทราบว่า ซีโมนคนนี้เป็นคนเดียวกับที่พระเยซูทรงรักษาในบทที่ 1:40-42 หรือไม่ดูเหมือนน่าจะเป็นเขา เพราะเขาไม่ต้องออกไปอยู่เองนอกเมืองตามกฎบัญญัติแล้ว แต่มีบ้านที่สามารถรับแขกได้ด้วย พระเยซูได้ไปรับประทานอาหารที่บ้านชายคนนี้
แล้วมีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้น คือ ผู้หญิงคนหนึ่งเอาน้ำมันหอมราคาแพงมาเทบนพระเศียรของพระองค์ … (เรื่องนี้แตกต่างจากอีกเรื่องที่มีผู้หญิงชโลมพระบาท) คนที่เห็นต่างวิพากษ์วิจารณ์กันไป ทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ได้เสียหายอะไร ไม่ได้จ่ายค่าน้ำมันหอมนั้น แต่พระเยซูทรงห้ามพวกเขาไว้ และยังตรัสด้วยว่า ไม่ว่าเรื่องของพระเจ้าประกาศที่ใด ผู้คนก็จะรู้เรื่องนี้ด้วย และก็เป็นจริงดังนั้น เพราะมาระโก มัทธิว ก็ได้บันทึกเรื่องราวนี้ไว้ ส่วนยอห์น 12 ได้บอกถึงมารีย์ที่ชโลมพระบาท
พระเยซูทรงทราบล่วงหน้าอยู่แล้ว และทรงแจ้งให้ศิษย์ทราบด้วยว่า พระองค์จะสิ้นพระชนม์อย่างไร แต่ดูเหมือนพวกศิษย์จะไม่ได้สนใจมาก พวกเขารู้สึกเหมือนว่า พระเยซูจะทรงอยู่กับพวกเขาไปตลอด. น้ำมันหอมดังกล่าวราคาแพงขนาดค่าจ้างแรงงานทั้งปี และพระเยซูก็ไม่ได้ทรงเรียกร้องสิ่งนั้น แต่เป็นสิ่งที่เธออยากจะทำถวายพระเยซู … มีคำถามเดียวว่า พวกเราแต่ละคน มีอะไรบ้างที่จะทำถวายพระเยซูอย่างเธอคนนี้?

มาระโก 14:10-11
จากเรื่องเดียวกันนี้ มัทธิวได้บันทึกว่า ยูดาสตกลงราคาที่สามสิบเหรียญ
จากวันนี้ได้ ยูดาสก็คอยโอกาสที่จะได้เงินนั้นมาเป็นของคนทั้ง ๆ ที่หมายถึงเขาต้องทรยศพระเจ้าและพระอาจารย์ของเขา
นี่คือสิ่งที่ยูดาสแตกต่างจากผู้หญิงคนที่มาเทน้ำมันเจิมพระเยซูมาก ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นศิษย์วงในของพระองค์

มาระโก 14:12-16
ลูกแกะจะถูกฆ่าในวันที่สิบสี่ตอนเย็น วันต่อมาคือวันที่สิบห้าของเดือนนิสาน ก็เป็นเทศกาลขนมปังไร้เชื้อต่อจากเทศกาลปัสกา นี่นับเป็นวันพฤหัส ซึ่งพระเยซูทรงเตรียมที่สำหรับการรับประทานอาหารปัสการ่วมกัน พระองค์ทรงส่งเปโตร และยอห์นไปพบชายคนหนึ่งที่แบกเหยือกน้ำมา และคนนี้จะบอกว่า สถานที่รับประทานอาหารปัสกาอยู่ที่ไหน ซึ่งมีการจัดอยู่ที่ห้องชั้นบนที่ตกแต่งไว้แล้ว และพระเยซูทรงให้ศิษย์ทั้งสองเตรียมอาหารให้ที่นั่น สถานที่แห่งนี้น่าจะเป็นที่เดียวกับห้องชั้นบนที่ผู้เชื่อรอคอยพระวิญญาณในกิจการ 1:13

มาระโก 14:17-21
สดุดี 41:9 บันทึกว่า “แม้กระทั่งเพื่อนของข้า คนที่ข้าไว้ใจ  คนที่กินอาหารกับข้า ก็ยังหันหลังให้” และสิ่งนั้นก็เกิดขึ้นกับพระเยซูจริง ๆ
นั่นคือยูดาสที่จิ้มขนมปังชามเดียวกับพระเยซู แต่ศิษย์ทั้งหลายก็ไม่เข้าใจแม้พวกเขาจะถามพระองค์ และได้รับคำตอบอย่างชัดเจน มัทธิว
มาระโกและยอห์นได้บันทึกเหตุการณ์ตอนนี้ไว้ มีรายละเอียดต่างกันบ้างนิดหน่อย ตามแต่ว่าแต่ละคนเห็นอะไรชัดกว่ากัน มัทธิว ยอห์นบอกชัดว่า คน ๆ ที่จะทรยศพระเยซูก็คือยูดาห์นั่นเอง
พระเยซูทรงรู้ล่วงหน้าว่า ยูดาห์จะเลือกทรยศพระองค์ เพราะเห็นแก่เงิน แต่ก็ยังทรงเลือกเขาให้เป็นศิษย์ใกล้ชิด … แปลกจริง
หลังจากตอนนี้ ยูดาห์ออกไปจากห้อง เขาไม่ได้มีส่วนในพิธีมหาสนิท

มาระโก 14:22-26
ในการรับประทานอาหารปัสกาแบบนี้ ทุกอย่างที่ทำ ที่กินเข้าไปมีความหมายทั้งสิ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นการระลึกถึงการเป็นทาสในอียิปต์ ความทุกข์ทรมาน และการได้เป็นอิสระออกมาพวกเขาจะกินขนมปังไร้เชื้อ เพื่อระลึกถึงการหนีจากอียิปต์ ขนมปังจะเป็นแผ่นที่ต้องหักกิน พวกเขาไม่มีเวลารอให้ขนมปังฟูขึ้นด้วยเชื้อ
พระเยซูทรงเปรียบเทียบขนมปังนี้ว่าเป็นพระกายของพระองค์ ที่กินแล้วจะไม่ตาย คือเรายอมให้พระองค์มาเป็นส่วนในชีวิตของเรา
ส่วนเหล้าองุ่นนั้น พระองค์ทรงอ้างถึงพระโลหิตแห่งพันธสัญญาใหม่ ในวันที่พระองค์จะสิ้นพระชนม์เพื่อรับโทษบาปแทนมนุษย์บนไม้กางเขน การที่ดื่มเข้าไปนั้นบ่งบอกถึงว่า ฤทธิ์เดชการชำระบาปได้เข้าไปในชีวิต จะเปลี่ยนแปลงชีวิตจากข้างในมายังข้างนอก
การร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้าจากการทำพิธีมหาสนิทแบบนี้ มักจะร้องจากหนังสือสดุดี 116-118 เราจะเห็นว่า พระเยซูทรงร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้าก่อนที่พระองค์จะถูกจับในคืนเดียวกันนั้นเอง

มาระโก 14:27-31
ระหว่างทางนั้นเอง พระเยซูทรงบอกเหตุการณ์สำคัญอย่างหนึ่งล่วงหน้าแก่เปโตรและศิษย์คนอื่น นั่นคือ พวกเขาจะทิ้งพระองค์ไปแน่นอน เมื่อพระองค์ถูกจับกุม แต่เปโตรและทุกคนยืนกรานว่า จะไม่มีวันปฏิเสธพระองค์ และตรัสด้วยว่า พระองค์จะไปรอพวกเขาที่กาลิลี ซึ่งเมื่อพวกเขาเจอทูตสวรรค์ในเช้าวันที่คืนพระชนม์ ทูตก็ได้ย้ำคำนี้ด้วย (16:7)
เปโตรมั่นใจมากเป็นคนแรกว่า เขาจะไม่ทิ้งพระองค์ แต่สิ่งที่ทรงตอบเขากลับมานั้น น่าจะทำให้เปโตรเสียหน้าพอควรเลยทีเดียว
มีมาระโกเท่านั้นที่บันทึกว่า เปโตรจะปฏิเสธพระเยซูสามครั้งก่อนไก่ขันสองครั้ง เชื่อว่า เมื่อเปโตรเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มาระโกฟัง เขายังรู้สึกเจ็บปวดกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่

มาระโก 14:32-42
ในเวลาเช่นนี้ พระเยซูทรงต้องการเข้าเฝ้าพระบิดาเป็นที่สุด เพราะสิ่งที่จะทรงเผชิญต่อไปคือ ความตายที่น่าอับอายดั่งนักโทษประหาร ความน่ากลัวของการรับโทษบาปของคนทั้งโลก การทำตามพระทัยพระบิดาโดยที่เวลาหนึ่งพระองค์จะทรงถูกทอดทิ้ง แม้จะเป็นเวลาไม่นานในสายตาของพวกเรา แต่พระองค์ไม่เคยห่างจากพระบิดาเลย…เป็นเวลาที่ไม่ควรเกิดขึ้นกับพระเยซูพระบุตรเลย
ทรงเป็นทุกข์เจียนตาย ศิษย์ของพระองค์ไม่อาจเข้าใจถึงความเจ็บปวดในพระทัยได้ คนอื่น ๆ ทรงให้นั่งอยู่ แต่ทรงนำเปโตร ยากอบ และยอห์นไปด้วย แม้กระนั้น ทั้งสามก็ไม่ได้เข้าไปอธิษฐานพร้อมกับพระองค์ พวกเขาเห็นการคร่ำครวญของพระองค์ ได้ยินคำอธิษฐานนั้นบางส่วน แต่แล้วก็หลับไป เป็นอย่างนี้ถึงสามรอบ พวกเขาง่วง เหนื่อยจนไม่อาจนั่งอธิษฐานกับพระเยซูได้
พระเยซูทรงเป็นทุกข์มากจนถึงกับขอว่า หากเป็นได้ .. ก็ขอให้ไม้กางเขนนั้นผ่านไป แต่..พระบิดาได้ไม่ได้ทรงประสงค์เช่นนั้น เพราะเป็นถ้วยแห่งพระพิโรธที่พระบุตรผู้เดียวเท่านั้นที่ดื่มได้! (ยอห์น 18:11)
ในคำอธิษฐานของพระเยซู คำว่า ถ้วยนี้คือ ถ้วยแห่งพระพิโรธของพระเจ้าที่มีต่อบาปของมนุษย์ซึ่งจริง ๆ แล้ว ไม่ใช่เป็นบาปของพระองค์ที่ต้องมารับเลย (อิสยาห์ 57:17; สดุดี 75:8) แต่พระองค์ทรงรับแทนมนุษย์ที่พระเจ้าทรงรัก แม้ว่าพวกเขาจะกบฏต่อพระองค์มากแค่ไหนก็ตาม
และพระองค์ก็ตรัสให้เขาและเรารู้ว่า การเฝ้าระวังและอธิษฐานสำคัญมาเพื่อจะไม่เข้าในการทดลอง เป็นงานสำคัญที่ต้องตั้งใจสู้ ไม่ใช่ตั้งรับอย่างเดียว

มาระโก 14:43-52
ที่ยูดาสออกไปจากการกินอาหารร่วมกันนั้น ก็เพื่อไปรวบรวมทหารและผู้คนมาจับกุมพระเยซูนั่นเอง ยอห์นกล่าวว่าเป็นกองทหารกับเจ้าหน้าที่จากปุโรหิต ถ้าเป็นทหารหนึ่งกองจะมีประมาณ 600 คน พวกเขาตั้งใจมาจับกุมเพื่อนำพระองค์ไปประหารให้ได้ พวกเขามีทั้งดาบและกระบองมาครบครัน และยูดาสก็เข้ามาพบพระองค์ จูบพระองค์เป็นเครื่องหมายให้คนเหล่านั้นรู้ว่า คนนี้แหละ พระเยซู!
ในเหตุการณ์นี้ มีทาสคนหนึ่งถูกฟันหูขาด มาระโกไม่บอกว่าใคร แต่ยอห์นบันทึกว่าเป็นเปโตรที่ทำเช่นนั้น (ยอห์น 18:10)
จะเห็นได้ว่า พระเยซูไม่ได้หลบ ไม่หนี ไม่ต่อต้าน แต่เพียงกล่าวให้พวกเขารู้ว่า ที่พวกเขาพากันมาจับพระองค์ในลักษณะนี้เพราะเป็นไปตามพระคัมภีร์ที่เขียนไว้ถึงพระองค์ (อิสยาห์ 53:7-9)
ดูสถานการณ์แล้ว พระเยซูทรงยอมให้พวกเขาจับพระองค์แน่นอน ศิษย์ของพระองค์ทุกคนก็เลยพากันหนีไปหมด เกรงว่าตัวเองจะโดนจับตามไปด้วย
เป็นเพราะมาระโกเท่านั้นที่เล่าเรื่องนี้ หลาย ๆ คนจึงให้ความเห็นว่า ชายหนุ่มคนนี้น่าจะเป็นมาระโกนั่นเอง

มาระโก 14:53-65
การสอบสวนพระเยซูนั้น แบ่งเป็นสองขั้นตอนคือ กับสภาสูงของยิวก่อนแล้วจึงส่งพระองค์ไปสอบสวนโดยผู้มีอำนาจจากโรม
หลังจากที่ยูดาห์พาทหารไปจับกุมพระเยซู ก็พามายังผู้นำศาสนายิวที่บ้านของมหาปุโรหิต
ถ้าเรานำเรื่องราวจากมัทธิว มาระโก ลูกา ยอห์น มาเรียบเรียงให้ถูกตามเวลา เราจะเห็นถึงขบวนการทั้งหมด ตอนนี้เราดูว่า มาระโกรายงานว่าอย่างไร …
1 หัวหน้าปุโรหิตและสภาสูงพยายามหาหลักฐานมาเพื่อให้พระเยซูถูกตัดสินประหาร แต่หาไม่ได้
2 เอาคนมาเป็นพยานเท็จ แต่คำพยานของคนเหล่านั้นขัดแย้งไปคนละทิศละทาง
3 ในที่สุดจึงถามพระเยซูเอง .. พระองค์ไม่ตอบ
4 เมื่อพวกเขาถามว่า พระองค์ทรงเป็นพระเมสสิยาห์ที่พระเจ้าทรงเจิม พระองค์ทรงตอบว่าทรงเป็นผู้นั้น …​จุดนี้เองที่ทำให้พวกเขาเอามาเป็นข้อฟ้องร้องพระองค์เท่ากับตอนนี้ ผู้นำศาสนายิวได้บทสรุปว่า พระเยซูสมควรถูกประหารจากนั้นก็มีการเยาะเย้ยถากถางพระองค์ มีคนถ่มน้ำลายรดพระเยซู เอาผ้าปิดพระเนตร และให้ทายว่าใครทำร้าย
ถ้าเป็นสำนักงานข่าว เราจะพบว่า มาระโกรายงานเพียงเท่านี้

มาระโก 14:66-72
แล้วมาระโกก็หันไปรายงานเรื่องของเปโตรที่ได้ปฏิเสธพระเยซู
เราจะเห็นว่า เขาเดินตามพระเยซูไปห่าง ๆ ยังมีความกลัวว่าพวกทหารอาจจะจับเขาไปด้วย และในความกลัวนี้เอง เมื่อมีคนทักสามครั้งทำให้เขา
ปฎิเสธพระองค์ทันที
ครั้งที่ 1 พูดว่า ไม่รู้จัก ไม่รู้เรื่องที่เขาพูดออกมา
ครั้งที่ 2 ปฎิเสธอีกครั้ง
ครั้งที่ 3 คนจับได้ว่าสำเนียงทางเหนือ เริ่มสบถ
บอกว่าไม่รู้จักอีก
เมื่อไก่ขันครั้งที่สอง เปโตรก็นึกได้ว่า พระเยซูได้ตรัสไว้ล่วงหน้าแล้วว่า เขาจะปฏิเสธพระองค์ เขาเสียใจมาก …
เปโตรได้รับการฟื้นฟูอีกครั้ง พระเยซูทรงให้โอกาสเขาบอกรักพระองค์ถึงสามครั้งหลังจากที่ทรงฟื้นจากความตาย (ยอห์น 21 )
แต่น่าเสียดาย ยูดาส อิสการิโอท ไม่ได้กลับใจ แต่ตัดสินใจทำร้ายตัวเอง ทำให้หมดโอกาสที่จะรื้อฟื้นความสัมพันธ์กับพระเยซูอีกครั้ง (กิจการ 1:18)

พระคำเชื่อมโยง

ฮีบรู 7:1 เมลคีเซเดคท่านนี้ ทรงเป็นกษัตริย์แห่งเมืองซาเล็ม และเป็นปุโรหิตของพระเจ้าองค์สูงสุด ท่านพบอับราฮัมตอนที่กลับมาจากการต่อสู้กับกษัตริย์ทั้งหลายและได้อวยพรท่าน (_{ปฐมกาล 14:8-16})
ฮีบรู 7:2 และอับราฮัมได้มอบหนึ่งในสิบจาก ของที่ริบมาทั้งหมด ประการแรกนามของท่านหมายถึง “กษัตริย์แห่งความเที่ยงธรรม” ท่านยังเป็น “กษัตริย์แห่งเมืองซาเล็ม” ซึ่งหมายถึง “กษัตริย์แห่งสันติสุข”
ฮีบรู 7:3 ไม่มีบันทึกลำดับวงศ์วานของท่าน ไม่มีบิดามารดา ไม่มีบันทึกวันเริ่มต้นชีวิตหรือวันสิ้นสุดชีวิต แต่เป็นเหมือนกับพระบุตรของพระเจ้า ท่านดำรงตำแหน่ง ปุโรหิตเป็นนิตย์

ฮีบรู 7:4-5 ให้พิจารณาให้ดีว่า ท่านเมลคีเซเดคยิ่งใหญ่เพียงใด แม้แต่อับราฮัมต้นวงศ์วานของเรา ยังได้ถวายหนึ่งในสิบจากสิ่งที่ริบมาจากการสู้รบ บทบัญญัตินั้นสั่งให้วงศ์วานเลวีที่มีตำแหน่งปุโรหิตรับหนึ่งในสิบจากประชาชน นั่นคือ จากพี่น้องของพวกเขา แม้ว่า พี่น้องของเขาเองก็เป็นเชื้อสายของอับราฮัมเช่นกัน

ฮีบรู 7:6-7 แต่ท่านเมลคีเซเดค ท่านไม่ได้สืบเชื้อสายจากเลวี ก็ได้เก็บหนึ่งในสิบจากอับราฮัม และอวยพรให้เขาผู้ได้รับพระสัญญาการที่ผู้น้อยได้รับพรจากผู้ใหญ่นั้นเป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้
ฮีบรู 7:8 ในกรณีของเลวี คนที่รับหนึ่งในสิบเป็นมนุษย์ที่ตาย แต่กรณีของท่านเมลคีเซเดคท่านเป็นผู้ที่ได้รับการประกาศว่า ดำรงชีวิตอยู่ตลอดไป

ฮีบรู 7:9-10 กล่าวได้อีกอย่างคือเลวีที่รับหนึ่งในสิบ ได้ถวายหนึ่งในสิบผ่านอับราฮัมแล้วเพราะเมื่อท่านเมลคีเซเดคพบอับราฮัม เลวียังอยู่ในกายของอับราฮัมซึ่งเป็นบรรพบุรุษของเขาฮีบรู 7:11 หากว่าระบบปุโรหิตเลวีซึ่งเป็นฐานของบทบัญญัติ สามารถทำให้ผู้คนมีความสมบูรณ์แบบอย่างที่พระเจ้าทรงประสงค์ เหตุใดพระองค์จึงทรงตั้งระบบปุโรหิตที่แตกต่างไป โดยมีปุโรหิตตามแบบอย่างท่านเมลคีเซเดค ไม่ใช่ตามแบบอย่างของอาโรน?

ฮีบรู 7:12-13 เพราะเมื่อระบบของปุโรหิตเปลี่ยนแปลงกฎบัญญัติก็ต้องเปลี่ยนด้วยเช่นกันปุโรหิตผู้ที่เรากล่าวถึงเป็นผู้ที่มาจากเผ่าอื่น ซึ่งไม่เคยมีใครในเผ่านั้นรับใช้ต่อหน้าแท่นบูชาในฐานะปุโรหิตมาก่อน
ฮีบรู 7:14-15 เพราะเป็นที่ประจักษ์ชัดว่า องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรามาจากเชื้อสายเผ่ายูดาห์ โมเสสเองไม่เคยกล่าวว่ามีปุโรหิตมาจากเผ่านั้น และสิ่งที่เรากล่าวถึงจะชัดเจนมากขึ้น เมื่อมีปุโรหิตอีกท่านที่เหมือนท่านเมลคีเซเดคปรากฏขึ้น 

ฮีบรู 7:16-17 พระองค์เป็นปุโรหิตโดยไม่ได้ใช้กฎระเบียบการสืบทอดตามบรรพบุรษแต่เป็นโดยฤทธิ์เดชแห่งชีวิตซึ่งไม่อาจทำลายได้ ตามที่ได้มีคำยืนยันว่า
“ท่านเป็นปุโรหิตตลอดไปเป็นนิตย์ตามแบบอย่างของท่านเมลคีเซเดค”

ฮีบรู 7:18-19 กฎเกณฑ์ดั้งเดิม (ในระบบปุโรหิต)จึงถูกยกเลิกไป เพราะไม่ได้คุณภาพและไร้ประโยชน์ (เพราะบทบัญญัติไม่อาจทำให้สิ่งใดดีพร้อมได้เลย) มีการให้ความหวังที่ดีกว่า ความหวังนี้ทำให้เราเข้าใกล้พระเจ้าได้

ฮีบรู 7:20-21 และทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ก็ด้วยคำปฏิญาณจากพระเจ้า เพราะผู้อื่นที่มาเป็นปุโรหิตต่างมาโดยไม่ได้มีคำปฏิญาณใด ๆ แต่พระเยซูทรงมาเป็นปุโรหิตด้วยคำปฏิญาณ เมื่อพระเจ้าตรัสกับพระองค์ว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงปฏิญาณแล้วและจะไม่เปลี่ยนพระทัย คือว่า ท่านเป็นปุโรหิตตลอดไปเป็นนิตย์”

ฮีบรู 7:22-23เป็นเพราะคำปฏิญาณนี้เอง พระเยซูจึงทรงมาเป็นผู้ประกันของพันธสัญญาที่ดีกว่าเดิม มีปุโรหิตมากมายที่รับตำแหน่งสืบทอดต่อ ๆ กัน เพราะความตายนั้นกั้นไม่ให้พวกเขาทำงานในตำแหน่งนั้นตลอดไป

ฮีบรู 7:24-25 แต่เป็นเพราะพระเยซูทรงพระชนม์เป็นนิตย์ พระองค์จึงทรงเป็นปุโรหิตที่ดำรงตำแหน่งอย่างยั่งยืน
ดังนั้น พระองค์จึงทรงช่วยคนที่เข้ามาใกล้พระเจ้าโดยทางพระองค์ถึงที่สุดเพราะพระองค์ทรงพระชนม์อยู่เสมอ
เพื่อทูลวิงวอนเพื่อพวกเขา

ฮีบรู 7:26 มหาปุโรหิตเช่นนี้ สามารถช่วยเราจริง ๆ นั่นคือ
ท่านที่บริสุทธิ์ ปราศจากความผิดไร้ตำหนิ ถูกแยกออกจากคนบาปและเป็นที่ยกย่องเหนือฟ้าสวรรค์

ฮีบรู 7:27 พระเยซูไม่เหมือนมหาปุโรหิตอื่น เพราะพระองค์ไม่จำเป็นต้องถวายเครื่องบูชาประจำวันเพื่อบาปของพระองค์ก่อนและต่อมาเพื่อบาปของประชาชน ที่พระองค์ทรงสละชีวิตของพระองค์เอง เท่ากับเป็นเครื่องบูชาเพื่อบาปครั้งเดียวเป็นพอ
ฮีบรู 7:28 เพราะกฎบัญญัติแต่งตั้งคนที่มีข้อจำกัดเพราะเป็นมนุษย์ที่อ่อนแอมาเป็นมหาปุโรหิต แต่คำปฏิญาณที่มาหลังกฎบัญญัตินั้นได้แต่งตั้งพระบุตรผู้ทรงถูกทำให้สมบูรณ์เพียบพร้อมตลอดไปเป็นนิตย์

อธิบายเพิ่มเติม

ฮีบรู 7:1
ครั้งแรกที่เราพบท่านเมลคีเซเดคนั้น คือครั้งที่อับราฮัมไปช่วยชีวิตโลทหลานชาย โดยการสู้รบกับกษัตริย์จากตะวันออกที่กวาดต้อนชาวโสโดม
ไป ชนะพวกเขาได้ราบคาบ และริบข้าวของมาอีกมากมาย เมื่อกลับมา ก็มาพบกับท่านเมลคีเซเดคโดยอับราฮัมได้มอบทรัพย์สินที่ได้มาหนึ่งในสิบให้กับท่านซึ่งเป็นทั้งกษัตริย์เมืองเยรูซาเล็ม และเป็นปุโรหิตคือคนกลางระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์ด้วย

ฮีบรู 7:2
ชื่อของท่านเมลคีเซเดกนั้น มีความหมายตรงไปยังองค์พระเยซูคริสต์ นั่นคือ คำว่า เมลคี หมายถึงกษัตริย์​และ เซเดค คือ ความเที่ยงธรรม
แปลชื่อท่านตรง ๆ คือ “กษัตริย์แห่งความเที่ยงธรรม” และยังทรงเป็นกษัตริย์แห่งสันติสุขซึ่งก็มีความหมายถึง องค์พระเยซูผู้ประทานสันติสุขให้ไม่เหมือนสันติสุขแบบของโลก อิสยาห์ 9:6 และ 11:14 ได้บอกล่วงหน้าว่าพระเยซูคือราชาแห่งสันติ

 ฮีบรู 7:3
อย่าเพิ่งถอดใจเรื่องของท่านเมลคีเซเดคผู้นี้ เราอาจคิดว่า ท่านเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับฉันคนนี้ ถ้าเรารู้จักท่าน เราจะเข้าใจอะไร ๆ ที่เกี่ยวกับพระเยซูในฐานะคนกลางระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์ มากขึ้น มีบันทึกเกี่ยวกับท่านในหนังสือโบราณอื่น ๆ แต่สิ่งสำคัญที่เราต้องรู้จากฮีบรูคือ ท่านเหมือนพระบุตรพระเจ้า และดำรงตำแหน่งนี้ตลอดไป

ฮีบรู 7:4-5
การที่อับราฮัมมอบสิบลดให้กับเมลคีเซเดค เท่ากับว่า เมลคีเซเดคเป็นผู้ที่ใหญ่กว่า อับราฮัมยอมรับว่า กษัตริย์-ปุโรหิตองค์นี้ ต้องได้รับการนับถือต้องได้รับของถวาย เมลคีเซเดคมาก่อนระบบปุโรหิต-เลวีในสมัยของโมเสส การมอบของถวายหนึ่งในสิบของอับราฮัมนี้ เป็นต้นแบบสำคัญที่อีกสี่ร้อยปีต่อมาที่พระเจ้าได้ทรงให้โมเสสตั้งระบบคนกลางระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์ด้วยเผ่าเลวี ซึ่งเป็นระบบที่จะหมดสิ้นในวันหนึ่ง

ฮีบรู 7:6-7
แม้ว่าอับราฮัมเป็นที่นับถือของผู้คนมากมาย ในฐานะที่เป็นบิดาของประชาชาติ แต่แล้วกลับมาพบว่า มีผู้ที่ยิ่งใหญ่กว่าเขา และยังอวยพรเขาด้วย ที่กล่าวเช่นนี้เป็นเพราะท่านเมลคีเซเดค รับของถวาย และให้พรแก่อับราฮัม เท่ากับอับราฮัม บิดาแห่งประชาชาติยังมีฐานะที่ต่ำกว่าท่านเมลคีเซเดค จากเหตุการณ์ตอนนี้เราพบว่า ระบบคนกลางระหว่างพระเจ้ามนุษย์มีมานานแล้ว ก่อนระบบปุโรหิตสมัยโมเสส

ฮีบรู 7:8
จากข้อสามกล่าวว่าลักษณะของท่านเมลคีเซเดคก็คือ ไม่มีบิดามารดา ไม่มีลำดับวงศ์ ไม่มีวันเกิดหรือวันสิ้นชีวิต เป็นเหมือนพระบุตรพระเจ้า และ
เป็นปุโรหิตตลอดไป สิ่งที่กำลังหมายถึงก็คือการที่เมลคีเซเดคมาปรากฏตัว มีความสำคัญมากกว่าระบบปุโรหิตของเผ่าเลวีที่โมเสสตั้งขึ้น 
มีความเหมือนกับหน้าที่ตำแหน่งของพระเยซูแบบเหมือนเป๊ะ ทุก ๆ อย่างตามที่บรรยายไว้

ฮีบรู 7:9-10
สิบลดที่อับราฮัมมอบให้กับเมลคีเซเดค มีความสำคัญมากเพราะเท่ากับว่า เลวีในสมัยสี่ร้อยปีต่อมา ก็ได้ให้สิบลดแก่เมลคีเซเดคล่วงหน้าแล้ว
ผ่านอับราฮัมซึ่งเป็นต้นตระกูลของพวกเขาที่ผู้เขียนได้พยายามอธิบายมาถึงตอนนี้ ก็เพื่อผู้อ่านซึ่งเป็นคนยิว ที่ยังยึดติดกับระบบปุโรหิต
จะได้เข้าใจว่า การที่พระเยซูทรงเป็นปุโรหิตหรือคนกลางของเรานั้นสำคัญอย่างยิ่ง

ฮีบรู 7:11
เราจะเห็นว่า พระเจ้าทรงต้องการระบบคนกลาง (ปุโรหิต) แบบอย่างของท่านเมลคีเซเดค ไม่ใช่แบบอาโรน ตรัสกับพระเยซูในในฮีบรู 5:5-6 ว่า “เจ้าเป็นบุตรชายของเรา.. เจ้าเป็นปุโรหิตนิรันดร์ตามแบบอย่างของท่านเมลคีเซเดค” ระบบของอาโรนทำให้เรารู้ว่าเราบาปอย่างไร และมีมนุษย์เป็นคนกลาง แต่ระบบของเมลคีเซเดค มีพระเยซูผู้เดียวเป็นคนกลางระหว่างเรากับพระเจ้า

ฮีบรู 7:12-13
ระบบปุโรหิตเปลี่ยน แทนที่ปุโรหิตจะเป็นมนุษย์ที่อ่อนแอ และทำผิดบาป กลับกลายเป็นพระเยซูทรงมาเป็นคนกลางระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์แทน
ดังนั้น กฎบัญญัติจึงไม่เหมือนเดิมในหลาย ๆ กรณี อย่างเช่นสมัยก่อนเรายึดกฎบัญญัติเป็นหลักในการที่ทำให้พระเจ้าพอพระทัย แต่มาบัดนี้
การเชื่อวางใจ และติดตามพระเยซูต่างหากที่ทำให้พระเจ้าทรงพอพระทัย

ฮีบรู 7:14-15
ย้อนกลับไปที่เรื่องของปุโรหิตหรือคนกลางระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์ สมัยโมเสสผู้ที่จะเป็นปุโรหิตได้ก็ต้องมาจากเผ่าเลวีเท่านั้น ทั้งหมดที่ผ่านมา
ระบบต่าง ๆ ที่เราเห็น เป็นเพียงการบอกเราว่าเราซึ่งเป็นมนุษย์ต้องได้รับการช่วยเหลือจากพระเจ้าด้วยวิธีของพระองค์ และสิ่งที่ดีกว่าระบบ
ปุโรหิตของโมเสสก็คือ ความบริสุทธิ์ขององค์ผู้เป็นปุโรหิต และศักดิ์ศรีความเป็นกษัตริย์

 ฮีบรู 7:16-17
พระเยซูทรงเป็นคนกลางระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์โดยที่พระองค์ไม่ได้รับตำแหน่งนี้มาด้วยการสืบทอดทางสายเลือดเหมือนอย่างเลวี แต่พระองค์
ทรงเป็นคนกลางหรือปุโรหิตแบบเดียวกับท่านเมลคีเซเดคซึ่งท่านมีตำแหน่งปุโรหิตนี้ก่อนที่จะมีระบบปุโรหิตในสมัยโมเสส และตำแหน่งหน้าที่ของพระองค์ก็ไม่ได้อยู่ชั่วคราว แต่ยั่งยืนเป็นนิตย์ไม่มีใครทำลายได้ ไม่หายไป ไม่มีวันสูญสิ้น

ฮีบรู 7:18-19
เราเป็นคนต่างชาติ ระบบปุโรหิตเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจ ผู้เขียนกำลังบอกเราว่า กฎในระบบคนกลางระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์ซึ่งเป็นของเดิมที่พระเจ้าทรงตั้งในสมัยโมเสสนั้น ได้บอกชัดว่า ไม่สมบูรณ์แบบ ช่วยให้คนรอดไม่ได้จริง ๆ พระเจ้าไม่ทรงต้องการให้มนุษย์ติดกับดักของบัญญัติที่เพียงชี้ให้เห็นเราว่า เราเป็นคนแบบใด เราทำผิดอย่างไรไปบ้าง แต่เราต้องมาหาพระผู้ช่วยแท้

ฮีบรู 7:20-21
คำว่า คำปฏิญาณนั้น คือคำสัญญาอันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้ อิสราเอลสมัยก่อนจะขอให้พระเจ้าทรงเป็นพยานคำปฏิญาณคำปฏิญาณบ่งบอกความตั้งใจที่จะทำให้สิ่งที่กล่าวไว้สำเร็จตามที่พูดอย่างแน่นอน ปุโรหิตหรือคนกลางทั้งหลายสมัยโมเสสเป็นต้นมาถูกตั้งโดยระบบต่อเนื่อง แต่พระเยซูทรงถูกตั้งโดยคำปฏิญาณของพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์

ฮีบรู 7:22-23
ที่ทรงเป็นปุโรหิตที่ดีกว่าด้วยเหตุผลหลายประการเป็นเพราะพระเจ้าปฏิญาณจะประทานปุโรหิตนิรันดร์ ไม่ว่าจะเป็นช่วงอายุไหน ปีไหนในประวัติ-
ศาสตร์ เราก็มีพระเยซูเป็นคนกลางระหว่างพระเจ้ากับเรา -พระเยซูทรงพระชนม์อยู่เป็นนิตย์ -การเป็นคนกลางของพระองค์ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ต้องเปลี่ยนตัว มีการนับว่าจากสมัยโมเสสถึงค.ศ. 70 มีการเปลี่ยนตัวปุโรหิตถึง 83 คน !

ฮีบรู 7:24-25
ที่พระเยซูทรงช่วยได้เพราะทรงเป็นพระเจ้าเป็นมนุษย์ในพระองค์เดียวกัน พระเยซูทรงพระชนม์อยู่เพื่อวิงวอนเพื่อคนที่มาใกล้พระองค์ ทรงชำระให้บริสุทธิ์ ทรงเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาการที่ทรงช่วยจนถึงที่สุดหมายถึงได้ทั้งการช่วยอย่างสมบูรณ์แบบ และ เสมอไป การช่วยให้รอดของพระองค์เพื่อเราจึงสมบูรณ์แบบรอบด้านและเป็นการช่วยเสมอ ตลอดไป 

ฮีบรู 7:26
ความเหมาะสมเช่นนี้ ไม่มีใครทำให้ได้นอกจากพระเจ้าจะทรงกำหนดให้ เวลาเรามีอาจารย์หรือครูสอนที่เราชอบ วันหนึ่งเราอาจผิดหวังเพราะเขาเป็นแค่มนุษย์มีโอกาสทำพลาดได้ แต่พระเยซูทรงอยู่เหนือมนุษย์คนใด เหนือฟ้าสวรรค์ ทรงไร้ที่ติหน้าที่คนกลางระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์จึงเหมาะสมที่จะเป็นของพระองค์ผู้เดียว

ฮีบรู 7:27
พระองค์ทรงแตกต่างจากปุโรหิตที่เป็นมนุษย์ที่อ่อนแอ เดี๋ยวพลาด เดี๋ยวกลับใจ เดี๋ยวดี พระองค์ได้ทรงสละชีวิตของพระองค์บนไม้กางเขน
เพียงครั้งเดียว และการสละครั้งนั้น เพียงพอแล้วและบัดนี้ทรงนั่งข้างขวาพระบิดาในสวรรค์ทรงรับการยกย่องเหนือผู้ใดในเอกภพ (ปุโรหิต
ทั่วไปต้องถวายเครื่องบูชาในวันลบบาปปีละครั้งแถมยังต้องถวายเครื่องบูชาทุกวันด้วย)

ฮีบรู 7:28 เราต้องแยกระหว่างกฎบัญญัติ กับคำปฏิญาณของพระเจ้า กฎ ทำไว้เพื่อให้ทำตามกฎกันต่อไปเรื่อย ๆ และมนุษย์ก็มีความจำกัด เพราะแพ้บาปได้เสมอ เราเองเป็นคนบาปที่ถูกแยกออกจากพระเจ้า ไม่มีระบบใดในโลก วิธีการใดที่จะเป็นสะพานระหว่างพระเจ้ากับเรา ดังนั้นเราจึงต้องการพระบุตรของพระเจ้าองค์นี้ มาเป็นผู้เชื่อมความสัมพันธ์ ให้เราคืนดีกับพระเจ้าอีกครั้งหนึ่ง

พระคำเชื่อมโยง

หลักคำสอนพื้นฐาน

6:1 ดังนั้น ให้เราพากันผ่านหลักคำสอนพื้นฐานเกี่ยวกับพระคริสต์ และก้าว
ต่อไปสู่ความเป็นผู้ใหญ่ อย่าให้เราต้องวางพื้นฐานซ้ำอีกในเรื่อง
1 การกลับใจจากการกระทำที่นำสู่ความตาย 
2 และความเชื่อในพระเจ้า

6:2-3 3 คำสอนเรื่องการชำระให้สะอาด
4 การวางมือ 
5 เรื่องการคืนชีพจากความตาย
6 และการพิพากษาลงโทษนิรันดร์
หากพระเจ้าทรงอนุญาต เราจะมุ่งหน้าก้าวต่อไป

อย่าทิ้งทางนี้ไป..เพราะอันตราย

6:4-5 ส่วนบรรดาคนที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับความเข้าใจ ได้ลิ้มรสของประทาน
จากสวรรค์ คนที่มีสัมพันธ์สนิทกับพระวิญญาณบริสุทธิ์ คนที่เคยรับความดีแห่งพระวจนะของพระเจ้าได้สัมผัสฤทธิ์เดชของยุคที่กำลังเคลื่อนเข้ามา

6:6แล้วกลับละทิ้งทางนี้ไป … กรณีนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะนำพวกเขากลับมา สู่การกลับใจอีกครั้ง เพราะพวกเขาได้ตรึงพระบุตรของพระเจ้าอีกครั้ง
และทำให้พระองค์ทรงอับอายต่อหน้าสาธาณชน

6:7-8 ผืนดินที่ได้รับน้ำฝนซึ่งตกลงมา และเกิดพืชผลต่าง ๆ ที่เป็นประโยชน์
แก่คนที่เพาะปลูกดูแล ก็เท่ากับเป็นพระพรจากพระเจ้า แต่ผืนดินที่เกิด
ต้นหนามเล็กหนามใหญ่ก็ไร้ค่าใกล้ถูกสาป ในที่สุดก็จะถูกไฟเผา

6:9 เพื่อนรัก แม้ว่าเราจะพูดเช่นนี้ เราก็ตระหนักว่า ในกรณีของท่าน
นั้นยังมีสิ่งที่ดีกว่า คือสารพัดสิ่งที่จะมาพร้อมกับความรอด

พากเพียรบากบั่น จนถึงที่สุด

6:10 เพราะพระเจ้าทรงยุติธรรม พระองค์จะไม่ทรงลืมงานที่ทำ และความรัก
ที่ท่านมีต่อพระนามของพระองค์ ในขณะที่ท่านได้รับใช้วิสุทธิชนของพระเจ้า และยังจะรับใช้พวกเขาต่อไป

6:11-12 เราปรารถนาให้ท่านแสดงว่าได้พากเพียรบากบั่นจนถึงที่สุด เพื่อว่าจะทำให้สิ่งที่ท่านหวังนั้นเกิดขึ้นจริง เพื่อท่านจะไม่เป็นคนเฉื่อยช้า แต่จะเลียนแบบคนที่ได้รับมรดกตามพระสัญญาโดยอาศัยทั้งความเชื่อและความทรหดอดทน

คำปฏิญาณจากองค์ผู้สูงสุด

6:13-14 เมื่อพระเจ้าทรงทำสัญญาต่ออับราฮัมนั้น พระองค์ทรงกล่าวคำปฏิญาณโดยอ้างพระนามของพระองค์เอง เพราะไม่มีใครใหญ่กว่าพระองค์ที่จะทรงอ้างในคำปฏิญาณได้ ตรัสว่า“เราจะอวยพรเจ้าแน่นอนและทวีจำนวนลูกหลานที่สืบเชื้อสายจากเจ้า”

6:15-16 ดังนั้น อับราฮัมจึงได้รับตามพระสัญญาหลังจากที่ได้รอคอยอย่างอดทน  มนุษย์นั้นจะสาบานโดยอ้างบุคคลที่ยิ่งใหญ่กว่าตนเอง และคำปฏิญาณของพวกเขาก็เป็นสิ่งยืนยันเพื่อจบการโต้แย้งใด ๆ

6:17 ดังนั้น เมื่อพระเจ้าทรงเต็มพระทัยที่จะแสดงให้ทายาทที่จะรับตามพระสัญญารู้ชัดว่า ไม่มีการเปลี่ยนสิ่งที่ทรงตั้งพระทัยไว้ พระองค์ทรงยืนยันพระสัญญานั้นด้วยคำปฏิญาณ (ภาษาเดิมว่าคำสาบาน)

ความหวังที่อยู่ข้างหน้า

6:18 ดังนั้น โดยสองสิ่งนี้ที่ไม่มีวันเปลี่ยนและเป็นไปไม่ได้ที่พระเจ้าจะตรัสมุสา พวกเราที่ได้หนีไปยึดความหวังซึ่งเตรียมไว้ต่อหน้าพวกเราจึงต่างได้รับกำลังใจ

6:19-20 เรามีความหวังนี้ เป็นสมอสำหรับจิตวิญญาณทั้งมั่นคง ปลอดภัย เป็นหวังที่ได้เข้าไปยังสถานที่บริสุทธิ์เบื้องหลังม่าน เป็นที่ซึ่งพระเยซูผู้ทรงเข้าไปก่อนเพื่อเรา พระองค์จึงทรงเป็นมหาปุโรหิตเป็นนิตย์ตามแบบอย่างท่านเมลคีเซเดค

อธิบายเพิ่มเติม

ฮีบรู 6:1
ประเด็นสำคัญตอนนี้ คือ การเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในความเชื่อ พี่น้องที่เข้ามาเชื่อนั้น ส่วนใหญ่เปลี่ยนจากศาสนายิว มาสู่ความเชื่อในพระเยซูคริสต์ ผู้เขียนได้กล่าวถึงพื้นฐานที่สำคัญหกหัวข้อ หลักคำสอนพื้นฐานดังกล่าวจะเป็นรากฐานที่สำคัญให้กับผู้เชื่อ สอง อย่างแรกคือ การกลับใจและความเชื่อ ซึ่งนับว่าเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเราเช่นกัน

ฮีบรู 6:2-3
การชำระให้สะอาดและการวางมือนั้น คู่กัน มีความหมายถึงการรับบัพติศมา และเมื่อ มีการวางมืออธิษฐานให้ เป็นภาษาท่าทางที่สื่อว่า คน ๆ นั้น ได้รับพระวิญญาณของพระเจ้าเข้ามาในชีวิต และก้าวเข้าสู่ชุมชนพระกายของพระคริสต์ ส่วนสองข้อสุดท้ายคริสเตียนจะต้องเข้าใจว่า พระเยซูผู้ทรงคืนชีพจากตายจะเสด็จกลับมาและพิพากษาโลก

ฮีบรู 6:4-5
พระคำตอนนี้ต้องอ่านคู่ไปกับข้อที่หก ในสองข้อนี้กำลังอธิบายถึงคนที่เคยรู้จักพระเจ้ามาอย่างดี ทั้งเข้าใจ ทั้งได้ของประทานที่ล้ำเลิศ ทั้งได้เคยสนิทกับองค์พระวิญญาณรู้จักพระวจนะของพระเจ้าอย่างทะลุปรุโปร่ง เป็นคนที่ได้รับสิ่งดี ๆ จากพระเจ้าอย่างเหลือล้น แต่แล้ว เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันคือ …..

ฮีบรู 6:6
เขาละทิ้งทางของพระเจ้าทั้งที่รู้ดีกว่าใครเหมือนกับคนที่พระธรรมโรม 1:28 กล่าวว่า “เขาไม่เห็นคุณค่าของการที่รู้จักพระเจ้า” ข้อความตอนนี้ยากที่จะเข้าใจ และยังน่ากลัวสำหรับชีวิตของคน ๆ นี้ด้วย การที่บอกว่าเขาตรึงพระเยซูอีกครั้งก็คือ เขากำลังทำอย่างเดียวกับคนที่ตรึงพระเยซูในอดีต… คือปฏิเสธเยาะเย้ย และดูหมิ่นพระองค์

ฮีบรู 6:7-8
นี่เป็นภาพเดียวกับที่กล่าวมาตั้งแต่ต้น คนหนึ่งได้รับของดีจากพระเจ้ามาทั้งชีวิตแต่แล้วปฏิเสธพระองค์ ก็เหมือนกับแผ่นดินที่ได้รับน้ำฝนอย่างเพียงพอ แต่กลับเกิดต้นหนามทั้งเล็กใหญ่ ผืนดินนั้นก็เท่ากับไร้คุณค่า บางครั้งเราคิดว่า เราโอเคแล้ว เป็นลูกคริสเตียน หรือเป็นสมาชิกในโบสถ์ แต่หารู้ตัวไม่ว่าจริง ๆ เป็นคนที่ยังไม่ได้รู้จักพระเจ้า

ฮีบรู 6:9
หลังจากที่ผู้เขียนได้บอกเล่าถึงสิ่งน่ากลัวที่จะเกิดกับคนที่ปฏิเสธพระเจ้าไป ท่านก็พูดถึงสิ่งที่ทำให้เกิดความหวังใจในสิ่งดี ๆ ท่านเชื่อว่าพี่น้องที่อ่านจดหมายฉบับนี้ จะไม่อยู่ในกรณีนั้น ท่านกำลังบอกว่า “ข้าเชื่อว่าเจ้าทั้งหลายจะได้รับความรอด” นั่นเอง เราต้องดูต่อไปว่าทำไมท่านมีความหวังใจเช่นนี้

ฮีบรู 6:10
ที่ผู้เขียนฮีบรูมีความหวังใจกับพี่น้องเป็นเพราะพวกเขาได้ออกแรงทำงานรับใช้พี่น้องรับใช้พระเจ้าด้วยความรักที่มีต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าเอง ท่านให้กำลังใจว่า ทุกสิ่งที่ได้ทำนั้น พระเจ้าไม่ทรงลืม พระองค์ทรงยุติธรรมที่จะประทานพร รางวัลให้แก่พวกเขา สิ่งที่ทำให้ท่านรู้ว่า พวกเขาเป็นผู้เชื่อแท้ก็เพราะพวกเขารักพระเจ้า รับใช้อย่างไม่หยุดยั้ง

ฮีบรู 6:11-12
จากข้อความนี้ เราเห็นชัดว่า ผู้เขียนขอร้องให้พี่น้องเอาจริงเอาจังกับความเชื่อในพระเจ้า ไม่ใช่ทำตัวสบาย ๆ ใช้ชีวิตตามใจตัวเอง เรามีตัวอย่างของคนที่มีความเชื่อและความอดทนในพระคัมภีร์หลายคน และแน่นอน รอบตัวเรา ก็น่าจะมีคนที่เป็นแบบอย่างให้กับเราด้วย

ฮีบรู 6:13-14
น่าแปลกที่พระเจ้าทรงสัญญาต่ออับราฮัมว่าท่านจะได้มีลูกหลานจำนวนมากมายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า แต่แล้ววันหนึ่งพระองค์ก็ทรงสั่งให้เอาอิสอัคไปถวายเป็นเครื่องบูชา ซึ่งตัวอับราฮัมผู้ที่ได้คุ้นเคยกับพระเจ้า และมีความมั่นใจในพระองค์เต็มร้อย ก็ลงมือทำตามอย่างที่พระเจ้าทรงขอให้ทำ แต่ท่านยังเชื่อว่าพระเจ้าจะทรงหาทางให้อิสอัคมีชีวิตอยู่ ถึงแม้ต้องตายไปก่อน

ฮีบรู 6:15-16
อับราฮัมได้อย่างที่พระเจ้าทรงสัญญา ที่จริงคำมั่นสัญญาของพระเจ้านั้น ไม่จำเป็นต้องอ้างใครเพื่อให้เกิดการเชื่อถือ เราเชื่อพระสัญญาได้เพราะพระเจ้าทรงซื่อตรงต่อพระดำรัา ไม่เคยมีครั้งใดที่พระองค์ทรงเปลี่ยนคำของพระองค์ตามพระทัยตามอารมณ์หรือตามสถานการณ์ มนุษย์เราเวลาให้สัญญาก็มักจะต้องอ้างถึงผู้ที่ใหญ่กว่าตนเสมอ แต่พระเจ้าทรงเป็นพระเจ้าแห่งพันธสัญญาทรงใหญ่ที่สุดในเรื่องนี้

ฮีบรู 6:17
ที่พระเจ้าทรงยืนยันพระสัญญาด้วยคำปฏิญาณของพระองค์ ก็เพื่อเห็นแก่อับราฮัม เพื่อเขาจะเชื่ออย่างเต็มร้อย เพื่อเขาจะไม่ต้องสงสัยในพระสัญญา (อย่างที่พวกเรามักจะสงสัย ไม่เชื่อคิดว่าพระเจ้าทรงทำไม่ได้ คิดว่าพระเจ้าทรงลืมไปแล้ว) เราจะเห็นคำว่า ทายาทที่จะรับตามพระสัญญา นั่นก็คือ พวกเราที่เชื่อพระเยซูนั่นเอง(กาลาเทีย 3:29) พระคำตอนนี้จึงพูดกับเราโดยตรง

ฮีบรู 6:18
เวลาพระเจ้าตรัสสิ่งใดกับมนุษย์ คำไหนเป็นคำนั้นไม่เปลี่ยนไปมาอยู่แล้ว พระองค์ทรงเป็นผู้เริ่มภาษาให้กับเรา พระเยซูตรัสว่า ทรงเป็นทางนั้นเป็นความจริง และเป็นชีวิต จะเห็นว่า ความจริงคือพระลักษณะของพระองค์เอง เราเองต้องทบทวนตัวเองว่า เรามั่นใจในพระลักษณะ พระดำรัส และคำสัญญาของพระองค์ขนาดไหนถ้ายังมีไม่พอ ต้องอ่าน ฟังพระคำเยอะหน่อย!

ฮีบรู 6:19-20
สถานที่บริสุทธิ์ที่สุดนั้น ห้ามคนเข้าไปเด็ดขาดเป็นที่ ๆ บอกว่า พระเจ้าผู้บริสุทธิ์กับมนุษย์ไม่อาจพบปะกันได้ แต่พระเยซูคริสต์ ทรงเข้าไปก่อนแล้ว ทรงเป็นผู้กลางระหว่างพระเจ้ากับเราที่บอกว่า เราหวังจะได้เข้าที่บริสุทธิ์หลังม่านก็คือที่จะได้พบกับพระเจ้าต่อพระพักตร์พระองค์เราในปัจจุบันไม่ทราบกันว่า ในสมัยโบราณนั้นการเข้าหาพระเจ้าไม่ง่ายเหมือนเวลานี้เลย

พระคำเชื่อมโยง

ปุโรหิตมนุษย์ที่พลาดได้

5:1  มหาปุโรหิตทุกคน ถูกเลือกมาจากหมู่มนุษย์เพื่อทำหน้าที่แทนพวกเขาในเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับพระเจ้า
พวกเขานำของถวายและเครื่องบูชามาถวายเพื่อรับการอภัยบาป

5:2-3 เขาสามารถทำหน้าที่ของเขาได้ด้วยความเข้าใจคนที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์และคนที่ถูกชักนำไปในทางผิด เป็นเพราะเขาเองก็อ่อนแอเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงต้องถวายเครื่องบูชาเพื่อบาปของตนเองเช่นเดียวกับบาปของประชาชนด้วย

5:4 ไม่มีใครอาจรับเกียรติทำหน้าที่นี้ด้วยตัวเอง เขาต้องได้รับการทรงเรียก
จากพระเจ้าเหมือนอย่างที่อาโรน ได้รับการทรงเรียกนั้น

องค์ปุโรหิตนิรันดร์

5:5 เช่นเดียวกัน พระคริสต์มิได้ทรงถือเอาเกียรติแห่งการเป็นมหาปุโรหิตด้วยพระองค์เอง….. แต่ทรงได้รับการทรงเรียกโดยพระองค์ผู้ตรัสกับพระองค์ว่า “เจ้าเป็นบุตรชายของเรา วันนี้เราประกาศว่า เราเป็นบิดาของเจ้า”

5:6 และในอีกตอนหนึ่ง พระองค์ตรัสว่า “เจ้าเป็นปุโรหิตองค์นิรันดร์ ตามแบบอย่างของท่านเมลคีเซเดค”

5:7 ระหว่างที่พระเยซูทรงดำเนินชีวิตในโลกพระองค์ทรงทูลอธิษฐานอ้อนวอนด้วยสุรเสียงดังพร้อมน้ำตาพรั่งพรู ต่อพระองค์ผู้ทรงสามารถช่วยพระองค์จากความตาย และพระเจ้าก็ทรงรับฟังเพราะพระเยซูทรงนบนอบเชื่อฟัง

5:8-10 แม้ว่าทรงเป็นพระบุตร พระองค์ทรงเรียนรู้การเชื่อฟังจากความทุกข์ทรมานที่ทรงเผชิญและเมื่อทรงรับความสมบูรณ์เพียบพร้อมทุกประการแล้ว พระองค์จึงทรงเป็นแหล่งความรอดนิรันดร์แก่ทุกคนที่เชื่อฟังพระองค์และพระเจ้าทรงแต่งตั้งให้พระองค์ทรงเป็นมหาปุโรหิตตามแบบอย่างของท่านเมลคีเซเดค

จิตวิญญาณที่ไม่โต

5:11-12 เรายังมีประเด็นที่จะกล่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เป็นการยากที่จะอธิบายเพราะพวกท่านเรียนรู้ช้า ถึงแม้ว่าขณะนี้ ท่านควรเป็นครูสอนคนอื่นได้แล้ว ท่านกลับต้องให้มีคนมาสอนหลักการพื้นฐานของพระดำรัสซ้ำอีก ท่านต้องการน้ำนม ไม่ใช่อาหารแข็ง

5:13-14 เพราะทุกคนที่ยังกินนมอยู่คือเด็กทารก ไม่เข้าใจคำสอนเรื่องความเที่ยงธรรม แต่อาหารแข็งนั้นเป็นของผู้ที่เติบโตแล้ว เป็นคนที่ฝึกประสาทสัมผัสของตนเองให้รู้จักแยกความดีออกจากความชั่วถอด

อธิบายเพิ่มเติม

ฮีบรู 5:1 
หันกลับไปอ่านอพยพ 28 เป็นต้นไปเราจะพบว่า พระเจ้าทรงเป็นผู้จัดระบบการเลือกว่าใครเหมาะสมจะเป็นปุโรหิตได้ในสมัยของโมเสสพวกเขาทำหน้าที่เกี่ยวกับการถวายเครื่องบูชาประจำวัน อย่างเช่นถวายลูกแกะเช้าตัวหนึ่งเย็นตัวหนึ่ง และยังมีการถวายเครื่องบูชาแบบอื่น ๆ ด้วย เราจะเห็นว่า ไม่ใช่ว่าเครื่องบูชาทุกอย่างเป็นการเสียเลือด แต่ยังมีของถวายที่แสดงการขอบพระคุณ และอื่น ๆ อีก

ฮีบรู 5:2-3
ปุโรหิตที่รู้จักตัวเอง จะรู้ตัวดีว่า ตนเองก็เป็นมนุษย์และมีโอกาสทำความผิดเหมือนกับคนของพระเจ้าที่พวกเขากำลังปรนนิบัติรับใช้อยู่
แต่ก็มีปุโรหิตที่ทำไป ๆ ก็คิดว่าตนเองเป็นผู้ที่ดีเหนือผู้อื่น ตรงจุดนี้ สอนเราว่า เราเองต้องมองตนเองให้ถูก เรามีโอกาสพลาดเสมอ ที่เสื้อนอก
ปุโรหิตมีอัญมณี 12 ช่องเพื่อทำให้เขาระลึกถึงชนอิสราเอลทั้งหมดที่เขากำลังรับใช้อยู่ ปุโรหิตที่เข้าใจก็จะเห็นอกเห็นใจคนที่อ่อนแอ

ฮีบรู 5:4
งานอื่น ๆ ในโลก ล้วนเกิดจากความจำเป็น ความถนัด ความชอบ หรือโอกาสที่ได้รับของคนที่ทำงานนั้น แต่งานรับใช้ในพลับพลาหน้าที่ปุโรหิต
หรือเลวี ต้องได้รับการทรงเลือกจากพระเจ้าเพื่อประชากรของพระองค์ ไม่มีใครนึกอยากจะรับใช้ก็มาทำได้ สำหรับคนอิสราเอลแล้ว พวก
เขามาจากเผ่าเลวีซึ่งเป็นครอบครัวหนึ่งที่สืบเชื้อสายมาจากยาโคบ (ยาโคบมีลูกชาย 12 คนที่ออกลูกหลานกลายเป็น 12 ตระกูล)

ฮีบรู 5:5
สถานะการเป็นปุโรหิตของพระเยซูนั้น เหนือชั้นกว่าของปุโรหิตสมัยโมเสสมากนัก เพราะว่าพระองค์ทรงได้รับเลือกจากพระเจ้าโดยตรง และ
พระองค์ทรงทำหน้าที่มากกว่าเป็นผู้สื่อกลางระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์ พระองค์ทรงเป็นทั้งพระเจ้า และทรงเป็นมนุษย์ และทรงเป็นผู้มารับโทษบนไม้กางเขนแทนโทษที่มนุษย์สมควรจะรับเท่ากับทรงเป็นดั่งลูกแกะที่ถูกถวายเป็นเครื่องบูชาด้วย

ฮีบรู 5:6
ที่สำคัญ พระเยซูไม่ได้ทรงเป็นปุโรหิตตามแบบอย่างของปุโรหิตที่มาจากเผ่าเลวี แต่ทรงเป็นตามแบบของเมลคีเซเดคที่อยู่มาก่อนระบบปุโรหิต
ที่พระเจ้าทรงสถาปนาให้กับคนอิสราเอลในสมัยของโมเสส ชื่อของท่านเมลคีเซเดค ปรากฏเพียงสองครั้งในพระคัมภีร์เดิม แต่มาปรากฏอีกหลายครั้งในหนังสือฮีบรูนี้ ท่านเมลคีเซเดคนั้นเป็นมนุษย์จริง ๆ หรือไม่ หรือเป็นพระเยซูที่มาปรากฏในสมัยของอับราฮัมหรือเปล่านะ?

ฮีบรู 5:7
เรารู้ว่า ก่อนที่พระเยซูจะถูกตรึงนั้น ทรงเข้าไปในสวนเกทเสมนี ทรงเป็นทุกข์ยิ่งนักเพราะความตายที่รออยู่เบื้องหน้า ทั้งทารุณ ทั้งน่าอับอาย พระองค์จะถูกประหารเยี่ยงอาชญากรที่เลวร้ายที่สุด ทั้ง ๆ ที่พระองค์ไม่ได้ทำสิ่งใดผิดเลย แต่ที่ต้องเป็นเช่นนั้นเพื่อจะทรงรับโทษของคนทั้งโลก
ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของพระองค์ นอกจากองค์พระบิดาที่ทรงตอบคำอธิษฐานในคืนนั้น

ฮีบรู 5:8-10
สำหรับเราทั่วไปแล้ว การเชื่อฟังพระเจ้าไม่ใช่มาได้ง่าย ๆ แต่ต้องปฏิเสธตนเอง นิสัยเดิมของเราที่ไม่ตรงกับพระเจ้าต้องถูกกำจัดออกไป แต่พระเยซูคริสต์ไม่ได้มีปัญหาแบบเรา ทรงผ่านไม้กางเขน เป็นความทรมานที่ไม่สมควรจะได้รับ ทรงทนทุกข์พร้อมกับต้องเผชิญความอยุติธรรม แต่ก็ทรงผ่านเป็นที่มาของความรอดของเราทุกคน

ฮีบรู 5:11-12
ผู้เขียนกำลังเล่าเรื่องของพระเยซูคริสต์ผู้ทรงเป็นปุโรหิตตามอย่างมัลคีเซเดค แต่แล้วเขากลับบอกว่า ยากที่จะอธิบายเรื่องนี้ให้กับผู้อ่าน เป็นเพราะพวกเขาเรียนรู้ช้า ..พวกเขาควรสอนคนอื่นได้แล้ว เป็นคนที่อยู่ในทางของพระเจ้ามานานแล้ว แต่กลับไม่รู้อะไรเอาแต่เรียนเรื่องพื้นฐานซ้ำ กลายเป็นคนที่ไม่อาจเรียนสิ่งที่ลึกกว่านี้ได้

ความจาก ฮีบรู 5:13-14
ในภาษากรีก มีคำชัดเจนว่า เอสเธทิเรียหมายถึง senses ประสาทรับรู้ คำ ๆ นี้หมายความถึงความสามารถในการรับรู้ด้วยจากประสาทสัมผัส สติสัมปัญชัญญะหรือเชาวน์ปัญญา ว่าอะไรดีอะไรชั่วในสายพระเนตรพระเจ้า ตรงนี้เป็นสิ่งที่ต้องฝึกตัดสินใจว่าอะไรดีชั่ว หนังสือสุภาษิตก็เป็นหนึ่งที่ช่วยสอนเราในเรื่องนี้ 

พระคำเชื่อมโยง

4:1 ดังนั้น ในขณะที่พระสัญญาเรื่องการเข้าสู่ที่พักของพระเจ้ายังคงใช้ได้อยู่
เราก็จงระวัง (จงเกรงกลัว) ที่จะไม่ให้มีใครสักคนพลาดไปจากการพักนี้
4:2 เพราะเราเองก็ได้รับข่าวประเสริฐเหมือนอย่างพวกเขา แต่เนื้อหาที่เขา
ได้ยินกลับไม่มีคุณค่าสำคัญแก่พวกเขา เพราะเขาได้ยินแต่ไม่เชื่อสิ่งที่พระเจ้า
ตรัสกับเขา
4:3 บัดนี้ เราที่เชื่อได้เข้าไปสู่การพักนั้น แต่สำหรับผู้อื่น พระเจ้าตรัสว่า
“เราจึงปฏิญาณด้วยความโกรธของเราว่า พวกเขาจะไม่มีวันได้เข้าสู่การพักของเรา” แม้ว่าราชกิจของพระองค์สำเร็จเสร็จสิ้นตั้งแต่การสร้างโลก
4:4-5 มีตอนหนึ่งพระองค์ได้ทรงกล่าวถึงวันที่เจ็ดว่า “ในวันที่เจ็ด พระเจ้าทรงหยุดพักจากราชกิจทั้งสิ้นของพระองค์”และอีกครั้งหนึ่งในข้อความข้างต้น
พระองค์ตรัสว่า “พวกเขาจะไม่มีวันได้เข้าสู่การพักของเรา”

4:6 ที่ยังคงเป็นอย่างนี้คือ บางคนจะได้เข้าสู่การพักของพระองค์ และเหล่าคนที่ได้ยินข่าวประเสริฐในครั้งก่อน ไม่ได้เข้าไป เพราะพวกเขาไม่เชื่อฟัง
4:7 พระเจ้าจึงทรงกำหนดอีกวันขึ้นมาอีกครั้งโดยเรียกว่า “วันนี้”หลังจากเวลาผ่านไปนานแล้ว พระองค์ได้ตรัสเรื่องนี้ผ่านดาวิดเหมือนที่ได้ตรัสไว้ก่อนว่า “วันนี้ หากท่านได้ยินเสียงของพระองค์ ก็อย่าทำใจแข็ง”
4:8-10 เพราะหากโยชูวาได้ให้พวกเขาเข้าพัก พระเจ้าก็คงจะไม่ได้ตรัสถึงวันอื่นอีกในภายหลัง จึงมีวันสะบาโตให้คนของพระเจ้าได้พัก เพราะว่าคนใดที่ได้เข้าสู่การพักของพระเจ้า ก็ได้พักจากงานของเขาเหมือนกับที่พระเจ้าทรงหยุดพักจากราชกิจของพระองค์

เห็นตนเองจากพระคำของพระเจ้า

4:11 ดังนั้นให้เราพยายามทุกวิถีทางที่จะเข้าสู่การพักดังกล่าวเพื่อจะไม่มีใครพลาดไปเพราะทำตามอย่างการไม่เชื่อฟังของพวกเขา
4:12 เพราะพระคำของพระเจ้านั้นมีชีวิตและมีอานุภาพ คมยิ่งกว่าดาบสองคม สามารถแทงลึกลงไปในจิตและวิญญาณ ทั้งข้อต่อและไขกระดูก สามารถวินิจฉัยทั้งความคิดและความมุ่งหมายในใจ 
4:13 ไม่มีสิ่งใดที่พระเจ้าทรงสร้างจะหลบซ่อนจากพระเนตรของพระเจ้าได้เลย ทุกอย่างถูกเปิดเผย ถูกตีแผ่ต่อพระเนตรของพระองค์ผู้ที่เราต้องถวาย
คำรายงาน

องค์มหาปุโรหิตผู้ทรงเมตตา

4:14 ดังนั้น ในเมื่อเรามีองค์มหาปุโรหิตผู้ทรงผ่านสวรรค์มาแล้ว คือพระเยซูพระบุตรของพระเจ้า ก็ให้เรายึดมั่นในคำที่เรายอมรับด้วยปาก
4:15 เพราะเรามิได้มีองค์มหาปุโรหิตที่ไม่อาจเห็นใจในความอ่อนแอของเรา แต่เรามีพระองค์ผู้ทรงถูกลองใจ เหมือนพวกเราทุกอย่าง ถึงอย่างนั้น
พระองค์ก็ทรงไร้บาป
4:16 ให้เราเข้ามาใกล้บัลลังก์แห่งพระคุณด้วยความมั่นใจ เพื่อว่าเราจะได้รับ
พระเมตตาและพบพระคุณที่จะช่วยเราในยามที่จำเป็น

อธิบายเพิ่มเติม

ฮีบรู 4:1
น่าแปลกที่เราได้ยินเรื่องของการที่คนอิสราเอลใจแข็ง และการที่พวกเขาไม่ได้เข้าไปยังดินแดนแห่งการพักของพระเจ้า แต่พระเจ้าไม่ได้ทรงล้มเลิกการพักดังกล่าว “ยังคงใช้ได้อยู่” เท่ากับว่าใช้ได้กับคริสเตียนยิวที่อ่านหนังสือฮีบรู และยังใช้ได้กับพวกเราที่เชื่อด้วย การพักดังกล่าวไม่ได้หมายถึงการพักผ่อนธรรมดาหรือแผ่นดินแต่หมายถึงการที่ผู้เชื่อจะได้มีส่วนในชีวิตนิรันดร์กับพระองค์เป็นการพักตลอดไป

ฮีบรู 4:2
การได้ยินข่าวประเสริฐส่งผลสองทาง คือทางหนึ่งไปอยู่กับพระเจ้าเป็นนิตย์ อีกทางคือการแยกออกจากพระองค์ตลอดไป ขึ้นอยู่กับคนที่ได้ยินนั้นเชื่อหรือไม่เหมือนกับที่ท่านเปาโลได้กล่าวว่าข่าวประเสริฐเป็นกลิ่นอันหอมหวานสำหรับคนที่เชื่อ แต่เป็นกลิ่นแห่งความตายสำหรับคนที่ไม่รับ2 โครินธ์ 2:15-17 เราจะเห็นว่ามนุษย์ทุกคนได้รับผลจากการตัดสินใจของตนว่า จะรับหนทางของพระเจ้าหรือไม่รับ

ฮีบรู 4:3 (สดุดี 95:11)
ชัดเจนว่า มีคนสองพวกที่ผู้เขียนจะพูดถึงบ่อย ๆคือคนที่พระเจ้าทรงให้เข้าสู่การพัก กับคนที่พระเจ้าไม่ทรงอนุญาตให้เข้าสู่การพักนั้นทำไมพระเจ้าทรงโกรธ? มันก็น่าอยู่หรอก เพราะว่าพระองค์ทรงทำราชกิจของพระองค์เพื่อมนุษย์ให้พวกเขาทั้งมีความสุขและได้ประโยชน์กับสรรพสิ่งที่ทรงสร้าง และยังทรงยื่นความสัมพันธ์สนิทให้กับเขา แต่พวกเขากลับเมินพระองค์ รับแต่เพียงความสุขแต่ไม่ได้รับพระองค์ผู้ประทานความสุขนั้น

ฮีบรู 4:4-5
พระเจ้าทรงกล่าวถึงการพัก ซึ่งมีความหมายถึงราชอาณาจักรของพระองค์ การที่พระเจ้าทรงปกครองอยู่เหนือชีวิตของผู้ที่เชื่อ พระเจ้าทรงทำการของพระองค์ตลอดเวลาก็จริง แต่พระองค์ทรงสงวนวันหนึ่งไว้ที่คนของพระองค์จะไดัพักจากงานประจำ และเข้ามาติดสนิทกับพระองค์ ข้อนี้พูดถึงวันที่เจ็ด .. เป็นการพักสะบาโต คนยิวเข้าใจทันทีว่า คำ ๆ นี้มีความหมายถึงอะไรบ้าง

ฮีบรู 4:6
การพักดีที่สุดคือการมีความสัมพันธ์สนิทกับพระเยซู ศาสนาต่าง ๆ พยายามให้คนมีการพัก ทำสมาธิ เขาฌาณ เป็นการทำให้พ้นทุกข์ ให้พักใจ แต่ในการทำอย่างนั้น ไม่ได้มีใครเข้ามาแบ่งปันสุขทุกข์ที่กำลังเผชิญ การพักในพระเจ้านั้นแตกต่าง เพราะพระเยซูเป็นผู้ประทานสันติสุขในการพักนั้น ยอห์น 14:27

ฮีบรู 4:7
พระเจ้าตรัสเกี่ยวกับคำว่า วันนี้ หลายครั้ง ในครั้งนี้ พระเจ้าตรัสกับคนยิวว่า อย่าดื้อดึง อย่ากบฏต่อพระเจ้า พระคำตอนนี้มาจากสดุดี 95 ซึ่งกษัตริย์ ดาวิดเองได้เผชิญกับการช่วยเหลือและการลงโทษของพระเจ้าด้วยตัวท่านเอง เมื่อท่านไม่เชื่อฟังพระเจ้า พระเจ้าทรงตักเตือนด้วยชีวิตของลูกชายของท่าน ดาวิดจึงเข้าใจดีว่า การใจแข็งนั้น ส่งผลร้ายอะไรให้กับ
ชีวิตบ้าง ท่านเตือนแล้ว ก็ฟังเถอะ

ฮีบรู 4:8-10
เรื่องการพักดังกล่าว เป็นเรื่องสำคัญที่ผู้เขียนฮีบรูย้ำนักหนาว่า คนที่เชื่อในพระเจ้าจริง ๆ จะได้มีโอกาสพัก การเชื่อและเชื่อฟังพระเจ้า ทำให้คนหนึ่ง ๆ ได้พักสงบกับพระเจ้า แม้ว่าเขาจะต้องต่อสู้อะไรต่าง ๆ มากมาย การพักผ่อนในพระเจ้าไม่ได้มีเฉพาะวันที่พระเจ้าพักจากราชกิจ แต่เป็นการพักที่คนของพระเจ้าได้ทำต่อสืบเนื่องกันมาจนปัจจุบัน การพักวันสะบาโต เป็นพักที่มีนัยสำคัญคือเราได้พัก พร้อมกับมีสัมพันธ์สนิทกับพระเจ้า

ฮีบรู 4:11
เรื่องของการพักที่พระเจ้าเตรียมไว้ให้เรานั้นเป็นสิ่งที่เราไม่ค่อยคิดกันเท่าไร ยิ่งโลกทุกวันนี้ทำให้เราไม่ได้มีโอกาสพักเลย สมอง สายตาหูของเราทำงานตลอดเวลาเพราะจอดำที่อยู่ข้างตัว สิ่งเหล่านี้ดูเหมือนไม่ใช่ปัญหา แต่จริงแล้วเป็นปัญหาใหญ่มาก เพราะมันทำให้เราไม่ขยัน ไม่มีความพยายามที่จะพักกับพระเจ้า ไม่ใช่แค่ไม่เชื่อหรือไม่เชื่อฟังเท่านั้น แต่เป็นเรื่องของการที่เราไม่สนใจคำเตือนของพระเจ้าเลย

ฮีบรู 4:12
พระดำรัสของพระเจ้านั้น ไม่เหมือนคำของคนทั่วไป เพราะเป็นพระดำรัสที่มีชีวิต นั่นคือเมื่อเรามาอ่านพระคัมภีร์ เท่ากับเรากำลังฟังสิ่งที่พระเจ้ากำลังตรัสกับเราโดยตรง พระคำเป็นดั่งบุคคล ไม่ใช่แค่ตัวหนังสือ และยังมีอานุภาพเหนือเรา
ด้วย บางครั้งอ่านแล้วเจ็บแปลบปลาบเข้าไปลึกมากเพราะพระคำมองเห็นใจของเราทะลุปรุโปร่ง เราไม่อาจปิดบังความคิดของเราไว้จากพระคำของพระเจ้าเลย ล้อมเราไว้หมด..

ฮีบรู 4:13
แม้ความคิดของเราเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่พระเจ้าทรงรู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ ถ้าคิดนั้นบาป พระคำของพระเจ้าสามารถเข้าไปและรักษาความคิดบาปนั้นได้ เมื่อเรายอม และขอความช่วยเหลือจากพระองค์การที่เราต้องถวายรายงานต่อพระเจ้านั้น เป็นสิ่งน่ากลัวหากเรายังมีบาปอยู่ในชีวิต การสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขนจึงจำเป็นต่อชีวิตในภายภาคหน้าของเรา เราต้องมาหาพระองค์ขอทรงลบบาปทั้งสิ้นที่เราไม่ต้องการตีแผ่ให้ใครได้รับรู้!

ฮีบรู 4:14
พระคำข้อนี้ และข้อต่ำ ๆ ไปจะกล่าวถึงพระเยซูในฐานะที่ทรงเป็นปุโรหิตของผู้เชื่อ พระบุตรของพระเจ้าทรงเป็นหลายอย่างในชีวิตของเรา ทรงเป็นพระผู้เลี้ยงที่สละชีวิตของพระองค์ ทรงเป็นพระผู้ไถ่บาป ทรงเป็นแสงสว่างที่นำทางไปยังเป้าหมายคือชีวิตนิรันดร์ ได้อยู่กับพระเจ้าตลอดไปและที่สำคัญ ทรงเป็นผู้ติดต่อกับพระเจ้าเพื่อเราเราไม่ต้องไปสารภาพบาปกับมนุษย์คนใด แต่เรามาหาพระเยซู แล้วเราจะได้เข้าถึงองค์พระบิดา

ฮีบรู 4:15
ทุกคนที่เป็นมนุษย์ แม้ว่าคนๆ นั้น มีหน้าที่ปุโรหิตหรือในสมัยนี้ เป็นอาจารย์ ศิษยาภิบาล ผู้รับใช้ต่างมีความอ่อนแอ และแข็งแรงในแต่ละเวลาไม่เท่ากัน และมีโอกาสที่จะชนะหรือแพ้การทดลองที่ผ่านเข้ามาแต่ละชั่วโมงไม่เท่ากันด้วย พระเยซู
องค์เดียวเท่านั้นที่ทรงเป็นมนุษย์เต็มร้อย ที่ไม่แพ้การทดลองอย่างมนุษย์ทั่วไป พระองค์นี้ที่ทรงเป็นผู้กลางระหว่างพระเจ้ากับเรา เราจึงมีความมั่นใจว่า เราจะผ่านไปสู่ชีวิตนิรันดร์โดยพระองค์

ฮีบรู 4:16
เราจึงเข้ามาเฝ้าพระเจ้าด้วยตัวเองอย่างมั่นใจไม่ต้องหวังพึ่งคนกลางที่เป็นมนุษย์ เมื่อสารภาพบาป เราก็สารภาพกับพระเจ้าโดยตรง ณ ที่นั้นเราจะได้รับพระเมตตา และพระคุณของพระเจ้าที่มนุษย์คนใดไม่อาจให้ได้ ในเวลาเดียวกัน เราอย่าลืมว่า พระเจ้าทรงเป็นองค์ผู้พิพากษาอย่างยุติธรรมด้วย เราเป็นคนบาปตกอยู่ในบาป ถ้าหากเราไม่ได้มารับ มาพบ
พระบัลลังก์แห่งพระคุณ เราจะไหวหรือ??

พระคำเชื่อมโยง

คำกล่าวที่ 7
1 เมื่อเจ้านั่งรับประทานอาหารร่วมกับผู้ครองเมือง
ขอให้เจ้าระมัดระวังว่า มีอะไรวางอยู่ตรงหน้าเจ้า
2 ให้เอามีดจ่อคอหอยตัวเองไว้
หากว่าเจ้าเป็นคนเห็นแก่กิน
3 อย่าไปโลภอยากได้ของโอชะของเขา
เพราะอาหารเหล่านั้นเป็นสิ่งลวง
คำกล่าวที่ 8
4 อย่าตรากตรำทำงานจนหมดแรงเพื่อที่จะร่ำรวย
จงฉลาดพอที่จะยับยั้งตนเองไว้
5 แค่เจ้า ชายตามองความมั่งคั่ง มันก็หายไป
เพราะมันติดปีกของมันเอง บินลับฟ้าไปเหมือนนกอินทรี
คำกล่าวที่ 9
6 อย่าไปกินอาหารของคนตระหนี่
และอย่าไปอยากกินอาหารที่ดูอร่อยของเขา
7 เพราะในใจของเขานั้นจะคอยคิดราคาตามไปเสมอ
เขาพูดกับเจ้าว่า “มากินและดื่มเถอะ”
แต่ใจของเขาไม่ได้คิดอย่างนั้น
8 เจ้าจะอาเจียนสิ่งที่กินเข้าไปเพียงนิดหน่อย
และเสียดายคำพูดที่เจ้าได้พูดยกย่องเขา
คำกล่าวที่ 10
9 อย่าไปร่วมวงสนทนากับคนโง่
เพราะเขาจะดูหมิ่นปัญญาที่เจ้ากล่าวออกมา
คำกล่าวที่ 11
10 อย่าย้ายหลักเขตเก่าแก่
หรือรุกล้ำเข้าไปในที่ดินของลูกกำพร้าพ่อ
11 เพราะองค์พระผู้ไถ่ของเขาทรงเข้มแข็ง
จะทรงว่าความต่อสู้เจ้าให้เขาด้วยพระองค์เอง

คำกล่าวที่ 12
12 จงให้ใจของเจ้าใส่ใจคำตักเตือน
และให้หูของเจ้าตั้งใจฟังคำแห่งความรู้
คำกล่าวที่ 13
13 อย่ายับยั้งการฝึกวินัยให้เด็ก
แม้เจ้าตีสอนเขาด้วยไม้เรียว เขาจะไม่ตาย
14 หากเจ้าตีสอนเขาด้วยไม้เรียว
เจ้าจะช่วยวิญญาณของเขาจากแดนตาย
คำกล่าวที่ 14
15 ลูกเอ๋ย หากใจของเจ้ามีปัญญา
ใจของเราก็จะยินดีจริง ๆ
16 ส่วนลึกของใจเราจะยินดียิ่งนัก
เมื่อเจ้าพูดสิ่งที่ถูกต้อง
คำกล่าวที่ 15
17 อย่าหลงไปอิจฉาคนบาป
แต่จงตั้งหน้ายำเกรงพระเจ้าตลอดไป
18 เพราะมีอนาคตให้แน่
และความหวังของเจ้าจะไม่ถูกตัดออกไป

คำกล่าวที่ 16
19 ลูกเอ๋ย จงตั้งใจฟัง และเป็นคนฉลาด
และรักษาใจของเจ้าให้อยู่ในทางที่ถูกต้อง
20อย่าไปร่วมวงกับคนขี้เหล้าและคนตะกละกินเนื้อ
21 เพราะคนขี้เหล้าและคนตะกละจะกลายเป็นคนยากจน
และความง่วงเหงาทำให้เหลือแต่ผ้าขี้ริ้วพันตัว
คำกล่าวที่ 17
22จงฟังพ่อที่ให้กำเนิดเจ้ามา
และอย่าดูหมิ่นแม่ของเจ้าที่ชราแล้ว
23 จงซื้อความจริงไว้ อย่าขายความจริงนั้นไป
จงซื้อปัญญา คำสอน และความเข้าใจ
24 พ่อของคนเที่ยงธรรมจะยินดีมาก
และพ่อที่มีลูกซึ่งมีปัญญาก็จะชื่นชมกับลูกของเขา
25 ขอให้พ่อและแม่ของเจ้าได้ยินดี
และขอให้เธอที่ให้กำเนิดเจ้านั้นได้ชื่นใจ
คำกล่าวที่ 18
26 ลูกชายเอ๋ย ขอใจของเจ้าให้เราเถิด
และให้สายตาของเจ้านั้นชื่นชมกับทางของเรา
27 เพราะหญิงโสเภณีนั้นเป็นดั่งหลุมลึก
และคนเป็นชู้ก็เป็นบ่อที่คับแคบ
28 เธอซุ่มตัวอยู่เหมือนโจร
และเพิ่มจำนวนชายที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อภรรยา

คำกล่าวที่ 19
29 ใครที่เจอความทุกข์? ใครที่เศร้าใจ?
ใครที่ต้องเจอกับการวิวาท? ใครมีเรื่องร้องทุกข์?
ใครต้องบาดเจ็บโดยไม่มีเหตุ? ใครที่ตาแดงก่ำ?
30 ก็คือคนที่จมปลักกับเหล้าองุ่น
คนที่ทดลองชิมเหล้าผสม
31 อย่าไปจับตาดูเหล้าองุ่นเมื่อมันยังมีสีแดง
เมื่อมีฟองส่องประกายวับในแก้ว
และลื่นลงคอง่าย ๆ
32 ในที่สุดมันจะฉกกัดเหมือนงู
และพ่นพิษออกมาดั่งงูพิษ
33 ตาของเจ้าจะมองเห็นภาพหลอน
และความคิดของเจ้าจะสับสนอลเวง
34 เจ้าจะเป็นเหมือนคนที่นอนลอยกลางทะเล
เหมือนคนที่นอนอยู่บนยอดเสากระโดงเรือ
35 เจ้าจะพูดออกมาว่า
“พวกเขาฟาดข้า แต่ข้าก็ไม่เห็นจะเจ็บเลย
เขาทุบตีข้า แต่ข้าก็ไม่รู้สึกอะไร
เมื่อไรหนอที่ข้าจะสร่างเมา และจะไปดื่มอีกสักแก้ว?”

พระคำเชื่อมโยง สุภาษิต 23

1 ชื่อเสียงที่ดีนั้นน่าปรารถนายิ่งกว่าความมั่งคั่ง
การเป็นที่โปรดปรานก็ดีกว่าเงินและทอง
2 สิ่งหนึ่งที่คนรวยคนจนเป็นเหมือนกัน
นั่นคือ พระยาห์เวห์ทรงสร้างพวกเขามา
3 คนฉลาดเห็นอันตรายแล้วก็หลบให้พ้น
แต่คนเขลากลับก้าวออกไปและต้องเผชิญกับผลที่ตามมา
4 รางวัลของความถ่อมใจและความยำเกรงพระยาห์เวห์
คือความมั่งคั่ง เกียรติยศ และชีวิต
5 หนามและกับดักเรียงรายอยู่ในทางของคนหัวแข็ง
คนที่ระวังรักษาใจของตนจะอยู่ห่างจากทางนั้น
6 จงฝึกฝนอบรมเด็กในทางที่เขาควรจะเดินไป
และเมื่อเขาเติบโตขึ้น เขาจะไม่พรากไปจากทางนั้น
7 คนมั่งคั่งปกครองคนยากจน
และลูกหนี้ก็จะเป็นทาสรับใช้เจ้าหนี้ของเขา
8คนที่หว่านความอยุติธรรมจะได้เก็บเกี่ยววิบัติ
และอำนาจที่โกรธเกรี้ยวของเขาจะถูกทำลาย

9 คนที่มีน้ำใจจะได้รับพระพร
เพราะเขาได้แบ่งอาหารให้กับคนยากจน
10 จงไล่คนช่างเยาะออกไป แล้วความขัดแย้งจะจากไป
แม้กระทั่งการวิวาท และการดูหมิ่นก็จะหยุดลงด้วย
11 คนที่รักใจบริสุทธิ์ และวาจาอ่อนโยน
จะได้กษัตริย์มาเป็นเพื่อน
12 พระเนตรของพระยาห์เวห์ทรงปกป้องความรู้
แต่ทรงลบล้างคำพูดของคนไม่ซื่อตรง
13 คนเกียจคร้านกล่าวว่า
“มีสิงโตอยู่ข้างนอก! ฉันจะถูกมันฆ่ากลางถนน!”
14 ปากของหญิงที่เป็นชู้นั้นเหมือนหลุมลึก
คนที่พระเจ้าทรงพิโรธจะตกลงในหลุมนั้น
15 มีความโง่อยู่ในใจของเด็ก
แต่การฝึกวินัยด้วยการตีสอน
จะไล่ความโง่นั้นออกไปไกลจากตัวเขา
16 การกดขี่คนยากจนเพื่อทำให้ตนมั่งคั่ง
หรือการมอบของกำนัลให้แก่คนรวย
จะนำสู่ความยากจนเป็นแน่

คำกล่าวของคนมีปัญญา สามสิบข้อ
คำกล่าวที่ 1
17 จงเอียงหูของเจ้าฟังคำของคนมีปัญญา
และใส่ใจในความรู้ของเรา
18 เพราะเมื่อเจ้ารักษามันไว้ในใจก็เป็นความชื่นใจ
โดยให้เจ้าพร้อมที่จะเอ่ยคำเหล่านั้นออกมา
19 เพื่อว่าเจ้าจะวางใจในองค์พระยาห์เวห์
เราสอนให้เจ้าเรียนรู้ในวันนี้ ใช่แล้ว เจ้านั่นเอง
20 เราไม่ได้เขียนคำกล่าวสามสิบข้อให้เจ้าหรือ
เป็นทั้งคำปรึกษา และความรู้
21 เพื่อทำให้เจ้ารู้จักคำที่เป็นจริงซึ่งวางใจได้
และเจ้าจะได้ตอบให้กับคนที่ส่งเจ้าไป?
คำกล่าวที่ 2
22 อย่าปล้นคนยากจนเพราะเขายากจน
และอย่าขยี้คนที่ยากไร้ที่ประตูเมือง
23 เพราะพระยาห์เวห์จะทรงว่าความให้กับพวกเขา
และจะทรงยึดคืนจากคนที่ปล้นพวกเขามา

คำกล่าวที่ 3
24 อย่าเป็นเพื่อนกับคนที่โกรธง่าย
และอย่าไปสังสรรค์กับคนที่ใจร้อน
25 เพราะเจ้าอาจไปเลียนแบบเขา
และทำให้ตนเองติดกับดัก
คำกล่าวที่ 4
26 อย่าไปให้คำสัญญาใด ๆ
หรือประกันคนหนึ่งคนใด
27 หากเจ้าไม่มีอะไรจะจ่ายค่าชดใช้
ทำไมจะให้เขามายึดเตียงนอนของเจ้าไปเล่า?
คำกล่าวที่ 5
28 อย่าเคลื่อนย้ายหลักเขตที่เก่าแก่
ซึ่งบรรพบุรุษของเจ้าได้ปักเอาไว้
คำกล่าวที่ 6
29 เจ้าเห็นคนที่มีความเชี่ยวชาญในงานของเขาไหม?
เขาจะได้รับใช้เหล่ากษัตริย์ เขาจะไม่ต้องรับใช้คนธรรมดาทั่วไป

พระคำเชื่อมโยง สุภาษิต 22

พระบุตรทรงซื่อตรง

3:1 ดังนั้น เหล่าพี่น้องผู้บริสุทธิ์ผู้มีส่วนในการทรงเรียกจากสวรรค์ จงใส่ใจ จดจ่อที่พระเยซูผู้ทรงเป็นองค์อัครทูต และมหาปุโรหิตซึ่งเรารับว่าเราเชื่อพระองค์
3:2 พระองค์ทรงซื่อตรงต่อพระเจ้าผู้ทรงแต่งตั้งพระองค์ เหมือนกับที่โมเสส
ซื่อตรงต่อทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับบ้านของพระเจ้า
3:3 เหตุว่าพระเยซูทรงสมควรที่จะรับเกียรติยิ่งใหญ่กว่าเกียรติของโมเสส
ดังที่ผู้สร้างบ้านย่อมมีเกียรติกว่าตัวบ้าน
3:4-5 และบ้านทุกหลังก็จะมีผู้สร้างแต่พระเจ้าทรงเป็นผู้สร้างทุกสิ่ง โมเสสซื่อตรงในฐานะที่ท่านเป็นผู้รับใช้ทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับบ้านของพระเจ้า เป็นพยานเรื่องต่าง ๆที่พระเจ้าจะตรัสในเวลาต่อมา 
3:6 แต่พระคริสต์ทรงซื่อตรงในฐานะบุตรชายที่ทรงครอบครองบ้านของ
พระเจ้า และเรานี่แหละคือบ้านของพระเจ้า หากเรายืนหยัดใน
ความมั่นใจ และความยินดีในความหวังอย่างมั่นคงจนถึงที่สุด

ภักดีต่อพระสุรเสียง

3:7-8 ดังนั้น ตามที่พระวิญญาณบริสุทธิ์ตรัสไว้คือ
“วันนี้ ถ้าเจ้าได้ยินพระสุรเสียงของพระองค์
ก็อย่าทำใจแข็งเหมือนครั้งที่เจ้าได้ดื้อรั้นต่อเราในวันที่ถูกทดสอบในถิ่นกันดาร
3:9-11 เป็นที่ซึ่งบรรพบุรุษของเจ้าได้ทดสอบและลองดีกับเรา
ทั้งที่ได้เห็นแล้วว่าราชกิจของเราคืออะไรในสี่สิบปีนั้น
เราจึงกริ้วต่อคนรุ่นนั้น และเรากล่าวว่า
“ใจของพวกเขาโน้มเอียงที่จะหลงผิดเสมอ
และไม่รู้จักหนทางของเรา
เราจึงสาบานในความโกรธของเราว่า
“พวกเขาจะไม่มีวันได้เข้าในการพักของเรา”

ให้กำลังใจกันในวันนี้

3:12-13 พี่น้องทั้งหลาย จงระวังระไวว่า จะไม่มีคนใดในพวกท่านมีใจโฉดชั่ว และไม่เชื่อแล้วหันหลังไปจากพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์
แต่จงให้กำลังใจกันทุกวันตราบเท่าที่เรียกว่า
“วันนี้” เพื่อว่าจะไม่มีใครสักคนในพวกท่านใจแข็งไปเพราะการล่อลวงของบาป

3:14-15 เราได้มามีส่วนร่วมกับพระคริสต์
หากเรามั่นคงในความเชื่อมั่นที่เรามีแต่ต้นจนถึงที่สุด
ตามที่มีการกล่าวไว้ว่า “วันนี้ หากว่าเจ้าได้ยิน
พระสุรเสียงของพระองค์
ก็อย่าทำให้ใจของเจ้าแข็งกระด้างเหมือนในวันที่เจ้ากบฏ”

ความล้มเหลวของคนในถิ่นกันดาร

3:16-17 ใครนะที่เป็นคนที่ได้ยินแล้วยังกบฏ? ไม่ใช่ทุกคนที่โมเสสได้พาออกมาจากอียิปต์หรอกหรือ? แล้วพระเจ้าทรงโกรธใครเป็นเวลาสี่สิบปีเล่า? ไม่ใช่คนที่ทำบาป แล้วร่างของพวกเขาก็ล้มตายในถิ่นกันดารหรอกหรือ?

3:18-19 แล้วพระเจ้าทรงปฏิญาณกับใครว่าจะไม่ได้เข้าที่พักของพระองค์
ถ้าไม่ใช่คนที่ขาดการเชื่อฟัง? ดังนั้น เราจึงเห็นว่า ที่พวกเขาไม่อาจเข้าไปได้ก็เป็นเพราะพวกเขาไม่เชื่อ

อธิบายเพิ่มเติม

ฮีบรู 3:1
ผู้มีส่วนในการทรงเรียก กับคำว่า สหาย ใน 1:9 เป็นคำ ๆ เดียวกัน ผู้เขียนให้เราตั้งใจ พินิจพิจารณาความซื่อตรงขององค์พระเยซู ผู้ทรงเป็น
ทั้งอัครทูตและปุโรหิต พระคำตอนนี้ย้ำว่าพระเยซูทรงเป็นทั้งผู้ที่พระเจ้าทรงส่งมาเพื่อจะทำให้โลกได้รู้จักพระบิดา (ยอห์น 14:7)และเป็นตอนเดียวที่เน้นถึงตำแหน่งของพระองค์ทั้งสองตำแหน่งคือผู้ที่ถูกส่งมา และในฐานะปุโรหิต ทรงผู้ที่เป็นสื่อกลางระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์
ฮีบรู 3:2
คนยิวที่เป็นคริสเตียนเป็นคนได้รับจดหมาย พวกเขาเห็นว่าโมเสสเป็นผู้รับใช้ที่ยิ่งใหญ่กว่าใครผู้เขียนได้เปรียบเทียบพระเยซูกับโมเสส ว่า
ทั้งสองต่างชื่อตรงต่อหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาสิ่งที่โมเสสได้ทำในสมัยของท่านต่างเป็นเหมือนเงาของสิ่งที่จะเกิดขึ้นในสมัยของพระเยซู ท่านทั้งสองเป็นผู้ดูแลที่ซื่อตรงในงานของท่าน( 1 โครินธ์ 4:2, กันดารวิถี 12:7, ฮีบรู 2:17)
ฮีบรู 3:3
ตัวบ้านในที่นี้คือชุมชนของพระเจ้าที่พระเยซูทรงสร้างขึ้นด้วยพระโลหิตของพระองค์ พระเยซูทรงยิ่งใหญ่กว่าโมเสส เพราะพระองค์ทรงเป็นผู้สร้างบ้านหรือครอบครัว หรือชุมชนของผู้เชื่อด้วยพระองค์เอง โมเสสนั้นเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนผู้เชื่อเขาไม่ได้เป็นผู้สร้างอย่างที่พระเยซูทรงทำ เอเฟซัส 2:19-22 “สมาชิกในครอบครัวของพระเจ้าซึ่งมีรากฐานอยู่บนอัครทูต ผู้กล่าวพระคำและพระเยซูคริสต์ทรงเป็นศิลามุมเอก”
ฮีบรู 3:4-5
สิ่งที่โมเสสได้สร้าง ต่างชี้ไปยังพระผู้ช่วยให้รอดที่จะมา ท่านเป็นผู้รับใช้ที่สร้างพลับพลาขึ้นตามรายละเอียดทุกขั้นตอน ท่านเป็นผู้ดูแล “บ้าน”
ของพระเจ้าหรือชุมชนอิสราเอลในเวลานั้น โดยที่ทุกสิ่งที่ท่านทำชี้ไปยังราชกิจของพระเยซูที่ทรงสร้าง ดูแล “บ้าน” ของพระเจ้าในสมัยของ
พระองค์ คือทั้งคนอิสราเอล และคนต่างชาติที่รวมตัวกันเป็นคริสตจักรของพระเจ้า คนของพระเจ้าจากโมเสสถึงปัจจุบัน คือ บ้าน ที่กล่าวถึง
ฮีบรู 3:6
นี่ไง พวกเราที่เชื่อ คือบ้านแท้ของพระคริสต์ คนที่อยู่ในพระคริสต์ คือสมาชิกแท้ในครอบครัวยิ่งใหญ่นี้ การมีคริสตจักรจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก พระคริสต์ประทับอยู่กับกลุ่มผู้เชื่อทรงเป็นพระบุตรที่เป็นศีรษะของชุมชนนี้ โคโลสี 1:18 และพระองค์ยังทรงเป็นศิลามุมเอกด้วย (เอเฟซัส 2:19-22)
คริสตจักร เป็นคนกลุ่มที่มั่นใจ มั่นคงในองค์พระเยซูผู้เป็นบุตรชายที่ครองบ้านจนถึงที่สุด
ฮีบรู 3:7-8
พระคำตอนต่อไปนี้ พระเจ้าตรัสถึงการพักผ่อนฝ่ายวิญญาณ เล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในเมรีบาห์ และมัสสาห์ในถิ่นกันดาร (ฮีบรูเอาคำมาจากสดุดี 95
เหตุการณ์จริงบันทึกไว้ที่ อพยพ 17) เรื่องของเรื่องคือ หากพระเจ้าตรัส ก็อย่าดื้อ อย่าหาเหตุผลมากลบเกลื่อนพระบัญชาของพระองค์ วันแห่งการ
ทดสอบครั้งนั้น มีมาเพื่อคนอิสราเอล แล้วพวกเขาไม่ผ่านการทดสอบ เพราะพบว่า พวกเขาไม่ได้วางใจ ไม่เชื่อฟัง บ่น ว่า ยั่วยุเหมือนเดิม
ฮีบรู 3:9-11
พระเจ้าทรงให้พวกเขาเข้าไปในแผ่นดินที่สัญญา แต่พวกเขากับปฏิเสธ เพราะกลัวคนในพื้นที่ซึ่งดูตัวใหญ่ น่ากลัว มากกว่าที่จะเกรงกลัวพระเจ้าที่
ทรงนำเขามาตลอดสี่สิบปี พวกเขาเห็นการอัศจรรย์มากมาย คนเป็นล้านที่ต้องการน้ำพระเจ้าก็ประทานน้ำให้อย่างมากมายไม่ใช่เพื่อให้คนดื่มกินคนละนิดละหน่อย แต่ประทานให้อย่างล้นเหลือ ถึงกระนั้นพวกเขายังไม่สำนึกในความรักยิ่งใหญ่ของพระเจ้าที่ทรงช่วยพวกเขามาโดยตลอด

ฮีบรู3:12-13
มีปัจจัยหลายอย่างเกิดขึ้นทำให้ใครคนหนึ่งห่างไปจากทางของพระเจ้า เพื่อนต้องคอยดูเพื่อนว่า มีอะไรบ่งว่าเขากำลังจะออกจากทางของพระเจ้า และการเตือนสติ การอธิษฐานเผื่อจะต้องทำตั้งแต่วันนี้ ไม่ใช่ปล่อยให้เป็นไปจนกู่ไม่กลับ เพราะหากเขาไปไกลแล้ว การจะช่วยให้กลับมาในทางของพระเจ้าก็ยากขึ้นไปอีก ผู้เขียนฮีบรูจึงเตือนสติเราให้ช่วยกันระวังระไว

ฮีบรู 3:14-15
อย่างที่เราบอกว่า การเริ่มต้นดีไม่ได้หมายความว่าจะจบดี เคล็ดลับคือ เราต้องพากเพียรบากบั่น ในการแสวงหาที่จะรู้จักพระเจ้ามากขึ้น เราอย่าไปเชื่อว่า ในพระเจ้ามีความรู้แค่นี้ก็พอ รู้แค่กางเขนคริสตมาส อีสเตอร์ก็พอ ในพระเจ้ามีสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ไม่มีวันจบ เราต้องไม่ยอมให้ใจของเราแข็งกระด้างไป ใจแข็งเกิดจากการได้ยินเสียงของพระเจ้าแล้วทำเฉยเมย ไม่นำพา ขอให้เราได้เป็นดินดีที่เกิดผลในสวนแห่งความเชื่อ

ฮีบรู 3:16-17
พระเจ้าทรงนำประชากรของพระองค์ผ่านถิ่นกันดารเพื่อไปสู่ดินแดนที่ทรงสัญญาก็จริง แต่ว่าเป้าหมายสูงสุดของพระองค์นั้น เพื่อพวกเขาจะ
ได้เข้ามาอยู่กับพระองค์ มีการพักอย่างนิรันดร์ในแผ่นดินสวรรค์ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากอียิปต์สู่คานาอัน เป็นเรื่องเดียวกันกับชีวิตของเราที่ออก
จากบาปไปสู่การพักพิงในพระเจ้า ผ่านถิ่นกันดารผ่านการช่วยเหลือของพระเจ้า แล้วเราเองต้องตัดสินใจว่าจะวางใจพระองค์ไปจนสุดทางหรือไม่

ฮีบรู 3:18-19(อ่านกันดารวิถี 14 เพิ่มเติม)
อิสราเอลที่ตายเป็นเบือในถิ่นกันดาร เป็นเพราะการที่พวกเขาไม่เชื่อฟังนั่นเอง อะไรเป็นเหตุที่ทำให้เขาไม่ฟังเสียงของพระเจ้า? อะไรที่ทำให้คิดว่า
พระเจ้าทรงทำผิดไปหมด? ใจขอบพระคุณไม่มี ขอบ่น ขอสู้ ขอทะเลาะกับโมเสส บ่นด่าว่าท่านตลอดมา พวกเขาดื้อดึง ไม่ฟังเสียงของพระเจ้าชวนกันต่อต้าน จนกระทั่งโมเสสก็ไม่ไหว อารมณ์ชั่ววูบที่ตอบโต้พวกเขาทำให้ท่านเองก็ไม่ได้เข้าในแผ่นดินคานาอัน

พระคำเชื่อมโยง

อย่าเฉยเมยต่อความรอด

2:1 เราจะต้องใส่ใจต่อสิ่งที่เราได้ยินมากขึ้นกว่าเดิม เพื่อว่าเราจะไม่หลงไป
2:2เพราะหากคำที่ทูตสวรรค์กล่าวนั้นยังมีผลผูกมัด และการล่วงละเมิดการไม่เชื่อฟังทุกอย่างจะได้รับการลงทัณฑ์อย่างยุติธรรม….
2:3 หากเราละเลยความรอดที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ เราจะหนีรอดไปได้อย่างไร? องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นผู้ประกาศเรื่องความรอดมาตั้งแต่แรก และได้รับการยืนยันจากคนที่ได้ยินจากพระองค์
2:4แล้วพระเจ้าก็ทรงยืนยันรับรองด้วยหมายสำคัญ สิ่งมหัศจรรย์ การอัศจรรย์และของประทานแห่งพระวิญญาณบริสุทธิ์ที่พระองค์ประทานให้ตามพระดำริของพระองค์

พระบุตรที่ทรงต่ำกว่าทูตสวรรค์ขณะหนึ่ง

2:5-6 พระองค์ไม่ได้ให้ทูตสวรรค์ปกครองโลกในอนาคตที่กำลังมา ซึ่งเรากล่าวถึงแต่มีคนได้กล่าวคำยืนยันไว้ว่า “มนุษย์เป็นใคร ที่พระองค์ทรงคิดถึง? บุตรของมนุษย์เป็นใครที่พระองค์ทรงดูแลรักษาเขา? _{(สดุดี 8:4)}
2:7พระองค์ทรงทำให้ท่านต่ำกว่าทูตสวรรค์ชั่วขณะหนึ่ง พระองค์ทรงสวมมงกุฎแห่งศักดิ์ศรี และเกียรติยศให้แก่ท่าน ทรงให้ท่านอยู่เหนือสรรพสิ่งที่ทรงสร้าง _{(สดุดี 8:5-8)}
2:8 และทรงวางทุกสิ่งไว้ใต้เท้าของท่าน”เมื่อพระเจ้าทรงให้ทุกสิ่งอยู่ในการควบคุมของท่าน จึงไม่มีสิ่งใดเลยที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของท่านแต่ในเวลานี้ เรายังไม่เห็นว่า ทุกสิ่งอยู่ใต้อำนาจของท่าน
2:9 แต่เราเห็นองค์พระเยซู ผู้ทรงถูกจัดให้ต่ำกว่าทูตสวรรค์ชั่วขณะ ทรงรับมงกุฎที่ทรงพระสิริและทรงรับพระเกียรติ เพราะพระองค์ทรงสิ้นพระชนม์อย่างทรมานเพื่อว่า โดยพระคุณของพระเจ้าพระองค์ทรงเผชิญความตายเพื่อทุกคน

นำบุตรมากมายมาถึงพระสิริ

2:10 การที่จะนำบุตรมากมายมาถึงพระสิรินั้นนับว่าเหมาะสมที่พระเจ้าผู้ที่สรรพสิ่งทั้งปวงดำรงอยู่ทั้งเพื่อพระองค์ และโดยพระองค์ จะทรงทำให้ผู้ เปิดทางแห่งความรอดของพวกเขาได้ทรงเพียบพร้อมผ่านการทนทุกข์
2:11 ทั้งสองฝ่ายคือ พระองค์ผู้ทรงชำระให้บริสุทธิ์กับผู้ที่รับการชำระนั้นเป็นครอบครัวเดียวกัน ดังนั้น พระเยซูจึงไม่ทรงละอายที่จะเรียกพวกเขาว่า พี่น้อง
2:12 พระองค์ตรัสว่า “ข้าพเจ้าจะประกาศพระนามของพระองค์แก่พี่น้องทั้งหลายของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะร้องเพลงสรรเสริญพระองค์ท่ามกลางที่ประชุม”(สดุดี 22:22)
2:13 และยังตรัสอีกว่า “ข้าพเจ้าจะวางใจในพระองค์” และตรัสอีกครั้งว่า “ข้าพเจ้า รวมทั้งบุตรที่พระเจ้าประทานให้แก่ข้าพเจ้าอยู่ที่นี่” (อิสยาห์ 8:17-18)
2:14 บัดนี้ ในเมื่อบุตรทั้งหลายเป็นเลือดเป็นเนื้อ พระองค์ก็จะทรงเข้ามามีส่วนในการเป็นมนุษย์แบบเดียวกับพวกเขา เพื่อว่า พระองค์จะทรงทำลายผู้ที่มีอำนาจแห่งความตายคือมารด้วยการสิ้นพระชนม์

ทรงเป็นเหมือนพี่น้องทุกประการ

2:15-16 และจะทรงช่วยปลดปล่อยผู้ที่ทั้งชีวิต
ตกเป็นทาสความกลัวตายเพราะพระองค์มิได้ทรงช่วยเหล่าทูตสวรรค์
แต่ทรงช่วยลูกหลานของอับราฮัม
2:17 ด้วยเหตุนี้ จึงต้องให้พระองค์เป็นเหมือนพี่น้องของพระองค์ทุกประการ
เพื่อว่าจะทรงมาเป็นมหาปุโรหิตผู้ทรงเต็มด้วยความเมตตา
และทรงซื่อตรงในการรับใช้พระเจ้า
เพื่อจะทรงลบล้างบาปให้กับผู้คนทั้งหลาย
2:18 เพราะพระองค์เองทรงเป็นทุกข์เมื่อทรงถูกทดลองใจพระองค์
จึงทรงสามารถที่จะช่วย (ทั้งปลอบใจและช่วยกู้)
เหล่าคนที่ถูกทดลองใจ

อธิบายเพิ่มเติม

ฮีบรู 2:1
เวลาเรารู้เรื่องอะไร ไม่ว่าจะใหม่ เก่า ใกล้ตัวหรือไกลตัว หากว่าเราได้ยินแล้ว เราก็ปล่อยให้ผ่านไปโดยไม่สนใจ อีกไม่กี่วันเราก็จะลืม และสิ่งที่รู้ก็ไม่ส่งผลต่อชีวิตในทางที่ดี เหมือนกับเวลาเราลอยตัวในน้ำ แล้วปล่อยให้น้ำพาเราล่องลอยไปตามสายลมที่พัดมา วิธีง่ายสุดที่เราจะไม่ได้พบแผ่นดินสวรรค์แต่กลับเจอนรกก็คือ การที่เราปล่อยชีวิตไปวัน ๆ ห่างจากพระเจ้าไปทีละน้อยจนกู่ไม่กลับค่อย ๆ ลืมพระองค์ ค่อย ๆ ล่องลอยออกไป
ฮีบรู 2:2
ตั้งแต่สมัยโบราณมา เมื่อคนอิสราเอลไม่เชื่อฟังพระเจ้า จะมีผลสืบเนื่องเสมอมา ตอนที่พวกเขาหันไปไหว้รูปวัวทองคำ พระเจ้าทรงให้เกิดภัยพิบัติแก่พวกเขา (อพยพ 32:35) และเมื่ออาคานเก็บของบางสิ่งที่พระเจ้าไม่ทรงอนุญาต เขาและครอบครัวก็ถูกหินขว้างจนตาย (โยชูวา 7)ผู้เขียนฮีบรูได้เตือนสติ
ให้เรา เอาใจใส่สิ่งที่เราฟังจากพระคำ อ่านจากพระคัมภีร์ สิ่งที่ได้ยินจาก การเตือนสติจากคนรอบข้าง
ฮีบรู 2:3
ความรอดที่ยิ่งใหญ่นี้ มีมาเพื่อชาวโลกผ่านการสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขน พระเจ้าทรงบอกเราเรื่องความรอดมาตั้งแต่หนังสือปฐมกาล เป็นเพราะพระเจ้าไม่ทรงประสงค์ให้มนุษย์แม้สักคนเดียวต้องพินาศ และทรงยื่นความรอดให้พวกเขาโดยพระบุตรของพระองค์ แต่สำหรับคนที่ปฏิเสธ คนที่คิดว่าตนเองเก่งกว่าพระเจ้า เขาก็จะไม่ได้รับความรอดนั้น
ฮีบรู 2:4
เรื่องของความรอดผ่านทางพระเยซูคริสต์นี้ เป็นเรื่องที่เชื่อถือได้แน่นอน เพราะว่า พระเจ้าทรงให้เกิดหมายสำคัญ การอัศจรรย์ต่าง ๆ ในทั้งในเวลาที่พระเยซูทรงอยู่ในโลกนี้ รวมไปถึงของประทานแห่งพระวิญญาณ ที่ทำให้เกิดผลดีในคริสตจักรในเวลาต่อมา เหตุการณ์ต่าง ๆ ดังกล่าวมีพยานเห็น และบันทึกไว้อย่างชัดเจน เรื่องที่คนเห็นเป็นพยานนั้นสำคัญ และเมื่อบอกว่าพระเจ้าทรงรับรองว่าเป็นจริงก็สำคัญมากขึ้นอีก
ฮีบรู 2:5-6
แล้วผู้เขียนก็ยืนยันกับคนยิวที่คิดว่า ทูตสวรรค์ใหญ่ และคงจะได้ปกครองโลก .. ทูตสวรรค์ไม่ใช่ผู้ที่จะครองมนุษยชาติ แต่จะเป็นมนุษย์ผู้หนึ่งที่เป็นมนุษย์พิเศษกว่าใคร ๆ เพราะท่านผู้นั้น เป็นทั้งมนุษย์และพระเจ้าเต็มร้อย ในฮีบรู 1:3ย้ำว่า พระบุตรทรงเป็นรัศมีแห่งพระเกียรติสิริตระการของพระเจ้า และข้อต่อมาบอกว่าทรง
ดำรงสถานะเหนือเหล่าทูตสวรรค์ เพราะว่าพระนามสูงส่งเหนือกว่านามของทูตสวรรค์

ฮีบรู 2:7
มนุษย์ท่านนี้ เป็นผู้ที่ถูกทำให้ต่ำกว่าทูตสวรรค์เพราะท่านลงมาเป็นมนุษย์เต็มตัว แต่เป็นชั่วเวลาหนึ่งเท่านั้น พระเจ้าไม่ได้ให้พระเยซูทรงมาเป็นทูตสวรรค์ แต่ให้เป็นมนุษย์ พระเจ้าทรงให้สิทธิครอบครองแก่มนุษย์ ไม่ใช่แก่ทูตสวรรค์ ผู้ที่มีเกียรติและศักดิ์ศรีสูงกว่าผู้ใดในจักรวาลคือพระเยซูคริสต์ ผู้เขียนฮีบรูได้ย้ำเตือนผู้อ่านที่
เป็นยิวให้รู้ว่า พระเยซูทรงยิ่งใหญ่กว่าทูตสวรรค์ที่พวกเขาเคารพ

ฮีบรู 2:8
การที่บอกว่า พระเยซูทรงมีเกียรติสูงเหนือผู้ใด เราต้องเข้าใจด้วยว่า ทุกสิ่งในเอกภพอยู่ในการควบคุม ครอบครองของพระเยซู ตั้งแต่สัตว์โลกตัวจิ๋วอย่างจุลินทรีย์จำนวนมากมายที่มองไม่เห็นด้วยตา ไปจนถึงดวงดาวมหึมาที่ใหญ่กว่าโลกหลายล้านเท่า ไม่ใช่แค่นั้น แต่วิญญาณทุกดวงในเอกภพก็เป็นของพระองค์เช่นกัน ทรงอยู่เหนือทั้งวิญญาณทูตสวรรค์ และมนุษย์ตอนนี้เรามองไม่เห็น แต่ความจริงคืออย่างนั้น

ฮีบรู 2:9
การที่พระเยซูทรงลงมาเป็นมนุษย์และรับสภาพมนุษย์ ก็เพื่อว่าพระองค์จะทรงสิ้นพระชนม์ และคืนพระชนม์ เสด็จสู่สวรรค์ ซึ่งเป็นชัยชนะเหนือความตายที่ยิ่งใหญ่นัก ชัยชนะนี้ ทำให้มนุษย์มีโอกาสที่จะได้รับชีวิตนิรันดร์ผ่านความเชื่อวางใจในพระองค์​ และที่พระองค์ทรงเผชิญความตายโดยที่ความตายไม่สามารถยึดพระองค์ในแดนตาย
ได้ก็โดยพระคุณของพระบิดาเจ้า (กิจการ 2:24)

ฮีบรู 2:11
พระคำตอนนี้สุดยอด .. พระเยซูทรงมองว่า เราเป็นพี่น้องของพระองค์ เป็นครอบครัวเดียว พระบิดาองค์เดียวกัน ที่ทรงเรียกเราว่า เป็นพี่น้องได้นั้น เพราะว่า พระองค์ทรงมาเป็นมนุษย์แบบพวกเรา พระองค์ทรงชำระเราให้บริสุทธิ์ด้วยการสละพระชนม์เป็นเครื่องบูชาลบบาปให้แล้วเราเอง เป็นคนบาปที่ไม่อาจจะเรียกพระองค์ว่าเป็นพี่น้องได้ แต่พระองค์กลับทรงเป็นผู้ยื่นความเป็นพี่น้องให้กับเรา

ฮีบรู 2:12
ในสดุดี 22 เล่าถึงการสิ้นพระชนม์ของพระเยซูล่วงหน้า และคำสัญญาว่าจะประกาศพระนาม จะร้องเพลงสรรเสริญในหมู่ผู้คน .. พระเยซูทรงประกาศพระนามของพระเจ้าแก่เหล่าคนอิสราเอลและทรงสรรเสริญพระเจ้าก็คนเหล่านั้นในศาลาธรรมก็จริง แต่ทุกวันนี้ พระวิญญาณของพระองค์ก็ทรงดลใจให้ผู้รับใช้ประกาศพระนามไม่หยุด เรารู้ว่า พระเยซูทรงอยู่ท่ามกลางพี่น้องทั่วโลกขณะที่เขารวมตัวกันเพื่อพระนาม (มัทธิว 18:20)

ฮีบรู 2:13
ตอนที่พระเยซูทรงอยู่บนไม้กางเขน พระองค์ทรงวางใจในพระเจ้าว่า จะทรงช่วยกู้ให้พ้นจากโลกแห่งความตายอย่างแน่นอน เป็นความวางใจที่สะท้อนมาจากสดุดี 18:16-17 พระเยซูทรงมองเห็นว่า คนที่วางใจในพระองค์นั้น
มีค่ายิ่งนัก พวกเขาเป็นคนที่พระบิดาเจ้าประทานให้ ผู้ที่เชื่อวางใจเป็นของขวัญจากพระบิดาและเป็นผู้ที่พระองค์จะทรงรักษาไม่ให้หายไปจากสายพระเนตร (ยอห์น 6:39)

ฮีบรู 2:14
ผู้เขียนได้แจ้งให้เราทราบว่า ผู้กำอำนาจความตายของมนุษยชาติไว้ในมือคือมาร มารได้อำนาจนี้มาเมื่ออาดัมและเอวาได้หลงเชื่อ และพ่ายแพ้การหลอกลวงของมัน มันพยายามให้มนุษย์สิ้นชีวิตโดยปราศจากพระเจ้า จะได้ลงนรกห่างจากพระเจ้าตลอดไป แต่หากพวกเขาเชื่อพระองค์ ความตายไม่อาจมีชัยชนะเหนือพวกเขาได้ พระเยซูได้ทรงถือกุญแจแห่งความตายแล้ว (วิวรณ์ 1:17-18)

ฮีบรู 2:15-16
พระเยซูคริสต์เท่านั้นที่จะทำให้เราไม่ตกอยู่ในความกลัวตาย ศาสนาต่าง ๆ ทำให้เรารู้ว่า มนุษย์กลัวความตายมากเพียงไร เพราะพยายามหาหนทางไปอยู่ในภพดี ๆ หลังจากที่ตายไปแล้วแต่..เสียดายที่ทำอย่างไรไม่มีวันสำเร็จเพราะค่าจ้างของบาปคือตาย! (โรม 6:23)ทางเดียวที่จะไปได้คือ ต้องไปทางเจ้าของสวรรค์ ทางเดียวคือทางพระเยซูคริสต์ (ยอห์น 14:6)

ฮีบรู 2:17
พระเยซูไม่ได้ทรงมาช่วยทูตสวรรค์ที่หลงทางไปพรอมกับมาร แต่ทรงมาเพื่อช่วยมนุษย์ที่หลงทางไปเพราะมาร วิธีเดียวที่จะทำให้พระองค์ลบล้างบาปพวกเขาได้คือ มาเป็นพวกเดียวกับเขา มารับรสชาติความเป็นมนุษย์ โดยอย่างเดียวที่ไม่ทรงเหมือนพวกเขาคือ พระองค์ทรงปราศจากความบาป พระองค์ไม่ได้ทรงช่วยตามหน้าที่ แต่ด้วยความรักเมตตาอย่างที่พระบิดาทรงเมตตาสงสารพวกเขา

ฮีบรู 2:18
บทบาทของผู้ที่จะปลอบใจ และช่วยกู้มนุษย์ที่ต้องเจอกับความทุกข์ยากนั้น ไม่ใช่เป็นของทูตสวรรค์ เพราะพวกเขาไม่อาจจะเข้าใจความรู้สึกของมนุษย์ได้เหมือนพระบุตรของพระเจ้าที่ลงมาบังเกิดเป็นมนุษย์ด้วยพระองค์เอง พระองค์ได้ทรงเผชิญกับความอ่อนแอ ความเหน็ดเหนื่อยความทุกข์ยากของความเป็นมนุษย์ ทั้งที่ทรงพบด้วยพระองค์เอง ทั้งที่ทรงพบในผู้คนรอบข้างที่มาขอความช่วยเหลือไม่หยุดหย่อน

พระคำเชื่อมโยง

1 พระทัยขององค์กษัตริย์เป็นดั่งธารน้ำในพระหัตถ์ของพระยาห์เวห์
จะทรงเปลี่ยนสายน้ำไปยังทิศที่ทรงพอพระทัย
2 สำหรับมนุษย์แล้ว ทางทั้งสิ้นของเขาก็ดูเหมือนถูกต้อง
แต่พระยาห์เวห์ทรงตรวจสอบชั่งใจของเขา
3 ที่จะทำความเที่ยงธรรมและความยุติธรรม
ก็เป็นสิ่งที่พระยาห์เวห์ทรงพอพระทัยมากกว่าของถวายบูชา
4 สายตาเย่อหยิ่งและหัวใจยโส
และตะเกียงนำทางของคนชั่วร้ายล้วนเป็นความบาป
5 แผนการของคนที่ขยันขันแข็งนำความมั่งคั่ง
พอ ๆ กับความรีบร้อนที่นำความยากจน
6 ความร่ำรวยที่ได้มาจากการโกหกนั้น
เป็นเหมือนไอน้ำที่ระเหยหายไป เป็นกับดักแห่งความตาย
7 ความรุนแรงของคนโหดร้ายจะกวาดพวกเขาไป
เพราะพวกเขาไม่ยอมทำตามความยุติธรรม

8 หนทางของคนผิด คดเคี้ยว ลดเลี้ยวนัก
แต่การกระทำของผู้บริสุทธิ์ก็เที่ยงตรง
9 ที่จะอาศัยในมุมหนึ่งของดาดฟ้า
ก็ดีกว่าการอยู่ร่วมกับภรรยาที่ชอบหาเรื่อง
10 คนชั่วร้ายนั้นโหยหาความชั่ว
เขาไม่เคยเมตตาเพื่อนบ้านของตนเองเลย
11 เมื่อคนช่างเยาะถูกลงโทษ คนอ่อนต่อโลกก็เริ่มเข้าใจ
และเมื่อคนมีปัญญารับการสอน เขาก็ได้รับความรู้
12 องค์ผู้ทรงเที่ยงธรรมทรงพิจารณาครอบครัวคนชั่วร้าย
และทรงโยนเขาไปสู่ความหายนะ
13 คนที่ปิดหูจากเสียงร้องขอของคนยากจน
เมื่อเวลาเขาร้องขอก็จะไม่มีใครตอบเขา

14 ของกำนัลที่แอบให้ ทำให้ความโกรธละลายไป
และสินบนที่แอบให้ก็ช่วยบรรเทาความเกรี้ยวกราด
15 การทำความยุติธรรมเป็นความยินดีของคนเที่ยงธรรม
แต่หายนะจะมาถึงคนที่ตั้งใจทำความชั่ว
16 คนที่หลงออกไปจากความเข้าใจ
จะจบชีวิตใน หมู่คนตาย
17 คนที่รักความสนุกสนานจะกลายเป็นคนยากจน
คนที่รักเหล้าองุ่นและน้ำมันจะไม่มีวันร่ำรวยขึ้นมา
18 คนชั่วร้ายจะกลายเป็นค่าไถ่ให้คนเที่ยงธรรม
และคนไม่ซื่อเป็นค่าไถ่ให้คนที่เที่ยงตรง
19 การอาศัยในถิ่นกันดาร
ยังดีกว่าอาศัยอยู่กับภรรยาอารมณ์ร้ายที่ชอบหาเรื่อง

20 ทรัพย์สินมีค่า และน้ำมันมีอยู่ในที่อาศัยของคนมีปัญญา
แต่คนโง่กลับเผาผลาญไปจนหมดสิ้น
21 คนที่ติดตามความเที่ยงธรรม และรักมั่นคงนั้น
จะพบชีวิต รางวัล และเกียรติยศ
22 คนฉลาดสามารถโจมตีเมืองของคนแข็งแรง
และทำลายป้อมที่พวกเขาวางใจได้
23 คนที่ระมัดระวังปากและลิ้น
จะรักษาวิญญาณของตนให้พ้นจากความหายนะ
24 “นักเยาะเย้ย” เป็นชื่อของคนที่เย่อหยิ่ง จองหอง
เป็นคนที่ทำตัวหยิ่งยโสเกินเหตุ
25 ใจที่อยากได้ของคนเกียจคร้านนั้นจะฆ่าเขา
เพราะเขาไม่ยอมลงมือทำงาน
26 เขากระหายอยากได้ไม่หยุด
แต่คนเที่ยงธรรมนั้นเอื้อเฟื้ออย่างไม่อั้น

27 เครื่องบูชาของคนชั่วร้ายนั้นน่ารังเกียจ
เมื่อเขาถวายด้วยเจตนาร้าย จะยิ่งน่ารังเกียจกว่านั้นสักเท่าใด
28 ผู้ที่เป็นพยานเท็จจะพินาศ
ส่วนคนที่รายงานตามจริงนั้น คำของเขาจะอยู่ตลอดไป
29 คนชั่วจะทำหน้าตาขึงขัง
แต่คนเที่ยงตรงจะก่อตั้งทางชีวิตของเขาให้มั่นคง
30 ไม่มีสติปัญญาใด ความเข้าใจใด
และแผนการใดที่จะต่อต้านองค์พระยาห์เวห์ได้
31 ม้าศึกนั้น ถูกเตรียมไว้สำหรับวันทำสงคราม
แต่ชัยชนะมาจากองค์พระยาห์เวห์

พระคำเชื่อมโยง สุภาษิต 21

1:1 ในอดีตที่ผ่านมา พระเจ้าตรัสกับบรรพบุรุษของเราหลายครั้ง
ผ่านทางผู้เผยพระดำรัสด้วยวิธีต่าง ๆ
1:2 แต่ในยุคสุดท้ายนี้ พระองค์ตรัสกับเราผ่านพระบุตรของพระองค์
ผู้ซึ่งพระองค์ทรงตั้งให้เป็นทายาทซึ่งจะรับสรรพสิ่งเป็นมรดก
และพระองค์ทรงสร้างจักรวาลโดยพระบุตรองค์นี้

1:3 พระบุตรทรงเป็นรัศมีแห่งพระเกียรติสิริตระการของพระเจ้า
ทรงมีพระลักษณะเหมือนพระองค์ทุกประการ
และทรงผดุงรักษาสรรพสิ่งไว้ด้วยพระดำรัสอันทรงฤทธิ์
หลังจากที่ทรงชำระบาปแล้ว ก็ประทับนั่งเบื้องขวา
พระหัตถ์ของพระองค์ผู้ยิ่งใหญ่เบื้องบน

1:4 ดังนั้น พระองค์ทรงมาเป็นผู้ที่ดำรงสถานะเหนือเหล่าทูตสวรรค์
เพราะว่าพระนามที่พระองค์ทรงได้รับมานั้น 
สูงส่งเหนือกว่านามของทูตสวรรค์ทั้งหลาย!

1:5 เพราะมีทูตสวรรค์องค์ใดที่พระเจ้าได้ตรัสกับท่านว่า
“เจ้าเป็นลูกชายของเราวันนี้ เราได้เป็นบิดาของเจ้า?” หรือได้ตรัสว่า
“เราจะเป็นบิดาของเขา และเขาจะเป็นลูกชายของเรา?”
1:6-7 และอีกครั้งที่พระเจ้าทรงนำพระบุตรหัวปีของพระองค์เข้ามาในโลก
พระองค์ตรัสว่า “ให้เหล่าทูตสวรรค์ของพระเจ้า
นมัสการพระองค์” พระองค์ได้ตรัสถึงทูตสวรรค์ดังนี้
“พระองค์ทรงทำให้ทูตสวรรค์เป็นลมของพระองค์
ให้ผู้รับใช้ของพระองค์เป็นเปลวเพลิง”

1:8 แต่กับพระบุตรนั้น พระองค์ตรัสว่า
“โอ พระเจ้า ราชบัลลังก์ของพระองค์จะยืนยงดำรงนิรันดร์ พระองค์ทรงปกครองราชอาณาจักรของพระองค์ด้วยคทาแห่งความยุติธรรม
1:9 พระองค์ทรงรักความเที่ยงธรรมและทรงชังความชั่วร้าย
ดังนั้น พระเจ้า องค์พระผู้เป็นเจ้าของพระองค์ ได้ทรงเจิมพระองค์เหนือสหายทั้งหลายด้วยน้ำมันแห่งความยินดี”

1:10 และพระองค์ตรัสต่อไปว่า “โอ องค์พระผู้เป็นเจ้า  พระองค์ทรงวางรากฐานของแผ่นดินโลก และฟ้าสวรรค์ก็เป็นผลงานแห่งฝีพระหัตถ์
1:11-12 สิ่งเหล่านี้จะสูญไป แต่พระองค์ทรงดำรงอยู่ สิ่งเหล่านี้จะเก่าผุไปเหมือนเครื่องนุ่งห่มพระองค์จะทรงม้วนสิ่งเหล่านี้เหมือนม้วนเสื้อคลุม และสิ่งเหล่านี้จะเปลี่ยนแปลงไป เหมือนเสื้อผ้า แต่พระองค์ยังทรงดำรงเหมือนเดิม”

ฮีบรู 1:13-14 พระเจ้าได้ตรัสกับทูตสวรรค์องค์ไหนบ้างว่า.. “จงมานั่งทางด้านขวามือของเรา จนกว่าเราจะทำให้ศัตรูของเจ้าเป็นแท่นวางเท้าของเจ้า”
ทูตสวรรค์ทั้งหลาย มิได้เป็นวิญญาณผู้รับใช้ที่พระเจ้าทรงส่งไปรับใช้คนที่จะได้รับความรอดเป็นมรดกหรอกหรือ?

อธิบายเพิ่มเติม

ฮีบรู 1:1
พระเจ้าของเรา ทรงเป็นพระเจ้าที่ทรงเปิดเผยพระดำริของพระองค์มาแต่ไหนแต่ไร พระองค์ไม่ใช่รูปเคารพที่มนุษย์สร้างขึ้นมา แล้วพูดไม่ได้แต่ทรงเป็นพระเจ้าที่ตรัสเสมอ ตรัสตั้งแต่วันแรกที่ทรงสร้างโลก พระองค์ตรัสผ่านการเขียนของโมเสสที่เล่าเรื่องต้นกำเนิดของโลก ของชนชาติอิสราเอล สิ่งที่เกิดขึ้นกับชนชาตินี้ ในหนังสือห้าเล่มแรกของพันธสัญญาเดิม ความรู้สึกของพระองค์ที่มีต่อชาวโลกปรากฏชัดในหนังสือสดุดี…

ฮีบรู 1:2
พระเยซูตรัสว่า “ถ้าพวกเจ้ารู้จักเรา เจ้าก็รู้จักพระบิดาของเราด้วย ต่อจากนี้ไปเจ้าก็รู้จักพระบิดาจริง ๆ และได้เห็นพระองค์แล้ว ยอห์น 14:7เพราะพระเยซูทรงเป็นพระบุตรพระเจ้าผู้ทรงสร้างโลกนี้พร้อมกับพระบิดา พระองค์ทรงเป็นผู้ที่จะรับสรรพสิ่งมาครอบครอง (อิสยาห์ 8:6) ทรงปกครองเหนือมนุษย์และสรรพสิ่งทั้งสิ้น ทูตสวรรค์ประกาศเรื่องนี้ว่า “อาณาจักรจะเป็นของพระคริสต์และจะทรงครอบครองเป็นนิตย์” (วิวรณ์ 11:15)

ฮีบรู 1:3
ข้อความตอนนี้มหัศจรรย์.. พระเยซูทรงเป็นราศีที่มาจากพระเจ้าโดยตรง ไม่ใช่แสงสะท้อน แต่เป็นพิมพ์เดียวกัน ทรงเกิดเป็นมนุษย์ก็จริง ทรงอยู่ท่ามกลางมนุษย์ก็จริง แต่ขณะเดียวกันทรงเป็นพระบุตรที่บริบูรณ์ด้วยพระคุณและความจริงเหมือนพระบิดา (ยอห์น 1:14) ที่เป็นอย่างนั้นเพราะพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าเช่นเดียวกับพระบิดาและความบริบูรณ์เพียบพร้อมทั้งสิ้นนั้น อยู่ในพระองค์ (โคโลสี 1:19)

ฮีบรู 1:4
พระเยซูทรงเหนือทูตสวรรค์ เป็นเพราะพระองค์ประทับข้างขวาของพระบิดา ทรงเป็นผู้รับมรดก ยิ่งกว่านั้น พระนามของพระองค์สูงส่ง มีฤทธิ์สูงยิ่งเหนือนามทั้งหลาย (ฟีลิปปี 2:9-11)เป็นเพราะพระองค์ทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้าทรงถ่อมพระองค์ สละพระชนม์ชีพเพื่อให้มนุษยชาติได้รับการอภัยบาปจากพระเจ้า การสละชีวิตของ
พระองค์นี้ทำให้พระเจ้าทรงมอบพระเกียรติสูงสุดยกพระนามของพระองค์เหนือนามใด ๆ

ฮีบรู 1:5
แม้ทูตสวรรค์จะได้ชื่อว่าเป็นบุตรของพระเจ้า แต่พวกเขาก็มีลักษณะวิญญาณแบบทูตสวรรค์ พระเยซูเท่านั้นที่ทรงเป็นพิมพ์เดียวกับพระเจ้า ทรงเป็นพระบุตรองค์เดียวที่พระเจ้าทรงส่งมาในโลก เพื่อทำราชกิจสำคัญตามพระดำริ คือการช่วยมนุษย์ให้พ้นจากโทษบาป ข้อนี้อ้างถึงพันธสัญญาเดิมสองที่คือ สดุดี 2:7, 1 ซามูเอล 7:14 สดุดีเน้นการเป็นลูกชาย ซามูเอลเน้นการเป็นกษัตริย์เชื้อสายดาวิด

ฮีบรู 1:6-7
เป็นคำที่สื่ออย่างชัดเจนว่า พระเยซูทรงยิ่งใหญ่กว่าทูตสวรรค์มากนัก ผู้เขียนเน้นย้ำความแตกต่างนี้ในข้อ 5-14 โดยอ้างถึงสิ่งที่บันทึกไว้ในสดุดีทูตสวรรค์บอกเสมอว่า พวกเขาเป็นผู้รับใช้ของพระเจ้า คนทั้งหลายจะต้องไม่นมัสการกราบไหว้พวกเขา แต่จะต้องนมัสการพระเจ้า ทั้งดานิเอลยอห์น และอีกหลาย ๆ คนก็ได้ฟังคำแบบนี้จากปากของทูตสวรรค์เอง ส่วนทูตที่ต้องการให้คนกราบไหว้นั้น เป็นฝ่ายมารแน่นอน

ฮีบรู 1:8
ผู้เขียนฮีบรูได้อธิบายให้คนยิวเข้าใจว่าพระเยซูทรงยิ่งใหญ่กว่าทูตสวรรค์จริง ๆในขณะที่บอกว่า ทูตสวรรค์เป็นลมเป็นเปลวเพลิงที่รับใช้พระเจ้าอยู่ ก็ได้บอกชัดเจนว่า พระเยซูทรงเป็นองค์ราชาที่ปกครองตลอดไป พระองค์
ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งระดับทูตสวรรค์ ผู้เขียนอ้างถึงสดุดี 45:6 ซึ่งมีความหมายถึงพระเยซูผู้ทรงมีเจ้าสาวคือคริสตจักร และจะทรงครอบครองเป็นนิตย์

ฮีบรู 1:9
ผู้เขียนฮีบรูได้อ้างถึงสดุดี 45:7 อย่างตรงไปตรงมา เพื่อจะแจ้งให้ทราบว่า พระบุตรของพระเจ้าผู้ทรงครอบครองนั้นทรงอยู่ฝ่ายความเที่ยงธรรม ทรงเป็นความสว่าง ทรงอยู่ตรงข้ามกับความชั่ว ยิ่งกว่านั้น พระองค์ทรงเป็นผู้ที่
พระบิดาทรงเจิมด้วยน้ำมันแห่งความยินดี (มีความหมายถึงองค์พระวิญญาณบริสุทธิ์)เท่ากับว่า เราได้สัมผัสกับ องค์ตรีเอกานุภาพอย่างชัดเจนในข้อนี้

ฮีบรู 1:10
ที่เขียนมาล้วนแล้วแต่นำมาจากพันธสัญญาเดิมข้อ10-12 มาจาก สดุดี 102 :25-27 เพื่อบอกเราว่า พระเยซูผู้ทรงเป็นพระเจ้านั้น ทรงเป็นอย่างไรในแง่มุมต่าง ๆ นอกจากทรงครอบครองเป็นนิตย์แล้ว ทุกสิ่งในธรรมชาติ ทั้งแผ่นดินและอวกาศ ดวงดาวต่าง ๆ ล้วนเป็นผลงานของพระองค์ทั้งสิ้น พระเยซูทรงเต็มด้วยความยิ่งใหญ่ตระการ พระนามของพระองค์อยู่เหนือนามทั้งสิ้นในโลกนี้ ไม่มีใครมาเปรียบเทียบกับพระองค์ได้

ฮีบรู 1:11-12
น่าประหลาดที่โลกอันสวยงาม ธรรมชาติที่ไม่มีใครสร้างได้ ท้องฟ้ายิ่งใหญ่ ภูเขา ป่าไม้ ทะเลเป็นสิ่งทรงสร้างที่จะสูญไป พระคำตอนนี้ได้บอกเราว่า พระเจ้าจะทรงม้วนฟ้าสวรรค์เข้าไปเหมือนกับม้วนเสื้อผ้า ฟ้าสวรรค์เปลี่ยนแปลงไป เก่าไป ซึ่งเราเองก็เห็นอยู่ตำตาว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมา ก็ตั้งต้นที่จะเก่า แต่ที่ประหลาดคือ พระเจ้าไม่ทรงเก่า ไม่ทรงแก่ พระองค์ยังทรงดำรงเป็นอย่างเดิมตลอดไป

ฮีบรู 1:13-14
สำหรับพี่น้องชาวยิวที่ได้อ่านฮีบรูบทที่ 1 นี้ พี่น้องที่ยังเคยคิดว่าทูตสวรรค์ยิ่งใหญ่ก็จะพบแล้วว่า พระเยซูผู้เป็นพระบุตรของพระเจ้านั้นทรงยิ่งใหญ่กว่าทูตสวรรค์ที่พวกเขาเข้าใจว่าใหญ่และศักดิ์สิทธิ์ และสิ่งที่น่าตกใจสำหรับพวกเขาคือทูตสวรรค์ไม่ได้เป็นเจ้าเหนือหัว แต่กลับเป็นวิญญาณผู้รับใช้ของพระเจ้าที่พระเจ้าทรงส่งมาเพื่อดูแล ปกป้องช่วยเหลือคนที่กำลังจะได้รับความรอด เราล่ะ ตื่นเต้นไหม? 

พระคำเชื่อมโยง

1 เหล้าองุ่นทำให้คนเยาะหยันคนอื่น เหล้าแรงพาไปสู่การวิวาท
และใครที่ยอมให้มันพาเขาหลงไป ก็เป็นคนไร้ปัญญา
2 พิโรธของกษัตริย์เป็นเหมือนเสียงคำรามของสิงโต
ใครก็ตามที่ยั่วยุพระองค์ให้โกรธ เท่ากับเอาชีวิตไปแลก
3 การที่พยายามหลีกเลี่ยงการทะเลาะวิวาทนั้นเป็นเกียรติ
แต่คนโง่ชอบทะเลาะเบาะแว้งเสมอ
4 คนเกียจคร้านไม่ยอมไถในฤดู
พอถึงเวลาเก็บเกี่ยว เขามองออกไป ก็ไม่มีอะไรให้เก็บเกี่ยว
5 ความตั้งใจของมนุษย์เป็นดั่งน้ำลึก
แต่คนที่มีความเข้าใจจะหยั่งรู้ใจนั้นได้
6 คนมากมายอ้างว่า ตนเองนั้นจงรักภักดี
แต่ใครจะพบคนที่เราวางใจได้เล่า?
7 คนเที่ยงธรรมเดินไปด้วยความเที่ยงตรง
ลูกหลานรุ่นต่อมาจะได้รับพระพร

8 องค์กษัตริย์ที่ประทับบนบัลลังก์เพื่อพิพากษา
จะฝัดร่อนความชั่วออกไป ด้วยพระเนตรของพระองค์
9 ใครจะกล่าวว่า “ข้าได้รักษาใจของข้าให้บริสุทธิ์
ข้าสะอาด ไร้ความบาปแล้ว?”
10ตาชั่งที่ไม่เที่ยง และเครื่องตวงที่ไม่ตรง
ทั้งสองเป็นที่น่าชังสำหรับองค์พระยาห์เวห์
11 เรามองออกจากการกระทำของเด็ก ๆ ได้ว่า
ต่อไป เขาจะมีชีวิตที่บริสุทธิ์และเที่ยงตรงหรือไม่
12 หูที่ฟัง ตาที่มองเห็น
พระยาห์เวห์ทรงสร้างทั้งสองนี้มา
13 อย่าเอาแต่ชอบนอน เพราะเจ้าจะยากจน
จงเปิดตาขึ้น แล้วเจ้าจะมีอาหารบริบูรณ์

14“ไม่ดีเลย ไร้ค่า” คนซื้อพูดอย่างนั้น
แต่พอเดินออกไป เขาก็คุยโม้โอ้อวด
15 มีทองคำและแร่ทับทิมเหลือเฟือ
แต่ริมฝีปากที่เต็มด้วยความรู้ก็เป็นทรัพย์มีค่าที่หายาก
16 จงยึดเสื้อผ้าของคนที่ไว้ใจคนแปลกหน้า
ต้องมีสัญญาเป็นประกัน หากเขาไว้ใจคนต่างถิ่น
17 อาหารที่ได้มาด้วยการคดโกงนั้น
หวานชื่นสำหรับคนหนึ่ง
แต่ในที่สุด ปากของเขาจะเต็มด้วยก้อนกรวด
18 จงวางแผนด้วยการปรึกษาหารือ
จงลงมือทำสงคราม ตามคำแนะนำที่ฉลาดรอบคอบ

26 องค์กษัตริย์ที่ทรงปัญญาสามารถแยกคนชั่วออกมา
และหมุนล้อนวดข้าวทับเขาเหล่านั้น
27 วิญญาณของคน ๆ หนึ่งเป็นตะเกียงของพระยาห์เวห์
มันช่วยส่องให้เห็นส่วนลึกที่สุดของเขา
28 ความรักที่ทุ่มเทและความเที่ยงตรง
ช่วยปกป้ององค์กษัตริย์ไว้
บัลลังก์มั่นคงได้ก็เพราะสิ่งเหล่านี้
29 ศักดิ์ศรีของคนอายุน้อยคือกำลังของเขา
และผมขาวเป็นความสง่างามของคนชรา
30 ไม้เรียวและบาดแผลช่วยขจัดความชั่ว
การถูกโบยก็ช่วยชำระล้างส่วนลึกที่สุดให้สะอาด

พระคำเชื่อมโยง สุภาษิต 20

1 ที่จะเป็นคนยากจนแต่เดินในความสัตย์จริง
ก็ยังดีกว่าเป็นคนโง่ที่พลิกลิ้น
2 ความกระตือรือร้นที่ขาดความรู้นั้นไม่ดีเลย
และคนที่รีบร้อนนักมักพลาดเป้าหมาย
3 ความโง่ของคน ๆ หนึ่งทำลายทางชีวิตของตนเอง
แต่เขากลับโกรธเกรี้ยวองค์พระยาห์เวห์
4 ความมั่งคั่งทำให้มีเพื่อนมากมาย
แต่คนยากจนก็ถูกเพื่อนทิ้งไป
5 พยานเท็จจะไม่พ้นโทษ
และคนที่กล่าวคำโกหกจะหนีไม่พ้น
6 คนมากมายประจบสอพลอคนมีอำนาจ
และทุกคนเป็นมิตรกับคนที่ให้ของกำนัล
7 พี่น้องของคนยากจนต่างก็เกลียดชังเขา
เพื่อน ๆ จะยิ่งหลีกเลี่ยงเขามากกว่านั้นสักเท่าใด
เขาอาจจะตามไปอ้อนวอนแต่เขาก็จะไม่พบใครสักคน

8 คนที่ตามหาปัญญาจนได้มานั้น เป็นคนรักตนเอง
คนที่รักความเข้าใจจะพบกับความสำเร็จ
9 พยานเท็จจะไม่พ้นโทษ
และคนที่พูดมุสาจะพบหายนะ
10 ชีวิตที่หรูหราไม่เหมาะกับคนโง่
ที่ทาสจะปกครองเหนือเจ้านายยิ่งไม่เหมาะไปกว่านั้นอีก
11 คนที่มีความหยั่งรู้จะอดทนโกรธช้า
การให้อภัยความผิดคนอื่นก็เป็นศักดิ์ศรีของเขา
12 พระพิโรธขององค์กษัตริย์เป็นเหมือนเสียงสิงโตคำราม
ความโปรดปรานของพระองค์เป็นเหมือนน้ำค้างบนใบหญ้า
13 ลูกที่โง่เขลาเป็นหายนะของพ่อ
ภรรยาที่ช่างทะเลาะเป็นเหมือนฝนที่โปรยไม่หยุด
14 บ้านและความมั่งคั่งเป็นมรดกจากพ่อแม่
แต่ภรรยาที่ฉลาดเฉลียวมาจากพระยาห์เวห์
15 ความเกียจคร้านทำให้คนหลับสนิท
และคนที่เกียจคร้านจะหิวโหย

16 คนที่รักษาพระบัญญัติจะรักษาวิญญาณจิตของตนไว้
แต่คนที่ขาดความระมัดระวังจะต้องเสียชีวิตไป
17 การมีน้ำใจให้กับคนยากจนเป็นเหมือนให้พระเจ้าทรงยืม
และพระองค์จะทรงตอบแทนสิ่งที่เขาได้ทำลงไป
18จงฝึกวินัยลูกชายของเจ้า เพราะจะมีความหวัง
แต่อย่าทำจนถึงกับเขาต้องเสียชีวิต
19 คนที่อารมณ์ร้ายวู่วามจะต้องรับผลของตน
หากเจ้าช่วยเขาเจ้าจะต้องช่วยเขาอยู่ร่ำไป
20 จงฟังคำแนะนำและยอมรับวินัย
เพื่อว่าเจ้าจะฉลาดเฉลียวไปตลอดชีวิตของเจ้า

21 มนุษย์มีแผนในใจเป็นอันมาก
แต่พระประสงค์ของพระยาห์เวห์จะสำเร็จ
22 สิ่งที่มนุษย์ปรารถนาเป็นอย่างยิ่งคือที่จะมีความรักยั่งยืน
และการเป็นคนยากจนก็ยังดีกว่าเป็นคนมุสา
23 ความยำเกรงพระยาห์เวห์นำมาสู่ชีวิต
เขาจะพักผ่อนอย่างเป็นสุข ไม่มีภัยใด ๆ มาแผ้วพาน
24 คนเกียจคร้านแช่มือในจาน
เขายังไม่ยอมแม้แต่จะป้อนตนเอง
25 จงเฆี่ยนคนที่ชอบเยาะเย้ย และคนรู้น้อยจะได้รับปัญญา
จงตักเตือนคนที่มีวิจารณญาณ และเขาก็จะได้รับความรู้

26 คนที่ก้าวร้าวต่อพ่อ และขับไล่แม่ของเขา
เป็นลูกที่นำความอับอายและความเสื่อมเสียมาให้
27 ลูกเอ๋ย หากเจ้าหยุดที่จะฟังคำสอน
เจ้าก็จะหลงไปจากถ้อยคำแห่งความรู้
28 พยานที่คดโกงนั้น เยาะเย้ยความยุติธรรม
ปากของคนโหดร้ายกลืนความชั่วลงไป
29 โทษทัณฑ์เตรียมไว้สำหรับคนชอบเยาะเย้ย
และการโบยก็เตรียมไว้สำหรับ หลังของคนโง่

พระคำเชื่อมโยง

1 คนที่แยกตัวออกไปคือคนที่ทำตามใจตนเอง
เขาต่อต้านสติปัญญาที่ถูกต้องทุกอย่าง
2 คนโง่ ไม่มีความยินดีในความเข้าใจ
แต่เขาสนุกกับการออกความเห็นของตัวเองเท่านั้น
3 คนชั่วร้ายมาพร้อมกับการดูหมิ่นผู้อื่น
และยังมีความอัปยศและความอับอายตามมาด้วย
4 คำพูดของคน ๆ หนึ่งเป็นเหมือนน้ำลึก
น้ำพุแห่งปัญญา เป็นเหมือนสายธารที่ไหลไปไม่หยุด
5 การเข้าข้างคนชั่วนั้นไม่ดีเลย
และการยับยั้งความยุติธรรมให้คนบริสุทธิ์ ก็ไม่ดีเช่นกัน
6 ปากของคนโง่เชื้อเชิญการวิวาท
และปากของเขาก็เชิญการโบย
7 ปากของคนโง่คือหายนะของเขา
และริมฝีปากของเขาเป็นกับดักชีวิตของเขาเอง

8 คำซุบซิบนินทาเป็นเหมือนอาหารอร่อย
ซึ่งกลืนลงไปยังส่วนลึกที่สุดของร่างกาย
9 คนใดที่เกียจคร้านชอบหนีงาน
ก็เป็นพี่น้องกับคนช่างทำลาย
10 พระนามของพระเจ้าเป็นดั่งป้อมเข้มแข็ง
คนเที่ยงธรรมจะวิ่งเข้าไปในนั้น และปลอดภัย
11 ความมั่งคั่งของคนรวยเป็นเหมือนเมืองป้อมของเขา
มันเป็นกำแพงสูงในความคิดของเขา
12 เมื่อมีความหยิ่งผยองเกิดขึ้นในใจ
การล้มลงก็ตามมา แต่ความถ่อมตนนำหน้าเกียรติ
13 คนที่ตอบก่อนฟัง
ทั้งเขลาและขายหน้า
14 กำลังใจของคน ๆ หนึ่งช่วยทำให้เขาอดทนผ่านความเจ็บป่วยได้
แต่ใครจะทนผ่านจิตใจที่แตกสลายไปได้เล่า?

15 ใจของคนมีวิจารณญาณใฝ่หาความรู้
และคนที่มีปัญญาก็ใช้หูตามหามันจนเจอ
16 ผู้ที่ให้ของกำนัลเท่ากับเปิดช่องทางให้กับตนเอง
และนำเขาไปยังคนที่ยิ่งใหญ่
17 คนที่ให้การในคดีก่อนมักจะดูเหมือนเป็นคนถูกต้อง
จนกระทั่งมีคนอื่นมาและสอบสวนเขาอีกครั้ง
18การจับฉลากช่วยยุติการทะเลาะวิวาท
และแยกคู่ต่อสู้ออกจากกัน
19 พี่น้องที่บาดหมางกันนั้นยากที่จะไกล่เกลี่ย
ยิ่งกว่าการยึดเมืองป้อมเสียอีก
การวิวาทเป็นเหมือนปราสาทที่มีกลอนลั่นดาลไว้
20 ท้องของคน ๆ หนึ่งอิ่มได้จากผลของคำพูด
เขาจะอิ่มได้โดยเก็บเกี่ยวจากคำพูดของเขาเอง

21 ชีวิตและความตาย อยู่ใต้อำนาจของลิ้น
และคนที่รักลิ้นจะได้กินผลจากลิ้นนั้น
22 คนที่พบภรรยาก็ได้พบของดี
และได้รับความโปรดปรานจากพระยาห์เวห์
23 คนยากจนร้องขอความเมตตา
แต่คนรวยก็จะตอบอย่างหยาบคาย
24 คนที่มีเพื่อนมากอาจเสียหายจนหายนะได้
แต่ก็ยังมีเพื่อนที่ใกล้ชิดกว่าพี่น้อง

พระคำเชื่อมโยง

1 การได้กินเศษขนมปังแห้งในความสงบ
ยังดีกว่าอยู่ในบ้านที่จัดเลี้ยงพร้อมกับเสียงอึกทึกจากการวิวาท
2 คนรับใช้ที่มีปัญญาจะปกครองเหนือลูกชายที่น่าอาย
และจะได้รับมรดกราวกับเป็นลูกชายอีกคน
3 เบ้ามีเอาไว้หลอมแร่เงิน เตาถลุงสำหรับแร่ทอง
แต่พระยาห์เวห์ทรงเป็นผู้ทดสอบจิตใจ
4 คนชั่วร้ายมักจะฟังคำจากปากที่ชั่ว
คนช่างมุสาก็มักฟังลิ้นที่จ้องทำลาย
5 คนที่เยาะเย้ยคนยากจนเท่ากับกำลังดูหมิ่นพระผู้สร้าง
คนที่ยินดีกับวิบัติ จะหนีไม่พ้นการลงโทษ
6 หลาน ๆ เป็นมงกุฎของคนชรา
และเกียรติของลูกชายก็คือบิดาของเขา
7คำพูดที่คมคายไม่เหมาะกับคนโง่
คำมุสาก็ยิ่งไม่เหมาะกับปากของผู้นำ
8 สินบนเป็นเหมือนเสน่หาสำหรับผู้มอบให้
ไม่ว่าเขาหันไปที่ใด ก็ประสบความสำเร็จไปทั่ว

9 คนที่ให้อภัยการบาดหมางคือคนที่สร้างเสริมความรัก
แต่คนที่ขุดคุ้ยเรื่องเก่าขึ้นมาทำให้เพื่อนต้องแยกจากกัน
10 การเตือนสติคนที่มีวิจารณญาณเพียงครั้งเดียว
ได้ผลมากกว่าการเฆี่ยนหลังคนโง่ร้อยครั้ง
11 คนชั่วร้ายเอาแต่ดึงดันต่อต้านเท่านั้น
ดังนั้นจะมีการส่งคนใจโหดเข้ามาจัดการเขา
12 ที่จะต้องเผชิญหน้ากับแม่หมีที่ลูกถูกขโมยมา
ก็ยังดีกว่าต้องเจอคนโง่ที่มาพร้อมกับความเขลา
13 หากคนใดใช้ความชั่วตอบแทนความดี
ความชั่วจะไม่มีวันหายไปจากบ้านของเขา
14 ที่จะเริ่มต้นวิวาทก็เหมือนกับการปล่อยน้ำจากเขื่อน
ดังนั้นจะต้องหยุดการโต้เถียงก่อนที่จะเกิดการวิวาท
15 การปล่อยคนผิดให้ลอยนวล
และการลงโทษคนเที่ยงธรรม
ทั้งสองอย่างนี้เป็นที่น่าชังต่อพระเจ้า

16 คนโง่มีเงินในมือไปเพื่ออะไร
ในเมื่อเขาไม่มีความคิดที่จะซื้อปัญญาให้ตัวเอง?
17 เพื่อนก็รักกันทุกเวลา
และพี่น้องเกิดมาเพื่อช่วยกันยามยากเข็ญ
18 คนไร้ความคิดก็จับมือให้สัญญา
และรับประกันเพื่อนบ้านของเขา
19 คนที่รักการทำผิด ก็รักการวิวาท
คนที่สร้างประตูรั้วให้สูงก็เชื้อเชิญความพินาศ
20 คนที่มีใจคดจะไม่พบความเจริญ
และคนที่มีลิ้นล่อหลอกจะพบความยุ่งยาก
21 คนที่เป็นพ่อของคนโง่นั้นก็เป็นทุกข์นัก
และพ่อของคนโง่ไม่อาจมีความยินดีได้
22 ใจที่ชื่นชมยินดีเป็นยาชั้นเยี่ยม
แต่จิตใจที่แตกร้าวทำให้กระดูกแห้งไป

23 คนชั่วรับสินบนลับ ๆ
เพื่อล้มล้างความยุติธรรม
24 สายตาคนที่หยั่งรู้นั้นมุ่งมั่นที่ปัญญา
แต่สายตาของคนโง่กวาดไปถึงสุดปลายแผ่นดินโลก
25ลูกชายที่โง่เขลานำความเสียใจมาให้พ่อ
และนำความขมขื่นมาให้กับแม่ที่เกิดเขามา
26 การลงโทษคนบริสุทธิ์
หรือโบยผู้ที่ซื่อตรงในหน้าที่นั้นเป็นสิ่งที่ไม่ดีเลย
27 คนที่มีความรู้จะยับยั้งคำพูดของเขา
คนที่มีความเข้าใจจะควบคุมตนให้สงบ
28 คนโง่จะถูกมองว่าเป็นคนฉลาดถ้าเขารู้จักนิ่ง
และหากเขาสงบปากสงบคำก็จะ ดูเหมือนคนมีความเข้าใจ

พระคำเชื่อมโยง

1 แผนงานในใจนั้นเป็นของมนุษย์
แต่คำตอบจากลิ้นมาจากพระยาห์เวห์
2 ในสายตามนุษย์แล้วทางทั้งสิ้นของเขาบริสุทธิ์
แต่พระยาห์เวห์จะทรงชั่งดูแรงจูงใจของเขา
3 จงมอบงานต่าง ๆ ของเจ้าแด่พระยาห์เวห์
แล้วแผนงานของเจ้าจะสำเร็จผล
4 พระยาห์เวห์ทรงสร้างทุกสิ่งโดยมีพระประสงค์
แม้คนชั่วร้าย ก็เพื่อวันหายนะ
5 คนใดที่มีใจเย่อหยิ่งนั้นเป็นที่น่าชังต่อพระยาห์เวห์
แน่ใจได้เลยว่า เขาไม่อาจลอยนวลไปได้
6 ความผิดบาปถูกลบล้างไปด้วยความรักและความซื่อตรง
และคน ๆ หนึ่งหันไปจากความชั่วก็เพราะเขายำเกรงพระเจ้า
7 เมื่อทางของคน ๆ หนึ่งเป็นที่พอพระทัยของพระเจ้า
พระองค์ก็ทรงช่วย แม้ ศัตรูก็อยู่อย่างสันติกับเขา
8 การมีน้อยพร้อมกับความเที่ยงธรรม
ก็ดีกว่าการได้มามากมายพร้อมกับความอยุติธรรม
9 ใจของคนก็วางแผนงานไว้
แต่พระยาห์เวห์ทรงเป็นผู้กำหนดย่างเท้าของเขา

10 คำชี้ขาดจากพระเจ้านั้นอยู่ที่พระโอษฐ์ขององค์กษัตริย์
พระโอษฐ์นั้นจะตัดสินอย่างยุติธรรม
11ตราชั่งและตราชูที่เที่ยงตรงมาจากพระยาห์เวห์
พระองค์ทรงเอาพระทัยใส่ ตุ้มน้ำหนักในถุงนั้น
12 พฤติกรรมที่โหดร้ายเป็นที่ชิงชังขององค์กษัตริย์
เพราะบัลลังก์ตั้งอยู่ได้ด้วยความเที่ยงธรรม
13 ริมฝีปากที่เที่ยงธรรมทำให้องค์กษัตริย์ทรงยินดี
และคนที่กล่าวความถูกต้องนั้นก็เป็นที่รัก
14 พระพิโรธขององค์กษัตริย์ เป็นเหมือนการส่งผู้สื่อสารความตาย
แต่คนฉลาดจะช่วยระงับมันไว้
15 เมื่อพระพักตร์ขององค์กษัตริย์สดชื่นแจ่มใส นั่นก็คือชีวิต
เพราะความโปรดปรานของท่านเป็นเหมือนเมฆฝนในฤดูใบไม้ผลิ

16 การที่ได้รับปัญญานั้นดีกว่าได้แร่ทองคำ
การได้ความเข้าใจก็น่าปรารถนายิ่งกว่าแร่เงิน
17ทางหลวงของคนเที่ยงตรงนำออกจากความชั่ว
คนที่ระวังทางของเขาจะป้องกันชีวิตของตนไว้
18 ความเย่อหยิ่งยโสนำหน้าการทำลาย
และใจที่ผยองนำหน้าการล้มลง
19 ที่จะมีใจถ่อมลงท่ามกลางคนที่ยากจน
ก็ดีกว่าที่จะแบ่งรับของริบจากคนที่เย่อหยิ่ง
20 ใครก็ตามที่เอาใจใส่คำแนะนำจะพบความสำเร็จ
และคนที่วางใจพระยาห์เวห์ก็ได้รับพร
21 เขาเรียกคนที่มีปัญญาในใจว่าเป็นคนมีวิจารณญาณ
และคำพูดที่น่าฟังนั้น ชักชวนใจได้ดี

22 ความเข้าใจเป็นน้ำพุแห่งชีวิตกับคน ๆ นั้น
แต่วินัยของคนโง่ก็คือความเขลา
23 ใจของคนที่ฉลาดจะพูดในสิ่งที่มีปัญญา
และเพิ่มการโน้มน้าวใจให้มากขึ้น
24 คำกล่าวที่น่ายินดีเป็นเหมือนรวงผึ้ง
ที่หวานต่อวิญญาณ และบำบัดรักษาร่างกาย
25 มีทางที่ดูเหมือนถูกต้องกับมนุษย์
แต่ท้ายที่สุดกลับกลายเป็นทางแห่งความตาย
26 ความหิวของคน ทำให้เขาได้ทำงาน
เพราะความหิวนั้นช่วยผลักดันเขาไปข้างหน้า
27 คนที่ไร้ค่าขุดความชั่วร้ายขึ้นมา
และคำของเขาก็เป็นเหมือนไฟที่เผาผลาญ

28 คนที่พูดจา บิดเบือนกระจายความแตกร้าว
และการพูดนินทาก็แยกเพื่อนสนิทออกจากกัน
29 คนที่รุนแรงหลอกล่อเพื่อนบ้าน
และนำเขาไปในทางที่ไม่ดี
30 คนที่ขยิบตาก็วางแผนการร้ายอยู่
คนที่ปิดปากนิ่งก็กำลังจะทำความชั่วจนสำเร็จ
31 ผมสีเลานั้นเป็นมงกุฎเกียรติยศ
ที่ได้รับมาระหว่างทางแห่งความเที่ยงธรรม
32 เป็นคนที่ช้าในการโกรธก็ดีกว่าเป็นนักรบ
และคนที่ควบคุมอารมณ์ของตนได้
ก็ยิ่งใหญ่กว่าคนที่สามารถยึดเมืองสำเร็จ
33 สลากนั้นก็โยนไว้ที่ตัก
แต่การตัดสินใจทุกเรื่องมาจากพระยาห์เวห์

พระคำเชื่อมโยง

1 คำตอบที่อ่อนโยนช่วยทำให้ความโกรธลดลง
แต่คำพูดที่แข็งกระด้างจะยั่วโทสะให้แรงขึ้น
2 ลิ้นของคนมีปัญญานำสู่ความรู้
แต่ปากของคนโง่พลุ่งพล่านพ่นความเขลาออกมา
3 พระเนตรของพระยาห์เวห์อยู่ทุกหนแห่ง
พระองค์ทรงเฝ้าดูทั้งคนชั่วและคนดี
4 ลิ้นที่อ่อนโยนเป็นต้นไม้แห่งชีวิต
แต่ลิ้นที่ตลบแตลงนั้น ขยี้จิตใจให้แตกสลาย
5 คนโง่จะดูหมิ่นวินัยคำสอนของพ่อ
แต่คนที่เอาใจใส่การตักเตือน ก็เป็นคนฉลาดเฉลียว
6 ในบ้านของคนเที่ยงธรรมมีสมบัติมากมาย
แต่รายได้ของคนชั่วร้ายนั้น คือความลำบาก
7 ริมฝีปากของคนมีปัญญาแผ่ความรู้ออกไป
แต่จิตใจของคนโง่ไม่ได้เป็นอย่างนั้น
8 เครื่องบูชาของคนโหดร้ายเป็นสิ่งน่าชังต่อพระยาห์เวห์
แต่คำอธิษฐานของคนเที่ยงตรงเป็นความยินดีของพระองค์

9 พระยาห์เวห์ทรงชังทางของคนโหดร้าย
แต่ทรงรักคนที่ตามติดความเที่ยงธรรม
10 คนที่หันไปจากทางที่ถูกต้องนั้น จะพบโทษหนัก
ส่วนคนที่เกลียดการแนะนำแก้ไขจะพบความตาย
11 แดนตาย และแดนแห่งความพินาศ
ก็เปิดกว้างต่อพระพักตร์พระยาห์เวห์
แล้วหัวใจของมนุษย์จะเปิดกว้างมากกว่านั้นสักเท่าใด
12 คนช่างเยาะไม่ชอบการตักเตือน
และเขาจะไม่ไปปรึกษาคนที่มีปัญญา
13 หัวใจที่เป็นสุขทำให้หน้าตาสดชื่นแจ่มใส
แต่หัวใจที่เป็นทุกข์ทำให้จิตวิญญาณแตกสลาย
14 ใจที่สุขุมรอบคอบตามหาความรู้
แต่ปากของคนโง่กินความเขลาเป็นอาหาร
15 ทุกวันของคนที่ถูกกดขี่ข่มเหงช่างเลวร้าย
แต่จิตใจที่ร่าเริงนั้นเหมือนมีการเลี้ยงอย่างต่อเนื่อง
16 มีน้อยแต่มีความยำเกรงพระยาห์เวห์
ก็ดีกว่ามีทรัพย์สมบัติมหาศาลพร้อมกับความวุ่นวาย

17 มีผักกินในที่ ๆ มีความรัก
ก็ดีกว่าได้กินเนื้อวัวอ้วนพร้อมกับความจงเกลียดจงชัง
18 คนที่อารมณ์เสียง่าย ๆ ก็มักทำให้เกิดการวิวาท
แต่คนที่โกรธช้าจะช่วยทำให้การโต้เถียงจบลง
19 หนทางของคนที่เกียจคร้านเหมือนรั้วหนาม
แต่ทางของคนเที่ยงตรงนั้นจะราบรื่น
20 ลูกที่มีปัญญานำความยินดีมาให้พ่อ
แต่คนโง่เป็นคนที่ดูหมิ่นแม่ของเขาเอง
21 คนที่ขาดสามัญสำนึกก็ชอบความโง่เขลา
แต่คนที่มีความเข้าใจจะเดินในทางตรงไป
22 แผนการล้มเหลวเพราะขาดการปรึกษาหารือ
แต่เมื่อมีคนแนะนำหลายคนงานก็สำเร็จ
23 พอได้คำตอบที่เหมาะสมก็ทำให้เกิดความยินดี
และคำพูดที่เหมาะกับสถานการณ์ก็ดียิ่งนัก

24 หนทางแห่งชีวิตนำคนมีปัญญาไปยังที่ สูงขึ้น
เพื่อว่าเขาจะหลีกเลี่ยงหนทางที่ลงไปยังแดนคนตาย
25 พระยาห์เวห์ทรงรื้อบ้านของคนเย่อหยิ่ง
แต่ทรงปกป้องพื้นที่ของหญิงม่าย
26 พระยาห์เวห์ทรงชังความคิดของคนชั่ว
แต่คำจากคนใจสะอาดนั้นบริสุทธิ์
27 คนที่ละโมภต้องการจะได้จากการคดโกงนั้น
นำความลำบากมาสู่ครอบครัว
แต่คนที่เกลียดชังสินบนจะมีชีวิตอยู่
28ใจของคนเที่ยงธรรมตรึกตรองว่าจะตอบอย่างไร
แต่ปากของคนโหดร้ายก็พลุ่งพล่านไปด้วยความชั่ว

29 พระยาห์เวห์ทรงอยู่ห่างคนชั่วร้าย
แต่พระองค์ทรงฟังคำอธิษฐานของคนเที่ยงธรรม
30 ประกายจากดวงตาทำให้ใจพองโต
และข่าวดีก็เป็นอาหารบำรุงกระดูกให้สดชื่น
31 คนที่ยอมฟังการตักเตือนที่ให้ชีวิต
จะได้อยู่ท่ามกลางคนที่มีปัญญา
32 คนที่ไม่ใส่ใจกับวินัยก็ดูถูกตนเอง
แต่คนที่ใส่ใจกับการแก้ไขความผิดพลาดก็จะไดัรับความเข้าใจ
33 ความยำเกรงพระยาห์เวห์เป็นคำสอนที่ให้ปัญญา​
ความถ่อมตนนั้นนำหน้าเกียรติยศ

พระคำเชื่อมโยง

หมายสำคัญและหายนะของพระวิหาร
จะเกิดขึ้นเมื่อไรกัน?
(Matthew 24:1–8; Luke 21:5–9)
1 ขณะที่พระเยซูทรงออกจากพระวิหาร ศิษย์คนหนึ่งทูลว่า “ท่านอาจารย์ ดูสิว่า ศิลานี้ก้อนใหญ่มาก และพระวิหารก็เป็นอาคารใหญ่งดงาม”
2“เจ้าเห็นตึกใหญ่ตระการเช่นนี้อย่างนั้นหรือ?” พระเยซูตรัสตอบ
“หินก้อนใดที่วางซ้อนกันอยู่ตรงนี้จะไม่เป็นอย่างเดิม มันจะถูกโยนทิ้งไปทั้งหมด”
3 ขณะที่พระเยซูประทับนั่งอยู่บนภูเขามะกอกเทศ ตรงข้ามพระวิหาร เปโตร ยากอบ ยอห์น และอันดรูว์ ทูลถามพระองค์เป็นส่วนตัวว่า
4 “ขอพระองค์ทรงบอกเราเถิดว่าเหตุการณ์เหล่านี้จะเกิดขึ้นเมื่อไร? และมีอะไรเป็นหมายสำคัญบ่งบอกว่า ทุกสิ่งใกล้จะสำเร็จ?”

5 พระเยซูทรงเริ่มต้นบอกเขาว่า “จงระวัง อย่าให้ใครหลอกลวงเจ้า
6 หลายคนจะมาในนามของเราอ้างว่า “เราคือพระองค์นั้น” แล้วล่อลวงคนเป็นอันมาก
7 เมื่อเจ้าได้ข่าวเกี่ยวกับสงคราม และข่าวลือเรื่องสงคราม
ก็อย่าตกใจไป เพราะสิ่งเหล่านี้ต้องเกิดขึ้น แต่จุดจบยังไม่มาถึง
8 เชื้อชาติต่าง ๆ จะต่อสู้กัน อาณาจักรต่าง ๆ จะทำสงครามกัน จะมีแผ่นดินไหวเกิดขึ้นตามสถานที่ต่าง ๆ รวมไปถึงการกันดารอาหาร และนี่คือการเริ่มต้นของความเจ็บปวดก่อนการคลอดบุตร

การเป็นพยานสู่ชาติต่าง ๆ
(มัทธิว 24:9–14; ลูกา 21:10–19)
9 ดังนั้น ขอให้เจ้าระวังตัว เพราะเจ้าจะถูกคุมตัวไปยังศาลต่าง ๆ และถูกโบยในศาลาธรรม เจ้าจะต้องยืนเป็นพยานต่อหน้าผู้ว่าการและกษัตริย์เพื่อเรา
10 จะต้องมีการประกาศข่าวประเสริฐและชาติต่าง ๆ ทั้งปวงก่อน
11 แต่เมื่อพวกเขาจับกุมเจ้า และส่งตัวขึ้นศาล ขออย่ากังวลล่วงหน้าไปว่าจะพูดอย่างไร แต่จงพูดตามถ้อยคำที่เจ้าจะได้รับในเวลานั้น เพราะไม่ใช่เจ้าที่พูด แต่เป็นองค์พระวิญญาณบริสุทธิ์

สิ่งเลวทราม การหลอกลวงที่จะเกิดขึ้น
(มัทธิว 24:15–25; ลูกา 21:20–24)
14 ดังนั้น เมื่อเจ้าเห็นสิ่งที่เลวทราม ซึ่งเป็นต้นเหตุของวิบัติ ตั้งอยู่ในที่ซึ่งไม่ใช่ที่ของมัน (ขอให้ผู้อ่านเข้าใจเองเถิด) เมื่อนั้น ให้คนที่อยู่ในยูเดีย หนีไปยังภูเขา
15 อย่าให้คนที่อยู่บนดาดฟ้า กลับลงไปในบ้านเพื่อจะขนสิ่งใดออกมา
16 และอย่าให้ใครที่อยู่ในทุ่ง กลับไปหยิบเสื้อคลุม
17 วันเวลาเหล่านั้นจะยากลำบากมากสำหรับหญิงมีครรภ์ หรือแม่ลูกอ่อน
18 จงอธิษฐานขอเพื่อเหตุการณ์นี้จะไม่เกิดในฤดูหนาว
19 เพราะเวลานั้น เป็นเวลาแห่งความทุกข์เข็ญ อย่างที่ไม่มีครั้งใดเทียบได้ตั้งแต่เริ่มแรกที่พระเจ้าทรงสร้างโลกจนบัดนี้ และจะไม่มีให้เห็นอีกในภายหน้า

20 หากองค์พระผู้เป็นเจ้าไม่ทรงลดจำนวนวันเหล่านั้นให้น้อยลง ก็จะไม่มีใครรอดชีวิตเลย แต่เพื่อเห็นแก่คนที่พระเจ้าทรงเลือก คนที่พระองค์ทรงเลือกสรรไว้ พระองค์จึงทรงทำให้วันเหล่านั้นสั้นลง
21 ในเวลานั้น หากมีใครพูดกับเจ้าว่า “ดูนั่นสิ พระคริสต์อยู่ที่นี่” หรือ “พระคริสต์อยู่ที่โน่น” อย่าได้หลงเชื่อ
22 เพราะว่า พระคริสต์ปลอมและผู้กล่าวพระคำเท็จจะปรากฏตัวขึ้น และแสดงหมายสำคัญ การอัศจรรย์ โดย หากเป็นไปได้ จะลวงกระทั่งคนที่พระเจ้าทรงเลือกไว้
23 ดังนั้นจงเฝ้าระวัง เราได้บอกทุกสิ่งแก่เจ้าล่วงหน้าไว้แล้ว

สิ่งที่สำคัญต่อเรามากในยุคสุดท้ายนี้
(Matthew 24:26–31; Luke 21:25–28)
24 แต่ในเวลานั้น หลังจากเวลาแห่งความทุกข์เข็ญผ่านไป ดวงอาทิตย์จะมืดไป
ดวงจันทร์จะไม่ส่องสว่าง
25 ดวงดาวจะร่วงลงมาจากท้องฟ้า และอำนาจทั้งหลายในสวรรค์จะสั่นสะเทือน’
26 เวลานั้นเอง พวกเขาจะได้เห็นบุตรมนุษย์เสด็จมาในหมู่เมฆ
ด้วยราชอำนาจและพระเกียรติสิริยิ่งใหญ่ตระการ
27 และพระองค์จะทรงส่งทูตสวรรค์เพื่อรวบรวมคนที่พระองค์ทรงเลือก
จากลมทั้งสี่ทิศ จากที่สุดปลายแผ่นดินโลกจนถึงสุดปลายฟ้าสวรรค์

ต้องเตรียมพร้อมไม่ว่าเวลาใด
(Matthew 24:36–51; Luke 12:35–48)
32 ไม่มีใครรู้วันและชั่วโมงนั้น หรือแม้แต่ทูตสวรรค์ในสวรรค์ หรือพระบุตรก็ไม่ทรงทราบ พระบิดาเท่านั้นที่ทรงทราบ
33 จงระวังและตื่นตัวเอาไว้ เจ้าไม่รู้ว่า เวลาที่กำหนดจะมาถึงเมื่อไร
34 ก็เป็นเหมือนกับชายคนหนึ่งเดินทางจากบ้านไป โดยที่เขามอบหมายคนรับใช้แต่ละคนให้รับผิดชอบหน้าที่ต่าง ๆ และสั่งให้คนเฝ้าประตูคอยเฝ้าระวัง
35 ดังนั้นจะเฝ้าระวังอยู่ เพราะเจ้าไม่รู้ว่า เจ้าของบ้านจะกลับมาเมื่อไร อาจจะเป็นเวลาเย็น เที่ยงคืน เวลาไก่ขันหรือรุ่งเช้า
36 ไม่อย่างนั้น ท่านอาจจะกลับมาถึงโดยไม่บอกล่วงหน้า และพบเจ้าหลับอยู่
37 สิ่งที่เราบอกเจ้า ก็ขอบอกกับทุกคนด้วยว่า “จงเฝ้าระวัง!”

มาระโก 13:1-8
บทที่ 13 เป็นบทที่เชื่อมระหว่างบทที่ 11-12 กับบทที่ 14 เป็นบทที่เข้าใจยากที่สุดของมาระโก พระเยซูทรงบอกศิษย์พระองค์ล่วงหน้าถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นอีกประมาณไม่กี่สิบปีข้างหน้า และทรงบอกถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในยุคสุดท้ายหรือในช่วงเวลาปัจจุบันนี้ด้วย
ขณะที่ทั้งกลุ่มออกจากพระวิหารซึ่งขณะนั้นยังสร้างไม่เสร็จดี เป็นวิหารที่ใช้เวลาสร้างถึง 8 ศตวรรษ โดยเฮโรดเป็นผู้เริ่มต้นเมื่อ 19 ปีกคศ.และเสร็จเมื่อปี 63 วิหารนี้ใช้หินก้อนใหญ่มากหนักกว่า 400 ตันวางเรียงซ้อนกัน และยังมีการฉาบอาหารด้วยทองคำ เมื่อสร้างเสร็จ อีกประมาณเจ็ดปีต่อมา ก็ถูกทำลายโดยอาณาจักรโรมที่เข้ามากวาดล้างหมู่คนยิวที่กบฎต่อโรม วิหารแห่งนี้เป็นความภาคภูมิใจของคนยิว และบางครั้งถึงกับใหญ่ในใจของพวกเขายิ่งกว่าพระเจ้าอีก !
หลังจากนั้นพวกเขาไปนั่งอยู่บนเขาตรงข้ามพระวิหาร โดยมีหุบเขาขิดโรนขวางอยู่ แล้วก็มีคำถามจากศิษย์ว่า สิ่งเหล่านั้นจะเกิดขึ้นเมื่อไร แต่คำตอบของพระเยซูนั้นไม่ได้อยู่แค่การสิ้นสุดของพระวิหาร เป็นคำตอบที่บอกถึงอนาคตที่ไกลมากเป็นคำตอบที่อยู่ในบทที่ 13 นี้ทั้งหมด น่าสนใจที่ ศิษย์สี่คนที่นั่งกับพระองค์ (พวกเขาเป็นพี่น้องมาจากสองครอบครัว)
สิ่งที่พระเยซูตรัสอย่างแรกคือ ระวังไม่ให้ใครหลอกเรา นั่นหมายความว่า เราต้องเข้าใจเหตุการณ์ อ่านเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในปัจจุบันให้ออก และเข้าใจในสายตาที่มองจากพระคัมภีร์ เข้าใจเรื่องของคำพยากรณ์ตั้งแต่ในสมัยพระคัมภีร์เดิมมาจนถึงวันที่พระเยซูตรัสนี้
เพราะในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา เราจะเจอวิญญาณแห่งการหลอกลวง และท่วมท้นในยุคสุดท้ายนี้
พวกเขาจะมาและบอกว่าตนเองเป็นพระเจ้า หรือผู้ที่พระเจ้าส่งมา เราเห็นมากมายในหลาย ๆ ประเทศ คนเหล่านี้สามารถหลอกคนมากมายได้ แต่คนของพระเจ้าได้รับการเตือนแล้ว ไม่ควรจะหลงไป
ส่วนเรื่องของสงครามนั้น จะเกิดขึ้นมากมายในโลกนี้ และพระเยซูตรัสสั่งว่า ไม่ต้องกลัวเพราะว่า มันต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว พระเยซูไม่ได้บอกว่าชีวิตจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่เราจะเจอการยากลำบากเมื่อเราติดตามพระองค์ ไม่ว่าจะมีทั้งแผ่นดินไหว และการอดอยาก เราจะเห็นว่า แผ่นดินไหวเกิดถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ความอดอยากมากขึ้นอีก แต่เหล่านี้ ไม่ได้เป็นจุดจบ มันเป็นความเจ็บปวดที่ถี่ขึ้นเรื่อย ๆ …เหมือนหญิงมีครรภ์ใกล้คลอด

มาระโก 13:9-13
ความยากลำบากที่เกิดขึ้น เพราะความเชื่อไม่ใช่เรื่องประหลาดเลยเพราะเป็นมาตั้งแต่เริ่มต้นคริสตจักรแล้ว
ถ้าเราได้รู้เรื่องของคริสเตียนในสมัยที่คอมมิวนิสต์เข้ามาครองในช่วงเหมาเจ๋อตง เราจะรู้ว่าชีวิตของคริสเตียนลำบากแค่ไหน ซึ่งยังเป็นอยู่จนทุกวันนี้ คนมากมายเกิด ในประเทศที่มีการห้ามเชื่อ ห้ามคิด ห้ามพูดตามที่ใจอยาก พวกเขาถูกจำกัดความเป็นคนเต็มคนเพียงเพื่อให้อำนาจของผู้ปกครองยั่งยืน

การที่คนในครอบครัวทรยศกันเองเป็นความเจ็บปวดอย่างยิ่ง แต่มันก็เกิดขึ้นอยู่ไม่หยุดหย่อน
สิ่งสำคัญของเราคือ เราต้องรู้ว่า พระวิญญาณจะทรงช่วยเราเมื่อเราอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้น แต่นี่ไม่ได้เป็นเหตุผลที่เราจะไม่เรียนรู้พระคัมภีร์ให้มากที่สุด

สิ่งที่พระเยซูทรงเตือนเราสำคัญสุดคือ ให้ยืนหยัดจนถึงที่สุด

มาระโก 13:14-23
พระเยซูทรงอธิบายว่า จะเกิดเหตุการณ์อย่างไรบ้าง และผู้เชื่อต้องทำอย่างไร ข้อ 18 ให้รู้ว่า เราต้องอธิษฐานขอจากพระเจ้าที่ความทุกข์ยากนั้นจะบรรเทาบ้างจนเราพอทนได้ เพราะความทุกข์ยากที่พระเยซูทรงกล่าวถึงนั้น มันเป็นแบบว่า ไม่เคยมีอะไรอย่างนั้นให้เห็นมาก่อน ในข้อยี่สิบพระเจ้าทรงจำเป็นที่จะต้องให้วันของพระองค์าเร็วขึ้น เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว จะไม่มีใครเหลือ เนื่องจากความโหดร้ายที่เกิดขึ้นมันรุนแรงเกินทน
ยังมีอีกเรื่องคือ การที่คนวิ่งไปหาผู้ช่วยให้พ้นความลำบาก คำว่า พระคริสต์ คือ พระผู้ช่วยให้รอด คนทั้งหลายจะบอกกันต่อ ๆ ว่า ไปหาคนนั้น คนนี้สิ เขาจะช่วยได้ ไปหาโค้ชชีวิตคนนั้น คนนี้ ซึ่งทั้งหมดพระเยซูทรงเตือนล่วงหน้าว่า อย่าหลงเชื่อเป็นอันขาด
เราขอสรุปคำของพระเยซูที่สำคัญในตอนสั้น ๆ นี้คือเมื่อถึงเวลาต้องหนี ให้หนีโดยไม่ต้องรีรอ ​อธิษฐานขอความช่วยเหลือจากพระเจ้า อย่าเชื่อคนหลอกลวง เฝ้าระวัง โดยทำอย่างขยันขันแข็งไม่ใช่แบบตามสบายอะไรก็ได้

มาระโก 13:24-27
พระเยซูทรงอธิบายภาพของการเสด็จมาอีกครั้งให้เราทราบ ซึ่งเราน่าจะจินตนาการได้ว่า เป็นอย่างไร
เป้าหมายของพระองค์คือ แสดงพระราชอำนาจ พระเกียรติยิ่งใหญ่ และมารับคนที่ทรงเลือกไว้ในแผ่นดินโลกไปกับพระองค์
พระเยซูไม่ทรงเน้นว่าเมื่อไร ทรงเน้นว่า ให้เตรียมพร้อม!

มาระโก 13:28-31
เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่จะเกิดขึ้นในยุคสุดท้ายนั้น ช่างตรงกับเวลาที่เราอยู่ในทุกวันนี้ เราเจอกับโรคระบาดกันทั้งโลกซึ่งไม่เคยมีมาก่อน ปี 2024 นี้ เราก็พบกับสงครามร้อน ๆ ในยูเครน ตะวันออกกลาง พม่า และมีความตึงเครียดของจีนและใต้หวัน
สงครามความคิดในสังคมผู้คนแตกแยก ความเห็นทางการเมืองที่แตกต่าง ทำให้คนไม่รักกัน และชังกันและกัน
สิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านี้ เป็นเหมือนกิ่งของต้นมะเดื่อที่เริ่มแตกใบอ่อน

มาระโก 13:32-37
มีคนจำนวนไม่น้อยที่อึดอัดกับการที่พระเยซูทรงบอกให้เตรียมพร้อม โดยไม่บอกเวลาวันปีเดือนให้ชัดเจน ดังนั้น ก็จะมีคนเตรียมพร้อมที่อาจจะอ่อนแรงเพราะยังไม่พบพระองค์สักที แต่การบอกของพระองค์อย่างนี้ มีความสำคัญเหมือนกับว่า เราอยู่ในสงครามที่ไม่รู้ว่า ศัตรูจะบุกตอนไหน ทิ้งระเบิดเวลาใด เราจึงเตรียมพร้อมเหมือนทหารที่อยู่ในสงคราม
และหากใครมาอวดอ้างว่ารู้เวลาแน่นอน เท่ากับเขากำลังกล่าวเท็จ
เรามีเวลาคร่าว ๆ ให้รู้ แต่ไม่มีใครรู้เวลาที่กำหนดชัดเจน
สิ่งที่สำคัญมากคือการตื่นตัว ไม่ประมาท ไม่หลับไหลในทางของพระเจ้า

คำถามสำหรับการเรียนพระคัมภีร์

1. พระเยซูตรัสว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างในยุคสุดท้าย ? (13:1-4)
2. ในยุคสุดท้าย สิ่งสำคัญมากสำหรับชีวิตคริสเตียนคืออะไร (3:24-37)
3. ในเมื่อไม่รู้เวลาแน่นอนว่า พระเยซูจะเสด็จกลับมาเมื่อไร เราน่าจะทำอะไรดี?
4. เกิดเรารู้ว่า พระเยซูจะเสด็จมากลางเดือนหน้า เราจะเปลี่ยนพฤติกรรม ความคิดของเราหรือไม่ เราจะทำอย่างไร?
5. พระเยซูทรงให้เงื่อนงำอะไรในเรื่องวันที่พระองค์เสด็จมาบ้าง?
6. จินตนาการสิว่า พระเยซูจะทรงรวบรวมคนที่ทรงเลือกด้วยวิธีใด?​
7. พระเยซูทรงสอนให้เรารอคอยพระองค์อย่างไร?

1 สตรีที่มีปัญญาทุกคนสร้างบ้านเรือนของเธอขึ้น
แต่หญิงที่โง่เขลารื้อทำลายมันด้วยมือของตนเอง
2 คนที่เดินไปอย่างเที่ยงตรงนั้นยำเกรงพระยาห์เวห์
แต่คนที่ชั่วร้ายในทางของเขาก็ดูหมิ่นพระองค์
3 คำกล่าวของคนโง่นำโทษมาสู่ตนเอง
แต่ริมฝีปากของคนฉลาดก็ปกป้องตัวเขาไว้
4 ที่ใดไม่มีวัว ยุ้งก็ว่างเปล่า
แต่ผลผลิตมากมายจากการเก็บเกี่ยวได้มาด้วยแรงของวัว
5 พยานที่ซื่อตรงจะไม่หลอกลวง
แต่พยานที่ไม่ซื่อจะพรั่งพรูคำมุสาออกมา
6 คนช่างเยาะเย้ยพยายามหาปัญญาแต่ก็ไม่พบ
แต่สำหรับคนที่มีวิจารณญาณก็ได้รับความรู้อย่างง่ายดาย
7 จงออกห่างจากคนโง่ที่หลงตนเอง
เพราะเจ้าจะไม่ได้ความรู้จากคำพูดของเขา

23 การลงแรงทำงานทุกอย่างมีกำไร
แต่แค่คำพูดลอย ๆ นั้น นำไปสู่ความยากจน
24 มงกุฏของคนมีปัญญาเป็นสมบัติของเขา
ส่วนคนโง่พยายามเท่าไร ก็ได้แต่ความโง่คืนมา
25 พยานที่พูดความจริงช่วยชีวิต
แต่พยานเท็จเป็นคนหลอกลวง
26 คนที่ยำเกรงพระยาห์เวห์จะมั่นคง มั่นใจ
และลูกหลานของเขาจะมีที่หลบลี้ภัยเสมอ
27 ความยำเกรงพระยาห์เวห์เป็นน้ำพุแห่งชีวิต
ช่วยนำให้คนพ้นจากกับดักของความตาย
28 จำนวนประชากรมากมายเป็นสง่าราศี ของกษัตริย์
การไม่มีประชากร เป็นหายนะของเจ้าชาย

พระคำเชื่อมโยง

1 ลูกที่มีปัญญาจะตอบรับและรักษาคำสอนของพ่อ
แต่คนช่างเยาะไม่ฟังคำเตือนใดๆ
2 คน ๆ หนึ่งจะรับสิ่งดีจากผลแห่งคำพูดของเขา
แต่คนอธรรมก็โหยหาแต่ความรุนแรง
3 คนที่ระวังปากของตนก็ปกป้องชีวิตของตนไว้
แต่คนที่พูดไม่คิดก็เชิญชวนหายนะให้ตนเอง
4 ใจของคนเกียจคร้านอยากได้แต่ก็ไม่ได้
แต่ใจของคนขยันนั้น ได้รับผลอย่างน่าพอใจ
5คนเที่ยงธรรมชังการมุสา
แต่คนชั่วร้ายจะทำตัวน่าอาย น่าอดสู
6ความเที่ยงธรรมเป็นเกราะป้องกันคนซื่อตรง
แต่ความชั่วร้ายจะกัดกร่อนคนบาปชั่ว
7 บางคนแสร้งว่าตนรวยแต่ไม่มีสมบัติอะไร
ส่วนอีกคนแสร้งทำว่าจน แต่กลับมีทรัพย์สินเหลือล้น
8 ความมั่งคั่งอาจช่วยไถ่ชีวิตคน ๆ หนึ่งได้
แต่คนยากจนจะไม่มีใครมาข่มขู่เรียกร้องเงิน
9 แสงแห่งความชอบธรรมนั้นเจิดจ้า
แต่ตะเกียงของคนชั่วร้ายจะถูกดับเสีย

10 ความก้าวร้าวโอหังนำไปสู่การวิวาท
แต่ปัญญาอยู่กับคนที่รับฟังคำปรึกษา
11ทรัพย์ที่ได้มาโดยทุจริตจะสูญไปอย่างรวดเร็ว
แต่รายได้ที่มาจากน้ำพักน้ำแรงจะทวีคูณขึ้น
12 ความหวังที่มีการขวางกั้นทำให้ใจไม่สบาย
แต่การสมปรารถนาคือต้นไม้แห่งชีวิต
13คนที่เหยียดหยามคำแนะนำจะพบความหายนะ
แต่คนที่ให้เกียรติคำบัญชาจะได้รับรางวัล
14 คำสอนจากคนมีปัญญานั้นเป็นน้ำพุแห่งชีวิต
ทำให้คน ๆ หนึ่งพ้นจากกับดักความตาย
15 ความเข้าใจดีทำให้คนโปรดปราน
แต่ทางของคนอสัตย์จะยากเย็นนัก

16คนที่หลักแหลมจะทำทุกสิ่งด้วยความรู้
แต่คนโง่ก็จะแสดงความโง่ออกมา
17 คนสื่อสารที่ชั่วร้ายจะพบความยุ่งยาก
แต่คนที่นำข่าวมาอย่างซื่อตรงนำการรักษามาให้
18 ความยากจนและความอดสูจะมาถึงคนที่ละเลยวินัย
แต่คนที่ใส่ใจการแก้ไขจะได้รับเกียรติ
19 ความปราถนาที่สำเร็จนั้นหวานต่อวิญญาณ
แต่คนโง่รู้สึกรังเกียจการที่ต้องหันจากความชั่วร้าย

20 คนที่เดินไปกับคนมีปัญญาก็จะได้รับปัญญาตามมา
แต่คนที่เป็นสหายกับคนโง่จะถูกทำลาย
21 หายนะตามติดคนบาป
แต่ความมั่งคั่งเป็นรางวัลของคนเที่ยงธรรม
22 คนดีจะส่งต่อมรดกถึงลูกหลาน
แต่ความมั่งคั่งของคนบาปจะถูกส่งต่อไปให้คนเที่ยงธรรม
23 อาหารบริบูรณ์รออยู่ในรอยไถของคนยากจน
แต่จะถูกกวาดไปหมดหากไร้ความยุติธรรม
24 คนที่ไม่ยอมใช้ไม้เรียวเท่ากับเกลียดชังลูกของตน
แต่คนที่รักลูกจะเอาใจใส่ฝึกวินัยให้ลูก
25 คนเที่ยงธรรมนั้นได้กินจนพอใจ
แต่ท้องของคนที่ชั่วร้ายมีแต่ความหิวโหย

พระคำเชื่อมโยง

วิถีคนโง่กับคนมีปัญญา
1 คนที่รักวินัยก็เท่ากับเขารักความรู้
แต่คนที่เกลียดการตักเตือนเป็นคนโง่
2 คนดีย่อมได้รับความโปรดปรานจากพระยาห์เวห์
แต่พระองค์ทรงพิพากษาคนที่วางแผนชั่วร้าย
3 คนหนึ่งไม่อาจอยู่อย่างมั่นคงด้วยความชั่วร้าย
แต่คนที่เที่ยงธรรมจะไม่สั่นคลอนเลย
4 ภรรยาที่มีศักดิ์ศรีนั้นเป็นดั่งมงกุฎของสามี
แต่ภรรยาที่ไร้ยางอาย เป็นความผุพังในกระดูกของเขา
5 แผนการของคนเที่ยงธรรมนั้นยุติธรรม
แต่คำปรึกษาของคนชั่วร้ายนั้นหลอกลวง
6 คำพูดของคนชั่วซุ่มดักรอให้เลือดตก
แต่คำของคนที่เที่ยงตรงจะช่วยให้รอดพ้น
7 คนชั่วร้ายจะถูกกำจัด และพบกับหายนะ
แต่ครอบครัวของคนเที่ยงธรรมจะตั้งมั่นอยู่ได้
8 คน ๆ หนึ่งจะได้รับการยกย่องตามสติปัญญาของเขา
แต่คนที่ใจคดจะถูกดูหมิ่น

9 ที่จะมีคนยกย่องไม่มากแต่มีคนคอยรับใช้
ก็ยังดีกว่าคนที่ทำตัวสำคัญ แต่ไม่มีจะกิน
10 คนเที่ยงธรรมก็ห่วงใยความเป็นอยู่ของสัตว์เลี้ยง
แต่คนชั่วที่เมตตาก็ยังโหดร้ายอยู่ดี
11 คนที่ออกแรงบนผืนดินของตนนั้นจะมีอาหารบริบูรณ์
แต่คนที่ไล่ตามแค่ความฝันก็ขาดสามัญสำนึก
12คนชั่วร้ายอยากได้ของโจร
แต่รากของคนเที่ยงธรรมจะรุ่งเรือง
13 คนชั่วติดกับจากคำพูดดึงดันของตน
แต่คนเที่ยงธรรมหนีพ้นความยุ่งยาก

14 คนหนึ่งจะมีสิ่งดีในชีวิตเพราะคำดี ๆ จากปากของเขา
และผลแห่งน้ำมือก็กลับมาสู่เขา
15 ทางของคนโง่นั้นดูเหมือนถูกต้องในสายตาของเขา
แต่คนที่มีปัญญาจะฟังคำปรึกษา
16 คนโง่จะโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที
แต่คนที่ฉลาดเฉลียวจะมองข้ามคำดูหมิ่น
17 พยานที่พูดจริงจะประกาศสิ่งที่ถูกต้อง
แต่พยานเท็จกล่าวคำหลอกลวง
18 มีบางคนพูดพล่อย ๆ เป็นเหมือนดาบแทง
แต่ลิ้นของคนมีปัญญานำการรักษามาให้
19ลิ้นที่กล่าวความจริงจะคงอยู่ตลอดไป
แต่ลิ้นที่มุสาจะอยู่เพียงชั่วครู่
20 แผนลวงอยู่ในใจของคนที่คิดการชั่ว
แต่ผู้ที่อยู่ฝ่ายสันติจะมีความยินดี
21 ไม่มีภัยอันตรายตกอยู่กับคนเที่ยงธรรม
แต่ชีวิตคนชั่วร้ายนั้นเต็มด้วยความยุ่งยาก
22 พระยาห์เวห์ทรงรังเกียจลิ้นที่กล่าวคำมุสา
แต่คนที่ปฏิบัติงานอย่างซื่อสัตย์เป็นความยินดีของพระองค์

23 คนที่ฉลาดหลักแหลมจะไม่โอ้อวดว่ารู้
แต่คนโง่ประกาศความโง่ของตนออกมา
24 มือของคนขยันจะได้ปกครอง
แต่คนเกียจคร้านจะต้องกลายเป็นทาสแรงงาน
25ความกังวลทำให้ใจคนหนึ่งหนักอึ้ง
แต่คำพูดดี ๆ จะให้กำลังใจเขาขึ้นมา
26 คนเที่ยงธรรมระมัดระวังในการปฏิบัติตนกับเพื่อนบ้าน
แต่ทางของคนชั่วร้ายทำให้พวกเขาหลงไป
27 คนที่เกียจคร้านไม่ยอมปิ้งเนื้อที่หามาได้
แต่คนขยันจะให้คุณค่ากับสิ่งที่เขาได้มา
28 ทางของความเที่ยงธรรมนั้น นำไปสู่ชีวิต
แต่ทางอื่น ๆ นำไปสู่ความตาย

พระคำเชื่อมโยง

1ตาชั่งที่ไม่เที่ยงตรงเป็นที่น่ารังเกียจต่อพระยาห์เวห์
แต่เครื่องชั่งที่เที่ยงตรง เป็นที่พอพระทัยของพระองค์
2 เมื่อความเย่อหยิ่งเข้ามา ความอัปยศก็ตามเข้ามาด้วย
แต่ปัญญามาพร้อมกับความถ่อมตน
3 ความสุจริตของผู้เที่ยงตรงนำชีวิตเขา
แต่ความบิดพลิ้วของคนทรยศทำลายตัวเขาเอง
4 ความมั่งคั่งไม่มีค่าในวันแห่งพระพิโรธ
แต่ความเที่ยงตรงนำการช่วยกู้จากความตาย
5 ความเที่ยงธรรมของคนที่ไร้ตำหนินั้นนำทางให้เขา
แต่คนชั่วล้มลงเพราะความชั่วร้ายของเขาเอง
6 ความเที่ยงธรรมของคนเที่ยงตรงช่วยกู้เขาไว้
แต่คนทรยศติดกับดักความปรารถนาของตนเอง
7 เมื่อคนชั่วตาย ความหวังของเขาก็สูญไป
และความหวังในความมั่งคั่งของเขา ก็หายไปด้วย
8 คนเที่ยงธรรมได้รับการช่วยกู้จากความยากลำบาก
แล้วคนชั่วร้ายก็เดินเข้ารับความทุกข์นั้นแทน

9 คนไร้พระเจ้าทำลายเพื่อนบ้านด้วยปากของเขา
แต่คนเที่ยงธรรมได้รับการช่วยกู้ด้วยความรู้
10 เมื่อคนเที่ยงธรรมรุ่งเรืองขึ้น ทั้งเมืองก็ยินดี
และเมื่อคนชั่วพินาศ ก็มีแต่เสียงโห่ร้องด้วยความยินดี
11 เมืองถูกสร้างขึ้นด้วยพระพรของคนเที่ยงตรง
แต่ด้วยคำจากปากของคนชั่ว เมืองก็ย่อยยับไป
12 ใครก็ตามที่แสดงการดูหมิ่นเพื่อนบ้าน
เท่ากับเป็นคนไร้ความคิด
แต่คนที่มีความเข้าใจจะนิ่งอยู่
13การซุบซิบนินทาเปิดเผยความลับ
แต่คนที่เชื่อถือได้จะรักษาความลับนั้นไว้

14 ประเทศชาติล่มจมเพราะขาดผู้นำที่มีปัญญา
แต่ด้วยคำปรึกษาจากหลาย ๆ คน ก็ทำให้รอดปลอดภัย
15 คนที่ค้ำประกันคนแปลกหน้าจะต้องทุกข์ยากเป็นแน่
แต่คนที่เกลียดการวางมัดจำก็ปลอดภัย
16 สตรีที่มีน้ำใจจะได้รับเกียรติ
แต่ชายที่ไร้ความเมตตาจะได้แต่ความร่ำรวย
17 บุรุษที่มีน้ำใจจะได้ประโยชน์ แต่คนชั่วโฉด
จะนำความลำบากมาให้ตนเอง
18 คนชั่วร้ายรับค่าจ้างที่ไร้คุณค่า
แต่คนที่หว่านความเที่ยงธรรมจะเก็บเกี่ยวรางวัลแท้จริง
19 ความเที่ยงธรรมที่แท้จริงนำสู่ชีวิต
แต่การติดตามความชั่วนำไปสู่ความตาย
20คนใจคดเป็นที่น่ารังเกียจของพระยาห์เวห์
แต่คนที่ไร้ตำหนิในทางของเขาเป็นความยินดีของพระองค์
21 จงมั่นใจได้ว่า คนชั่วจะไม่ลอยนวลไปได้
แต่ลูกหลานของคนเที่ยงธรรมจะรอดพ้น

22 หญิงงามที่ขาดสติและความคิดก็เป็น
เหมือนแหวนทองประดับจมูกหมู
23 ความปรารถนาของคนเที่ยงธรรมนำสู่สิ่งดี
แต่ความหวังของคนชั่วร้ายนำพระพิโรธมา
24 บางคนให้อย่างใจกว้าง
และยังได้รับกลับมามากมาย
แต่อีกคนหวงไว้กลับพบแต่ความขาดแคลน
25 น้ำใจกว้างขวางจะเจริญรุ่งเรือง
และคนที่คอยให้ความสดชื่นแก่คนอื่น
จะได้รับความสดชื่นกลับมา     

26 คนทั้งหลายจะสาปแช่งคนที่กักตุนข้าว
แต่พระพร เป็นของคนที่ขายมันออกไป
27 พระเจ้าทรงโปรดปรานคนที่แสวงหาความดี
แต่ความชั่วจะมายังคนที่ตามหามันแน่
28 คนที่วางใจในความมั่งคั่งของตนเองจะล้มลง
แต่ความเที่ยงธรรมจะงอกงามเหมือนใบไม้เขียวสด
29 คนที่นำความลำบากมาให้ครอบครัว
จะได้รับลมเป็นมรดก
และคนโง่จะเป็นบ่าวของคนที่มีปัญญา
30 ผลแห่งความเที่ยงธรรมคือต้นไม้แห่งชีวิต
และคนที่นำผู้อื่นมาถึงชีวิตเป็นคนมีปัญญา
31 ถ้าคนเที่ยงธรรม ได้รับผลตอบแทนบนแผ่นดินโลกแล้ว
คนชั่วร้ายกับคนบาปจะได้รับตอบแทนมากกว่านั้นสักเท่าใด!

พระคำเชื่อมโยง

คำอุปมาเรื่องผู้เช่าโฉดชั่ว
(มัทธิว 21:33–46; ลูกา 20:9–18)
1แล้วพระเยซูทรงกล่าวคำอุปมาแก่พวกเขาว่า “ชายคนหนึ่ง ปลูกสวนองุ่นไว้ แล้วเขาก็ล้อมรั้ว สกัดบ่อย่ำองุ่น และสร้างหอคอยสำหรับ เฝ้าสวน จากนั้น เขาก็ให้คนเช่า และออกเดินทางไปต่างแดน
2เมื่อถึงฤดูเกี่ยวเก็บ เขาก็ส่งคนรับใช้ไปยังผู้เช่าเพื่อเก็บส่วนแบ่งของเขา จากผลผลิตในสวนองุ่น
3 แต่ผู้เช่ากลับโบยตีคนรับใช้ และไล่เขาออกมามือเปล่า
4 เจ้าของสวนจึงส่งคนรับใช้อีกคนไป เขาก็ถูกตีหัว และทำให้อับอายต่อหน้าคนอื่นด้วย
5 เขาส่งคนรับใช้อีกคนไป แล้วคนนี้ก็ถูกฆ่าตาย เขาส่งคนอื่นไปอีก คนเหล่านั้น บางคนถูกโบย บางคนถูกฆ่า
6 ในที่สุด เจ้าของสวนจึงลูกชายที่รัก ไปหาผู้เช่า โดยกล่าวว่า “พวกเขาจะเคารพลูกชายของเรา”
7 แต่คนเช่ากลับพูดกันเองว่า ‘นี่ไงล่ะ ทายาท มาเถอะ ฆ่าเขาเสีย และมรดกจะเป็นของพวกเรา’
8ดังนั้น พวกเขาจึงจับลูกชายเจ้าของสวน ฆ่าเขาเสีย และโยนศพออกไปนอกสวนองุ่น
9 เจ้าของสวนจะทำอย่างไรรึ? เขาจะมาและฆ่าผู้เช่าทั้งหมด และจะมอบสวนนั้นให้กับผู้อื่น
10 เจ้าไม่เคยอ่านพระคัมภีร์ตอนนี้หรือ ที่ว่า..
‘ศิลาซึ่งช่างก่อได้ทิ้งแล้วนั้น กลับกลายมาเป็นศิลามุมเอก
11 พระเจ้าทรงกระทำการนี้ เป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ในสายตาของเรา”
12 จากข้อความนี้ พวกผู้นำรู้ว่า พระองค์ทรงกล่าวคำอุปมาต่อต้านพวกเขา จึงพยายามที่จะจับกุมพระองค์ แต่เป็นเพราะพวกเขากลัวประชาชนจึงละพระองค์ไว้ แล้ว เดินจากไป

ภาษีนี้ ส่งให้ใคร
(มัทธิว 22:15–22;ลูกา 20:19–26)
13 ต่อมา พวกเขาส่งฟาริสีบางคนกับพวกที่สนับสนุนเฮโรดมาหาพระเยซูเพื่อจับผิดพระดำรัสของพระองค์
14“ท่านอาจารย์” พวกเขากล่าว “เรารู้ว่า ท่านเป็นคนซื่อตรง ไม่แสวงหาความพอใจของมนุษย์ จริงแล้ว ท่านเป็นคนไม่เห็นแก่หน้าใคร และสอนตามทางของพระเจ้าตามความจริง เป็นการถูกต้องตามกฎหรือไม่ ที่เราจ่ายภาษีแก่ซีซาร์
15 เราควรจ่ายหรือไม่ ?” แต่พระเยซูทรงรู้ทันว่าพวกเขาหน้าซื่อใจคด ตรัสว่า “เหตุใดเจ้าจึงจับผิดเรา? เอาเหรียญหนึ่งดาริอันมาดูสิ”
16พวกเขาจึงเอาเหรียญมา และพระองค์ตรัสถามว่า “รูปในเหรียญนี้เป็นของใครกัน? และคำจารึกเป็นของใคร?” พวกเขาตอบว่า “ของซีซาร์”
17 แล้วพระเยซูทรงบอกพวกเขาว่า “สิ่งที่เป็นของซีซาร์ ก็จงให้แก่ซีซาร์ และสิ่งที่เป็นของพระเจ้าก็จงถวายแด่พระองค์”
พวกเขาประทับใจในพระองค์ยิ่งนัก

พระบัญญัติข้อที่ใหญ่สุด
(เฉลยธรรมบัญญัติ6:1–19; มัทธิว 22:34–40)
28 ธรรมาจารย์คนหนึ่งได้มา และได้ยินการตอบโต้ครั้งนี้ เขาเห็นว่า พระเยซูทรงตอบได้ดีทีเดียว จึงถามพระองค์ว่า “พระบัญญัติทั้งสิ้นที่มีอยู่นั้น ข้อไหนสำคัญที่สุดหรือ?
29 พระเยซูตรัสตอบว่า “สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ .. ‘อิสราเอลเอ๋ย องค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเรา เป็นองค์พระผู้เป็นเจ้าเพียงผู้เดียว
30 จงรักองค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเจ้าด้วยสุดใจของเจ้า และด้วยสุดจิตของเจ้า และด้วยสุดความคิดและด้วยสุดกำลังของเจ้า’
31 ข้อที่สองคือ ‘จงรักเพื่อนบ้านเหมือนอย่างที่เจ้ารักตัวเอง’ ไม่มีคำบัญชาใดยิ่งใหญ่กว่าสองข้อนี้”
32 “เป็นอย่างนั้นจริง ท่านอาจารย์” ธรรมาจารย์ตอบ “ท่านตอบอย่างถูกต้องที่ว่า พระเจ้าทรงเป็นหนึ่งเดียว ไม่มีใครนอกจากพระองค์
33 และที่จะรักพระองค์ด้วยสุดหัวใจ สุดความเข้าใจ และสุดกำลัง และที่จะรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง ก็สำคัญกว่าเครื่องเผาบูชา และเครื่องบูชาใด ๆ ที่มีอยู่”
34 เมื่อพระเยซูทรงเห็นว่าเขาตอบด้วยปัญญา พระองค์ตรัสว่า “เจ้าอยู่ไม่ไกลจากอาณาจักรของพระเจ้า” จากนั้นมา ไม่มีใครกล้าตั้งคำถามกับพระองค์อีก

เห็นท่าทาง ไม่รู้ใจ
(ลูกา 20:45–47)
38 ขณะที่พระเยซูทรงสอนอยู่ พระองค์ตรัสด้วยว่า “จงระวังพวกธรรมาจารย์ พวกเขาชอบสวมเสื้อคลุมยาว เพื่อให้คนทักทายแสดงความเคารพในตลาด
39 พวกเขาชอบนั่งที่สำคัญในศาลาธรรม และที่ซึ่งมีเกียรติในงานเลี้ยง
40พวกเขาได้ริบเรือนของหญิงม่าย และแสดงให้คนเห็นว่า อธิษฐานยาวมาก คนเหล่านี้จะต้องถูกลงโทษอย่างหนักทีเดียว! ”

คนที่ถวายมากที่สุด!
(ลูกา 21:1–4)
41ขณะที่พระเยซูทรงนั่งตรงข้ามที่รับเงินถวายของพระวิหาร พระองค์ทรงเฝ้าดูคนนำเงินมาใส่ในนั้น และคนรวยมักเอาเงินจำนวนมากมาใส่ไว้
42แล้วมีหญิงม่ายยากจนคนหนึ่งมาและถวายเพียงสองเหรียญทองแดง ที่มีมูลค่าแค่เศษของเดนาริอันมาถวายด้วย
43 พระเยซูทรงเรียกเหล่าศิษย์ของพระองค์มา ตรัสว่า “เราบอกความจริงแก่เจ้าว่า หญิงม่ายยากจนผู้นี้ได้ถวายมากกว่าใคร ๆ เข้าคลังพระวิหาร
44 เพราะพวกเขาต่างเอาส่วนหนึ่งที่เหลือจากความมั่งคั่งของพวกเขามาถวาย แต่หญิงคนนี้ได้เอาทุกสิ่งที่เธอมีเพื่อเลี้ยงชีพมาถวายจนหมด”

อธิบายเพิ่มเติม

มาระโก 12:1-12
คำอุปมา เป็นเรื่องราวที่พระเยซูทรงเล่า ให้ผู้คนได้เข้าใจประเด็นฝ่ายวิญญาณผ่านเรื่องที่ทรงเล่านั้น
เมื่อคนฟังเรื่อง พวกเขาจะแปลความได้ว่า เจ้าของสวนองุ่นคือพระเจ้า สวนองุ่นคือ คนอิสราเอล ผู้เช่าสวนคือคนที่เป็นครูอาจารย์ ที่พระเจ้าทรงฝากให้ดูแลสวนนั้น ส่วนคนที่พระองค์ทรงส่งรับใช้มาคือเหล่าผู้เผยพระดำรัสของพระเจ้าทั้งหลายอย่างเช่นอิสยาห์ เยเรมีย์ อาโมส​ฯลฯ (ที่พวกเขาเข้าใจอย่างนี้ได้เพราะอิสยาห์บทที่ 5 มีเรื่องราวที่ชัดเจนว่าใครเป็นใคร)
ไม่ว่าพระเจ้าจะทรงใครมา พวกเขามักถูกพวกผู้นำฝ่ายวิญญาณในประวัติศาสตร์จับฆ่า ในที่สุดพระเจ้าทรงส่งพระบุตรของพระองค์มา และพวกเขาก็ประหารพระองค์เช่นกัน
เมื่อพวกผู้นำศาสนาได้ยินคำเหล่านี้ พวกเขาก็รู้เลยว่า พระเยซูกำลังบอกว่า พวกเขาเป็นคนที่ทำผิดต่อพระเจ้า และคนของพระองค์
เหล่าธรรมจารย์ ผู้นำ พวกเขาได้ยินว่า ผู้เช่าสวนได้จับลูกชายฆ่า แล้วพวกเขาก็วางแผนจับกุมพระองค์ทันที คำอุปมาจึงเป็นจริงแม้ในเวลาที่พวกเขาฟังพระเยซูอยู่นั้น !
พระเยซูทรงเปลี่ยนสวนองุ่นเป็นศิลาในตอนท้ายเรื่อง ซึ่งมาจากหนังสือสดุดี 118:22-23 ทรงกล่าวถึงศิลาที่คนที่ถูกทิ้ง นั้นคือ พระบุตรของพระเจ้าหรือศิลามุมเอก ที่ยิวทอดทิ้ง ทั้งในประวัติศาสตร์และจนทุกวันนี้ ทรงมาเป็นพระองค์ผู้ประทานชีวิตนิรันดร์ให้กับทุกคนที่เชื่อในพระองค์

มาระโก 12:13-17
แล้วก็มีบางคนถูกส่งมาจับผิดพระเยซูอีก จะสังเกตได้ว่า พวกเขาต้องการให้พระเยซูพูดผิดหลักการ นั่นเป็นเป้าหมายสำคัญของฝ่ายตรงข้ามพระเยซูซึ่งเป็นพวกที่เจนจัดในธรรมบัญญัติ
เขามาถามพระเยซูเพื่อหลอกล่อให้ตอบว่า ควรเสียภาษีให้ใคร ถ้าพระเยซูตอบว่าให้ซีซาร์เท่ากับพระองค์ไม่ซื่อตรงต่อพระเจ้า ถ้าตอบว่า ถวายพระเจ้า พระองค์ก็ผิดอีกที่ไม่ซื่อต่อซีซาร์ เรียกว่าผิดทั้งขึ้นทั้งล่อง
แต่แล้วคำตอบของพระเยซู เป็นสิ่งที่ไม่คาดฝัน เพราะคำตอบนั้น ไม่ผิดต่อใครเลย!

มาระโก 12:18-27
เรื่องนี้อ่านแล้วดูสับสน ง่าย ๆ คือ หญิงคนหนึ่งต้องเป็นภรรยาชาย 7 คน เนื่องจากประเพณีของคนยิว “เธอจะเป็นภรรยาใครเมื่อฟื้นคืนชีพ?”
พวกสะดูสีตั้งคำถามขึ้นมาจากโจทย์ที่เขาคิดว่า จะทำให้พระเยซูจนตรอก ไม่สามารถอธิบายอย่างมีเหตุผลดี ๆ ได้ เป็นคำถามที่พวกเขาไม่เชื่อว่าจะเกิดขึ้นอยู่แล้วแต่พระเยซูทรงบอกเขาว่า ปัญหาของพวกเขาคือ ไม่ได้อ่านพระคัมภีร์(เดิม)จริง ๆ ไม่เข้าใจน้ำพระทัยและฤทธิ์ของพระเจ้า แต่ชอบเหมาสรุปชีวิตฝ่ายวิญญาณด้วยตัวเอง
พระองค์ทรงเมตตาที่จะตอบเขาอย่างชัดเจนว่าในโลกหลังความตายนั้นเป็นอย่างไร นั่นคือไม่ต้องมาต่อล้อต่อเถียงกันอีกว่า จะเป็นอย่างไร ตรงนี้เราเห็นชัดเจนว่า พระเยซูทรงเป็นพระเจ้าในโลกฝ่ายวิญญาณที่พวกเขาเองไม่รู้และเอาแต่เดาตามใจ

มาระโก 12:28-34
ขณะนั้นเอง มีคนหนึ่งได้ฟังคำตอบของพระเยซู ก็รู้สึกว่า พระเยซูทรงปัญญาอย่างยิ่ง และพระองค์สามารถจัดการกับเล่ห์เหลี่ยมของสะดูสีได้อย่างดี เขาจึงอยากรู้จริง ๆ ว่า ความเห็นของตัวเขานั้น ตรงกับพระเยซูหรือเปล่า เพราะในใจของเขานั้น ก็มีคำตอบของตนเองอยู่แล้ว
ชายคนนี้ เป็นคนที่พระเยซูทรงกล่าวว่า เจ้าอยู่ไม่ไกลจากอาณาจักรพระเจ้า อีกนิดเดียวเท่านั้น เขาก็จะได้รู้จักพระเจ้าครบถ้วน นั่นคือ ขอเพียงเขาเชื่อวางใจพระเยซูที่อยู่ตรงหน้าเขา เขาก็จะเป็นลูกของพระเจ้าอย่างสมบูรณ์

มาระโก 12:35-37
ในเหตุการณ์เดียวกันนี้ มัทธิวได้เล่าด้วยว่า พระเยซูทรงถามพวกธรรมาจารย์ว่า “มีความคิดอย่างไรเรื่องพระคริสต์? ทรงเป็นบุตรของใคร?” พวกเขาตอบว่า “เป็นบุตรของดาวิด”
พวกธรรมาจารย์อ่านพระคัมภีร์เดิมแล้วตีความหมายไม่ถูก พวกเขาไม่เห็นว่า พระคัมภีร์เดิมเต็มไปด้วยข้อความที่บ่งบอกชีวิตของพระองค์ที่พระเจ้าทรงเจิมแล้วส่งมาในโลกคือ พระเมสสิยาห์
พระเยซูจึงทรงแก้ความเข้าใจผิดของพวกเขาว่าถึงแม้ว่ากษัตริย์ดาวิดจะเป็นบรรพบุรุษของพระเยซู ( ซึ่งในความเชื่อคนยิวแล้ว ผู้เป็นบรรพบุรุษถือว่าใหญ่กว่าลูกหลาน)แต่ดาวิดกลับกล่าวถึงเชื้อสายของท่าน ในอนาคต โดยเรียกท่านว่า พระผู้เป็นเจ้า (อาโดนาย) แสดงว่า เชื้อสายผู้นั้นใหญ่กว่าดาวิด ..และเชื้อสายผู้นั้นคือพระเยซูนั่นเอง

มาระโก 12:38-40
มาระโกเล่าสั้น ๆ ว่า พระเยซูทรงเตือนอะไรอยู่
ชาวยิวจำนวนมากที่ให้ความเคารพพวกธรรมาจารย์อย่างสูงส่ง และพวกเขามีประเพณีที่ว่า ใครน่าเชื่อถือ ดูดี พวกเขาก็จะถวายเงินให้กับธรรมาจารย์ผู้นั้น ดังนั้น ตัวธรรมาจารย์บางคนที่ไม่ใช่คนที่รักบัญญัติจริง ไม่ได้ตามพระเจ้าจริง ก็จะแสร้งทำตัวว่า เป็นครูบาอาจารย์ที่ดี น่าเชื่อถือ โดยการสร้างภาพให้ตัวเอง … แต่พระเจ้าทรงเห็นจิตใจของพวกเขาเหล่านี้ พระเยซูจึงเตือนให้ประชาชนได้รู้ว่า จริง ๆ แล้ว คนเหล่านี้ส่วนใหญ่เนื้อแท้เป็นอย่างไร

มาระโก 12:41-44
ทุกคนที่มายังพระวิหารได้ถวายเงินตามที่พระเจ้าทรงบอกให้พวกเขาทำ บางคนถวายสิบลด บางคนก็มากกว่า บางคนก็น้อยกว่า แต่แล้ว พระเยซูกลับเจอคน ๆ หนึ่งที่ถวายเกินตัว โดยจำนวนที่ถวายนั้น น้อยมาก คือสองเหรียญทองแดงเท่านั้น

แล้วพระเยซูทรงบอกศิษย์ของพระองค์ว่า เธอถวายมากกว่าใคร เพราะเธอถวายทั้งหมดที่มา ทั้งหมดที่จะต่อทุนเลี้ยงชีวิต พระเจ้าทรงเห็นจิตใจของทุกคน และไม่ได้ทรงมองจำนวน แต่ทรงมองในหัวใจว่า เขาทำเพราะอะไร หญิงผู้นี้ทำเพราะรักพระเจ้ามาก …​นั่นเป็นเหตุที่ทำให้เธอกลายเป็นคนที่ถวายมากที่สุด!

พระคำเชื่อมโยง

จากบทนี้ไป ผู้เขียนจะพูดคำเตือนใจเป็นประโยคสั้น ๆ แม้เป็นทุกวันนี้ก็ยังเป็นเทรนด์ ไม่ได้ล้าหลังมนุษย์เลย ส่วนใหญ่เป็นคำเปรียบเทียบระหว่างชีวิตของคนเที่ยงธรรมและคนอธรรม

1 ลูกที่มีปัญญานำความชื่นชมมาให้พ่อ
แต่ลูกที่โง่เขลานำความทุกข์ใจมาให้แม่
2 ทรัพย์สินที่ได้มาจากความชั่วร้ายนั้นไม่มีคุณค่า
แต่ความเที่ยงธรรมช่วยกู้จากความตาย
3 พระยาห์เวห์จะไม่ทรงปล่อยให้คนเที่ยงธรรมหิวโหย
แต่พระองค์ทรงปฏิเสธความอยากได้ของคนชั่วร้าย
4 มือที่อยู่เฉย ทำให้ยากจน
แต่มือที่ขยันขันแข็งทำให้มั่งคั่ง
5 ลูกที่มองการณ์ไกลเก็บสะสมพืชผลไว้ในฤดูร้อน
แต่คนที่นอนหลับระหว่างการเก็บเกี่ยวทำให้ขายหน้า
6 พระพรนั้นอยู่เหนือหัวของคนเที่ยงธรรม
แต่ปากของคนชั่วปกปิดแผนความรุนแรง

.

22 พระพรจากพระยาห์เวห์ทำให้มั่งคั่งขึ้น
และพระองค์ไม่ได้เพิ่มความทุกข์ใจให้
23คนโง่เพลินใจกับการกระทำที่น่าอับอาย
ส่วนปัญญาเป็นความยินดีของคนที่มีความเข้าใจ
24 สิ่งที่คนชั่วร้ายหวาดกลัวจะเข้ามาถึงเขา
แต่คนเที่ยงธรรมจะได้รับตามความปรารถนา
25 เมื่อพายุที่กระหน่ำมาผ่านพ้นไป
คนชั่วร้ายก็ไม่อยู่แล้ว แต่คนเที่ยงธรรมจะมั่นคงเป็นนิตย์
26 น้ำส้มทำให้เข็ดฟัน และควันทำให้ตาเคืองอย่างไร
คนที่เกียจคร้านก็เป็นเช่นนั้นกับผู้ที่ส่งเขาไปทำงาน
27 ความยำเกรงพระเจ้าทำให้ชีวิตยืนยาว
แต่วันของคนชั่วจะสั้นลง
28 ความหวังของคนเที่ยงธรรมคือความยินดี
แต่ความคาดหมายของคนชั่วนั้นไม่เหลืออะไรเลย

พระคำเชื่อมโยง

เสด็จเข้ากรุงเยรูซาเล็มอย่างทรงเกียรติ
(เศคาริยาห์ 9:9–13; มัทธิว 21:1–11; ลูกา 19:28–40; ยอห์น 12:12–19)
1 เมื่อพวกเขาเดินทางเข้ามาใกล้เยรูซาเล็ม เข้าไปยังหมู่บ้านเบธฟายีและเบธานี บนเนินเขามะกอกเทศ พระเยซูทรงส่งศิษย์สองคนออกไป
2 และตรัสกับเขาว่า “จงเข้าไปในหมู่บ้านข้างนี้ และเมื่อเจ้าเข้าไปก็จะเห็นลูกลาตัวหนึ่งที่ไม่เคยมีใครขี่เลยผูกอยู่ เจ้าจงแก้เชือกและจูงมันมาที่นี่
3 หากมีใครถามว่า ‘ทำไมเจ้าทำอย่างนี้?’ ให้ตอบว่า ‘พระองค์ทรงจำเป็นต้องใช้มัน และสักพักก็จะส่งมันกลับคืนให้’ ”
4 พวกเขาจึงออกไปและพบลูกลาผูกอยู่นอกประตูบนถนน ขณะที่เขากำลังแก้เชือกนั้นเอง
5 มีบางคนที่อยู่ตรงนั้นถามว่า “ทำไมเจ้าจึงแก้เชือกลูกลา?”
6 พวกศิษย์จึงตอบตามที่พระเยซูตรัสสั่ง และพวกนั้นก็ยอมปล่อยลูกลาให้เขา

พระเยซูทรงสาปต้นมะเดื่อ
(มัทธิว 21:18–22; มาระโก 11:20–25)
12 วันต่อมา เมื่อพวกเขาออกจากหมู่บ้านเบธานี พระเยซูทรงรู้สึกหิว
13 ทรงเห็นต้นมะเดื่อที่มีใบเขียวดก ทรงเดินเข้าไปใกล้เพื่อดูว่ามีผลบ้างหรือไม่ แต่เมื่อถึง ก็ทรงเห็นว่า มีแต่ใบ เพราะยังไม่ถึงฤดู
14 พระองค์ตรัสกับต้นมะเดื่อว่า “ต่อจากนี้ไป จะไม่มีใครได้กินผลจากเจ้าอีกเลย” พวกศิษย์ก็ได้ยินคำนี้

พระเยซูทรงชำระพระวิหาร
(มัทธิว 21:12–17; ลูกา 19:45–48; ยอห์น 2:12–25)
15 เมื่อพวกเขาไปถึงเยรูซาเล็ม พระเยซูทรงเข้าไปในบริเวณพระวิหาร และทรงขับไล่เหล่าคนที่ซื้อขายของกันอยู่ ทรงคว่ำโต๊ะคนแลกเงิน และม้านั่งของคนที่ขายนกพิราบ
16 และพระองค์ไม่ทรงอนุญาตให้ใครเอาสินค้าเข้ามายังบริเวณพระวิหาร
17 จากนั้น พระองค์ทรงเริ่มต้นสอนพวกเขา และทรงประกาศว่า
“มีเขียนไว้มิใช่หรือว่า ..พระนิเวศของเราจะได้ชื่อว่า เป็นพระนิเวศแห่งการอธิษฐานของชาติต่าง ๆ ?แต่พวกเจ้ากลับมาทำให้กลายเป็นถ้ำโจร” ^{_{เยเรมีย์ 7:11}}
18 เมื่อหัวหน้าปุโรหิตและธรรมาจารย์ได้ยินเรื่องนี้ ก็เริ่มหาช่องทางที่จะสังหารพระองค์ เพราะพวกเขากลัวพระองค์ เนื่องจากประชาชนต่างพากันอัศจรรย์ใจกับคำสอนของพระองค์
19 ตกเย็น พระเยซูกับพวกศิษย์ก็ออกจากเมืองไป

ต้นมะเดื่อที่เหี่ยวแห้ง
(มัทธิว 21:18–22; มาระโก 11:12–14)
20 ขณะที่พวกเขาเดินกลับมาตามทาง
เขาเห็นต้นมะเดื่อแห้งจากรากขึ้นมา
21เปโตรจำได้จึงทูลพระเยซูว่า
“รับบีขอรับ ดูสิ ต้นมะเดื่อที่ท่านสาปนั้น ได้เหี่ยวลงไปแล้ว”
22 พระเยซูตรัสกับพวกเขาว่า “จงเชื่อในพระเจ้าเถิด”
23 “เราขอบอกความจริงกับพวกเจ้าว่า หากใครจะสั่งภูเขาลูกนี้ว่า ‘จงเคลื่อนลงไปในทะเล’ โดยไม่สงสัยในใจแต่มีความเชื่อว่าจะเกิดขึ้น ก็จะเกิด
24 ดังนั้น เราขอบอกพวกเจ้าว่า เจ้าจะทูลขอสิ่งใด จงเชื่อว่าจะได้รับ และเจ้าจะได้รับสิ่งนั้น
25 และเมื่อท่านยืนอธิษฐาน หากว่ายังถือโทษใครอยู่ จงอภัยให้เขา เพื่อพระบิดาผู้สถิตในสวรรค์จะทรงอภัยการล่วงละเมิดของเจ้าเช่นกัน”
26 (แต่หากเจ้าไม่อภัยเขา พระบิดาของท่านในสวรรค์ก็จะไม่ให้อภัยเจ้าเช่นกัน)
_{ข้อความที่อยู่ในวงเล็บนั้น ผู้ที่แปลสงสัยว่าอาจจะไม่ได้มีอยู่ในต้นฉบับแรกของมาระโก}

การท้าทายสิทธิอำนาจของพระเยซู
(มัทธิว 21:23–27; ลูกา 20:1–8)
27 หลังจากที่พวกเขากลับมายังเยรูซาเล็มอีกครั้ง พระเยซูทรงดำเนินในบริเวณพระวิหาร และปุโรหิตใหญ่พร้อมกับธรรมาจารย์และผู้อาวุโสทั้งหลาย ได้มาหาพระองค์ทูลว่า
28“ท่านทำการเหล่านี้ด้วยสิทธิอำนาจของใครกัน? ใครมอบอำนาจให้ท่านทำสิ่งเหล่านี้?”
29“เราจะถามพวกเจ้าสักข้อหนึ่ง” พระเยซูตรัสตอบ “และหากเจ้าตอบเรา เราจะบอกเจ้าว่า เราได้สิทธิอำนาจมาจากไหนจึงทำสิ่งเหล่านี้ได้
30 ตอบเรามาเถิดว่า การให้บัพติศมาของท่านยอห์นนั้นมาจากสวรรค์หรือจากมนุษย์ ”
31 พวกเขาหารือกันว่า ควรจะตอบอย่างไร “หากเราตอบว่า ‘มาจากสวรรค์ ท่านเยซูก็จะถามว่า ทำไมเราไม่เชื่อท่านยอห์น?’
32 แต่หากเราตอบว่า ‘มาจากมนุษย์’ พวกเขาก็กลัวความเห็นประชาชน เพราะประชาชนเชื่อว่า ยอห์นเป็นผู้กล่าวพระดำรัสของพระเจ้าจริง ๆ
33 ดังนั้นพวกเขาจึงตอบว่า “พวกเราไม่รู้” และพระเยซูทรงตอบพวกเขาว่า “เราก็จะไม่บอกพวกเจ้าว่า เราเอาสิทธิอำนาจทำการเหล่านี้มาจากไหนเช่นกัน”

อธิบายเพิ่มเติม

มาระโก 11:1-11
พระเยซูเสด็จมาร่วมเทศกาลอย่างนี้เสมอมาตั้งแต่เด็ก แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป เพราะใกล้เวลาที่พระองค์จะถูกตรึงแล้ว
พระองค์ทรงเตรียมที่จะเข้าไปในเมืองโดยนั่งบนหลังลา ซึ่งมีความหมายว่าเข้ามาโดยสันติอย่างถ่อมพระทัย ไม่ได้นั่งบนหลังม้าศึกหรือรถรบ
ลาตัวนี้ไม่เคยถูกใครนั่งมาก่อนด้วย ดูเหมือนว่า พระเยซูได้ทรงตกลงกับเจ้าของลามาก่อนหน้านี้ ศิษย์ของพระองค์แค่ไปทำตามคำสั่งเท่านั้น
จากเหตุการณ์นี้ เราเห็นความแตกต่าง ปกติแล้วพระองค์จะไม่ให้ใครทราบว่า พระองค์คือใคร แต่ตอนนี้พระองค์ประกาศแล้วว่า พระองค์คือ พระเมสสิยาห์ที่พระเจ้าทรงส่งมา ประชาชนที่เห็นต่างโห่ร้องต้อนรับพระองค์ การเสด็จเข้ามาครั้งนี้ เป็นการเปิดเผยความจริงให้กับประชาชนและผู้นำศาสนา ซึ่งเวลานั้นพวกเขาไม่พอใจมากที่ประชาชนสรรเสริญพระองค์ขนาดนั้น แต่พระองค์ตรัสว่า หากพวกเขาเงียบ ก้อนหินก็จะร้องออกมาเอง (ลูกา 19:40)

มาระโก 11:12-14
มีผู้ที่ศึกษาปีเดือนของอิสราเอลบ บอกเราว่า ช่วงเวลานี้เป็นเวลาเดือนมีนาคม ปีคศ. 33
ตอนนี้ยังไม่ถึงฤดูเก็บเกี่ยวของต้นมะเดื่อ แต่ว่าต้นที่พระเยซูทรงเห็นนั้น ออกใบเขียวทีเดียว เป็นใบออกล่วงหน้า พระเยซูเองทรงพอพระทัยที่จะสอนศิษย์ของพระองค์โดยใช้ต้นมะเดื่อต้นนี้ ความหมายก็คือ ต้นมะเดื่อต้นนี้มีใบเยอะ ดูเหมือนอิสราเอลที่น่าจะมีชีวิตฝ่ายวิญญาณที่ดี แต่กลับไม่เจอความเที่ยงธรรมในหมู่คนอิสราเอล พบเจอแต่คนหน้าซื่อใจคดในหมู่ผู้สอนพระบัญญัติ พวกศิษย์ควรรู้ว่า สภาพภายนอกกับตัวจริงข้างในนั้นอาจไม่ตรงกันก็เป็นได้ (จาก Constable’s note : Netbible.org)

มาระโก 11:15-19
การชำระพระวิหารเป็นการแสดงสิทธิอำนาจในฐานะที่ทรงเป็นพระเมสสิยาห์ที่จะชำระพระวิหาร ทำลายสิ่งที่ทำให้พระวิหารเป็นมลทิน พระองค์ไม่อนุญาตการขายของ ณ บริเวณนั้น
สถานที่เกิดเรื่อง คือส่วนลานของคนต่างชาติ ด้านนอก (ภาษากรีกสื่อว่าเป็นลานส่วนนั้น ไฮรอน) โดยปกติแล้ว ช่วงปัสกา คนที่เดินทางจากที่ไกล ๆ มา สามารถซื้อสัตว์เพื่อถวายเป็นเครื่องบูชา และแลกเงินได้จากภูเขามะกอกเทศ จึงไม่ต้องตั้งร้านค้าในพระวิหาร แต่พวกผู้นำศาสนายิวสมัยกายาฟัสกลับเอาสถานที่ส่วนนั้นมาตั้งร้านทำธุรกิจ ชาวต่างชาติที่จะมาอธิษฐานจึงไม่มีที่สำหรับอธิษฐาน
การกวาด ขับไล่ร้านค้าต่าง ๆ ครั้งนี้ ทำให้ผู้นำศาสนายิวโกรธมาก เพราะเป็นการทำลายธุรกิจผูกขาดของพวกเขา ถึงกับหาช่องที่จะกำจัดพระเยซูถึงกับฆ่าให้ตาย แต่อย่างไรก็ยังต้องรอเวลาเพราะประชาชนนิยมพระองค์มาก

มาระโก 11:20-26
เดินกลับมาตามทางก็พบว่า ต้นมะเดื่อแห้งขึ้นมาจากรากเลย ก็แสดงว่า มันไม่ได้ร้อนตาย แต่เป็นการขาดอาหารจากส่วนราก
ต้นมะเดื่อในพระคัมภีร์มีความหมายถึงอิสราเอล และเหล่าผู้นำศาสนายิว ผู้นำศาสนาเหล่านี้ไม่ได้รับใช้ประชาชน ไม่ได้เป็นพระพรสำหรับผู้คนอีกต่อไป เป็นเพราะพวกเขาไม่ยอมติดสนิทกับพระเจ้า แต่กลับติดสนิทกับกฎเกณฑ์ที่ตนเองตั้งขึ้นมา เมื่อเปโตรทักว่ามันเหี่ยวแห้งลงไปแล้ว พระเยซูกลับตรัสว่า จงเชื่อในพระเจ้าเถิด และทรงบอกด้วยว่า ถ้าจะอธิษฐานสั่งให้ภูเขาเคลื่อนก็ทำได้ แต่เวลาอธิษฐานต้องให้อภัยกับคนที่เราถือโทษอยู่
ทั้งหมดนี้ ..เกี่ยวข้องกันอย่างไร

มาระโก 11:27-33
ครั้งนี้ ฝ่ายตรงข้ามกับพระเยซู คือพวกผู้นำศาสนาต้องการจะกำจัดพระเยซูด้วยคำตรัสของพระองค์เอง พวกเขาเห็นการอัศจรรย์ที่พระองค์ทรงทำ แถมยังจัดการกับพวกที่ค้าขายในพระวิหาร (ซึ่งก็น่าจะเป็นพวกที่ให้ประโยชน์การเงินกับพวกเขา) พวกเขายอมรับว่า พระองค์มีอำนาจจริง ๆ จึงเข้ามาถามว่าใครเป็นผู้ให้อำนาจนี้
แทนที่พระเยซูจะตอบทันที ทรงถามเขากลับว่า การให้บัพติศมาของยอห์น (คือการยอมรับว่า กลับใจใหม่แล้ว) มาจากพระเจ้าหรือมาจากการตั้งพิธีขึ้นมาของมนุษย์ การย้อนถามกลับไปเป็นเรื่องธรรมดาในสมัยนั้น
พวกเรา ไม่คุ้นชินกับพิธีซึ่งเป็นพิธีที่สำคัญของยิว ยอห์นได้มาทำหน้าที่สั่งสอนให้คนกลับใจใหม่ และให้บัพติศมากับผู้คนเพื่อประกาศว่าเขากลับใจ
พวกผู้นำศาสนาเหล่านี้ ไม่อาจตอบยอมรับหรือปฎิเสธ เพราะพวกเขากลัวความเห็นประชาชนที่นับถือยอห์นเป็นอย่างมาก แผนลวงพระเยซูครั้งนี้จึงล่มไปโดยปริยาย

พระคำเชื่อมโยง

►
หนทางแห่งปัญญา (สุภาษิต 1:1–7)
1สติปัญญาได้สร้างบ้านของเธอ
โดยมีเสาหลักทั้งสิ้นเจ็ดต้น
2 เธอได้เตรียมเนื้อและผสมเหล้าองุ่นของเธอ
เธอจัดเตรียมโต๊ะอาหารไว้
3 แล้วก็ส่งสาวใช้ออกไป
เธอร้องเรียกจากยอดสูงสุดของเมือง
4“ให้คนที่อ่อนต่อโลกมาที่นี่เถิด!”
เธอกล่าวกับคนที่ขาดสามัญสำนึกว่า
5“มาเถอะ มากินอาหาร และดื่มเหล้าองุ่นที่เราผสมไว้
6 จงละจากความเขลาของเจ้า และเจ้าจะมีชีวิต
จงเดินในทางแห่งความเข้าใจ”

7 คนที่พยายามตักเตือนคนช่างเยาะเย้ยก็นำความอายมาสู่ตนเอง
คนที่เตือนสติคนชั่วร้ายก็กลับหาเรื่องให้ตัวเอง
8ดังนั้น อย่าตักเตือนคนช่างเยาะเย้ย เพราะเขาจะเกลียดเจ้า
จงเตือนสติคนมีปัญญา และเขาจะรักเจ้า
9 จงแนะนำคนมีปัญญา และเขาจะยิ่งมีปัญญามากขึ้น
จงสอนคนเที่ยงธรรม และเขาจะยิ่งเพิ่มการเรียนรู้

10 ความยำเกรงพระยาห์เวห์ เป็นที่เริ่มต้นของปัญญา
และการรู้จักองค์บริสุทธิ์ คือความเข้าใจ
11 เพราะว่าวันของเจ้าจะทวีขึ้น
และจะเติมจำนวนปีเข้ามาในชีวิตของเจ้า
12 หากเจ้ามีปัญญา
เจ้าก็มีปัญญาเพื่อประโยชน์ของตัวเจ้าเอง
แต่หากเจ้าไปเยาะเย้ยปัญญา
เจ้าเองจะได้รับความทุกข์ยาก

อธิบายเพิ่มเติม

สุภาษิต 9:1-6
จำได้ไหมในบทที่ 7 เราเจอหญิงที่โง่ชวนชายหนุ่มไปทำสิ่งที่ทำลายชีวิตของเขา แต่ในบทนี้ เราพบว่า มีหญิงที่ฉลาด บ้านของเธอใหญ่ และมีที่ทางมากเพื่อให้ทุกคนอยากมาอยู่ที่บ้านนี้ อยู่ได้อย่างสบาย
เราเรียกเธอว่า คุณหญิงแล้วกัน คุณหญิงคนนี้ เป็นคนร่ำรวย และพร้อมที่จะรับแขกเสียด้วย การที่เธอเตรียมเนื้อและเหล้าองุ่นบ่งชัดว่า เธอเป็นคนมีนำ้ใจต้อนรับแขก การผสมเหล้าองุ่นนี้ คือการที่ผสมเหล้ากับน้ำ อาจมีเครื่องเทศใส่เข้าไปด้วย เมื่อเธอเตรียมโต๊ะพร้อม ก็ให้สาวใช้ออกไปเชิญคนเข้ามา เป็นฉากที่เหมือนกับใน 8:1-4
เหมือนกับที่พระเจ้าทรงเตรียมงานเลี้ยงไว้ และเชิญคนทั้งหลายให้มาหาพระองค์ แต่มนุษย์ต่างก็ปฏิเสธ (มัทธิว 22:1-10) พระเจ้าทรงเรียกคนที่อ่อนต่อโลก คนที่ไม่เข้าใจความจริง คนบาป แต่ไม่ได้หมายความว่า คนที่เรียนจบสูง ๆ เป็นคนฉลาดกว่า เราพบว่า คนที่จบสูง รวยมาก ไม่ได้มีหลักประกันว่า พวกเขาเข้าใจความจริงของชีวิต
เพราะพวกเขาก็อาจเป็นคนที่ถูกหญิงโง่หลอกเอาได้เหมือนกัน (ข้อ 13-18)
สุภาษิต 9:7-9
บอกเราว่าจะตอบโต้กับคนโง่ และคนฉลาดอย่างไร ข้อความตอนนี้ ง่าย และจริงสำหรับเรา เราจึงไม่ต้องแปลกใจเมื่อเตือนคนโง่เรากลับได้รับการตอกกลับอย่างน่าเกลียด
เราจึงควรอยู่ใกล้กับคนที่ฉลาด และต่างเตือนสติกันดีกว่า เพราะต่างจะช่วยชีวิตของกันและกันให้ดีขึ้น
สุภาษิต 9:10-12
ปัญญาและความเข้าใจที่จะทำให้เราเดินไปได้อย่างดีในชีวิตการงาน ในครอบครัว ในความสัมพันธ์กับผู้อื่นนั้น
เกิดจากการที่เรารู้จักพระเจ้า ยิ่งรู้จักพระองค์ ยิ่งมีปัญญา รู้แบบนี้ ไม่ได้แล้ว ต้องรีบค้นหา ติดตามเพื่อที่จะรู้จักพระเจ้า เริ่มต้นดีที่สุดนั้น อยู่ที่ชีวิตส่วนตัวใกล้ชิดกับพระองค์ ฟังเสียงของพระองค์จากการอ่านพระคัมภีร์ เรียนรู้จากองค์พระวิญญาณก่อนเสมอ แล้วค่อยเจอกับอาจารย์ที่ไว้ใจได้
สุภาษิต 9:13-18
หญิงโง่กับคุณหญิงที่มีปัญญานี้มีเป้าหมายต่างกัน คนหนึ่งพาสู่ความตาย แต่อีกคนพยายามที่จะนำสู่ชีวิตที่ดี เราจะเห็นว่า คนในโลก มักเลือกทางแห่งความตาย พวกเขาชอบความสนุกสนานที่ตื่นเต้น ดำมืด เพราะมันทำให้ไม่ต้องคิดรับผิดชอบตัวเองหรือผู้อื่น ยินดีโดนเขาหลอก ชีวิตพังก็โทษคนอื่น
เราจะเห็นแบบแผนของบทนี้ชัดเจน คุณหญิงที่มีปัญญาเชิญไปงานเลี้ยง การตอบสนองต่อปัญญาอย่างโง่เขลา
การยำเกรงพระเจ้าให้ปัญญา และจบด้วยหญิงโง่ชวนไปตาย

พระคำเชื่อมโยง

1 ปัญญาไม่ได้ส่งเสียงเรียกออกมาหรือ?
ความเข้าใจไม่ได้ส่งเสียงของเธอออกมาหรือ?
2 เธอยืนอยู่บนที่สูงข้าง ๆ เธอยืนอยู่ตรงสี่แยก
3 ข้าง ๆ ประตูเมือง ตรงทางเข้าเมือง เธอร้องออกมาว่า
4 “เราร้องเรียกเจ้าอยู่ มนุษย์เอ๋ย
และเราป่าวร้องออกมาถึงมนุษย์ทั้งหลาย
5 โอ เจ้าคนที่อ่อนโลก จงเรียนรู้ที่จะฉลาดเฉลียว
โอ เจ้าคนโง่ จงรับความเข้าใจเถิด

6 จงฟังให้ดี เพราะเรากล่าวคำที่มีคุณค่า
เมื่อเราเอ่ยปาก ก็เป็นคำกล่าวที่ถูกต้อง
7 เพราะปากของเราจะกล่าวความจริง
ริมฝีปากของเราชิงชังความโหดร้าย
8 ทุกคำจากปากของเรานั้นเที่ยงธรรม
ไม่มีคำที่ลดเลี้ยวหรือบิดเบือน
9 คำของเรานั้น ชัดเจนสำหรับคนที่หยั่งรู้
กระจ่างแจ้งสำหรับคนที่ตามหาความรู้
10 จงรับคำสอนของเรา แทนการรับเงิน
จงรับความรู้ แทนการรับทองคำแท้
11 เพราะปัญญานั้นมีคุณค่ายิ่งกว่าทับทิม
ไม่มีสิ่งใดที่เจ้าปรารถนาจะมาเทียบเท่าเธอได้

ปัญญากับความเที่ยงธรรม
12 เรา คือปัญญา อยู่กับความฉลาดปราชญ์เปรื่อง
เราพบความรู้ และปฏิภาณ
13 ที่จะยำเกรงพระเจ้า คือการเกลียดชังความชั่ว
ดังนั้นเราชังความเย่อหยิ่ง ยโส การกระทำที่คดโกง
และคำพูดกลับกลอก
14 คำปรึกษาและการตัดสินที่ยุติธรรมเป็นของเรา
เรามีทั้งความหยั่งรู้และกำลัง
15 กษัตริย์ทั้งหลายครอบครองเพราะเรา
และผู้ปกครองจึงออกกฎหมายที่ยุติธรรม
16 เจ้าชายทั้งหลายปกครองเพราะเรา
และทุกคนจึงปกครองอย่างเป็นธรรม
17 เรารักคนที่รักเรา
และคนที่แสวงหาเราแต่เช้าจะพบเรา
18 ทรัพย์สมบัติ และเกียรติยศนั้นอยู่กับเรา
รวมไปถึงความมั่งคั่ง และความยุติธรรมด้วย
19ผลของเรานั้นดีกว่าทองแท้ ทองคำบริสุทธิ์
และผลที่เก็บเกี่ยวได้ก็เหนือเงินบริสุทธิ์
20 เราเดินในหนทางแห่งความเที่ยงธรรม
ตามทางแห่งความยุติธรรม
21 เรามอบความมั่งคั่งให้เป็นมรดกแก่คนที่รักเรา
และทำให้คลังของเขานั้นเต็มเปี่ยม

ปัญญากับสรรพสิ่งที่สร้างขึ้นมา
22 องค์พระยาห์เวห์ทรงสร้างเราขึ้นมาเป็นงานแรก
ก่อนราชกิจสร้างสรรค์อื่น ๆ ใด
23 จากปฐมกาล และก่อนที่โลกจะเริ่มต้น
จากนิรันดร์กาล เราถูกแต่งตั้งขึ้นมาก่อน
24 เราถือกำเนิดขึ้นมา เมื่อครั้งที่ยังไม่มีห้วงน้ำลึก
เมื่อครั้งยังไม่มีน้ำพุซึ่งเป็นแหล่งน้ำของโลก
25 ก่อนที่เทือกเขาจะถูกวางรากฐาน
ก่อนเนินเขาทั้งหลาย เราเกิดแล้ว
26 ก่อนที่พระองค์ทรงสร้างแผ่นดิน ทุ่งกว้าง
ก่อนผงฝุ่นดินแรกของโลก
27 เราอยู่ที่นั่นเมื่อพระองค์ทรงสร้างฟ้าสวรรค์
เมื่อพระองค์ทรงขีดเส้นโค้งเหนือห้วงน้ำลึก
28 เมื่อพระองค์ทรงวางก้อนเมฆทั้งหลายเบื้องบน
เมื่อทรงให้น้ำพุแห่งห้วงน้ำลึกพลุ่งออกมา
29 เราอยู่ที่นั่นแแล้ว เมื่อพระองค์ทรงกำหนดเขตแดนของทะเล
เพื่อไม่ให้น้ำล้ำเขตคำบัญชาของพระองค์
เมื่อพระองค์ทรงวางเส้นรากฐานของแผ่นดิน
30 ขณะนั้น เราเป็นช่างชำนาญเคียงข้างพระองค์
และทรงยินดีในตัวเราวันแล้ววันเล่า
เรายืนต่อพระพักตร์พระองค์ด้วยความยินดีเสมอ
31 เรายินดีกับทั้งโลกที่พระองค์ทรงสร้าง
และยินดีในครอบครัวมนุษยชาติด้วยกันกับพระองค์

รอคอยปัญญาที่ประตูของเธอ
32 ดังนั้น ลูก ๆ เอ๋ย จงฟังเรา
เพราะว่า คนที่รักษาทางของเรานั้นจะมีความสุข
33 จงฟังคำเตือนสอนและจงมีปัญญา
อย่าได้ทำเฉยเมย อย่าได้ละเลยคำนั้น
34 ความสุขเป็นของคนที่ฟังเสียงของเรา
และเฝ้ารอเราทุกวันที่ประตูของเรา
รอคอยอยู่ที่เสาประตูของเรา
35 ใครก็ตามที่พบเรา ก็พบชีวิต
และได้รับความโปรดปรานจากพระยาห์เวห์
36 คนที่ตามหาเราไม่พบ ก็เท่ากับทำร้ายตนเอง
คนทุกคนที่เกลียดเราก็คือเขารักความตาย”

อธิบายเพิ่มเติม

สุภาษิต 8:1-5 กษัตริย์โซโลมอนได้เขียนถึงปัญญาในฐานะที่เป็นสตรีผู้หนึ่ง ซึ่งใคร ๆ ก็สมควรจะติดตามหาแทนที่จะไปตามหาความรักจากหญิงสัญจร เราจะเรียกเธอว่า คุณหญิงผู้รอบรู้ ซึ่งเธอจะเรียกคนทุกคนที่จะฟังเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอเรียกให้คนที่ขาดความเข้าใจได้มาฟัง องค์กษัตริย์ได้ให้สตรีผู้นี้กล่าวคำแห่งปัญญา เธอแตกต่างจากหญิงชู้ในบทก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
น่าสนใจว่าคุณหญิงผู้รอบรู้นี้ ยืนที่สี่แยกบนที่สูง ข้างประตูเมืองซึ่งเป็นที่คนสัญจรไปมา เธอตะโกนเสียงดัง ทุกคนต้องได้ยินเสียงของเธอ เธอต้องการให้มนุษย์ทุกคนได้ยิน แต่คนสองกลุ่มที่จำต้องฟังเธอคือ คนที่อ่อนต่อโลก และคนโง่ เธอยินดีมอบความเข้าใจให้กับพวกเขา
สำหรับเรา เธอกำลังชวนเราทุกคนที่อ่านสุภาษิตอยู่ให้เข้าไปในอาณาจักรแห่งปัญญาของพระเจ้า

สุภาษิต 8:6-11
สตรีแห่งปัญญาผู้นี้ กล่าวคำที่ทรงคุณค่าและถูกต้อง ทั้งจริง และเที่ยงธรรม ไร้การบิดเบือนซึ่งเต็มโลก คนที่เข้าใจเท่านั้นจะรู้ว่า ความจริงที่เธอกล่าวนั้นสำคัญต่อชีวิตนี้ และชีวิตหน้าเพียงไร เธอชักชวนให้ผู้คนได้มารับคำสอนและความรู้จากเธอ ให้หาปัญญาแทนที่จะหาเงิน เพราะปัญญานั้นสูงส่งเหนือทรัพย์สิน

สุภาษิต 8:12-21
สตรีผู้รอบรู้ได้แจ้งว่าเธอคือปัญญา ความฉลาด ความรู้ ปฎิภาณ และที่เป็นเช่นนี้ เพราะเธอยำเกรงพระเจ้า เกลียดความชั่วแค่คำเท่านี้ หากเราตามเธอ เราก็จะเป็นเหมือนเธอได้ แต่คนส่วนใหญ่ไม่ได้ต้องการมีปัญญา ความรอบรู้ พวกเขาชอบที่จะมีความสุข สนุกสนานในชีวิตเท่านั้น
ประเทศใดประเทศหนึ่งที่มีผู้ปกครองที่ยำเกรงพระเจ้า ก็จะได้อยู่ใต้ผู้ที่ยุติธรรม และเป็นธรรม
ใครก็ตามที่รักปัญญา แสวงหาปัญญา จะได้ทั้งปัญญาและความมั่งคั่งเป็นของตอบแทน.. น่าสนใจจริง แต่ไม่ค่อยมีคนสนใจหรอก เพราะพวกเขาไม่เชื่อ และรู้สึกว่า ตามปัญญานั้น ยากเกินไป

สุภาษิต 8:22-31
แล้วคุณหญิงผู้รอบรู้ได้เล่าถึงการที่พระเจ้าทรงสร้างโลก และการที่เธอได้อยู่ที่นั่น ได้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในการทรงสร้างนั้น
สุภาษิต 3:18-20 บอกเราว่า พระเจ้าทรงสร้างสรรพสิ่งโดยปัญญา อาริอุสแห่งเล็กซานเดรีย ซึ่งอยู่ในช่วงคริสตจักรยุคแรก อ้างว่า ข้อความตอนนี้หมายถึงพระเยซู และพระเจ้าทรงสร้างพระองค์ขึ้นมา ให้เป็นปัญญา ที่สร้างโลกมาพร้อมกับพระองค์ และได้กลายเป็นความเชื่อว่า พระเยซูถูกสร้าง จึงไม่ใช่พระเจ้า เขาไม่ยอมรับว่าพระเยซูเป็นพระบุตรของพระเจ้าที่อยู่กับพระบิดา นี่เป็นต้นกำเนิดความเชื่อแบบของพยานพระยะโฮวาห์ เรากลับไปอ่านยอห์นบทที่ 1 ก็จะเข้าใจความสัมพันธ์ของพระบิดาและพระบุตรอย่างชัดเจน

แต่ผู้เขียนไม่ได้บอกว่าปัญญานี้ เป็นพระบุตรของพระเจ้า พระบุตรนั้น ทรงอยู่กับพระเจ้ามาตั้งแต่ต้นอย่างที่ยอห์น 1:1 ได้กล่าวไว้อย่างชัดเจน พระเจ้าทรงสร้างโลกโดยพระบุตร โคโลสี 1:16 คุณหญิงผู้รอบรู้ได้บอกว่าเธออยู่ที่นั่นเมื่อพระเจ้าทรงสร้างโลก นี่เป็น ถ้าเราจะมองจากบริบทนี้ เราอาจสรุปได้ว่า พระเจ้าทรงสร้างโลกโดยพระบุตรผู้ทรงปัญญา และระหว่างที่ทรงสร้างนั้น ก็มีความยินดีล้นเหลือในการสร้างสารพัดที่เราเห็นในโลก ความงามทั้งสิ้นที่พระเจ้าทรงใส่มาให้โลกนี้ เป็นความงามที่มาจากพระเจ้าผู้ทรงปัญญา และเต็มด้วยความคิดแห่งความงาม ความซับซ้อน และความสามารถในการสืบทอดลูกหลานมาจนทุกวันนี้ เกินที่มนุษย์จะคิดได้ ข้อความตอนนี้เราได้เห็นความสุข ความยินดีของการทรงสร้างมากกว่าข้อความที่คล้ายคลึงกันในพระคัมภีร์

สุภาษิต 8:32-36
คุณหญิงผู้รอบรู้ ได้สรุปว่า การพบปัญญาไม่ใช่พบเฉย ๆ ต้องฟัง รักษา ไม่เฉยเมย รู้จักต่อยอดปัญญา ไม่ละเลย นั่นคือต้องตอบสนองปัญญาด้วยการลงมือทำตามปัญญานั้น ตั้งใจที่จะพบปัญญา
หากเราได้พบพระปัญญาของพระเจ้า เราจะพบชีวิตที่รับความโปรดปรานจากพระเจ้า อันนี้สุดยอด

คำสอนเรื่องการหย่าร้าง
(มัทธิว 19:1–12)
1แล้วพระเยซูก็ทรงละจากที่นั่น และเข้าไปในเขตแคว้นยูเดียและอีกฟากของแม่น้ำจอร์แดน
ผู้คนก็เข้ามาหาพระองค์อีก และพระองค์ทรงสอนพวกเขาอย่างที่เคย
2 มีฟาริสีบางคนมาหาเพื่อจะทดสอบพระองค์ ถามพระองค์ว่า
“ถูกต้อง ตามพระบัญญัติไหมที่ชายคนหนึ่งจะหย่าภรรยาของตน?”
3 พระองค์ตรัสตอบว่า “แล้วโมเสสได้สั่งไว้ว่าอย่างไร?”
4 พวกเขาตอบว่า “โมเสสอนุญาตให้ผู้ชายเขียนหนังสือหย่า และให้ภรรยาละจากเขาไป
5 แต่พระเยซูตรัสว่า “โมเสสเขียนคำสั่งนี้เพราะว่าพวกเขาใจแข็งนัก
6 ตั้งแต่การทรงสร้าง ‘พระเจ้าทรงสร้างมนุษย์เป็นชายและหญิง‘
7 เพราะอย่างนี้ ชายจึงละจากพ่อและแม่เพื่อเขาจะได้ผูกพันกับภรรยาของเขา
8 และทั้งสองจะเป็นหนึ่งเนื้อเดียวกัน จึงไม่เป็นสองอีกต่อไป แต่เป็นหนึ่งเนื้อเดียวกัน
9 ดังนั้นสิ่งที่พระเจ้าทรงทรงผูกพันกันไว้ อย่าให้มนุษย์แยกเขาจากกันเลย”

10 เมื่อพวกเขากลับมาในบ้านอีกครั้ง ศิษย์ก็ถามพระองค์เรื่องนี้
11 พระองค์ทรงบอกเขาว่า “ใครก็ตามที่หย่าภรรยาและแต่งงานกับหญิงอื่นเท่ากับล่วงประเวณีต่อเธอ
12 และหากหญิงคนใดหย่าสามีของเธอและแต่งงานกับชายอื่น เท่ากับเธอล่วงประเวณี”

พระเยซูทรงอวยพระพรเด็กเล็ก ๆ
(มัทธิว 19:13–15; ลูกา 18:15–17)
13 ตอนนี้ประชาชนได้พาเด็กเล็ก ๆมาหาพระเยซูเพื่อให้พระองค์วางพระหัตถ์เหนือพวกเขา พวกศิษย์ก็ไปตำหนิคนที่พาเด็ก ๆ มา
14 แต่เมื่อพระเยซูทรงเห็นเช่นนั้น พระองค์ทรงไม่พอพระทัย ตรัสว่า “จงให้เด็กเล็ก ๆ มาหาเรา อย่าขัดขวางพวกเขา เพราะอาณาจักรของพระเจ้าเป็นของคนที่เป็นเหมือนเด็ก ๆ เหล่านี้
5 เราบอกความจริงแก่เจ้าว่า ใครไม่ตอบรับอาณาจักรของพระเจ้าเหมือนกับเด็กเล็ก ๆ จะไม่มีวันได้เข้าในแผ่นดินนั้น”
16 และพระองค์ทรงอุ้มเด็ก ๆ วางพระหัตถ์ทั้งสองบนตัวเขา และทรงอวยพระพรเขา

28 เปโตรทูลว่า “ข้าพเจ้าต่างละทิ้งทุกสิ่งและติดตามพระองค์มา”
29 พระเยซูตรัสตอบว่า “ไม่มีใครสักคนที่ละจากบ้าน พี่น้องชายหญิง หรือแม่ หรือพ่อ หรือลูก ๆ หรือไร่นาเพื่อเห็นแก่เราและข่าวประเสริฐ
30 แล้วจะไม่ได้รับผลตอบแทนร้อยเท่าในยุคนี้ (ไม่ว่าจะเป็นบ้าน พี่น้องชายหญิง แม่และลูก ๆ และไร่นา รวมทั้งการข่มเหง)
และยุคหน้าเขาจะไม่ขาดชีวิตนิรันดร์
31 แต่หลายคนที่เป็นคนต้นจะกลับกลายเป็นคนสุดท้าย และคนสุดท้ายจะกลายเป็นคนต้น”

ทรงบอกเรื่องการทนทุกข์ครั้งที่สาม
(มัทธิว 20:17–19; ลูกา18:31–34)
32 ขณะที่พวกเขากำลังเดินทางขึ้นไปยังนครเยรูซาเล็ม พระเยซูทรงนำหน้าพวกเขาไป และศิษย์ก็ประหลาดใจ แต่คนที่ตามมากลับรู้สึกกลัว อีกครั้งที่พระเยซูทรงพาศิษย์ทั้งสิบสองคนออกมาจากผู้คน เพื่อทรงแจ้งให้พวกเขาทราบว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับพระองค์บ้าง
33“ดูเถิด เรากำลังขึ้นไปยังนครเยรูซาเล็ม และบุตรมนุษย์จะถูกส่งตัวให้กับปุโรหิตใหญ่ และธรรมาจารย์ พวกเขาจะตัดสินประหารและมอบพระองค์ให้กับคนต่างชาติ
34 ซึ่งคนเหล่านี้จะเยาะหยันพระองค์ จะถ่มน้ำลายรดพระองค์ จะเฆี่ยนและประหารพระองค์เสียหลังจากนั้นสามวัน พระองค์จะทรงคืนชีพขึ้นมา”

พระเยซูทรงรักษาบารทิเมอัส
(มัทธิว 20:29–34; ลูกา 18:35–43)
46 จากนั้น พวกเขามาถึงเมืองเยรีโค และขณะที่พระเยซูกับสาวกกำลังเดินออกจากเมืองพร้อมกับคนเป็นจำนวนมาก มีชายขอทานตาบอดคนหนึ่งชื่อบารทิเมอัส ลูกชายของทิเมอัส นั่งอยู่ข้างทาง
47 เมื่อเขาได้ยินว่า เป็นพระเยซูทรงผ่านมาก เขาก็ร้องตะโกนขึ้นมาว่า “โอ พระเยซูบุตรดาวิดเจ้าข้า ขอทรงเมตตาข้าพเจ้าด้วย”
48 มีหลายคนห้ามเขา สั่งให้เงียบแต่เขากลับร้องเสียงดังกว่าเดิม “บุตรดาวิดเจ้าข้า ขอทรงเมตตาข้าพเจ้าด้วย!”
49 พระเยซูทรงหยุดและตรัสว่า “เรียกเขามาสิ” ดังนั้น พวกเขาจึงเรียกชายตาบอดเข้ามา “ใจกล้าเข้าไว้” พวกเขาบอก “ลุกขึ้นสิ เพราะพระองค์ทรงเรียกหาเจ้า”
50 บารทิเมอัสสลัดเสื้อคลุมทิ้ง กระโดดขึ้นมาหาพระเยซู

51“เจ้าต้องการให้เราทำอะไรให้เจ้ารึ?” พระเยซูตรัสถาม“รับโบนี เจ้าข้า” ชายตาบอดกล่าว “ขอทรงให้ข้าพเจ้ามองเห็นได้” _{^{(รับโบนี แปลว่า เจ้านายของข้าพเจ้า)}}
52“ไปตามทางของเจ้าเถิด” พระเยซูตรัส “ความเชื่อของเจ้าทำให้เจ้าหายแล้ว” ทันใดนั้น เขาก็มองเห็น และเดินตามพระเยซูไปตามทางนั้น

คำอธิบายเพิ่มเติม

มาระโก 10:1-12
ช่วงนี้ พระเยซูกำลังจะเดินทางไปเยรูซาเล็มครั้งสุดท้าย พระองค์มาที่คาเปอรนาอุมก่อน แล้วเข้าไปในเขตยูเดีย ทรงเจอผู้คนมากมายที่จะฟังคำสอน เราเห็นชัดว่า พระเยซูทรงพร้อมสอนคนเหล่านั้น ไม่ว่าพวกเขาจะฟังแล้วลืมไปบ้างก็ตาม
แล้วก็มีฟาริสีที่อยากจะทดสอบพระองค์ เพื่อจะจับผิดให้ได้ จึงถามเรื่องการหย่าร้างว่า ผิดบัญญัติหรือไม่ที่ชายคนหนึ่งจะหย่าภรรยาของตน ซึ่งคำตอบนั้นพวกเขาก็รู้ดีอยู่แล้ว นั่นคือผู้ชายเขียนหนังสือหย่า แล้วภรรยาต้องออกจากบ้านไป
ในเฉลยธรรมบัญญัติ 24:1-4 พวกเขาพยายามทำให้การแต่งงานระหว่างชายหญิงและการหย่าเป็นเรื่องธรรมดา ต้องการดูว่า พระเยซูทรงมีความเห็นอย่างไร
แต่พระเยซูทรงกลับไปที่จุดเริ่มต้น พระเจ้าทรงสร้างมนุษย์มาให้เขาได้เป็นสามีภรรยาหนึ่งต่อหนึ่ง และให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันตลอดไป พระเยซูทรงมองการแต่งงานเป็นเรื่องของการที่พระเจ้าทรงผูกพันคนสองคนเข้าด้วยกัน ดังนั้น คนสองคนที่ตั้งใจจะอยู่ด้วยกันทั้งชีวิตก็ต้องช่วยกันประคับประคองชีวิตคู่ เพราะในชีวิตคู่นั้น มีทั้งสุขและทุกข์ ง่ายและยาก รักและโกรธ ซื่อสัตย์ และแอบไปมีคนอื่น ความอ่อนโยนและความรุนแรง สิ่งที่พระเยซูทรงย้ำคือ การผูกพันของสามีภรรยา มาจากพระเจ้า ในโลกของเราทุกวันนี้ มีปัญหาเกิดขึ้นในครอบครัว ทุกระดับ ทุกรูปแบบ ซับซ้อนกว่าเดิมมาก

มาระโก 10:13-16
มีคนพาเด็ก ๆ มาหา เพื่อให้พระเยซูทรงอวยพระพร แต่ศิษย์ของพระองค์กลับรู้สึกไม่พอใจ ไปห้ามคนเหล่านั้น
สิ่งที่เกิดขึ้นคือ พระเยซูไม่ทรงพอพระทัยศิษย์ แล้วก็ทรงตรัสบางอย่างที่ผู้เชื่อในพระเจ้าจะต้องฟังดี ๆ
1. จงให้เด็กมาหาเรา
2.อย่าขัดขวางเด็กจากทางของพระเจ้า
3.อาณาจักรของพระเจ้าเป็นเหมือนเด็ก ๆ
4.คนที่ไม่ต้อนรับอาณาจักรของพระเจ้าเหมือนเด็กรับ จะไม่มีวันเข้าแผ่นดินนั้น
พระเยซูทรงบอกเราว่า เด็กสำคัญกับพระองค์ ไม่ว่าสังคมโบราณจะมองเด็กว่าไร้ค่า แต่พระเยซูทรงมองแตกต่าง พระองค์ทรงเป็นพระผู้สร้างพวกเขามา ครอบครัว คริสตจักร บุคคลใดที่ให้ความสำคัญกับเด็กและทุ่มเทให้พวกเขา จะได้รับอนาคตของชุมชนที่น่าชื่นชม แต่ถ้าเราละทิ้งเด็ก เราก็จะเจอความโกลาหลจากเด็กและวัยรุ่น ที่ไม่เข้าใจสิทธิ หน้าที่ของตน ไม่สนใจจะช่วยเหลือคนอื่น เอาแต่จะเรียกร้องเพื่อตัวเองอย่างที่เราเจอกันทุกวันนี้

มาระโก 10:17-31
ข้อความตอนนี้ เป็นเรื่องของคนรวยที่ดี แต่ไม่อาจละทิ้งสมบัติตามพระองค์ไป และสำหรับคนที่ติดตามพระเจ้าจริง พระเยซูทรงสัญญาชีวิตนิรันดร์ให้แก่เขา และเป็นเรื่องที่ทั้งมัทธิว และลูกาเล่าเช่นกัน
ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เป็นทั้งผู้นำ (ลูกา 18:18 ) ร่ำรวย (22) เป็นคนดีรักษาพระบัญญัติ (20) เขามีความเข้าใจว่า การที่จะได้ชีวิตนิรันดร์คือ ต้องทำอะไรสักอย่างที่ดีมาก ๆ จึงจะได้ชีวิตนิรันดร์ (17) แล้วแถมยังคิดว่า เขาน่าจะทำสำเร็จผ่านความดีที่ทำลงไปมาตั้งแต่เด็ก อาจมีอะไรที่ขาดอยู่ที่ยังไม่ได้ทำ และเป็นไปได้ไหมที่เขาคิดว่า ความมั่งคั่งของเขาเกิดจากการที่พระเจ้าทรงอวยพระพรเพราะเขาทำดี? (สดุดี 128:1-2)
พระเยซูทรงอ้างพระคัมภีร์เดิมจาก เฉลยธรรมบัญญัติ 30:15-16 เป็นข้อที่เน้นการประพฤติต่อบุคคลรอบข้าง (หลายคนคิดว่า เขาเป็นคนดีมีศีลธรรม แต่ความจริงแล้ว ทุกคนเสื่อมจากพระสิริของพระเจ้าทั้งหมด) แล้วจากนั้นพระองค์จึงบอกวิธีที่จะเข้าสู่ชีวิตนิรันดร์ นั่นคือ ต้องทิ้งทุกอย่าง ไม่ให้มันมาเป็นอุปสรรค (ถ้าจะโยงไปถึงการรับพระเจ้าอย่างเด็ก ๆ นั้นก็คือ รับพระเจ้าโดยไม่หวังพึ่งสิ่งอื่นแทนพระองค์นั่นเอง)
ประเด็นคือ คนรวยจะเข้าแผ่นดินของพระเจ้ายากอย่างนั้นหรือ? ที่จริงคนรวยมีอุปสรรคขัดขวางจากความร่ำรวยของเขา ต้องขจัดอุปสรรคนั้นมีคนรวยหลายคนที่ได้มาพบพระเจ้าอย่างเช่น โยเซฟ ชาวอาริมาเธีย ศักเคียส เป็นต้น จึงจะเห็นว่าเป็นไปได้สำหรับพระเจ้า เราเองก็ต้อง คิด หาเหตุผลว่า เหตุใดคนรวยจึงสยบต่อพระเจ้า และไม่ได้มีเงินเป็นอุปสรรคต่อการพบพระองค์
ในสมัยนี้ บางครั้งอุปสรรคอาจจะเป็นคนที่มีความรู้สูง ถ้ามาตามพระเยซูแล้วจะดูเหมือนคนไม่ฉลาด ดังนั้นจึงไม่ยอมมาหาพระองค์

ส่วนคนที่ตามพระองค์จริง ๆ แล้ว พวกเขาจะได้รับหลายอย่างร้อยเท่า นั่นคือ การติดตามพระเยซูไม่ได้หมายความว่าเป็นคนโง่หรือ แพ้ แต่เป็นคนที่พระเจ้าจะอวยพระพรและ ให้มากถึงชีวิตนิรันดร์เลย

มาระโก 10:32-34
นี่เป็นครั้งที่สามแล้ว ที่พระองค์ทรงบอกพวกเขาล่วงหน้าว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับพระองค์
1. จะเสด็จไปเยรูซาเล็ม (ทั้งที่ทรงรู้ว่าจะเกิดอะไรกับพระองค์ ทรงไปตามแผนของพระบิดา 2.พระองค์จะถูกจับกุมส่งตัวให้ศัตรู
3. พวกเขาจะตัดสินประหารพระองค์แต่
4.ยืมมือคนต่างชาติมาสั่งประหาร
5.พระองค์จะถูกเย้ย ถ่มน้ำลายรด ถูกเฆี่ยน
6.ในที่สุดจะสิ้นพระชนม์จริง ๆ เพราะพวกเขาประหารสำเร็จ แต่..
7.อีกสามวันจะทรงเป็นขึ้นมา
​พระเยซูทรงบอกให้พวกเขาเตรียมตัวเตรียมใจ และในพระคัมภีร์ก็บอกหลาย ๆ อย่างล่วงหน้าแก่เราด้วย เราจึงควรเอาใจใส่ดูว่า พระเจ้าทรงบอกอะไรล่วงหน้าบาง

มาระโก 10:35-45
อย่างน้อยตอนนี้เรารู้แล้วว่า ลูกชายสองคนของเศเบดีนี่เองที่ต้องการเป็นใหญ่ อยากที่จะนั่งข้างซ้ายและขวาของพระเยซู โดยที่พวกเขาไม่รู้ว่า การขอเช่นนี้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง
คำตอบของพระเยซูคือ ทั้งสองจะต้องเจอกับความยากลำบากอย่างแน่นอน แต่ที่จะได้นั่งในที่สูงขนาดนั้น เป็นเรื่องที่พระบิดาทรงตัดสิน
พระเยซูตรัสชัดเจนว่า พระองค์ไม่ได้เป็นผู้จัดที่ทางในสวรรค์ว่าใครจะเป็นใหญ่ ใครจะเป็นผู้น้อย พระเจ้าเท่านั้นทรงเป็นผู้ยกคนหนึ่งขึ้นหรือทำให้คนหนึ่งต่ำลง แต่พวกเขาควรทำตามพระองค์คือ การเป็นทาสของผู้อื่น ทำเพื่อรับใช้ และให้ชีวิตเพื่อนำคนอื่นสู่ชีวิตอย่างพระองค์

มาระโก 10:46-52
เรื่องราวนี้เราจะเห็นว่า การติดต่อกันระหว่างสองคนนั้น มีผู้คนขัดขวาง แต่คนที่ต้องการความช่วยเหลือ ไม่ยอมฟัง เขาตั้งใจว่า วันนี้เขาต้องตาดีเหมือนอย่างคนตาบอดอื่น ๆที่เขาได้ยินมาว่า พระเยซูทรงรักษาให้หาย เมื่อเราจะมาหาพระเยซูแต่มีคนขัดขวางเราก็ต้องไม่ยอมเหมือนกับบารทิเมอัสผู้นี้
เรามาดูเหตุการณ์ที่นำไปสู่บารทิเมอัสคนใหม่ที่สามารถเลี้ยงตัวเองได้โดยไม่ต้องเป็นขอทานอีก
เราจะเรียนอะไรได้จากเหตุการณ์ครั้งนี้
1. บารทิเมอัสรับรู้ว่า พระเยซูผ่านมาทางเขา
2.เขาร้องเรียกพระองค์ว่า พระเยซูบุตรดาวิด..แสดงว่า เขาเชื่อว่า พระเยซูทรงเป็นลูกหลานของกษัตริย์ดาวิด เขารู้ว่าทรงเป็นพระเมสสิยาห์หรือไม่ เราไม่ทราบ
3.มีคนห้ามเรียกพระเยซู เขาไม่ฟัง ยิ่งเรียกพระองค์เสียงดังขึ้น
4.พระเยซูทรงหยุดและเรียกให้เขามาใกล้
5.เขาลุกขึ้น สลัดเสื้อ กระโดดไปตามทางเสียงของพระเยซูทั้ง ๆ ที่เป็นคนตาบอด เขาตอบรับคำเรียกของพระเยซูทันที
6.เมื่อพระเยซูทรงถามว่า “เจ้าต้องการให้เราทำอะไรให้เจ้า?” เขาตอบทันที “ขอมองเห็นขอรับ เจ้านายของข้าพเจ้า” เขาเชื่อฤทธิ์พระเยซูผู้ที่เขาเรียกว่า บุตรชายของดาวิด
7. พระเยซูทรงให้ตามคำขอทันที ทรงย้ำว่า ความเชื่อทำให้เจ้าหาย ทรงให้เขาไปตามทางของเขา
8.บารทิเมอัสมองเห็น และตัดสินใจเดินตามพระเยซูไป ไม่ได้กลับไปตามทางของตนเอง

พระคำเชื่อมโยง

พระเยซูทรงเลี้ยงคนสี่พันคน
1 เวลานั้น มีฝูงชนมารวมตัวกันกันอีก และพวกเขาไม่มีอะไรกิน พระเยซูทรงเรียกศิษย์มาหาและตรัสว่า
2“เราสงสารคนมากมายเหล่านี้ เพราะพวกเขาอยู่กับเราสามวันแล้ว และไม่มีอะไรกินเลย
3 ถ้าเราส่งพวกเขากลับบ้านไปทั้งที่หิวโหยอยู่ พวกเขาจะเป็นลม หมดแรงกันไปตามทาง เพราะบางคนก็มาจากที่ไกลมาก”
4ศิษย์ของพระองค์ทูลว่า “ในที่กันดารอย่างนี้ เราจะไปหาขนมปังให้พอเลี้ยงคนมากมายให้อิ่มที่ไหนกัน?”
5“เจ้ามีขนมปังอยู่กี่ก้อน?” พระเยซูตรัสถาม “เจ็ดก้อนขอรับ” พวกเขาตอบ
6 และพระองค์ทรงสั่งให้ประชาชนนั่งลงบนพื้น จากนั้นทรงนำเอาขนมปังทั้งเจ็ดก้อนมา ขอบพระคุณ และฉีกมันออก จากนั้นก็แบ่งให้ศิษย์เอาไปแจกให้ประชาชน และพวกเขาก็นำไปแจก

7 พวกเขายังมีปลาเล็ก ๆ สองสามตัว และพระเยซูก็ทรงอวยพระพร
และทรงสั่งให้พวกเขาเอาไปแจกเช่นกัน
8 ประชาชนได้กินจนอิ่มและศิษย์ของพระองค์
ได้เก็บเศษที่เหลือได้ถึงเจ็ดตะกร้าพูน
9 มีผู้ชายสี่พันคนอยู่กันที่นั่นและเมื่อพระองค์ทรงให้พวกเขากลับไป
10 พระองค์ก็ทรงลงเรือกับศิษย์และเดินทางไปยังเขตเมืองดาลมานูธา

ถามหาหมายสำคัญ
11 แล้วฟาริสีก็มาและเริ่มโต้แย้งกับพระเยซู ต้องการทดสอบพระองค์โดยขอให้พระเยซูแสดงหมายสำคัญจากสวรรค์
12พระเยซูทรงถอนพระทัยลึก ๆ ตรัสว่า
“เหตุใดคนยุคนี้จึงเรียกร้องหาหมายสำคัญ? เราบอกความจริงแก่เจ้าว่า จะไม่มีการให้หมายสำคัญกับคนยุคนี้”
13 แล้วพระองค์ทรงละจากพวกเขา ทรงลงเรือและข้ามไปอีกฝั่ง

เชื้อของฟาริสีและเฮโรด
14 ตอนนี้ศิษย์ของพระองค์ลืมเอาขนมปังไปด้วย ยกเว้นแค่หนึ่งก้อนเดียวที่อยู่ในเรือ
15 “จงระวังให้ดี” พระเยซูทรงเตือนพวกเขา
“จงระวังเชื้อจากฟาริสีและเฮโรด”
16 พวกเขาจึงคุยกันเองว่า พวกเขาไม่มีขนมปังเลย
17 พระเยซูทรงทราบว่าเขาคุยอะไรกัน ทรงถามพวกเขาว่า “ทำไมเจ้าจึงโต้กันเรื่องไม่มีขนมปัง เจ้ายังไม่เห็น ไม่เข้าใจอีกหรือ?
ทำไมพวกเจ้าจึงใจแข็งนัก?
18 ..เจ้ามีตา แต่มองไม่เห็น มีหูแต่ไม่ได้ยินอย่างนั้นหรือ?
และเจ้าจำไม่ได้หรือว่า 
19 เมื่อเราหักขนมปังห้าก้อนให้คนห้าพันคน มีเศษขนมปังเหลือกลับมากี่กระบุง?” พวกเขาตอบว่า “สิบสองกระบุงขอรับ”
20 “ แล้วตอนที่เราหักขนมปังเจ็ดก้อนให้คนสี่พันคนนั้น เจ้าเหลือเศษขนมปังมากี่ตะกร้า?”  “เจ็ด ขอรับ” พวกเขาตอบ
21 แล้วพระองค์ตรัสกับพวกเขาว่า “เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ?”

ทรงรักษาคนตาบอดที่เบธไซดา
22 เมื่อพวกเขามาถึงเบธไซดา มีบางคนนำชายตาบอดคนหนึ่งมา และทูลขอให้พระเยซูทรงแตะต้องเขา
23 พระองค์จึงทรงจูงมือเขาออกไปนอกหมู่บ้าน ทรงบ้วนน้ำลายลงบนดวงตาทั้งสองข้าง และวางพระหัตถ์ทั้งสองบนเขา “เจ้าเห็นอะไรบ้างไหม?” ทรงถามเขา
24 ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองและกล่าวว่า “ข้าเห็นคน แต่พวกเขาเป็นเหมือนต้นไม้ที่เดินไปมาขอรับ”
25 พระองค์จึงทรงวางพระหัตถ์ทั้งสองที่ดวงตาทั้งสองข้างของเขา และเมื่อเขาเปิดตา สายตาของเขาก็เป็นปกติ และเขาเห็นทุกอย่างชัดเจน
26 พระเยซูทรงส่งเขาให้กลับบ้าน ตรัสว่า “อย่ากลับเข้าไปในเมืองเลย อย่าเล่าเรื่องนี้ให้คนในเมืองฟัง”

เปโตรสารภาพว่า พระเยซูทรงเป็นพระเมสสิยาห์ (พระคริสต์)
27 แล้วพระเยซูกับศิษย์ของพระองค์ก็เดินทางไปยังหมู่บ้านต่าง ๆ แถบซีซาริยาห์ฟีลิปปี
ระหว่างทาง พระองค์ทรงถามศิษย์ว่า “ผู้คนกล่าวว่า เราเป็นใคร?”
28 พวกเขาตอบว่า “บางคนว่าทรงเป็นยอห์นผู้ให้บัพติศมา บางคนว่าทรงเป็นเอลียาห์ และยังมีบางคนว่า พระองค์ทรงเป็นผู้กล่าวพระคำคนหนึ่ง”
29“ แต่เจ้าล่ะ? เจ้าว่าเราเป็นใคร?” พระเยซูตรัสถาม เปโตรทูลตอบว่า “พระองค์ทรงเป็นพระคริสต์ขอรับ”
(นั่นหมายถึงทรงเป็นผู้ที่ถูกเจิมจากพระเจ้าลงมาในโลก หรือที่ยิวเรียกพระนามว่า พระเมสสิยาห์)
30 และพระเยซูทรงเตือนพวกเขาไม่ให้บอกใครเรื่องพระองค์

บอกล่วงหน้าเรื่องการทนทุกข์
31 แล้วพระองค์จึงทรงสอนพวกเขาว่า บุตรมนุษย์จะต้องทนทุกข์หลายประการ และเหล่าผู้ใหญ่ หัวหน้าปุโรหิต และธรรมาจารย์ จะไม่ยอมรับพระองค์ และพระองค์จะถูกประหาร อีกสามวันจะทรงคืนชีพขึ้นมา
32 พระองค์ตรัสเรื่องนี้อย่างตรงไปตรงมา และเปโตรจึงดึงพระองค์ไป
และทูลต่อว่าพระองค์
33 แต่พระเยซูทรงหันมามองดูศิษย์ทั้งหลาย ทรงตำหนิเปโตรและตรัสว่า “จงถอยออกไป ซาตาน เพราะในหัวของเจ้าไม่ได้คิดอย่างพระเจ้า แต่คิดอย่างมนุษย์”

ในหัวของเจ้า
ไม่ได้
คิดอย่างพระเจ้า
แต่
คิดอย่างมนุษย์

จงแบกกางเขนตามเรามา
34 แล้วพระเยซูทรงเรียกประชาชนมาหาพระองค์พร้อมกับศิษย์และทรงบอกพวกเขาว่า “หากใครต้องการติดตามเรามา เขาจะต้องปฏิเสธตนเอง และรับกางเขนของตน และตามเรามา”
35 เพราะใครก็ตามที่ต้องการรักษาชีวิตของตนไว้ จะสูญเสียชีวิตไป แต่คนที่ยอมเสียชีวิตเพื่อเห็นแก่เราและข่าวประเสริฐจะรักษาชีวิตนั้นไว้
36 มีประโยชน์อะไรกับคนหนึ่งหากว่าเขาได้ทั้งโลกแต่ต้องสูญเสียวิญญาณของตนไป?
37 หรือใครคนหนึ่งจะเอาอะไรมาแลกกับวิญญาณของตนได้?

38 หากคนใดละอายเพราะเราและถ้อยคำของเรา ในโลกที่ชั่วช้า บาปหน้า บุตรมนุษย์ก็จะละอายเพราะเขา เมื่อพระองค์เสด็จมาในพระเกียรติสิริของพระบิดาพร้อมกับทูตสวรรค์ผู้บริสุทธิ์ของพระองค์”

อธิบายเพิ่มเติม

มาระโก 8:1-10
เปรียบเทียบครั้งนั้น(ตอนเลี้ยง 5000 คน) กับครั้งนี้ (การเลี้ยง 4000 คน)
ในมาระโกบทที่หก คนอยู่กับพระเยซูเพียงหนึ่งวัน แต่ในครั้งนี้ อยู่ถึงสามวันแล้วพวกเขาก็หิวมากด้วย
ครั้งนั้นบันทึกว่าห้าพันคน ครั้งนี้นับสี่พันคน (ซึ่งนับผู้ชายเท่านั้น ยังไม่มีผู้หญิงกับเด็ก)
ครั้งนั้น พวกเขาได้นั่งบนทุ่งหญ้าเขียวในแถบตะวันตกของกาลิลี มีคนยิวหนาแน่น แต่ครั้งนี้พวกเขานั่งบนพื้นดินในเขตแดนทางตะวันออกที่เรียกว่าทศบุรี เป็นเวลาห่างจากครั้งแรกหลายเดือน และผู้คนแถบทศบุรีส่วนใหญ่จะเป็นคนต่างชาติ เป็นเมืองที่โรมสร้างไว้
ครั้งก่อนเลี้ยงจาก ขนมปัง 5 ก้อน ปลาสองตัว ครั้งนี้จากขนมปัง 7 ก้อนกับปลาสองสามตัว
ครั้งที่แล้วเหลือขนมปัง 12 กระบุงเล็ก ๆ แต่ครั้งนี้เหลือ 7 ตะกร้าใหญ่มาก
ที่เหมือนกันคือทุกคนกินจนอิ่มหนำสำราญ และคงจะมีกลับไปบ้านด้วย
สิ่งที่ควรสังเกต….
**ศิษย์ของพระองค์ทูลว่า “ในที่กันดารอย่างนี้ เราจะไปหาขนมปังให้พอเลี้ยงคนมากมายให้อิ่มที่ไหนกัน?”
ทั้ง ๆ ที่พวกเขาเคยเห็นพระเยซูเลี้ยงคนห้าพันคนมาแล้ว ทำไมพวกเขายังไม่เชื่อว่าพระองค์จะทรงทำอีกครั้ง? อาจเป็นเพราะว่าคนเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นคนต่างชาติ พวกเขาไม่คิดว่า พระเจ้าจะทรงเลี้ยงคนเหล่านี้ แต่พระเยซูกลับทรงเลี้ยงดูด้วยความสงสาร (ข้อ 2) ครั้งนี้ศิษย์ของพระองค์ได้รับความเข้าใจชัดว่า พระเจ้าทรงรักคนต่างชาติเช่นกัน
** และพระองค์ทรงสั่งให้ประชาชนนั่งลงบนพื้น จากนั้นทรงนำเอาขนมปังทั้งเจ็ดก้อนมา ขอบพระคุณ และฉีกมันออก จากนั้นก็มอบให้ศิษย์เอาไปแจกให้ประชาชน และพวกเขาก็นำไปแจก คำเดียวที่บ่งบอกว่า เป็นกริยาที่ต่อเนื่องในภาษากรีกคือคำว่า มอบ(ให้ศิษย์ ) จึงพอสรุปได้ว่า การขยายตัวของขนมปังอย่างอัศจรรย์นั้นเกิดขึ้นโดยพระหัตถ์ของพระเยซู..เมื่อเลี้ยงเสร็จก็เดินทางข้ามทะเลมายังเมืองดาลมานูธา ซึ่งอยู่ทางตะวันตกของทะเลสาบกาลิลี ห่างเมืองคาเปอร์นาอูมมาทางใต้ประมาณ 8 กิโลเมตร

มาระโก 8:11-13
แม้ว่าฟาริสีทั้งหลายได้เห็นการอัศจรรย์ของพระเยซูมากมาย แต่พวกเขายังไม่พอใจ คนยิวกำลังรอคอยพระเมสสิยาห์หรือผู้ที่พระเจ้าทรงเจิมเพื่อมาไถ่บาปพวกเขา แต่คนยิวไม่ได้มองพระเมสสิยาห์เช่นนั้น พวกเขามองว่า พระองค์ต้องเป็นนักรบที่จะมาปล่อยพวกเขาจากการเป็นเมืองขึ้นของโรม
หมายสำคัญที่พวกเขาต้องการคือ  σημεῖον เซมีออน เป็นลักษณะของหมายสำคัญพิเศษจากพระเจ้าโดยตรงเพื่อจะได้สนับสนุน และรับรองว่า คน ๆ นั้นเป็นผู้ที่มาจริง แต่พระเจ้าได้ให้หมายสำคัญมากมายแก่พวกเขาแล้ว ในเมื่อจะไม่เชื่อก็ต้องหาวิธีการที่จะให้พระเยซูเสียหาย แต่พระเยซูทรงถอนพระทัยเพราะรู้ว่าในใจของพวกเขาคืออะไร และทรงเดินออกไปจากพวกเขา โดยไม่ตรัสอะไรอีก ไม่มีประโยชน์ที่จะมาต่อล้อต่อเถียงกับคนพวกนี้ ยอห์นเคยบอกว่า การอัศจรรย์เกิดขึ้นเพื่อให้เกิดความเชื่อ (ยอห์น 20:30-31) แต่ในเหตุการณ์นี้ พวกเขาไม่ได้ต้องการที่จะเชื่อ แต่ต้องการท้าทายพระองค์

มาระโก 8: 14-21
“จงระวังให้ดี” พระเยซูทรงเตือนพวกเขา “จงระวังเชื้อจากฟาริสีและเฮโรด” นี่เป็นคำเตือนของพระเยซูที่ทำให้เรารู้ว่า ความคดโกงของฟาริสีและพรรคพวกของเฮโรดนั้น แพร่ไปทั่วแผ่นดินอิสราเอล มันเข้าแทรกซึมไปในสถาบันการปกครอง และศาลาธรรม รวมไปถึงในสังคมทั่วไป ซึ่งเด่น ๆ ก็คือ การสอนให้คนสนใจการกระทำเพื่อที่จะเป็นคนดี และไปสวรรค์ได้ อีกอย่างคือ การเป็นคนหน้าซื่อใจคด พวกเฮโรดพยายามเปลี่ยนแปลงลักษณะของสังคมยิวโดยใช้วิธีการทางการเมือง (ซึ่งเหมือนกับโลกปัจจุบัน)
พวกศิษย์ก็ไม่เข้าใจสิ่งที่พระเยซู แต่กลับไปคิดถึงเรื่องขนมปังเสียนี่ พระองค์ทรงกล่าวถึงความใจดื้อด้านของผู้นำยิว แต่ศิษย์ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

มาระโก 8:22-26
การรักษาครั้งนี้ เกิดขึ้นเนื่องจากที่คนที่เป็นเพื่อนของชายตาบอดพาเขามาหาพระเยซู ชายตาบอดไม่ได้รู้เรื่องอะไร แต่เพื่อนนั้นมีความเชื่อว่าเขาจะหายได้ และมาขอให้พระเยซูทรงแตะต้องเพื่อเขาจะหายได้
ครั้งนี้มาแปลก มีหลายอย่างที่ทรงทำกับชายผู้นี้ 1 พระเยซูทรงจูงเขาออกนอกเมืองออกจาก 2 ทรงบ้วนน้ำลายลงที่ตา (ราวกับยาหยอดตา) 3 วางพระหัตถ์บนเขา 4 ทรงถามเขาเหมือนกับหมอถามคนไข้.. เห็นอะไร เขาเห็นคนเหมือนต้นไม้ ทรงให้เขามองเห็นแสง สีราง ๆ ทำให้เขามีความเชื่อ จากนั้น 5 พระองค์ทรงวางพระหัตถ์ที่ตา ขณะนี้ชายตาบอดมีความเชื่ออย่างสมบูรณ์แบบ 6 แล้วเขาก็มองเห็นได้ .. 7 แล้วที่สุดไม่ทรงอนุญาตให้กลับเข้าเมือง ไม่ให้เล่าเรื่องนี้กับใคร แต่ให้กลับบ้านไปทันที
เราอาจจะนึกแปลกใจว่าทำไมพระเยซูทรงทำเช่นนี้ ในมัทธิว 11:21–24 ได้บอกว่า พระองค์ทรงสาปเมืองนี้ไปพร้อมกับเมืองโคราซิน คาเปอร์นาอูม พระองค์ทรงรู้ว่าในใจของคนเมืองเหล่านี้เป็นใจที่กระด้างยิ่งนัก

มาระโก 8:27-30
จากนั้นพระเยซูกับศิษย์เดินทางต่อไปยังเมืองซีซารียาฟีลิปปี เป็นเมืองที่เฮโรดสร้างเพื่อให้เกียรติและซีซาร์ โดยมีแนวคิดว่าซีซาร์คือพระเจ้า ​ เมืองนี้อยู่ห่างจากเบธไซดาประมาณ 40 กิโลเมตร อยู่ทางใต้ของภูเขาเฮอร์โมน ซึ่งเป็นทิวเขาที่สูงสุดในตะวันออกกลาง เป็นพื้นที่ ๆ สวยงามมาก และเป็นที่ ๆ ต้นของแม่น้ำจอร์แดน แต่ มีการสลักรูปเคารพต่าง ๆ ลงบนหินภูเขาไว้ประปราย
ระหว่างการเดินทางนั้นเอง พระเยซูทรงถามศิษย์ว่า ประชาชนมีความคิดเห็นอย่างไรกับพระองค์ พระองค์ทรงทำการอัศจรรย์ ทำการสอนกับทั้งคนยิว และคนต่างชาติ ซึ่งคำตอบก็คือ ผู้คนซึ่งมาหาพระองค์เพื่อการรักษาโรค คำสอนคิดว่า พระองค์อาจเป็น ยอห์น เอลียาห์ หรือ ผู้เผยพระคำบางคน แล้วแต่จะคิด จากนั้นทรงขอความเห็นจากศิษย์เอง ว่า พวกเขาคิดอย่างไร
เปโตรเป็นคนเดียวที่ตอบอย่างมั่นใจว่าคือ พระองค์คือ พระเมสสิยาห์ (พระคริสต์ ภาษากรีก) ซึ่งหมายถึงคนที่รับการเจิม ซึ่งในสังคมยิวนั้นมีแค่สามพวกเท่านั้นที่จะได้รับการเจิม คือ ปุโรหิต ผู้เผยพระคำ และกษัตริย์ เปโตรมองว่า พระองค์ทรงเป็นผู้ที่จะปลดปล่อยยิวจากโรม
แต่ถึงแม้รู้เช่นนั้น พระองค์ก็ทรงให้เขาเก็บเรื่องนี้เป็นความลับก่อน

มาระโก 8:31-33
เมื่อพระเยซูเล่าว่า พระเมสสิยาห์องค์นี้ จะต้องถูกประหาร
ไม่แปลกที่ เปโตรจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พระเยซูตรัส เขาไม่เห็นด้วยมาก ๆ ที่พระเมสสิยาห์ของพระเจ้าจะถูกประหาร นั่นคือการแพ้นี่นา พระองค์จะต้องเป็นผู้ชนะ ไม่ใช่ต้องถูกประหาร ถึงจะคืนพระชนม์ก็เถอะ สำหรับเปโตรแล้วนี่เป็นเรื่องรับไม่ได้ เขายังไม่เข้าใจว่า พระเยซูจะต้องเป็นพระเมสสิยาห์ที่จะถูกประหารเพราะบาปของเขาเอง

มาระโก 8:34-38
หากใครคนหนึ่ง ต้องการตาม..พระเยซู เขาต้องปฏิเสธตัวเอง รับกางเขนมาแบก และตามพระองค์ไป
เราจะต้องการแค่ใช้ชีวิตที่มีอยู่หนึ่งชีวิต หรือว่าต้องการมีชีวิตที่เต็มบริบูรณ์??
การยอมให้พระเจ้ามาก่อนความคิดเห็น จิตใจของตนเองเป็นเรื่องที่ยากสำหรับทุกคน เพราะเราชินกับการที่ทำอะไรตามใจตัวเอง พระคำข้อนี้ พระเยซูทรงบอกว่า เราทุกคนต้องตัดสินใจว่าจะปฏิเสธตนเองเพื่อเห็นแก่น้ำพระทัยของพระเจ้าหรือไม่ พระเจ้าไม่ใช่ผู้ที่จะมาช่วยให้เราทำตามใจของตนเองสำเร็จ แต่เราจะต้องให้พระองค์เป็นผู้ตัดสิน นำทางชีวิตของเรา
สำหรับคนที่รักทรัพย์สมบัติ ชื่อเสียง เงินทอง และมีชีวิตเพื่อสิ่งเหล่านี้ เราเห็นตัวอย่างได้รอบตัว คนที่เห็นแก่ตัว เห็นแก่เงิน ไม่อาจที่จะเห็นแก่คนอื่นได้ ชีวิตมีไว้เพื่อตัวเองเท่านั้น แล้วในที่สุด เขาก็จะจบแบบที่ไม่มีอะไรเหลือ แม้กระทั่งชื่อเสียงคนก็จะลืมไป พระคัมภีร์ตอนนี้ ให้เรายอมพระเจ้าเป็นที่หนึ่งในชีวิต ไม่ละอายพระนามของพระองค์

พระคำเชื่อมโยง

1 ลูกเอ๋ย จงรักษาคำของเราไว้
จงเห็นคุณค่าของคำสั่งของเรา สะสมไว้ในตัวเจ้า 
2 จงทำตามคำสั่งของเรา และมีชีวิต
เอาใจใส่คำสอนของเราดั่งแก้วตาของเจ้า 
3 จงพันไว้รอบนิ้วมือของเจ้า
และจารึกมันไว้บนแผ่นแห่งใจของเจ้า
4 จงกล่าวแก่ปัญญาว่า “เธอเป็นพี่สาวของฉัน”
และเรียกความเข้าใจว่าเป็นญาติของเจ้า 
5 เพื่อสิ่งเหล่านี้จะรักษาเจ้าให้พ้นจากหญิงเล่นชู้
จากคนแปลกหน้าที่มีคำเย้ายวนใจ

6 เพราะว่าตรงหน้าต่างบ้านเรา
เรามองลอดบาดเกล็ดออกไป
7 ดูเหล่าคนที่อ่อนต่อโลก
ก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งในพวกเขาที่ไร้วิจารณญาณ 
8 เขาเดินข้ามถนนไป ใกล้หัวมุมบ้านของหญิงนั้น
เขาเดินมุ่งหน้าไปยังบ้านของนาง 
9 ตอนเย็น แสงจางลง   ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามา
10 แล้วหญิงนั้นก็เข้ามาพบเขา
แต่งตัวตามแบบของหญิงขายตัว และใจเต็มด้วยเล่ห์

11 นางส่งเสียงดัง ท้าทาย  อยู่ไม่ติดบ้าน
12 เดี๋ยวก็ไปที่ถนน เดี๋ยวไปที่ลานเมือง
นางคอยซุ่มอยู่แทบทุกหัวมุมถนน
13 นางคว้าตัวของเขาและจูบเขา พูดแบบไร้ยางอายว่า 
14 “นี่แน่ะ ฉันเตรียมเครื่องสันติบูชาเอาไว้
วันนี้ ฉันทำตามคำที่ได้สาบานไว้
15 แล้วฉันจึงออกมาพบเธอ ตามหาเธอ และก็พบเธอแล้ว

16 ฉันปูผ้าบนที่นอน ด้วยผ้าป่านจากอียิปต์ 
17 และประพรมที่นอนด้วยมดยอบ กฤษณาและอบเชย
18 มาเถอะ มาเริงรักกันจนเช้า มาสนุกกับการเล้าโลมกันนะ
19 เพราะสามีของฉันไม่อยู่บ้าน เขาเดินทางไปไกล
20 เขาเอาเงินไปเป็นกระเป๋า
และจะไม่กลับมาจนกว่าวันที่จันทร์เต็มดวง” 

21 นางชักชวนเขาให้หลงผิด  นางล่อลวงเขาด้วยคำหวาน
22 เขาก็ตามนางไปทันที เหมือนวัวที่ถูกนำไปโรงฆ่า
เหมือนกับกวางที่ติดกับดัก 
23 จนกระทั่งลูกธนูปักไปถึงตับ
เหมือนนกที่ถลำไปเข้ากับดัก 
โดยไม่รู้เลยว่า การทำอย่างนี้เท่ากับเดินไปหาความตาย 

24 บัดนี้ ลูกทั้งหลายเอ๋ย ขอให้ฟังเรา 
จงเอาใจใส่คำจากปากของเรา 
25 อย่าปล่อยใจของเจ้าไปตามทางของนาง
อย่าได้หลงไปตามทางนั้น 
26 เพราะนาง ได้นำคนไปสู่ความตายมากมาย
นางฆ่าคนจำนวนมากทีเดียว 
27 บ้านของนางเป็นทางไปสู่แดนตาย
ลงไปยังโถงคนตาย 

คำอธิบายเพิ่มเติม

สุภาษิต 7:1-5
จะแก้ปัญหาที่สืบเนื่องจากความไร้ศีลธรรมได้ก็โดย เอาใจใส่คำสอนของพระเจ้าราวกับเป็นแก้วตา รักษาอย่างดี เรารู้ไหมว่า พระเจ้าเองทรงรักษาเราไว้ดั่งที่เราเป็นแก้วตาของพระองค์เหมือนกัน ฉธบ 32:10
ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง การรักษาคำของพระเจ้าจะทำให้เราพ้นจากการถูกหลอก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร เรื่องเงิน เพศ งาน ฯลฯ
สุภาษิต 7:6-10
ชายหนุ่มที่กำลังจะถูกหลอกถูกเรียกว่า คนที่อ่อนต่อโลก (ซึ่งในความจริง คนเหล่านี้ไม่ได้คิดว่าตนอ่อนโลก แต่คิดว่าตนเองเป็นคนที่สามารถใช้ประโยชน์จากร่างกายของผู้หญิงได้) เขาคิดว่าเขาฉลาดกว่าหญิงคนนั้น
สุภาษิต 7:11-15
เรามักเห็นผู้หญิงแบบนี้ทั่วไปหมด หญิงเด็กสาววัยรุ่น อยู่กันเป็นกลุ่ม ไม่พูดเรื่องอื่นใดนอกจากเรื่องแบบนี้ ดังนั้น สำหรับพ่อแม่ที่จะเลี้ยงลูกสาว ให้งดงาม เป็นผู้หญิงที่มีศักดิ์ศรี และอยู่ในทางของพระเจ้า จึงเป็นสิ่งที่ท้าทายอย่างมาก ลูกชายก็เช่นกัน ที่จะเลี้ยงให้พวกเขามีความเป็นสุภาพบุรุษจริง ๆ ก็ยาก แต่หากทำตามสิ่งที่พระเจ้าทรงเตือนไว้ สอนตามทางของพระเจ้าให้คิดเป็น ไม่ถูกใครหลอกได้ ก็จะช่วยชีวิตของลูกได้ทีเดียว
สุภาษิต 7:16-20
เราจะเห็นภาพแบบนี้ในภาพยนต์ที่เด็กอาจผ่านตา การไม่ซื่อตรงในชีวิตคู่กลายเป็นเรื่องธรรมดา .. พ่อแม่เท่านั้นที่จะช่วยป้องกันลูกชายลูกสาวจากความบาปที่ปัจจุบันไม่มองเป็นบาป
สุภาษิต 7:21-23
คนที่หลงทางไป มักมองไม่เห็นตนเองในภาพนี้ ” เขาก็ตามนางไปทันที เหมือนวัวที่ถูกนำไปโรงฆ่าเหมือนกับกวางที่ติดกับดัก”  คนใดก็ตามที่มองเห็นภาพนี้ก่อนล่วงหน้า จะปลอดภัยกว่า เขาจะได้รู้ว่าเป็นภาพที่โง่เขลาขนาดไหน
สุภาษิต 7:24-27
การปล่อยใจทำผิดเรื่องเพศ เป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่ง เพราะท่านโซโลมอนเอง ยืนยันว่า มันเป็นทางแห่งความตาย

พระคำเชื่อมโยง

เอเฟซัส 6:1
ผู้ที่เป็นลูก จงเชื่อฟังพ่อแม่ของตนในองค์พระผู้เป็นเจ้า
เพราะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง
เอเฟซัส 6:2-3
จงให้เกียรติพ่อแม่ของเจ้า นี่เป็นพระบัญญัติข้อแรกที่มีพระสัญญาพ่วงมาด้วยเพื่อเจ้าจะมีชีวิตอย่างเป็นสุข และเจ้าจะมีชีวิตยืนยาวในโลก

เอเฟซัส 6:4
คนที่เป็นพ่อ ก็อย่ายั่วโมโหลูกของตนเอง แต่จงอบรม เลี้ยงดู
ฝึกฝนให้เขามีวินัย และสอนเขาตามทางของพระเจ้า
เอเฟซัส 6:5-6
ผู้ที่เป็นทาส จงเชื่อฟังนายฝ่ายโลกด้วยความเคารพ และมีความจริงใจ
ให้เหมือนกับที่เชื่อฟังพระคริสต์​ไม่ใช่เชื่อฟังเขาต่อหน้าเพื่อให้เขาพอใจ
เท่านั้น แต่ให้รับใช้เหมือนที่เป็นทาสผู้รับใช้พระคริสต์ ให้ท่านทำตามพระดำริของพระเจ้าจากใจของท่าน

เอเฟซัส 6:7-8
จงรับใช้อย่างเต็มใจ เหมือนกับที่ท่านรับใช้องค์พระผู้เป็นเจ้า ไม่ใช่รับใช้มนุษย์ เพราะท่านรู้อยู่ว่า องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงให้รางวัลแก่ทุกคนที่ทำสิ่งดี ไม่ว่าคนนั้นเป็นทาสหรือเป็นไท
เอเฟซัส 6:9
ผู้ที่เป็นนายก็จงปฏิบัติต่อทาสอย่างเดียวกัน อย่าข่มขู่เคี่ยวเข็ญเขา ในเมื่อรู้อยู่ว่าองค์เจ้านายของท่านและของเขานั้นประทับในสวรรค์ และพระองค์ไม่ทรงเห็นแก่หน้าผู้ใด

เอเฟซัส 6:10
สุดท้ายนี้ ขอให้ท่านเข้มแข็งขึ้นในองค์พระผู้เป็นเจ้าและในฤทธิ์เดชยิ่งใหญ่ของพระองค์
เอเฟซัส 6:11
จงสวมยุทธภัณฑ์ของพระเจ้าให้ครบเพื่อท่านจะยืนหยัดต่อสู้กลลวงของมารได้
เอเฟซัส 6:12
เราไม่ได้ต่อสู้กับศัตรูที่เป็นเนื้อหนังและเลือด แต่ต่อสู้กับเหล่าเทพผู้ครอง เทพผู้มีอำนาจ เทพผู้ครอบครองโลกแห่งความมืดนี้ และต่อสู้กับบรรดาวิญญาณชั่วในฟ้าอากาศ

เอเฟซัส 6:13
ดังนั้น จงสวมยุทธภัณฑ์ทั้งชุดของพระเจ้าเพื่อท่านจะต้านทานในวันอันชั่วร้าย
และหลังจากที่ต่อสู้จนถึงที่สุดแล้วท่านก็ยังยืนหยัดอย่างมั่นคง
เอเฟซัส 6:14
ดังนั้นจงยืนมั่นด้วยความจริงที่คาดเอวและสวมเสื้อเกราะแห่งความชอบธรรมป้องกันอก
เอเฟซัส 6:15-16
สวมรองเท้าที่ทำให้พร้อมที่จะประกาศข่าวประเสริฐแห่งสันติสุขนอกจากนี้แล้ว จงถือโล่แห่งความเชื่อเพื่อใช้ดับลูกศรเพลิงทั้งสิ้นของมารร้าย
เอเฟซัส 6:17
จงสวมหมวกเหล็กแห่งความรอดและถือดาบแห่งพระวิญญาณ คือพระดำรัสของพระเจ้า

เอเฟซัส 6:18
จงอธิษฐานในพระวิญญาณทุกเวลาด้วยการอธิษฐาน และการวิงวอนในทุกเรื่อง จงกระตือรือร้นมีความอดทน และทูลวิงวอนเพื่อวิสุทธิชนของพระเจ้าทุกคน
เอเฟซัส 6:19
และอธิษฐานเผื่อข้าด้วย เพื่อว่าครั้งใดที่ข้าพูดพระเจ้าจะประทานถ้อยคำ
ที่จะสำแดงข้อลี้ลับแห่งข่าวประเสริฐได้อย่างกล้าหาญ
เอเฟซัส 6:20
เพราะข่าวประเสริฐข้าจึงเป็นทูตที่ถูกล่ามโซ่อยู่ ขออธิษฐานให้ข้าได้ประกาศด้วยใจกล้าอย่างที่ควร

เอเฟซัส 6:21
ทีคีกัส น้องชายที่รักเป็นผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ในองค์พระผู้เป็นเจ้า เขาจะบอกทุกอย่างให้ท่านรับทราบ ท่านจะได้ทราบว่า ข้าเป็นอยู่อย่างไรและกำลังทำอะไร
เอเฟซัส 6:22
ที่ข้าส่งเขาไปหาท่านก็เพื่อว่าให้ท่านทราบข่าวว่า พวกเราเป็นอย่างไร และ
เขาจะให้กำลังใจท่านด้วย

เอเฟซัส 6:23-24
ขอให้สันติสุขและความรักด้วยความเชื่อจากพระเจ้า องค์พระบิดา และองค์พระเยซูคริสต์เจ้าจงอยู่เหนือท่านทั้งหลาย ขอพระคุณอยู่กับคนทุกคนที่รัก
องค์พระเยซูคริสต์เจ้าของเราด้วยความรักที่ไม่มีวันเสื่อมสลายไป

เอเฟซัส 6:1
ที่จริงแล้วท่านเปาโลได้ทบทวนบัญญัติสิบประการให้กับพี่น้องคริสเตียนอย่างเห็นได้ชัด การเชื่อฟังพ่อแม่จะทำให้ได้พรยิ่งใหญ่ และทำให้มีอายุยืนนานบนแผ่นดิน แต่เราสังเกตไหมว่า ท่านใช้คำว่าเชื่อฟังพ่อแม่ในองค์พระผู้เป็นเจ้า หากว่าพ่อแม่เราไม่ได้เชื่อพระเจ้า และขอให้ทำในสิ่งที่ผิด เราก็ต้องเชื่อฟังพระเจ้าก่อน…​

เอเฟซัส 6:2-3
การให้เกียรติพ่อแม่เป็นเรื่องที่ลูกทุกคนต้องทำถึงแม้ว่าพ่อแม่จะไม่ได้เป็นคนที่เชื่อพระเจ้า การตัดสินใจที่จะเชื่อฟังหรือไม่เราตัดสินใจเองได้
แม้เราต้องตัดสินใจทำสิ่งที่ผิดใจพ่อแม่ แต่ถูกต้องกับพระเจ้า ก็ไม่ได้หมายความว่า ไม่ให้เกียรติท่าน เราต้องฉลาดในการจัดการแต่ละสถานการณ์ แต่หากลูกให้เกียรติ ให้ความรักกับพ่อแม่ แม้มีความเชื่อไม่ตรงกัน ก็เป็นภาพที่งดงามมากเป็นที่ถวายเกียรติแด่พระเจ้าด้วย

เอเฟซัส 6:4
มีนักเทศน์ท่านหนึ่งเล่าว่า เคยเห็นพ่อล้อลูกเล่นจนกระทั่งลูกโกรธจัด หรือยั่วโมโหลูกแล้วยังรู้สึกสนุก บางทีเอาเรื่องไม่ดีของลูกไปเล่าให้เพื่อน
ฟังต่อหน้าเขา นั่นเป็นการทำลายความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างพ่อกับลูก และทำลายสิทธิอำนาจในฐานะที่เป็นพ่อ หน้าที่ของพ่อแม่คือ การนำให้ลูกเดินตามทางของพระเจ้า โดยมีตัวเขาเป็นต้นแบบเป็นความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ และมีเกียรติมาก

เอเฟซัส 6:5-6
แม้ในโลกปัจจุบันไม่มีใช้คำว่า ทาสแล้ว แต่เราก็หมายความถึงลูกจ้างได้ ไม่ว่าจะทำอะไรที่เป็นการรับจ้าง ก็ถืออยู่ในกรณีที่ท่านอาจารย์เปาโลกำลังกล่าวถึงได้ จุดสำคัญของท่านคือ การที่เราจะรับใช้ในหน้าที่การงานเหมือนกับที่เรารับใช้พระคริสต์อยู่ เราทำหน้าที่อย่างดีไม่ใช่เพื่อให้คนอื่นเห็นว่าทำ แต่มีแนวคิดที่ชัดเจนว่ากำลังรับใช้พระเจ้า เจ้านายเป็นตัวแทนของพระเจ้าที่มีในชีวิต

เอเฟซัส 6:7-8
การรับใช้อย่างซื่อสัตย์ และเต็มใจนั้น เราหาได้ไม่มากในโลกทุกวันนี้ ยิ่งมีโทรศัพท์มือถือติดตัว เราจะเห็นว่า แต่ละคนสามารถหลุดออกจากงานในมือหันไปหาโทรศัพท์ เปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นที่สนใจได้อย่างรวดเร็วภายในวินาทีเดียวคนที่เป็นลูกจ้างจึงต้องมีจรรยาบรรณของตนเอง ไม่ว่าใครจะเห็นหรือไม่ เราก็ซื่อตรงต่อหน้าที่การงานในเวลา เพราะผู้ที่ให้รางวัลไม่ใช่แค่เจ้านายเท่านั้น แต่พระเจ้าเป็นผู้ตัดสินพระทัยหลัก

เอเฟซัส 6:9
ในโลกโบราณ ทาสเป็นเหมือนมนุษย์อีกพันธ์ุราวกับไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นสัตว์ที่กำลังรับใช้เจ้านายอยู่ การดูหมิ่นดูแคลนฐานะของทาสเป็นเรื่องปกติแต่สำหรับผู้เชื่อ ท่านเปาโลได้สอนให้เจ้านายปฏิบัติต่อทาสอย่างยุติธรรม ต่อพระพักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้า เห็นชัดว่า ความเชื่อคริสเตียนเป็นความเชื่อที่เปลี่ยนสังคม ให้คนที่เชื่อมองคนอื่น เท่าเทียมกับตนไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม เพราะพระเจ้าไม่ทรงเห็นแก่หน้าผู้ใดเป็นพิเศษ

เอเฟซัส 6:10
การเป็นผู้ที่ติดตามพระเจ้านั้่น ทำให้เราเป็นคนเข้มแข็ง กล้าหาญ และสามารถทำอะไรเกินได้อย่างมหัศจรรย์ เพราะว่า ความเข้มแข็งที่แต่ละคนมีนั้น ไม่ได้มาจากตัวเอง แต่มาจากพระเจ้า เราเห็นคนที่ป่วยเป็นมะเร็ง แต่ยังรับใช้พระเจ้าอย่างสดชื่น เห็นเด็กที่รักพระเจ้ากล้าหาญ ใครอยู่ใกล้ก็ได้กำลังใจไปด้วย ผู้รับใช้ต่างแดนที่ต้องอดทนอดกลั้นอย่างเหลือเชื่อ การเข้มแข็งในพระเจ้าในฤทธิ์ของพระอค์ …..เป็นหน้าที่ ๆ เราต้องทำ

เอเฟซัส 6:11
ทุกวันนี้การมุสา การหลอกลวงของมารเกิดขึ้นดาษดื่น เต็มโลกของเรา เวลาเราดูข่าว ดูเฟซบุ๊ค เอ็กซ์ ไอจี ติ๊กตอก ฯลฯ เราไม่รู้เลยว่าไหนจริง ไหนหลอก มารเป็นผู้ควบคุมโลกของการมุสาเหล่านี้ มันก้าวเข้าไปในโลกวิทยาศาสตร์ การแพทย์ ศิลปะ ความเชื่อ ฯลฯ และสร้างกรอบความคิดบนพื้นฐานของการโกหกหลอกลวงขึ้นมาวิธีที่จะไม่ตกหลุมลวงของมารก็คือ การสวมยุทธภัณฑ์ทั้งชุดของพระเจ้า

เอเฟซัส 6:12
เราต้องเข้าใจว่า เราไม่ได้แค่ต่อสู้กับมนุษย์ แต่ต่อสู้กับวิญญาณที่มองไม่เห็นซึ่งอยู่เบื้องหลังบุคคลที่เป็นศัตรูของความจริง ที่โลกนี้ต่อสู้กันไม่หยุดหย่อน ไม่อาจมีสันติสุขแท้จริงอย่างที่พระเจ้าประทานให้ก็เป็นเพราะมารครองโลกนี้อยู่และมันรู้ว่าเวลาของมันมีน้อย มันจึงขยันที่จะหลอกลวงให้คนออกจากทางของพระเจ้าอย่างมากชีวิตในพระเจ้าไม่ใช่ชีวิตที่มีสันติสุขของพระเจ้าแต่อย่างเดียวแต่มีการต่อสู้อย่างไม่หยุดหย่อนด้วย

เอเฟซัส 6:13
ต้องชัดเจนว่า คนที่มีสิทธิจะใส่ยุทธภัณฑ์ทั้งชุดของพระเจ้าได้นั้น ไม่ใช่ใคร ๆ ก็ได้ในโลก แต่เขาต้องเป็นคนของพระองค์ และติดตามพระองค์อย่างใกล้ชิด ตามแบบหลุด ๆ รั่ว ๆ ก็ไม่ได้ด้วยเพราะการใส่ยุทธภัณฑ์นี้ มีความหมายถึงการที่เขาต้องเป็นทหารของพระคริสต์ เป็นผู้ที่จะต่อสู้เพื่อแผ่นดินของพระองค์ ต่อสู้เพื่อความจริง และเพื่อพี่น้องในพระคริสต์ และเพื่อตนเอง สำคัญคือ จะเห็นว่ามีทั้งการต้านทานและต่อสู้!

เอเฟซัส 6:14
สิ่งแรกคือความจริงที่เอว ความชอบธรรมของพระคริสต์เป็นเสื้อเกราะป้องกันอก เสื้อผ้าสมัยก่อนเป็นเสื้อยาวที่ต้องการที่คาดเอวเพื่อไม่ให้เสื้อลุ่ยลงมาเดินลำบาก ความจริงทำให้การเคลื่อนไหวเป็นไปโดยสะดวก ก้าวหน้า ชัดเจน ในฝ่ายวิญญาณเราต้องการความจริงจากพระคำเพื่อต่อต้านความเท็จที่ระบาดในสังคม การใช้ความชอบธรรมป้องกันจิตใจความคิดของเรา

เอเฟซัส 6:15-16
ความพร้อมที่จะกล่าวพระนาม ประกาศความรอดเป็นเหมือนรองเท้า และยังต้องถือโล่ที่ดับเพลิงแห่งศรความมุสา ความโหดร้ายต่าง ๆ ของมารที่พุ่งมายังเรา ท่านเปาโลใช้คำว่าศรเพลิงของมาร ไม่ใช่ลูกธนูธรรมดา แต่พร้อมที่จะจุดไฟเผาไหม้ศัตรูเราจะเห็นว่ายุทธภัณฑ์ทั้งหมดมีทั้งสำหรับป้องกันต้านรับ และสำหรับที่จะรุกไปข้างหน้า พระเจ้าไม่ทรงประสงค์ให้เราเอาแต่ตั้งรับอย่างเดียว 

เอเฟซัส 6:17
อีกสองอย่างในยุทธภัณฑ์คือ ความรอด และพระดำรัสของพระเจ้า ความรอดทำให้เราเป็นลูกของพระเจ้า เป็นผู้ที่พระเจ้าทรงปกป้องให้พ้นภัยต่าง ๆ คนที่มีความรอดแล้ว ก็จะไม่ตกไปในเงื้อมมือของมารง่าย ๆ ยกเว้นว่าเขาไม่เห็นคุณค่าของความรอด และไม่รักษาความรอดนั้นไว้ ส่วนพระแสงของพระวิญญาณคือพระคำ เป็นส่วนที่จะบุกเข้าไปในเขตแดนของมาร ในหัวใจของคนที่ยังถูกมารครอบครอง

เอเฟซัส 6:18
แม้จะสวมยุทธภัณฑ์ทั้งชุดของพระเจ้าแล้ว แต่เราต้องไม่ลืมว่า ทหารต้องลงมือรบ ไม่ใช่แค่เข้าประจำการแล้วนั่งกันเฉย ๆ การอธิษฐานที่ท่านเปาโลสั่งครั้งนี้ น่าสนใจมากคือคำ ทุกเวลา ทุกเรื่อง ทุกคน ใช่แล้ว ทุกเวลาคือนอกจากที่จะจัดเวลาสำหรับการอธิษฐานแล้ว ยังต้องนำทุกเรื่องมาทูลต่อพระเจ้า และพร้อมที่จะอธิษฐานเผื่อทุกคนที่เรื่องราวของเขามาถึงเรา ไม่ว่าเราจะรู้จักเขาหรือไม่ เพราะพระเจ้าทรงรู้จักทุกคนดี

เอเฟซัส 6:19
ผู้รับใช้ของพระเจ้าทุกคนที่ออกไปเป็นแนวหน้าต้องการและจำเป็นต้องมีคนที่อธิษฐานเผื่อในแนวหลัง จะปล่อยให้พวกเขาไปตามลำพังไม่ได้ เพราะพวกเขาเป็นเป้าของศัตรูที่พยายามทำลายทุกวิถีทาง โดยใช้ทุกอย่างที่จะล่อลวง ล่อหลอกให้พวกเขาล้มลง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเงิน ชีวิตส่วนตัว ชีวิตครอบครัว ชื่อเสียง สุขภาพ ฯลฯ ท่านเปาโลเตือนให้เราเห็นตัวอย่างกว่าสองพันปีมาแล้ว …

เอเฟซัส 6:20
จากข้อความตอนนี้ทำให้เรารู้ว่า ท่านเปาโลมองตัวเองเป็นทูตแห่งข่าวประเสริฐที่ถูกจำจองก็เพราะการประกาศข่าวนั้น แต่ท่านไม่ได้มีกรอบความคิดแบบคนทั่วไป ท่านมองว่า ท่านคือทูตของพระเจ้าที่มีเครื่องประดับตัวที่งดงาม เพราะคำว่าโซ่นี้แม้จะหมายถึงโซ่ตรวน แต่หากเป็นทูตที่มีโซ่ความหมายกลับกลายเป็นเรื่องของเครื่องประดับที่ทูตมักสวมไปขณะที่ทำหน้าที่ของเขา

เอเฟซัส 6:21
ในการรับใช้พระเจ้า เราไม่ได้ทำงานคนเดียว แต่มีเพื่อนร่วมงานที่ไว้ใจได้ เราเห็นว่า ท่านเปาโลมีผู้ร่วมรับใช้ที่ซื่อสัตย์หลายคน และในยุคของท่านเอง ยังมีผู้รับใช้ในท้องที่ต่าง ๆ แต่ละคนออกไปประกาศ เป็นพยานตั้งคริสตจักรอย่างไม่กลัวตายคนรุ่นแรกได้เป็นตัวอย่างให้กับพวกเรา เป็นคนกลุ่มที่พระเจ้าจะตรัสกับเขาว่า “ดีแล้ว เจ้าเป็นบ่าวที่ดีและซื่อสัตย์”  มัทธิว 25:21

เอเฟซัส 6:22
ขอบคุณพระเจ้าที่จดหมายของท่านเปาโลซึ่งเขียนจากเรือนจำ เขียนจากหลาย ๆ ที่ ได้กลายเป็นบทเรียนที่ทำให้เรารู้จักพระเจ้าอย่างมากมาย เป็วรรณกรรมจดหมายที่ขาดไม่ได้จริง ๆ งานของท่านทำให้เราทราบความหมายของการที่พระเยซูทรงมาบังเกิดในโลก ทำให้เราเห็นภาพของการรับใช้พระเจ้าในโลกโบราณ และเห็นความต่อเนื่องในการประกาศพระกิตติคุณ เห็นการติดต่อสื่อสารส่งกำลังใจ และการรับใช้ที่สู้ไม่ถอย

เอเฟซัส 6:23-24
คนที่รักพระเยซู เป็นคนที่ได้รับพรมากเหลือเกินเพราะในชีวิตของเขาจะมีทั้งพระคุณ ซึ่งเป็นความดีต่าง ๆ ของพระเจ้าที่เพิ่มมาจากพระคุณที่พระเจ้าได้ประทานให้คนในโลก เขามีสันติสุข มีความรักและความเชื่อที่ช่วยทำให้เขารับใช้ได้โดยไม่บ่นเต็มใจรับใช้ เพราะเขาได้รับพลังพิเศษจากพระเจ้า คนที่รับใช้พระเจ้าด้วยรักที่ไม่มีวันหายไปนั้นบอกได้ว่า พิเศษมาก

พระคำเชื่อมโยง

ประเพณีดังเดิมสืบจากบรรพบุรุษ
1 แล้วมีฟาริสีและธรรมาจารย์จากเยรูซาเล็มมาห้อมล้อมพระเยซู
2 พวกเขาเห็นศิษย์ของพระองค์บางคนกินอาหารด้วยมือมลทินนั่นคือไม่ได้ล้างมือ
3 เพราะฟาริสีและพวกยิวจะไม่กิน จนกว่าจะได้ล้างมือตามประเพณีบรรพบุรุษเสียก่อน
4 และหากกลับจากตลาด ก็จะไม่กินจนกว่าจะได้ล้างมือ และยังมีประเพณีอื่น ๆ ที่ต้องทำตามอีกเช่น การล้างถ้วย การล้างเหยือก กาน้ำ และภาชนะอื่น ๆ
5 พวกฟาริสีและธรรมาจารย์จึงถามพระเยซูว่า “เหตุใดศิษย์ของท่านจึงไม่ดำเนินตามประเพณีบรรพบุรุษ? แต่กลับกินอาหารด้วยมือมลทิน?

6 พระเยซูทรงตอบกลับว่า “อิสยาห์ได้กล่าวคำล่วงหน้าถึงพวกเจ้าคนหน้าซื่อใจคดอย่างถูกต้องที่เขียนไว้ว่า “คนเหล่านี้ให้เกียรติเราด้วยปาก แต่ใจของพวกเขาห่างจากเรา
7 พวกเขานมัสการเราอย่างไร้ความหมาย พวกเขาสอนกฎต่าง ๆ ของมนุษย์
8 เจ้าไม่ใส่ใจพระบัญชาของพระเจ้า และกลับไปถือรักษาประเพณีของมนุษย์”
9 พระองค์ตรัสต่อไปว่า “เจ้าได้หลบเลี่ยงพระบัญชาของพระเจ้าเพื่อจะได้รักษาประเพณีของตน
10เพราะโมเสสกล่าวว่า ..จงให้เกียรติบิดาและมารดาของเจ้า.. และ..คนใดที่ด่าแช่งพ่อแม่จะต้องรับโทษถึงชีวิต..
11 แต่เจ้ากลับกล่าวว่า ถ้าคนใดกล่าวแก่พ่อหรือแม่ว่า “สิ่งที่ท่านจะได้รับจากข้าพเจ้านั้น เป็น โกระบาน นั่นคือ ของถวายแด่พระเจ้าแล้ว”
12 พวกเจ้าก็ไม่อนุญาตให้เขาทำสิ่งใดให้กับพ่อ แม่อีกต่อไป
13 เท่ากับเจ้าได้ยกเลิกพระดำรัสของพระเจ้าด้วยประเพณีที่เจ้าทำสืบเนื่องกันต่อ ๆ มา
และเจ้ายังทำแบบนี้อีกหลายอย่างด้วย”

สิ่งที่ทำให้มนุษย์เป็นมลทิน
14 อีกครั้งที่พระเยซูทรงเรียกฝูงชนเข้ามา และตรัสว่า
“ทุกคนจะฟังเรา และจงเข้าใจตามนี้
15ไม่มีสิ่งใดจากภายนอกที่เข้าไปในร่างมนุษย์แล้วจะทำให้เขาเป็นมลทิน
แต่สิ่งที่ออกมาจากมนุษย์ต่างหากที่ทำให้เขาเป็นมลทิน
16 ใครมีหูก็จงฟังเถิด

17 หลังจากที่พระเยซูทรงละจากผู้คนและเข้ามาในบ้าน
ศิษย์ของพระองค์ก็ถามเรื่องคำอุปมานั้น
18 “เจ้ายังคิดไม่ออกอีกหรือ?” พระองค์ตรัสถาม “เจ้าไม่เข้าใจหรือว่า สิ่งใด ๆ จากภายนอก ที่เข้าไปในร่างของมนุษย์ ไม่ได้ทำให้เขาเป็นมลทิน
19 เพราะมันไม่ได้เข้าไปในใจ แต่เข้าไปในท้อง แล้วก็ออกจากร่างกายไป”
(พระองค์ทรงประกาศว่า อาหารทั้งสิ้น ไม่มีมลทิน)
20 แล้วตรัสต่อไปว่า “สิ่งที่ออกมาจากมนุษย์คือสิ่งที่ทำให้เขาเป็นมลทิน
21 เพราะจากใจของมนุษย์ คือความคิดชั่ว ความผิดทางเพศ การขโมย ฆาตกรรม และการล่วงประเวณี
22 ความโลภ ความชั่วร้าย การหลอกลวง ราคะตัณหา การอิจฉา การสบประมาทผู้อื่น ความยโสจองหอง และความโง่เขลา
23ความชั่วเหล่านี้มาจากข้างในและทำให้มนุษย์เป็นมลทิน”

ความเชื่อของหญิงซีเรียฟินิเชีย
24 แล้วพระเยซูทรงละจากที่นั่นเข้าไปยังเขตเมืองไทระโดยไม่ทรงประสงค์จะให้ใครรู้ว่าทรงอยู่ที่นั่น ทรงเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง แต่แล้ว ก็มีคนสังเกตเห็นพระองค์จนได้
25 มีหญิงคนหนึ่งที่มีลูกสาวตัวเล็ก ๆ ถูกวิญญาณโสโครกสิงอยู่ ได้ยินข่าวเรื่องพระองค์ เธอจึงเข้ามาหมอบแทบพระบาท
26 เธอเป็นหญิงชาวกรีก ที่เกิดในซีเรียฟินิเชีย และเธอเฝ้าอ้อนวอนขอให้พระเยซูทรงช่วยขับผีออกจากลูกสาวของเธอ

27 “ต้องให้ลูก ๆ กินอิ่มก่อนนี่นา ไม่ถูกต้องเลยที่จะเอาขนมปังของลูกโยนให้ลูกสุนัข” พระองค์ตรัส
28“ใช่แล้วเจ้าค่ะ พระผู้เป็นเจ้า” เธอตอบ “แม้แต่สุนัขใต้โต๊ะก็ยังกินเศษอาหารที่เหลือจากลูก”
29 พระเยซูจึงตรัสกับเธอว่า “เพราะคำตอบนี้ เจ้าไปได้ ผีร้ายได้ออกจากลูกสาวของเจ้าแล้ว”
30 เธอจึงกลับบ้านไปพบว่า ลูกสาวนอนอยู่บนเตียง และผีออกไปจากตัวเด็กน้อยแล้ว

ทรงรักษาคนหูหนวกเป็นใบ้
(Matthew 9:27–34)
31 แล้วพระเยซูทรงละจากแคว้นเมืองไทระและทรงเดินทางผ่านไซดอนไปยังทะเลสาบกาลิลี เข้าไปในเขตทศบุรี
32 มีบางคนนำคนหูหนวกที่เกือบพูดไม่ได้มาหาพระองค์ และพวกเขาขอพระองค์ทรงวางมือบนเขา
33 ดังนั้น พระองค์ทรงนำเขาออกมาจากฝูงชน อยู่เป็นส่วนตัว และทรงเอานิ้วพระหัตถ์แยงเข้าไปในหูของเขา จากนั้นทรงถ่มน้ำลายเอาไปแตะที่ลิ้นของช่ายคนนั้น
34 และทรงมองไปยังฟ้าสวรรค์ ถอนพระทัยลึก ๆ ตรัสกับเขาว่า “เอฟฟาธา” ซึ่งหมายความว่า จงเปิดออก
35 ทันใดนั้นเอง หูของเขาก็เปิด ลิ้นของเขาก็เคลื่อนไปมาได้ และเขาก็เริ่มต้นพูดเป็นปกติ
36 พระเยซูทรงสั่งพวกเขาไม่ให้บอกใคร แต่ยิ่งสั่งพวกเขาก็ยิ่งประกาศโพทนาเรื่องนี้มากขึ้น ๆ
37 ผู้คนแปลกใจมาก และกล่าวว่า “พระองค์ทรงทำทุกอย่างดีมาก ดูสิ ทรงทำให้แม้แต่คนหูหนวกได้ยิน และคนใบ้พูดได้”

คำอธิบายเพิ่มเติม

มาระโก 7:1-13
จากพระคำตอนนี้ เราจะเห็นว่า ฟาริสีและธรรมาจารย์ได้ให้ความสำคัญกับประเพณีของบรรพบุรุษเป็นอย่างมาก กฎเล็ก กฎน้อยเหล่านี้ เป็นกฎที่เล่าต่อกันมา พวกเขาเชื่อว่าถ้าทำตามกฎเหล่านี้ ก็จะช่วยให้ทำตามพระบัญญัติได้ และการทำได้ ก็จะทำให้พระเจ้าพอพระทัย พวกเขาบังคับการใช้ชีวิตของผู้ึคน แม้การล้างมือ ก่อนกินอาหาร วิธีการกิน​ฯลฯ และการทำตามกฎเหล่านี้ ทำให้พวกฟาริสี ธรรมาจารย์ทั้งหลาย มีความรู้สึกว่า ตนเองดีเหนือชาวบ้านชาวเมืองธรรมดา และยังยกระดับกฎเล็กน้อยเหล่านี้เหนือพระบัญญัติที่พระเจ้าประทานแก่โมเสส
พวกเขาถึงกับเข้าใจว่า การที่ทำตามประเพณีเช่นการล้างมือให้สะอาด เป็นหนึ่งในวิธีการที่จะทำให้ได้รับความรอดบางครั้งเราเองก็มีความคิดคล้ายคลึงกัน เพียงแต่เปลี่ยนเนื้อหาเพราะสังคมเปลี่ยนไป
เราอาจจะบอกคนหนึ่งว่า คุณจะเข้าหาพระเจ้าได้ก็ต้องเลิกเหล้า บุหรี่เสียก่อน คุณต้องเป็นคนสะอาดก่อนจึงจะเข้าหาพระเจ้าได้ ซึ่งความจริงนั้น พระเยซูได้ทรงตายเพื่อคนบาปทั้ง ๆ ที่เขายังเป็นคนบาปอยู่ การสนใจในพระบัญชาจริง ๆ ของพระเจ้า เงื่อนไขจริงของพระเจ้าสำคัญกว่าความคิดอันย้อนแย้งและสับสนของพวกเรา
ในข้อสิบสามพระเยซูได้กล่าวถึงการที่พวกเขายกเลิกพระดำรัสตรง ๆ ของพระเจ้า แล้ว เอาข้อบังคับทางประเพณีต่าง ๆ มาใช้แทนพระคำตอนนี้ เตือนเราว่า อย่าได้ถือเอาความเห็นของมนุษย์มาเหนือพระคำของพระเจ้าเด็ดขาด ทั้งยอห์นผู้ให้บัพติศมา และพระเยซู ได้กลายเป็นศัตรูสำคัญของเหล่าปุโรหิต ฟาริสี และธรรมาจารย์ เพราะไม่ยอมให้กฎของพวกเขามาเหนือพระดำรัสของพระเจ้า!

มาระโก 7:14-23
สืบเนื่องมาจากความเชื่อที่ว่า กฎต่าง ๆ ทำให้คนเราสะอาดขึ้นมาได้ ธรรมาจารย์ ฟารีสี ปุโรหิตทั้งหลายจึงระวังรักษากฎเพื่อที่จะให้ตนเองไม่เป็นมลทิน ไม่ใช่แค่พวกเขา แม้แต่ศิษย์ของพระเยซูเองก็ยังคงเชื่อเช่นนั้น พอพระเยซูตรัสบอกว่า ความสกปรกมาจากในตัวมนุษย์เอง ทำให้พวกเขาถึงงง ตั้งแต่เป็นเด็กมาก็รู้ว่า ต้องรักษากฎที่มาจากศาลาธรรมชีวิตจึงจะสะอาดนี่นา
เป็นอีกครั้งที่พระเยซูตรัสว่า ใครมีหูจงฟังเถิด ซึ่งจริง ๆ แล้ว คำ ๆ นี้สำคัญมาก บอกให้รู้ว่า คนแต่ละคนมีความสามารถในการฟัง และไตร่ตรอง และนำไปใช้ในชีวิตไม่เท่ากัน คนที่ฟังดี และคิดต่อได้ดี จะทำให้ชีวิตเปลี่ยนและเจริญขึ้น คงจะต้องกลับไปหาเยเรมีย์ 17:9-10 ที่เตือนไว้ว่า ใจของมนุษย์นั้นหลอกลวงและชั่วร้ายเหนืออื่นใด ดังนั้นการที่ใครคนหนึ่งจะสะอาดเฉพาะพระเจ้าได้ ต้องใช้เงื่อนไขกฎแห่งพระคุณของพระเจ้า กฎการสำนึกผิด การกลับใจ การให้อภัยบาปจากพระเจ้า ไม่ใช่ด้วยกฎที่เกิดจากการกระทำ ดังนั้นเราจึงเห็นว่า การนำพระคำของพระเจ้าไปใช้ในชีวิตเป็นเรื่องของจิตใจที่เปลี่ยน ไม่ใช่การกระทำตามกฎใหม่ ๆ ที่คิดว่าใช้ได้

มาระโก 7:24-30
น่าเสียดายจริง ๆ ในขณะที่ผู้นำยิว ธรรมาจารย์คนอื่น ๆ และแม้แต่ศิษย์ของพระองค์เอง ยังไม่ค่อยเข้าใจว่า พระองค์คือผู้ใด พวกเขาติดตามพระองค์และเห็นการอัศจรรย์มากมาย แต่ก็ยังขาดความเข้าใจในบางเรื่อง เราเห็นว่า แม้แต่ผีมาร (1:24; 5:7)และธรรมชาติยังยอมรับ (4:39) และเชื่อฟังพระองค์มากกว่าคนเสียอีก เป็นจริงอย่างที่ยอห์น 1:11 บันทึกไว้ว่า พระองค์เสด็จมายังบ้านเมืองของพระองค์แต่คนของพระองค์กลับไม่ต้อนรับพระองค์​ นี่เป็นบันทึกเดียวที่กล่าวถึงการที่พระเยซูออกไปนอกเขตแดนอิสราเอล และเป็นการเดินทางออกไปไกลมาก
พระเยซูทรงประสงค์ที่จะพักผ่อน และทรงเข้าไปในบ้านของคน ๆ หนึ่งที่ต้อนรับพระองค์ แต่มีคุณแม่ชาวต่างชาติที่ไม่ใช่ยิว รู้ว่า พระเยซูทรงอยู่ในบ้านนั้น ทั้ง ๆ ที่พระองค์ทรงตั้งพระทัยไม่ให้ใครรับรู้ และการพบปะครั้งนี้ ดูเหมือนพระเยซูทรงไม่สนพระทัยคนที่ตั้งใจมาหาพระองค์เสียด้วย
พระเยซูจะทรงทำอะไรกับหญิงต่างชาติที่มาขอให้ช่วยขับผีออกจากลูกสาวตัวเล็ก ๆ ซึ่งนอนซมอยู่ที่บ้าน?
จากเรื่องนี้ พระเยซูทรงทำเหมือนเมินเฉยต่อคำขอร้อง และยังเปรียบเธอเหมือนลูกสุนัขในบ้านที่คอยกินอาหารตกจากโต๊ะนาย แต่เธอยินดีที่จะเป็นลูกสุนัขตัวนั้น ขอเพียงพระเยซูทรงรักษาลูกสาวของเธอ
แล้วพระเยซูก็ทรงรักษาเพราะเธอตั้งใจมาหาพระองค์ คำตอบของเธอเป็นที่พอพระทัย แสดงถึงความเชื่อที่ไม่ยอมแพ้ แม้ว่าจะเป็นคนต่างชาติที่ยิวไม่ชอบ จะเห็นภาพชัดเจนของความเชื่อที่ก้าวข้ามทั้งความเป็นหญิงต่างชาติ เป็นคนที่ดูต่ำต้อย ก้าวข้ามคำที่เหมือนดูถูก แต่ความเชื่อยิ่งใหญ่นัก เป็นคนที่ได้รับพระพรเหนือธรรมาจารย์ และศิษย์เสียด้วยซ้ำ

มาระโก 7:31-37
​​​ เหตุการณ์ครั้งนี้ เกิดขึ้นขณะที่พระเยซูอยู่ในแคว้นทศบุรีทางตะวันออกของทะเลสาบกาลิลี เป็นถิ่นที่อยู่ของคนต่างชาติ มีคนนำพาชายหูหนวกและเกือบใบ้คนหนึ่ง มาหาพระเยซู คนที่ได้ยิน ได้รู้เรื่องของพระองค์มีน้ำใจพามา มีความเชื่อว่าเขาจะหายโรค
สำหรับชายคนนี้ พระองค์ทรงสัมผัสตัวเขา เอานิ้วของพระองค์แยงเข้าหู ทรงใช้น้ำลายของพระองค์แตะลิ้นเขาด้วย พระองค์ทรงช่วยทั้งหู และปากของเขาในเวลาเดียวกัน พระเยซูทรงมองไปยังฟ้าสวรรค์ ทรงติดต่อกับพระบิดาผู้ทรงฤทธิ์ แล้วถอนพระทัยที่บาปร้ายในโลกทำให้ชายคนนี้ต้องทนทุกข์ทรมานแล้วพระดำรัสสั่งของพระเยซูทำให้ชายหูหนวกที่เกือบพูดไม่ได้ มีหูที่เปิด และลิ้นสามารถขยับไปมาได้สามารถพูดเป็นปกติ ซึ่งก่อนหน้านี้ เขาพูดไม่ชัด เพราะหูไม่ได้ยินคำที่ถูกต้องเลย
จากเรื่องนี้ทำให้เรามั่นใจว่า ในวันนี้พระเยซูทรงทำให้คนที่หูหนวกฝ่ายวิญญาณได้ยินเสียงของพระเจ้าเป็นครั้งแรกได้ เช่นกัน เรามีความเชื่อเหมือนเพื่อนที่นำเขามาหาพระเจ้าได้
ดูสิ เมื่อพระเจ้าทรงอยู่ท่ามกลางประชาชนของพระองค์ จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง อิสยาห์บอกเราไว้ใน อิสยาห์ 35:5-6
4 จงกล่าวแก่คนที่ขลาดกลัวว่า “จงเข้มแข็ง อย่ากลัวไป พระเจ้าของเจ้าอยู่ที่นี่ พระองค์เสด็จมาพร้อมกับการแก้แค้นการตอบสนองของพระองค์กำลังมาพระองค์จะทรงช่วยเจ้า 5 แล้วคนตาบอดจะมองเห็นคนหูหนวกจะได้ยิน
6 คนง่อยจะโลดเหมือนกวางและลิ้นของคนใบ้จะร้องเพลงแห่งความยินดี
การห้ามบอกใครเรื่องการหายโรคนี้ ไม่ได้ผล ชายหูหนวกเที่ยวประกาศให้ใคร ๆ รู้ว่า เขาได้ยินแล้ว พูดได้แล้ว นี่เป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดในชีวิต เมื่อเราได้เปิดหูฝ่ายวิญญาณของเรา ได้ยินสิ่งที่พระเจ้าตรัสอย่างที่ไม่เคยมาก่อน ก็จะมีความตื่นเต้น และต้องขอบอกให้โลกรู้อย่างชายคนนี้แหละ

พระคำเชื่อมโยง

เอเฟซัส 5:1
ดังนั้น ขอให้ท่านเลียนแบบพระเจ้าสมกับที่เป็นบุตรที่รักยิ่งของพระองค์
เอเฟซัส 5:2
และให้ใช้ชีวิตในความรัก เหมือนอย่างที่พระคริสต์ทรงรักเรา และทรงสละชีวิตของพระองค์เพื่อเป็นของถวายที่มีกลิ่นหอม เป็นที่พอพระทัยพระเจ้า

เอเฟซัส 5:3
อย่าให้มีพฤติกรรมผิดทางเพศและสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความสกปรกทุกชนิด อย่าให้มีความโลภในหมู่พวกท่านซึ่งไม่เหมาะแก่วิสุทธิชนของพระเจ้า
เอเฟซัส 5:4
อย่าให้มีการพูดหยาบโลนลามก ไร้สาระ คำตลกที่หยาบคายซึ่งไม่เป็นการสมควร แต่ควรมีการพูดขอบคุณพระเจ้ามากกว่า
เอเฟซัส 5:5
ขอให้แน่ใจได้เลยว่า คนที่ทำผิดทางเพศ คนที่ใช้ชีวิตสกปรกโสมม คนโลภและคนไหว้รูปเคารพ จะไม่มีส่วนรับมรดกในอาณาจักรของพระคริสต์และพระเจ้า

เอเฟซัส 5:6-7
อย่าให้ใครหลอกท่านด้วยคำที่ไร้สาระ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น การลงโทษของพระเจ้าจะมาถึงคนที่ไม่เชื่อฟัง ดังนั้น อย่ามีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับคนเหล่านั้นเลย
เอเฟซัส 5:8-9
เมื่อก่อนท่านเป็นความมืด แต่บัดนี้….ท่านเป็นความสว่างในองค์พระผู้เป็นเจ้า จงใช้ชีวิตอย่างลูกของความสว่างเพราะผลของความสว่างพบได้ในความดี ความเที่ยงธรรมและความจริงทั้งสิ้น!

เอเฟซัส 5:10-12
จงค้นหาว่า พระเจ้าทรงพอพระทัยสิ่งใดและอย่าเข้าไปมีส่วนกับการงานไร้ค่าของความมืด แต่ให้เปิดเผยการเหล่านั้นเพราะเป็นเรื่องน่าอายแม้จะพูดถึงสิ่งที่พวกเขาแอบทำ 
เอเฟซัส 5:13-14
แต่ทุกสิ่งถูกเปิดเผยให้กระจ่างด้วยความสว่างนั้น เพราะความสว่างทำให้ทุกสิ่งเป็นที่รู้ชัด ดังนั้น จึงมีคำกล่าวว่า “จงตื่นขึ้นเถิด ผู้ที่หลับอยู่ จงฟื้นขึ้นจากความตายและพระคริสต์จะทรงส่องสว่างให้แก่ท่าน”

เอเฟซัส 5:15-16
จงระวังในการใช้ชีวิต อย่าเป็นเหมือนคนไร้ปัญญา แต่ให้ใช้ชีวิตอย่างคนมีปัญญา จงฉวยใช้เวลาให้ถูกต้องในทุกโอกาสเพราะทุกวันนี้ ชั่วช้านัก
เอเฟซัส 5:17-18
ดังนั้นอย่าเป็นคนโง่เขลา แต่ให้เข้าใจพระดำริของพระเจ้าว่าเป็นอย่างไรและอย่าเมามายด้วยเหล้า เพราะมันทำให้ชีวิตเสียไปได้ แต่จงเปี่ยมล้นด้วยองค์พระวิญญาณ

เอเฟซัส 5:19
จงสนทนากันโดยการใช้คำจากเพลงสดุดี เพลงนมัสการ และเพลงฝ่ายวิญญาณ จงร้องเพลงและสร้างทำนองเพลงในใจถวายองค์พระผู้เป็นเจ้า
เอเฟซัส 5:20-21
จงขอบพระคุณพระเจ้าพระบิดาสำหรับทุกสิ่งในพระนามของพระเยซูคริสต์เจ้าของเราอยู่เสมอ จงยอมฟังกันและกันด้วยความยำเกรงในพระคริสต์ 

เอเฟซัส 5:22-23
ภรรยา จงเชื่อฟังสามี เหมือนที่เชื่อฟังองค์พระผู้เป็นเจ้า เนื่องจากสามีเป็นเหมือนศีรษะของภรรยา แบบเดียวกับที่พระคริสต์ทรงเป็นศีรษะของคริสตจักรซึ่งเป็นพระกายและพระองค์ยังทรงเป็นพระผู้ช่วยให้รอดของคริสตจักรอีกด้วย
เอเฟซัส 5:24
คริสตจักรยอมเชื่อฟังพระคริสต์อย่างไร ภรรยาก็ควรยอมเชื่อฟังสามีในทุก ๆ เรื่องอย่างนั้น

เอเฟซัส 5:25-26
ส่วนสามีก็จงรักภรรยาของตนเหมือนกับที่พระคริสต์ทรงรักคริสตจักรและประทานชีวิตของพระองค์ให้แก่คริสตจักร เพื่อพระองค์จะทรงทำให้คริสตจักรบริสุทธิ์ โดยการชำระด้วยน้ำผ่านทางพระคำของพระเจ้า
เอเฟซัส 5:27
เพื่อว่าพระองค์จะทรงได้รับคริสตจักรที่งดงามไร้มลทินมาเป็นของพระองค์ไร้ริ้วรอยและไร้ตำหนิใด ๆแต่เป็นคริสตจักรที่บริสุทธิ์ และไม่มีที่ติเลย

เอเฟซัส 5:28-29
เช่นกัน สามีควรรักภรรยาของตนเหมือนที่เขารักร่างกายของตนเอง ผู้ที่รักภรรยาเท่ากับรักตนเอง
เพราะไม่มีใครเกลียดชังร่างกายของตนแต่จะเฝ้าดูบำรุงรักษาเหมือนที่พระคริสต์ทรงทำแก่คริสตจักร
เอเฟซัส 5:30-31
เพราะเราทั้งหลายเป็นอวัยวะส่วนต่าง ๆ ในพระกายของพระองค์ด้วยเหตุนี้ ผู้ชายจึงละบิดามารดาไปผูกสัมพันธ์เป็นหนึ่งเดียวกับภรรยาและทั้งสองก็เป็นเนื้อหนึ่งเดียวกัน

เอเฟซัส 5:32-33
นี่เป็นคำที่ลี้ลับซับซ้อน แต่ข้ากำลังพูดถึงพระคริสต์ และคริสตจักร
อย่างไรก็ตาม ทุกคนจงรักภรรยาของตนให้เหมือนกับที่รักตนเอง และ
ภรรยาก็จงเคารพให้เกียรติสามีของตน

เอเฟซัส 5:1
ท่านเปาโลไม่ได้ขอให้เราเลียนแบบมนุษย์ กลับขอให้เลียนแบบพระเจ้า เพราะพระองค์เป็นต้นแบบที่ไม่มีข้อตำหนิเลยสักนิด ในการเลียนแบบพระเจ้านั้น เราต้องการพลังของพระวิญญาณที่จะทรงช่วยให้เราทำตามพระองค์ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

เอเฟซัส 5:2
การใช้ชีวิตในความรักของผู้เชื่อยังมีกันหลายระดับ บางคนก็ได้ใช้ชีวิตเพื่อผู้อื่น สละชีวิตสบาย ๆ เพื่อออกไปรับใช้ในที่ ๆ ยากลำบาก กันดาร ไม่สุขสบายเหมือนอยู่ในบ้านเมืองของตน แต่บางคนก็ยังสนใจแค่ตัวเอง ไม่เห็นคนข้างเคียงที่ต้องการกำลังใจ การสนับสนุนเพื่อให้ก้าวหน้าต่อไป แต่ความรักของพระเยซูที่มีต่อเรานั้นมหาศาล ไม่มีใครเทียบได้ เพราะพระบุตรของพระเจ้าผู้สูงสุดได้ทรงสละชีวิตให้เราเป็นเครื่องบูชาแด่พระเจ้า

เอเฟซัส 5:3
หากเรารักใคร รักนั้นจะต้องปลอดความคิดชั่วพฤติกรรมที่ผิด ความคิดสกปรกทั้งหลาย เพราะหากมีความคิดอย่างนี้ เท่ากับเป็นการทำร้ายอีกฝ่ายอย่างน่ากลัวน่าชังเป็นอย่างยิ่ง คนของพระเจ้าจะต้องมีชีวิตที่ปราศจากความคิดชั่วที่กล่าวมา พระเจ้าทรงบริสุทธิ์ คนของพระองค์ต้องมีชีวิตจิตใจที่บริสุทธิ์อย่างพระองค์ นี่เป็นเรื่องที่สำคัญ มองข้ามไม่ได้เลย!

เอเฟซัส 5:4
คำพูดหยาบโลนก็มาจากใจที่ครุ่นคิดเรื่องที่เกี่ยวกับกิจกรรมทางเพศทั้งหลายของมนุษย์ คนที่ไม่ได้คิดเรื่องนี้ ก็จะไม่พูดหยาบคายที่โยงไปถึงเรื่องสกปรกต่าง ๆ ในชีวิตมนุษย์ มัทธิว 15:18 พระเยซูตรัสว่า ใจคิดอย่างไร ปากก็พูดออกมาอย่างนั้นสุภาษิต 4:23 จงรักษาใจด้วยสุดความพยายามเพราะทุกสิ่งที่เจ้าทำ.. ก็ออกมาจากใจทั้งสิ้น การขอบพระคุณเป็นทางหนึ่งช่วยให้เราไม่คิดชั่ว

เอเฟซัส 5:5
อาณาจักรของพระเจ้าไม่ได้หมายถึงเฉพาะเมื่อเราตายไปแล้ว แต่การอยู่ในอาณาจักรของพระเจ้าคือ
การอยู่ใต้การครอบครอง การปกป้องดูแลจากพระเจ้าตั้งแต่ในชีวิตนี้ เมื่อเรามาเชื่อวางใจ รับพระเยซู
เป็นพระผู้ช่วยให้รอดของเรา เท่ากับเราได้เข้ามาอยู่ในส่วนหนึ่งของอาณาจักรในโลกนี้ อาณาจักรของพระเจ้านั้นบริสุทธิ์ และทรงบัญชาให้คนในอาณาจักรของพระองค์เป็นผู้บริสุทธิ์1 เปโตร 1:15-16

เอเฟซัส 5:6-7
ในสังคมคริสเตียน ยังมีคนสอนที่สร้างคำสอนขึ้นมาเอง ไม่ได้สอนตามพระคำอันบริสุทธิ์ ดังนั้น เราซึ่งเป็นผู้เชื่อจะต้องรู้และเข้าใจพระคำของพระเจ้า ต้องค้นหา จดจำใคร่ครวญ เพื่อเราจะไม่หลงเชื่อไปตามคำสอนที่ผิดจากพระคำ มีหลายคนวางกฎของพระเจ้าใหม่ตามใจตนเอง และทุกวันนี้ยังมีการสอนผิดกันอย่างดาษดื่นอย่างไม่มีความอายเลย ยิ่งในโลกใหม่บนโซเชียลมีเดีย ก็เกิดคนชักจูงผิดอีกมาก..​วิบัติ!

เอเฟซัส 5:8
พระคำตอนนี้บอกเราว่าในอดีตเราอยู่โลกมืดแต่ตอนนี้เราอยู่ในพระเจ้า เป็นโลกแห่งความสว่าง พระเจ้าไม่ทรงประสงค์ที่เราจะกลับไปสู่โลกมืดที่นำไปสู่ความตายอีกต่อไป การใช้ชีวิตทุกวัน ขึ้นอยู่กับตัวเราว่าจะเลือกเดินทางไหน เป็นการตัดสินใจที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ เพราะทางที่เราเดินไปในชีวิตนั้น จะมีหนทางซ้าย ขวา หน้า หลังที่เรา
ต้องเลือกเดิน ท่านเปาโลบอกเราชัดว่า ให้ใช้ชีวิตแบบคนในความสว่าง โปร่งใส สะอาด ชัดเจน

เอเฟซัส 5:9
ก่อนที่จะนึกถึงผลแห่งความสว่าง ลองมาคิดดูว่าผลของชีวิตที่มืดนั้นคืออะไร เราจะเข้าใจผลของความสว่างนั้นได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น สันติสุขที่ได้จากความสว่างนั้น สุดยอดจริง ๆ เพราะว่าชีวิตมนุษย์เรานั้นประกอบด้วยความทุกข์ใจ และปัญหามากมายซึ่งต้องการให้หมดไป แต่ของเหล่านี้มักไม่หมดไปจากเรา เราจึงต้องการชีวิตที่มีแสงสว่าง
ของพระเจ้านำทางให้เราฝ่าฟันไปได้ โดยไปพร้อมกับพระองค์

เอเฟซัส 5:10-12
มีคนหนึ่งพูดว่า “ผมกลัวที่จะเสียความโปรดปรานของพระเจ้าไป” นี่แสดงว่า เขามีความเกรงใจ มีความเข้าใจว่า การมีชีวิตอยู่กับพระเจ้านั้น ไม่ใช่ทำอะไรตามใจตัวเอง แต่เป็นการทำให้พระเจ้าทรงพอพระทัย นั่นคือเป้าหมายของชีวิตที่ดำเนินตามความสว่าง คนในโลกนี้ชินชากับการพูดถึงสิ่งที่แอบทำในที่มืด แต่คนของพระเจ้าจะต้องเข้าใจว่าชีวิตตามความสว่างนั้น ต้องโปร่งใส ไม่ทำแอบทำสิ่งที่น่าละอาย จึงไม่มีอะไรที่จะต้องเอามาพูด

เอเฟซัส 5:13-14
นี่ไง ความสว่างทำให้ทุกสิ่งเป็นที่รู้…ชัด เพราะอะไร? เพราะมองเห็น ถ้ามืด ก็คือมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ท่านเปาโลนำคำของท่านอิสยาห์ 60:1มากล่าวซ้ำว่า ให้คนที่หลับตื่นขึ้นมา เพื่อพระคริสต์จะส่องแสงมายังชีวิตเรา นั่นคือ พระเยซูทรงคืนชีวิตขึ้นมาและทรงเป็นแสงสว่างของโลก เราจึงต้องใช้ชีวิต ติดตามพระองค์ ไม่ให้ชีวิตของเรามืดอีกต่อไป แต่เป็นชีวิตที่โปร่งใส ไม่มีการคดโกง หรือความมืดใด ๆ แอบอยู่ต่อไป

เอเฟซัส 5:15-16
การฉวยโอกาสที่จะทำสิ่งดีเพื่อพระเจ้านั้น ขอให้เป็นเรื่องธรรมดาในชีวิตเรา ฉวยโอกาสที่จะถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าในชีวิตประจำวัน เพื่อให้คนอื่นได้รู้จักพระเจ้า ไม่ว่าจะเป็นการลงมือช่วยเหลือ การอธิษฐานเผื่อ สมัยของท่านเปาโล ท่านยังกล่าวว่า เป็นยุคที่ชั่วช้านัก.. สมัยของเราสิ ยิ่งกว่าอีก เพราะความชั่วนั้นแพร่ไปได้อย่าง
รวดเร็ว อินเตอร์เน็ตแรงเท่าไร ความชั่วก็แพร่ไปได้เร็วเท่านั้น ระบาดเร็วราวกับโรคร้าย

ถอดความจาก เอเฟซัส 5:17-18
ท่านเปาโลเตือนพี่น้องในเมืองเอเฟซัสทุก ๆ ด้าน หากพี่น้องเข้าใจพระดำริของพระเจ้าชัด พวกเขาก็จะเป็นคนฉลาดในการใช้ชีวิตเมื่อเขาติดตามพระดำรินั้น แล้วยังเตือนไม่ให้เมาเหล้า เพราะการเมาเหล้าทำให้คนสติดีกลายเป็นคนขาดการยับยั้งชั่งใจดูไม่น่าเคารพอีกต่อไป คำสุดท้ายท่านให้เราเปี่ยมล้นด้วยพระวิญญาณ
ซึ่งจะช่วยทั้งตัวเราและคนรอบข้างได้

เอเฟซัส 5:19
ท่านเปาโลกำลังบอกให้เราทำยิ่งกว่าพูดดีต่อกัน ท่านให้เราใช้พระคำของพระเจ้ามาเป็นคำสนทนา ซึ่งจะช่วยสร้างเสริมกันและกัน ช่วยให้แต่ละคนได้เติบโตในพระเจ้า เข้าใกล้ชิดพระเจ้ามากขึ้นทั้งส่วนตัว และทั้งเป็นกลุ่ม การร้องเพลงคนเดียวถวายพระเจ้า กับการร้องเพลงพร้อม ๆ กันกับคนจำนวนมากถวายพระเจ้า คือส่วนประกอบสำคัญของการเติบโตฝ่ายวิญญาณ

เอเฟซัส 5:20-21
ชีวิตของเราทุกคนมีความยากง่ายไม่เท่ากัน โอกาสในชีวิตก็ไม่เท่ากัน และวิธีการ จัดการชีวิตก็แตกต่างกันไป แต่ยังมีสองสิ่งที่จะช่วยให้เราสามารถเผชิญกับทุกสิ่งที่ประดังเข้ามาได้ นั่นคือ ใจที่ขอบพระคุณ และยอมฟังกัน การขอบคุณพระเจ้าทำให้เรามีพลังและการยอมฟังกันก็ช่วยให้เรามีทางออกที่ดีขึ้นด้วย

เอเฟซัส 5:22-23
เราจะเห็นได้ว่า สามีเป็นผู้ที่รับผิดชอบในชีวิตฝ่ายวิญญาณของครอบครัว รองลงมาจากพระคริสต์ทีเดียว บางคนเห็นพระคัมภีร์ข้อนี้แล้วก็รับไม่ค่อยได้เพราะรู้อยู่ว่า คนเราที่เป็นทั้งสามีและภรรยาต่างมีข้อบกพร่องของตัวเองที่แตกต่างกันไป แต่ที่สุดนี่คือคำสั่งของพระเจ้าเพื่อทั้งภรรยาและสามี

เอเฟซัส 5:24
ที่คริสตจักรของพระคริสต์ผ่านการทำลายล้างการข่มเหง ตามฆ่า จำคุก เผาทั้งเป็น มีการต่อต้านความเชื่อในพระเจ้ามาตลอดทุกยุคตั้งแต่
คริสตจักรยุคแรกสมัยท่านเปาโลและมาถึงตอนนี้ ท่านเปาโลสอนให้ภรรยาเชื่อฟังสามีในทุกเรื่อง ซึ่งไม่ได้หมายความว่าถ้าสามีบอก
ให้เลิกติดตามพระเจ้า เธอควรจะทำตาม แต่..เรื่องเหล่านี้ พระเจ้าให้เราใช้สติปัญญา รู้ว่าพระเจ้าเป็นที่หนึ่ง พระองค์จะทรงให้ทางออกแน่

เอเฟซัส 5:25-26
ส่วนสามี ได้รับคำสั่งให้รักภรรยาเหมือนที่พระคริสต์ทรงรักคริสตจักร และไม่ได้แค่ตรัส แต่ทรงลงมือทำด้วยการประทานชีวิตของพระองค์
ให้แก่ผู้เชื่อ .. เป็นการทำให้คริสตจักรบริสุทธิ์เราพบสามีของบางครอบครัว ก็เป็นผู้ที่ทำตามพระคริสต์ เขาเป็นคนที่น่านับถือ น่ายกย่อง แต่ก็มีสามีที่ไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านเปาโลได้สั่งไว้ และทำให้เกิดความสับสน มีจำนวนมากที่ภรรยากลายเป็นหัวหน้าครอบครัว…

เอเฟซัส 5:27
เป้าหมายของครอบครัวที่ดีคือ สามีจะได้มีภรรยาที่งดงาม ไร้มลทินมาเป็นของเขา เปรียบได้กับที่พระคริสต์ทรงได้คริสตจักรที่ไร้ตำหนิมาเป็นของ
พระองค์ ไม่ใช่อยู่ ๆ พระองค์จะได้่คริสตจักรที่งดงามมา แต่เป็นเพราะพระองค์ทรงสละพระชนม์ของพระองค์ ทรงดูแลพวกเขา ผลของการที่ทรง
สละชีวิตนั้นคือ ทำให้คริสตจักรได้บริสุทธิ์ สะอาดได้รับการชำระ นี่เป็นเรื่องที่สามีต้องเข้าใจ และเขาจะรู้เองว่า จะต้องทำอย่างไรบ้าง

เอเฟซัส 5:28-29
การรักภรรยาของตนเหมือนที่รักร่างกายของตนเอง เป็นแนวคิดที่แปลกจากความคิดของคนในสมัยโบราณเป็นอย่างยิ่ง เพราะใคร ๆ ก็คิด
ว่า ผู้หญิงมีฐานะเทียบเท่ากับสัตว์เลี้ยงเสียด้วยซ้ำคำของท่านเปาโลเป็นการปฏิวัติความคิดของผู้เชื่อให้เข้าใจว่า ผู้หญิงและผู้ชายเป็นคนที่มีความเท่าเทียมกันในสายพระเนตรของพระเจ้า การรักภรรยาแบบพระคริสต์รักคริสตจักรเท่ากับเขาต้องยอมสละสิทธิส่วนตัวของเขาหลายอย่างเพื่อเธอ

เอเฟซัส 5:30-31
นี่เป็นอีกความคิดที่ผู้เชื่อในพระเจ้าสมัยก่อนนั้นจะต้องเปลี่ยนแปลง คือภรรยากับสามีเป็นเนื้อเดียวกันเพราะตกลงกันแล้วว่าจะใช้ชีวิตด้วยกัน
ผู้ชายที่เคยเป็นลูกชายของพ่อแม่ ได้กลายเป็นเนื้อเดียวกันกับผู้หญิงอีกคน ไม่ได้อยู่เป็นลูกชายในบ้านเหมือนเดิม แต่ไปสร้างบ้าน สร้าครอบครัว
ใหม่ เขาทั้งสองต่างเป็นอวัยวะในพระกายของพระเจ้า เขาทั้งสองต้องเป็นหนึ่งเดียวในฝ่ายกายฝ่ายวิญญาณ และความคิด

เอเฟซัส 5:32-33
พระเยซูทรงสละชีวิตของพระองค์เพื่อคริสตจักรและคริสตจักรก็เชื่อฟัง ติดตามพระองค์จนกระทั่งทุกวันนี้่ ยังมีความสัมพันธ์ระหว่างพระองค์กับ
ผู้เชื่ออยู่ทั่วทุกประเทศ และความสัมพันธ์นี้เป็นต้นแบบของความสัมพันธ์ในครอบครัว พระเจ้าทรงประสงค์ให้สามีภรรยาได้มีความสัมพันธ์ที่เต็มด้วยความรัก เห็นใจและเป็นคู่ทุกข์คู่ยากตลอดชีวิตในโลก สรุปใจความว่า สามีรักภรรยา และภรรยาก็ให้เกียรติแก่สามี …​

พระคำเชื่อมโยง

เอเฟซัส 4:1-2
ดังนั้น ข้าซึ่งเป็นนักโทษเพื่อองค์พระผู้เป็นเจ้า จึงขอร้องให้ท่านใช้ชีวิตอย่างเหมาะสมกับการทรงเรียกที่ท่านได้รับมา ด้วยความถ่อมตนความสุภาพอ่อนโยน ด้วยความอดทนต่อกันและกันด้วยความรัก
เอเฟซัส 4:3
ให้มุ่งรักษาความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันในพระวิญญาณ ด้วยสันติสุขที่ผูกพันเราไว้

เอเฟซัส 4:4-6
มีเพียงกายเดียว และพระวิญญาณเดียว เหมือนกับที่ทรงเรียกท่านมาสู่ความหวังเดียวกัน องค์พระผู้เป็นเจ้าองค์เดียว ความเชื่อเดียว บัพติศมาเดียว มีพระเจ้าองค์เดียวผู้ทรงเป็นพระบิดาของมนุษย์ทั้งปวง ผู้ทรงอยู่เหนือสรรพสิ่งผ่านทะลุทั้งสิ้น และอยู่ในทั้งหมด

เอเฟซัส 4:7-8
แต่ว่า พระเจ้าประทานพระคุณแก่เราแต่ละคนตามที่พระคริสต์ทรงดำริมอบให้
ดังนั้น จึงมีคำกล่าวว่า เมื่อพระองค์เสด็จสู่ที่สูง พระองค์ทรงนำเหล่าเชลยไปและทรงให้ของประทานแก่มนุษย์

เอเฟซัส 4:9-10
คำว่า“พระองค์เสด็จสู่ที่สูง”นั้นมีความหมายครอบคลุมถึงอะไร ก็คือ ได้เสด็จลงสู่เบื้องล่างของโลกด้วย
พระองค์ผู้ทรงลงไปยังเบื้องล่างคือผู้ทรงขึ้นไปสู่ที่สูงเหนือฟ้าสวรรค์สูงสุด เพื่อจะทรงเติมให้เต็มทั้งจักรวาล

เอเฟซัส 4:11-12
และพระองค์ทรงแต่งตั้งให้บางคนเป็นอัครทูต บางคนเผยพระคำ บางคนประกาศข่าวประเสริฐ บางคนเป็นผู้เลี้ยงและครูอาจารย์ เพื่อเตรียมวิสุทธิชนของพระเจ้าสำหรับการรับใช้ในการเสริมสร้างพระกายของพระคริสต์
เอเฟซัส 4:13
จนกระทั่งเราทุกคนได้มีน้ำหนึ่งใจเดียวกันในความเชื่อ
และในความรู้ถึงพระบุตรของพระเจ้า คือชีวิตเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในความเชื่อ ถึงระดับความบริบูรณ์ของพระคริสต์ 

เอเฟซัส 4:15
แต่พูดความจริงด้วยความรัก ให้เราเติบโตในทุกด้าน
สู่พระคริสต์พระองค์ผู้ทรงเป็นศีรษะ
เอเฟซัส 4:16
จากพระองค์นั้นร่างกายทุกส่วนยึดต่อสานสัมพันธ์กัน
โดยเส้นเอ็นที่พระองค์ทรงมอบให้เพื่อสร้างตัวเองขึ้นในความรัก โดยแต่ละส่วนทำงานอย่างเหมาะสม

เอเฟซัส 4:17
บัดนี้ ข้าขอบอกและยืนยันในองค์พระผู้เป็นเจ้าว่า ต่อจากนี้ไป ท่านไม่ควรใช้ชีวิตอย่างคนต่างชาติ ซึ่งคิดแต่สิ่งไร้สาระ
เอเฟซัส 4:18
ความเข้าใจของเขานั้นมืดมัวและแยกออกจากชีวิตของพระเจ้าเพราะว่าพวกเขาไม่รู้อะไรและเพราะจิตใจของ
พวกเขานั้นแข็งกระด้างนัก

เอเฟซัส 4:19
พวกเขาไม่มีความยับยั้งชั่งใจปล่อยตัวให้กับแรงกิเลส
หัวใจเร่าร้อนที่จะทำสิ่งสกปรกทุกอย่าง
เอเฟซัส 4:20-21
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ท่านเรียนรู้จากพระคริสต์
เมื่อท่านได้ยินเรื่องแท้จริงของพระองค์
และได้รับคำสอนตามความจริงในพระเยซู

เอเฟซัส 4:22-23
ขอให้ท่านถอดชีวิตเดิมออก คือตัวเก่าที่คดโกงเสื่อมโทรมจากความใฝ่ต่ำที่หลอกลวงเพื่อรับการสร้าง
ความคิดใหม่จิตใจใหม่
เอเฟซัส 4:24
ให้ท่านสวมตัวตนใหม่ ซึ่งเป็นตัวตนที่รับการสร้างตามอย่างพระเจ้าในความเที่ยงธรรมและความบริสุทธิ์แท้

เอเฟซัส 4:25
ดังนั้น ท่านจะต้องละทิ้งสิ่งที่เป็นความเท็จและให้พูดความจริงต่อเพื่อนบ้านของเราเพราะเราต่างเป็น
อวัยวะของกายเดียวกัน
เอเฟซัส 4:26-27
“ท่านโกรธได้แต่อย่าทำบาป อย่าให้ความโกรธยังคงค้างอยู่เมื่อตะวันตกดิน” อย่าให้โอกาสแก่มาร
เอเฟซัส 4:28
คนที่เคยขโมย ก็อย่าขโมยอีกแต่ต้องทำงานใช้มือของตนทำสิ่งที่เป็นประโยชน์เพื่อว่าจะมีสิ่งที่แบ่งปัน
ให้กับคนที่ขัดสน

เอเฟซัส 4:29
อย่ายอมให้คำหยาบคายออกมาจากปากของท่าน
แต่จงพูดสิ่งที่ดีเพื่อเสริมสร้างคนที่ต้องการเป็นคุณความดีแก่คนที่ได้ยิน
เอเฟซัส 4:30
และอย่าทำให้พระวิญญาณบริสุทธิ์ของพระเจ้าเสียพระทัย ท่านได้รับการประทับตราโดยพระองค์
สำหรับวันที่ทรงไถ่

เอเฟซัส 4:31-32
ท่านจะต้องกำจัดทั้งความขมขื่น ความเกรี้ยวกราด
การตะโกนใส่กัน การใส่ร้ายคนอื่น รวมไปถึงการมุ่งร้ายทุกแบบ
จงมีใจเมตตาและสงสาร เห็นใจกันและให้อภัยกันและกันเหมือนอย่างที่พระเจ้าทรงอภัยท่านในพระคริสต์

เอเฟซัส 4:1-2
แล้วท่านเปาโลที่เน้นว่าตัวท่านเองเป็นนักโทษเพื่อพระเจ้า..​ขอร้องให้พี่น้องในคริสตจักรได้ใช้ชีวิตอย่างดี.. นั่นคือมีการสำรวจชีวิตของตน มีการเปลี่ยนแปลงชีวิตให้ดีขึ้นเสมอ ทำตัวให้เหมาะกับที่พระเจ้าได้ทรงเรียก และรับเข้ามาเป็นคนในครอบครัวของพระองค์ ทำอย่างไรหรือ? ท่านบอกง่าย ๆ ถึงการมีความสัมพันธ์ต่อคนอื่นด้วยใจถ่อม
สุภาพ อดทน อดกลั้นต่อกันด้วยความรัก นี่เป็นชีวิตที่น่าอยู่ด้วย…

เอเฟซัส 4:3
การที่เราจะมีความถ่อมตน ความสุภาพอ่อนโยนและความอดทนที่กล่าวมา ทำให้เราสามารถรักษาให้พี่น้องมีน้ำหนึ่งใจเดียวกันได้ ความอดทนนั้นสำคัญยิ่ง เพราะนั่นคือการยอมรับว่าทุกคนมีข้อบกพร่องที่ต้องแก้ไข ช่วยเหลือกันจนเติบโตเป็นเหมือนพระคริสต์ มีสันติต่อกัน ไม่ทำร้ายกันและกัน การมีน้ำหนึ่งใจเดียวกัน รู้ไหมว่า…ในพระวิญญาณเป็นความสัมพันธ์ดีที่สุดในโลก

เอเฟซัส 4:4-6
ความเป็นหนึ่งเดียวกันที่ท่านเปาโลกล่าวถึงนั้นล้ำลึก มีมิติที่เราไม่คาดฝัน เพราะเป็นหนึ่งเดียวในพระกาย พระวิญญาณ ความหวัง องค์พระผู้เป็นเจ้าองค์เดียวกัน (พระเยซูคริสต์) รวมไปถึงความเชื่อ บัพติศมา พระบิดาองค์เดียวกันการเป็นหนึ่งเดียวกันเช่นนี้ ทำให้ผู้เชื่ออยู่ในสถานะที่แตกต่างไปจากคนทั่วไป เพราะพวกเขาเป็นหนึ่งในพระกาย เป็นหนึ่งในพระเจ้าองค์ตรีเอกานุภาพ!

เอเฟซัส 4:7
พระคุณแก่เราที่เหมือนกันอย่างหนึ่งคือ ความรอดแก่ทุกคนที่เชื่อ พระคุณนี้ผ่านมาทางไม้กางเขน การสิ้นพระชนม์ เพื่อเราทั้งหลายทรงให้เราซึ่งเป็นศัตรูของพระเจ้าได้มาคืนดีกับองค์พระบิดาโดยที่พระเจ้าทรงใช้ท่านเปาโลและผู้รับใช้คนอื่น ๆ ให้ประกาศพระคุณแก่คนต่างชาติ แต่เพิ่มขึ้นจากนั้นคือพระคุณเฉพาะที่พระเจ้าประทานแก่แต่ละคนตามที่พระองค์ทรงดำริ

เอเฟซัส 4:8
พระคำตอนนี้เอามาจาก สดุดี 68:18 กล่าวเรื่องพระคุณของพระเยซูอยู่ แล้วมาพูดเรื่องพระเยซูเสด็จสู่ที่สูง ท่านเปาโลกำลังบอกเราว่าพระเยซูทรงเป็นกษัตริย์นักรบที่ทรงรบชนะบนไม้กางเขน จากนั้นทรงนำสิ่งที่ริบได้กลับไปยังบ้านเมือง นั่นคือพระองคฺ์ทรงนำเชลยที่ทรงไถ่แล้ว กลับไปยังแผ่นดินสวรรค์ จากนั้นทรงแจกจ่ายสิ่งที่ริบคืนมานั้นให้กับทั้งอาณาจักรของพระองค์นั่นคือ ของประทานฝ่ายวิญญาณที่ทรงให้กับคริสตจักร (John Acarthur’s commentary)

เอเฟซัส 4:9-10
ตรงนี้ท่านเปาโลบอกเราว่า พระเยซูทรงลงมาในโลก และเสด็จสู่สวรรค์ (กิจการ2) พระองค์เป็นผู้เดียวที่ทรงทำเช่นนี้ ชีวิตของพระองค์เป็นจริงตามที่มีคำบอกล่วงหน้าถึงพระองค์ทุกประการ​ทรงเกิด ทำการของพระเจ้า สิ้นชีพและคืนชีพมาจึงทรงมีสิทธิปกครองเหนือคริสตจักรทุกประการ บัดนี้พระองค์ทรงอยู่ทั่วในจักรวาล เต็มด้วยฤทธิ์ สิทธิอำนาจสูงสุด และสิทธิที่จะประทานแก่คริสตจักรตามที่ทรงพอพระทัย

เอเฟซัส 4:11-12
เราน่าจะตั้งคำถามว่า ทำไมของประทานที่กล่าวถึงนี้จึงสำคัญมาก… ร่างกายจะเติบโตได้ต้องมีการกินอาหาร ใช้กำลังพักผ่อน … ร่างกายก็จะเติบโตอย่างที่สมควร ของประทานที่พระเจ้าได้ให้แก่คริสตจักรที่ชัดเจนคือ การที่จะให้มีผู้ให้อาหารฝ่ายวิญญาณที่ดีเป็นอาหารสุขภาพ ไม่ใช่อาหารเน่าเสียที่จะส่งผลร้ายต่อร่างกาย เราต้องรู้ว่า ผู้ที่มีของประทานนี้ก็จะช่วยให้คริสตจักรของพระเจ้าเติบโตไปได้ดี

เอเฟซัส 4:13
อาหารฝ่ายวิญญาณของพี่น้อง จะต้องช่วยให้พวกเขามีน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ไม่แตกแยก มีความถ่อมตน สุภาพ ความรักอย่างที่เคยกล่าวมา นอกจากนั้น เป้าหมายที่สำคัญคือ พระกายนี้จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ที่จะเกิดผล ส่งผลช่วยเหลือชีวิตของผู้อื่นต่อไปอีก ให้ถึงระดับอย่างที่พระคริสต์ทรงประสงค์ นั่นคือผู้เชื่อที่เป็นผู้ใหญ่ มีเหตุผล มีความเชื่อมั่นคง สร้างพระกายให้เข้มแข็ง ไม่ใช่เป็นคนสร้างปัญหา หรือทำลายคนอื่น

เอเฟซัส 4:15
การพูดความจริงนั้น มักมาพร้อมกับความเจ็บปวดของฝ่ายที่ถูกแก้ไข ดังนั้น การพูดความจริงด้วยความถ่อม สุภาพ ความอดทนด้วยความรัก จากเอเฟซัส 4:1-2 จึงเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่งและจะพูดความจริงด้วยท่าทีเช่นนี้ ก็ต้องมีการฝึกด้วย พยายามเข้าใจอีกฝ่ายว่า เขาคิดเห็นอย่างไรอยู่ เพราะว่า ทุกคนจะตอบโต้ความจริงต่างกันไป บางคนก็รับฟังได้อย่างรวดเร็ว เป็นคนฉลาดเปิดใจ แต่บางคนก็ใจปิด.. คนพูดความจริงจึงต้องคอยระวัง

เอเฟซัส 4:16
การสร้างคริสตจักรที่แข็งแรง เติบโต มีสุขภาพดีไม่ได้ขึ้นอยู่กับคน ๆ เดียว ชื่อก็บอกแล้วว่า เป็นพระกายที่มีอวัยวะหลายส่วน แต่ละส่วนต้องทำงาน ถามหน้าที่ของตน เช่นหากเป็นหัวใจ นึกจะเลิกเต้น ก็เลิกตามใจตัวเองไม่ได้ ดังนั้นพี่น้องในความเชื่อ จะต้องทำงานร่วมกันเพื่อสร้างแผ่นดินของพระเจ้า ถ้าหากว่าเราเข้าใจหน้าที่ของตนเองไม่ว่าจะเป็นหน้าที่ซึ่งมีคนเห็นหรือไม่ แต่พระบิดาทรงเห็นเสมอว่าเราทำอะไรอยู่

เอเฟซัส 4:17
ในเมื่อผู้เชื่อมีส่วนในพระกายพระคริสต์ การใช้ชีวิตจึงแตกต่าง การคิดจึงแตกต่างจากคนที่ไม่เชื่อในเรื่องฝ่ายวิญญาณ โดยที่จะไม่คิดแต่สิ่งไร้สาระเหมือนคนทั่วไป คำว่าไร้สาระของท่านเปาโลนั้น อาจดูแรง แต่หากเราพิจารณาดี ๆเราจะเห็นความคิดที่โลกพยายามยัดเยียดใส่ให้คนในสังคมคิดเหมือนแม้ว่ามันอันตราย และเป็นคำโกหก ความคิดเหล่านี้ไม่เคยหยุด มีมาตั้งแต่โบราณจนปัจจุบัน ในภาพยนต์ เพลง podcast รายการต่าง ๆ มีทั้งใช้ได้และไร้สาระ ต้องระวัง!

เอเฟซัส 4:18
ลองสังเกตดี ๆ นะว่า ความคิดของคนในโลกที่อยู่ในโซเชียลมีเดียชัดเจนมาก (เราพูดถึงความคิดของคนที่ไร้สาระจริง ๆ เราก็จะเห็นชัด) อย่างแรกคือ คิดกลับทาง ความจริงกลายเป็นเท็จ ความดีกลายเป็นชั่ว ชั่วกลายเป็นดี สองคือ ถ้าใครไม่คิดเหมือนเขา ก็จะลงมือทำลายคนนั้นด้วยวิธีต่าง ๆทั้งชื่อเสียง การงาน และอะไรที่ทำลายได้ พวกนี้ต้องการเป็นผู้นำความคิดทั้งที่ตัวเองไม่สามารถคิดสร้างสรรค์ได้เลย

เอเฟซัส 4:19
ความที่ใจแข็งกระด้าง มีความตั้งใจที่จะฝืนความรักของพระเจ้า ฝืนไม่ยอมรับว่า พระเจ้าทรงเป็นผู้ทรงสร้างทุกสิ่ง ทรงเป็นเจ้าเหนือหัวของมนุษย์ทุกคน พวกเขากลับใช้ความชั่วของตนปิดกั้นความจริง โรม 1:18-20 พวกเขาไม่ยอมให้พระเจ้าอยู่เหนือชีวิตเพราะอยากทำตามใจของตน ตามความเร่าร้อนที่มีอยู่ในตัว ไม่ต้องการควบคุมตนเอง บางคนก็ดูเป็นปัญญาชนน่าจะเข้าใจ แต่การที่เขาไม่ต้องการอยู่ใต้พระเจ้าทำให้เขาปฏิเสธพระองค์

เอเฟซัส 4:20-21
ท่านเปาโลเปรียบเทียบว่า คนที่เดินตามทางโลก ใช้ชีวิตตามใจตนเอง เป็นชีวิตที่ไร้ค่า มืดมน ไปตามใจปรารถนาทางเพศอย่างสุด ๆ ซึ่งเป็นจริงในหมู่ชาวเอเฟซัส ไม่มีความละอาย มโนธรรมหายไป ชีวิตไม่มีพระเจ้า ท่านเปาโลย้ำเตือนว่า เมื่อมาเชื่อพระเยซูแล้ว ชีวิตจะไม่เหมือนเดิม ไม่มีพฤติกรรมเลวร้ายอย่างเดิมอีก และเราทุกคนมีหน้าที่ร่วมมือกับพระเจ้าเพื่อเปลี่ยนชีวิต

เอเฟซัส 4:22-23
ที่จะร่วมมือกับพระเจ้าในการสร้างความคิด ชีวิตใหม่นั้น ท่านเปาโลบอกเราว่า ให้เราถอดชีวิตเดิมออก ใช้คำเหมือนกับถอดเสื้อผ้าเก่า โสโครกออกเราต้องมีความพยายามที่จะเลิกพฤติกรรมเดิมไม่ใช่ปล่อยไปเฉย ๆ ไม่มีความพยายามที่จะเปลี่ยนชีวิต ก่อนที่จะได้ชีวิตความคิดใหม่ ต้องมีการโละของเก่าทิ้งก่อน จะมีทั้งดีและเลวอยู่ด้วยกันไม่ได้ เวลาของเน่า เอาไว้ในที่ดี ก็จะพาของดีเสียตามกันไป

เอเฟซัส 4:24
เมื่อถอดชีวิตเดิมออกแล้ว ก็ให้สวมชีวิตใหม่ของเก่าที่เน่าเสียของชีวิตต้องทิ้งไป แล้วรับชีวิตใหม่ของพระเจ้าเข้ามา เป็นชีวิตที่ตรงกันข้ามกับของเดิม เพราะเป็นชีวิตที่ได้รับการสร้างด้วยความเที่ยงธรรม และความบริสุทธิ์ของพระเยซูด้วยการสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขนเพื่อทำให้เราเป็นคนเที่ยงธรรม คำเปรียบเทียบของท่านเปาโลง่าย ชัดเจน และเราคงไม่ลืม เปลี่ยนเสื้อทุกวันก็เปลี่ยนนิสัยใจคอ และชีวิตทุกวันด้วย

เอเฟซัส 4:25
เสื้อตัวหนึ่งที่จะต้องถอดทิ้งคือ เสื้อของการโกหกชีวิตที่ชินกับการพูดโกหกนั้น ก็จะชินกับการโกหกโดยไม่ได้สำนึกเลยว่า ตนเองกำลังกล่าวเท็จอยู่เราอาจไม่ทราบว่า หากในที่ทำงานมีคนหลายชาติทำงานด้วยกันอยู่ พี่ไทยของเรานั้นจะได้ชื่อเสียอย่างหนึ่งคือ พูดอ้อมค้อม ไม่ตรงความจริงบอกว่าจะได้งานวันนี้แน่ แต่ที่จริงเพื่อนยังไม่ได้เริ่มต้นงานเลย บอกว่างานโอเค ดีแล้ว แต่ยังไม่ได้จับสักนิด ทำให้เจ้าของงานเสียหายมาไม่น้อย

เอเฟซัส 4:26-27
มาถึงอารมณ์โกรธบ้าง การโกรธมีหลายแบบพระเจ้าเองทรงโกรธที่มนุษย์โง่เง่า ไม่ฟังพระองค์สิ่งดีที่พระองค์ทรงยื่นให้ พวกเขาก็เมิน แต่ตอนนี้เรากำลังพูดถึงความโกรธของมนุษย์ซึ่งมีทั้งความโกรธที่พลุ่งพล่าน โกรธขมขื่น โกรธแบบแค้นฝังลึก โกรธแบบว่าคนที่เราโกรธตายไปแล้วแต่เราก็ยังไม่เลิกโกรธ เมื่อมีอารมณ์โกรธที่ไม่เลิกราเท่ากับเรากำลังเปิดช่องให้มารเข้ามาทำร้ายชีวิต ท่านเปาโลจึงให้เราระงับความโกรธ

เอเฟซัส 4:28
นอกจากความโกรธที่ต้องถอดออกจากชีวิต ก็ยังมีเรื่องการขโมยด้วย ซึ่งการขโมยสมัยก่อน อาจเป็นการขโมยข้าวของ ทรัพย์สิน วัวควาย ฯลฯแต่สมัยนี้มีการขโมยทรัพย์สินทางปัญญา มีการขโมยข้อมูล เอาข้อมูลที่สำคัญไปขายทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เป็นข้อมูลของตนเอง แก๊งค์คอลเซ็นเตอร์ก็คือรูปแบบการขโมยสมัยใหม่ที่ล้ำยุคขึ้นไปอีก ที่สำคัญท่านเปาโลให้เราทำงานด้วยมือ ด้วยตัวเองเพื่อจะเป็นประโยชน์กับตัวและคนอื่น

เอเฟซัส 4:29
ท่านเปาโลละเอียดมาก รู้ว่า สิ่งสกปรกโสโครกในชีวิตของเรานั้น มันอยู่ชิดตัวเรา ออกจากใจออกจากปากของเรา คำโกหก คำหยาบคายและความโกรธมักไปด้วยกัน คำเหล่านี้รวมไปถึงการใส่ร้ายป้ายสี พยานเท็จ เป็นของที่มักมาเป็นชุดเดียวกัน บางคนเห็นการพูดหยาบคายเป็นเรื่องธรรมดา แต่เมื่อมาเป็นคนของพระเจ้าแล้ว เราไม่ทำอย่างนั้นอีกต่อไป ทั้งต้องขอพระเจ้าทรงช่วย และมีความตั้งใจ พยายามหลุดจากสิ่งนี้

เอเฟซัส 4:30
จากที่เราอ่านมาและกำลังจะอ่านต่อไป เราน่าจะสรุปได้ว่า สิ่งที่ทำให้พระวิญญาณทรงเสียพระทัยก็คือชีวิตเดิมที่ไม่สะอาด พระองค์ทรงประทับตราเราไว้ ทรงให้เราเป็นพระวิหารที่พระองค์สถิตอยู่ ชีวิตที่สกปรกจึงไม่สมควรที่จะอยู่ในเรา ต้องถอดทิ้ง และสวมชีวิตใหม่ ให้สมกับเป็นคนที่พระเจ้าทรงจองไว้ให้ถึงวันของพระองค์ที่การไถ่จะสมบูรณ์จะเป็นของพระองค์ร้อยเปอร์เซนต์ ช่วงนี้ก็ต้องมีความพยายามต่อไปที่จะก้าวสู่เป้าหมายชีวิตแท้

เอเฟซัส 4:31
นี่ไงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พระวิญญาณทรงเสียพระทัย ชีวิตของผู้เชื่อต้องหยุดความข่มขื่นใจที่มีต่อคนอื่น แม้ว่าอีกฝ่ายจะรังควาญไม่เลิกบางครั้งเราจะเห็น คนที่อ้างว่าตนเชื่อพระเจ้า แต่กลับยังมีบาปมลทินทางปากเช่นนี้ หรือว่าถ้าเราเป็นเสียเอง ก็พอจะประเมินได้ว่า ยังไม่ยอมสยบให้กับพระเจ้าจริง ๆ ยังต้องการเก็บนิสัยชั่วร้ายเหล่านี้ไว้คริสเตียนแท้จริงจะต้องหยุดจากพฤติกรรมที่กล่าวมานี้ทั้งหมด

เอเฟซัส 4:32
และการจะหยุดพฤติกรรมร้าย ๆ ทางปาก ใจที่คอยคิดร้ายต่อคนอื่นนั้น แล้วไม่มีสิ่งดีใส่เข้าไปก็เหมือนกับการถอดเสื้อสกปรกออก แต่ยังไม่ได้สวมใส่เสื้อแห่งการยกโทษ การไถ่ของพระเจ้ายังเปลือยอยู่ ดังนั้น เมื่อหยุดนิสัยร้าย ก็ต้องสวมนิสัยดีเข้าไป โดยเอาพระเยซูคริสต์เป็นต้นแบบของตน พระเจ้าทรงอภัยให้เราอย่างไร เราก็ไม่มีสิทธิที่จะถือโทษใครอีกต่อไป เพราะว่าเราได้รับการยกโทษบาปที่หนักหนาจากพระองค์แล้ว

พระคำเชื่อมโยง

เอเฟซัส 3:1-2
ด้วยเหตุนี้ ข้าเปาโลผู้เป็นนักโทษเพราะเห็นแก่พระเยซูคริสต์ เพื่อท่านซึ่งเป็นคนต่างชาติ ท่านคงได้ยินถึงภาระแห่งพระคุณของพระเจ้าที่ประทานแก่ข้าเพื่อท่านทั้งหลายแล้ว
เอเฟซัส 3:3-4
คือ สิ่งลี้ลับที่พระเจ้าทรงสำแดงแก่ข้าตามที่ข้าได้เขียนไว้สั้น ๆ ก่อนหน้านี้ เมื่อท่านอ่านข้อความนี้ ท่านจะเข้าใจกระจ่าง ถึงความหยั่งรู้ของข้าในเรื่องสิ่งลี้ลับของพระคริสต์

เอเฟซัส 3:5
ซึ่งในยุคก่อนหน้านี้ไม่ได้มีการเปิดเผยให้มนุษย์รู้ เหมือนอย่างตอนนี้ที่พระวิญญาณทรงสำแดงแก่เหล่าอัครทูตและผู้กล่าวพระคำผู้บริสุทธิ์
เอเฟซัส 3:6
สิ่งลี้ลับนั้นคือคนต่างชาติได้เข้ามาเป็นผู้ร่วมรับมรดกพร้อมกับคนอิสราเอล ได้เป็นสมาชิกในกายเดียวกันและเป็นผู้มีส่วนร่วมกับพระสัญญาในพระเยซูคริสต์ ผ่านทางข่าวประเสริฐ

เอเฟซัส 3:7
ข้าเองได้รับเป็นผู้รับใช้แห่งข่าวประเสริฐนี้โดยพระคุณ ซึ่งพระเจ้าได้ประทานแก่ข้า โดยราชกิจแห่งฤทธิ์เดชของพระองค์
เอเฟซัส 3:8
แม้ข้าเป็นคนต่ำต้อยกว่าผู้เล็กน้อยที่สุดในหมู่วิสุทธิชนของพระเจ้าข้าก็ได้รับพระคุณนี้ คือ ได้มีโอกาสประกาศให้คนต่างชาติได้รู้ถึงความยิ่งใหญ่อนันต์ที่ไม่อาจหยั่งถึงของพระคริสต์
เอเฟซัส 3:9
และที่จะแสดงให้คนทั้งหลายเห็นถึงแผนการอันลี้ลับที่พระเจ้าผู้ทรงสร้างสรรพสิ่งไม่ได้ทรงเปิดเผยให้ใครทราบในหลายยุคที่ผ่านมา 

เอเฟซัส 3:10-11
เพื่อว่าบัดนี้ หมู่เทพผู้ครอง และเทพผู้มีอำนาจในสวรรค์จะได้ตระหนักถึงพระปัญญามากมายรอบด้านของพระเจ้าผ่านทางคริสตจักร ตามพระดำรินิรันดร์
ของพระองค์ ซึ่งได้ทรงทำให้สำเร็จในพระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา
เอเฟซัส 3:12
ในพระองค์เราจึงกล้าและมั่นใจที่จะเข้ามาถึงพระเจ้าด้วยความเชื่อในพระองค์

เอเฟซัส 3:13 
ดังนั้น ข้าจึงขอให้ท่านไม่ท้อใจเพราะมาเห็นว่า ข้าต้องทุกข์ยากเพื่อท่าน ซึ่งนี่ก็เป็นศักดิ์ศรีของท่านเอง
เอเฟซัส 3:14-15
เพราะเหตุนี้ ข้าจึงคุกเข่าลงต่อพระพักตร์พระบิดาของพระเยซูองค์พระผู้เป็นเจ้าของเราผู้ทรงเป็นที่มาของทุกครอบครัวทั้งในสวรรค์และในแผ่นดินโลก

เอเฟซัส 3:16
ข้าอธิษฐานว่า จากพระสิริที่มั่งคั่ง พระเจ้าจะทรงให้ชีวิตภายในของท่านเข้มแข็งด้วยฤทธิ์เดชแห่งพระวิญญาณของพระองค์
เอเฟซัส 3:17
เพื่อว่าพระคริสต์จะสถิตภายในท่านผ่านทางความเชื่อ
และข้าอธิษฐานว่าเมื่อท่านได้หยั่งรากลึก และมั่นคงในความรักแล้ว……

เอเฟซัส 3:18
ท่านก็จะมีความเข้าใจพร้อมกับวิสุทธิชนถึงความยาว และความกว้าง ความสูงและความลึกของความรักของพระเจ้า
เอเฟซัส 3:19
และที่จะรู้ถึงความรักของพระคริสต์ที่อยู่เหนือความรู้ เพื่อว่าท่านจะได้เติมเต็มด้วยความบริบูรณ์ทั้งสิ้นของพระเจ้า

เอเฟซัส 3:20
บัดนี้ แด่พระองค์ ผู้ทรงสามารถกระทำการมหาศาลเกินกว่าที่เราจะทูลขอ
หรือคาดคิดได้ตามฤทธิ์เดชที่ทำการในชีวิตของเรา 
เอเฟซัส 3:21
ขอพระสิริตระการจงมีแด่พระองค์ในคริสตจักร และในพระเยซูคริสต์ทุกชั่วอายุคน สืบไปเป็นนิตย์ อาเมน

เอเฟซัส 3:1-2
จากข้อความตอนนี้ทำให้เรารู้ว่า ท่านเขียนจดหมายถึงพี่น้องในเวลาที่ถูกจองจำ ท่านถูกจำในโรมและที่ถูกจับก็เพราะท่านตั้งหน้าตั้งตาประกาศพระกิตติคุณให้กับคนต่างชาติตามพระบัญชาแต่ต้นท่านได้รับใช้ในเมืองเอเฟซัสถึงสามปี พี่น้องจะรู้ดีว่า พระเจ้าทรงใช้ให้ท่านทำอะไรบ้าง และรู้ว่าพระเจ้าทรงเตือนล่วงหน้าว่า ท่านจะต้องได้รับทุกข์เข็ญเพื่อพระนามของพระองค์อย่างไร

เอเฟซัส 3:3-4
ท่านเปาโลได้กล่าวถึงความลี้ลับที่พระเจ้าทรงเผยให้ท่านทราบใน 1:9-10, 2:11-22 นั่นคือ การที่คนทุกชาติพร้อมกับยิวจะเป็นผู้เข้ามีส่วนในอาณาจักรของพระเจ้าเท่า ๆ กัน น่าแปลกที่ความลี้ลับอันนี้เป็นสิ่งที่พวกเราอาจไม่ได้รู้สึกลึกซึ้ง ไ่ม่เข้าใจเท่าไร เพราะพระเจ้าทรงอวยพระพรที่ให้พวกเราได้มีโอกาสพบพระองค์โดยที่ไม่ได้ต้องต่อสู้กับเรื่องเชื้อชาติเหมือนในสมัยก่อน

เอเฟซัส 3:5
ลักษณะที่คนยิวและคนต่างชาติที่เชื่อในพระเยซูจะได้มีฐานะ สภาพ มรดกเท่าๆ กันอย่างที่กล่าวมา ไม่ได้เป็นสิ่งที่ใคร ๆ คาดหวัง ไม่มีใครคิดว่าพระเจ้าจะทรงวางแผนให้เป็นอย่างนี้ เพราะยิวเองคิดเสมอว่า พวกเขาเป็นคนที่พระเจ้าทรงเลือกไว้แม้มาเป็นผู้เชื่อในพระเจ้าแล้ว ความแตกต่างของเชื้อชาติก็ยังเป็นประเด็นที่แรงเสมอ จำได้ไหมพระเจ้าทรงเริ่มบอกกับเปโตรตอนที่เขาในภวังค์ ได้เห็นสัตว์ไม่สะอาดมากมายแล้วพระเจ้าทรงสั่งให้กิน

เอเฟซัส 3:6
ต่อจากนี้เป็นต้นไป ไม่มีการแบ่งเชื้อชาติในแผ่นดินของพระเจ้า คนต่างชาติก็เป็นผู้มีส่วนร่วมในพระสัญญาแห่งความรอดที่พระเจ้าประทานให้ เมื่อพวกเขาเชื่อ เมื่อท่านเปาโลไปประกาศในเอเฟซัสนั้น ตอนแรกท่านก็ไปประกาศในศาลาธรรม แต่แล้วยิวขัดขวาง ท่านก็ออกไปสอนในสถานที่ของทีรันนัส ซึ่งมีคนทั้งยิวและคนต่างชาติ ปนกันอยู่ พวกเขาได้รับข่าวประเสริฐแบบเดียวกันและต้องเชื่อเหมือน ๆ กัน (กิจการ19)

เอเฟซัส 3:7
ท่านเปาโลเองยอมรับชัดเจนว่า ท่านมาเป็นผู้รับใช้เพื่อประกาศข่าวประเสริฐนี้ก็ด้วยพระคุณพระเจ้า เพราะท่านเองรู้ดีว่า ท่านเป็นคนที่เคยข่มเหงยิวที่เชื่อพระเจ้าอย่างรุนแรง ไม่น่าจะเป็นคนที่พระเจ้าจะทรงใช้ให้ประกาศพระนาม สิ่งที่ไม่คาดฝันนั้น พระเจ้าทรงมีไว้ให้กับคนที่ยอมจำนนต่อพระองค์อย่างเปาโล อย่างที่ท่านเขียนไว้ใน 1 โครินธ์ 2:9 สิ่งที่ตาไม่เห็น หูไม่ได้ยินคือสิ่งที่ทรงเตรียมให้คนที่รักพระองค์

 เอเฟซัส 3:8
เราทั้งหลายทุกคนที่มาพบพระเจ้าแล้ว จะได้รับพระคุณอย่างท่านเปาโลด้วย คือได้โอกาสประกาศให้เพื่อน ๆ พี่น้องของเราได้รู้ถึงความยิ่งใหญ่ของพระเจ้าที่ไม่อาจเข้าใจได้หมดเราต้องไม่คิดว่า เรารู้เรื่องพระเจ้าหมดแล้ว เพราะความรู้ในพระเจ้านั้นมีมากมาย ที่เรายังไม่อาจเข้าใจได้หมดในชีวิตนี้เสียด้วยซ้ำ สิ่งที่พระเจ้าทรงอนุญาตให้เราเข้าใจ คือสิ่งที่ต้องรักษาไว้และให้เกิดผล และแสวงหาต่อไป

เอเฟซัส 3:9
ความลี้ลับที่ว่า ทั้งยิว คนต่างชาติได้รับความรอดผ่านพระเยซูคริสต์เหมือนกัน (ข้อ 3-6) เป็นเรื่องที่ท่านเปาโลบอกว่า พระเจ้าไม่ได้ทรงเปิดเผยให้ทราบมาก่อน เมื่อเราย้อนกลับไปดูในพระคัมภีร์เดิม เราก็ไม่ได้พบเรื่องนี้จริง ๆ อย่างที่ท่านเปาโลว่า แม้จะมีคำของพระเจ้าที่บอกว่าพระองค์ทรงให้อับราฮัมเป็นพรกับคนต่างชาติทั่วโลก แต่ก็ไม่ได้พูดอย่างเฉพาะเจาะจงถึงคริสตจักร หรือพระกายพระคริสต์ ฯลฯ

เอเฟซัส 3:10-11
จากคำของท่านเปาโลที่กล่าวถึงเทพต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นทูตสวรรค์ หรือ ทูตที่อยู่ตรงข้ามกับพระเจ้า พวกเขาก็ไม่ได้รู้เรื่องนี้มาก่อนเช่นกัน คริสตจักรเป็นความล้ำลึกที่ไม่มีใครคาดคิด แม้กระทั่งในหมู่ผู้เชื่อ ตรงนี้ทำให้เรารู้ว่าพวกเขาไม่ได้เป็นผู้รู้ทุกสิ่งทุกอย่าง พวกเขารู้บางอย่างที่พระเจ้าทรงให้เขารู้ พระดำริที่เป็นนิรันดร์ที่พระองค์ทรงดำริมานานแล้ว และเปิดเผยผ่านพระเยซูคริสต์!

เอเฟซัส 3:12
การที่ใครคนหนึ่งจะเข้ามาอธิษฐาน มาเข้าเฝ้า มาทูลขอความช่วยเหลือจากพระเจ้านั้น ถ้าเรามีใจหวาดกลัว และไม่มั่นใจที่จะทูลต่อพระองค์ ก็จะไม่ได้รับอะไรเลย เพราะคนที่มาหาพระเจ้าจะต้องเชื่อว่าพระองค์ทรงฤทธิ์ ทรงยิ่งใหญ่เหนือทุกสิ่ง ความกล้าและความมั่นใจพร้อมกับความเชื่อจึงทำให้พี่น้องคริสเตียน แตกต่างกัน

เอเฟซัส 3:13 
เพราะความกล้าหาญ และมั่นใจด้วยความเชื่อที่บัดนี้พี่น้องคริสเตียนสามารถเข้าหาพระเจ้าด้วยตนเอง ท่านเปาโลขอให้พี่น้องไม่ท้อใจเมื่อเห็นผู้รับใช้ต้องลำบากเพื่อพระกายพระคริสต์ ท่านต้องเข้าคุกไม่ใช่เพราะทำผิด แต่เป็นเพราะประกาศพระนาม ทำให้คนเป็นอันมากได้กลับมาเชื่อพระเจ้า ความทุกข์ยากแลกกับแผ่นดินของพระเจ้าขยายกว้างไกล อ่าน ..ฟีลิปปี 1:12-13

เอเฟซัส 3:14-15
หลังจากที่ได้อธิบายเรื่องความลี้ลับที่ถูกปิดบังมานาน คือคริสตจักร ตอนนี้ท่านเปาโลได้หันมาอธิษฐาน ท่านถ่อมตัวลงด้วยการคุกเข่าลง ต่อพระผู้ทรงเป็นต้นของทุกครอบครัวในโลกและในสวรรค์ ซึ่งท่านเปาโลให้เราได้รู้ว่า ทุกครอบครัวสมควรจะได้มีคุณพ่อเหมือนพระบิดาไม่ว่าจะเป็นครอบครัวในอดีตหรือปัจจุบันในภาษากรีกคำว่า พ่อ คือ พาเทรา ส่วนคำว่าครอบครัวคือ พาทริอา

เอเฟซัส 3:16
ท่านเปาโลเริ่มต้นคำอธิษฐานจากพระสิริมั่งคั่งของพระเจ้า พระสิรินี้คือ ศักดิ์ศรีตระการยิ่งใหญ่ของพระเจ้า ท่านเข้าไปขอแบ่งสิ่งดีจากพระสิรินี้ เพื่อพี่น้องจะมีความมั่นคงในชีวิต ชีวิตภายในคือ ชีวิตฝ่ายวิญญาณของคน ๆ หนึ่ง ท่านเปาโลขอให้พวกเขาได้เข้มแข็งฝ่ายวิญญาณ ไม่ใช้ความพยายามสุดกำลังของมนุษย์แต่ด้วยฤทธิ์แห่งพระวิญญาณ! ​ซึ่งจะทำให้ได้ความเข้มแข็งที่ถาวร ยืนนาน

เอเฟซัส 3:17
เมื่อมีความมั่นคงภายใจ หรือชีวิตฝ่ายวิญญาณยืนมั่น ไม่หลงไปง่าย ๆ ไม่ถูกพัดไปด้วยเล่ห์กลของมนุษย์ ท่านเปาโลก็ขอต่อไปให้พี่น้องได้หยั่งรากลึกในชีวิต และมั่นคงในความรักที่มีต่อพระเจ้าและพี่น้อง …​ซึ่งนี่จะเป็นพื้นฐานของสิ่งที่ท่านจะขอพระเจ้าต่อไป (โคโลสี 2:7 กล่าวทำนองเดียวกันว่า หยั่งรากและก่อร่างสร้างขึ้นในพระองค์ มั่นคงขึ้นตามความเชื่อ)

เอเฟซัส 3:18
ในจดหมายฝากไปยังเอเฟซัส ท่านเปาโลกล่าวถึงกลุ่มวิสุทธิชนบ่อย ๆ ซึ่งอ่านไปก็เข้าใจว่าท่านหมายถึงพี่น้องทุกคนที่เชื่อ ที่บอกว่าเป็นวิสุทธิชน ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาใหญ่โตเป็นคนดี เที่ยงธรรมกว่าผู้อื่น แต่ท่านมีความหมายถึงพี่น้องที่เชื่อในพระเจ้าเหมือนกัน ซึ่งควรจะสัมผัสถึงมิติด้านต่าง ๆของความรักของพระเจ้าที่มีต่อเราทุกคน อีกข้อที่พูดคล้ายกันมากคือ โรม 8:38-39

เอเฟซัส 3:19
คำแห่งชีวิตจากพระคัมภีร์นี้ เป็นคำที่สร้างกำลังใจให้กับคนอ่าน ไม่เหมือนคำสอนอื่น ๆ ที่สั่งให้เราทำความดีอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ความเชื่อในพระเจ้าได้ย้ำเน้นถึงความรักระหว่าง พระเจ้า ตัวเราและคนอื่น ในสมัยของท่านเปาโล เราจะพบทั้งศาสนายิวศาสนาชาวต่างชาติที่ต่างมีกฎเกณฑ์ต่าง ๆ มากมายไม่ได้สนใจความรัก ท่านเปาโลต้องการให้พี่น้องได้รู้ว่า เมื่อเป็นคนของพระเจ้า ความรักของพระองค์ จะเติมเต็มในตัวเรา ทำให้เราก้าวต่อไปได้

เอเฟซัส 3:20
นอกจากความรักที่เต็มล้นแล้ว พระเจ้ายังทรงฤทธิ์ที่จะทำการในชีวิต เป็นชีวิตที่ดำเนินไปด้วยการช่วยเหลือของพระเจ้า เป็นชีวิตที่มีการอัศจรรย์เกิดขึ้นทุกวัน (ซึ่งเราเองจะต้องรู้จักสังเกตด้วยว่าพระเจ้าทรงทำการอะไรในชีวิตของเราในแต่ละวัน)ใครก็ตามที่ได้ใส่ใจมองดูในชีวิตว่า พระเจ้าทรงทำอะไรให้บ้างในแต่ละวัน จะมีความสุขและความมั่นใจ ความเชื่อก็เพิ่มพูน อย่าลืมว่า “พระดำริในชีวิตนั้นยิ่งใหญ่นัก” สดุดี 139:17

เอเฟซัส 3:21
นี่เป็นคำสรรเสริญพระเจ้าสั้น ๆ แต่ยาวนานตลอดไป หัวใจของท่านเปาโลเต็มด้วยการสรรเสริญยกย่องพระเจ้า พระสิริของพระเจ้าหรือศักดิ์ศรีของพระองค์จะปรากฏชัดในพระกายคือคริสตจักรและในองค์พระเยซูคริสต์ ใช่แล้ว คนทั้งหลายควรจะเห็นพระเกียรติของพระเจ้าในชีวิตคริสเตียนในคริสตจักร และเป็นสิ่งที่จะต้องเห็นตลอดไปไม่มีวันจบสิ้น สดุดี 33:11 บอกว่า แผนการของพระเจ้ายั่งยืน พระประสงค์ดำรงทุกชั่วอายุ!

พระคำเชื่อมโยง

เอเฟซัส 2:1-2
ถึงแม้ว่าท่านได้ตายแล้วเพราะทำการล่วงละเมิดและทำบาปสารพัด ซึ่งแต่ก่อน ท่านเคยเดินตามทางของโลก และทางของเทพผู้ครองในฟ้าอากาศ ซึ่งเป็นวิญญาณที่กำลังทำการในชีวิตของคนที่ไม่เชื่อฟังพระเจ้า

เอเฟซัส 2:3
แต่ก่อนเราทุกคนก็อยู่ท่ามกลางพวกเขาโดยใช้ชีวิตตอบสนองความต้องการฝ่ายเนื้อหนังและความคิดของตนเหมือนกับคนเหล่านั้น โดยกำเนิดแล้ว เราจึงเป็นลูกหลานที่อยู่ภายใต้พระพิโรธเหมือนกับคนอื่น ๆ
เอเฟซัส 2:4
แต่พระเจ้า!พระองค์ทรงเต็มด้วยพระเมตตาและเป็นเพราะความรักยิ่งใหญ่ที่ทรงมีต่อเรา
เอเฟซัส 2:5
พระองค์ทำให้เราได้มีชีวิตขึ้นมาใหม่กับพระคริสต์ แม้ว่าเราได้ตายไปแล้วเพราะการล่วงละเมิด ท่านจึงได้รอดด้วยพระคุณ

เอเฟซัส 2:6-7
พระองค์ทรงให้เราคืนชีพขึ้นมาพร้อมกับพระองค์และให้เรานั่งในสวรรคสถานกับพระเยซูคริสต์ เพื่อว่าในยุคที่กำลังมาถึงพระองค์จะทรงแสดง พระคุณที่มั่งคั่งอนันต์ซึ่งทรงกรุณาต่อเราในพระเยซูคริสต์
เอเฟซัส 2:8-9
เพราะว่าท่านได้รับความรอดโดยพระคุณซึ่งเกิดจากความเชื่อ ความรอดนี้ไม่ได้รับมาด้วยการกระทำของท่านเอง แต่พระเจ้าประทานให้ ไม่ได้เป็นความรอดที่เกิดจากการประพฤติตน เพื่อจะไม่มีใครเอามาโอ้อวดได้

เอเฟซัส 2:10
เพราะเราเป็นผลงานชิ้นเอก ที่พระเจ้าทรงสร้างในพระเยซูคริสต์เพื่อทำการดีที่พระเจ้าทรงเตรียมล่วงหน้าไว้ให้เราได้ทำ

เอเฟซัส 2:11-12a
ดังนั้น จงระลึกว่า แต่ก่อนท่านเป็นคนต่างชาติโดยกำเนิดและถูกพวกที่ “เข้าสุหนัต” (ซึ่งทำบนกายโดยมือมนุษย์)เรียกว่า “พวกไม่เข้าสุหนัต” จงระลึกด้วยว่า ในเวลานั้น พวกท่านถูกแยกจากพระคริสต์ ไม่เป็นประชากรในอิสราเอล
เอเฟซัส 2:12b-13
แต่เป็นคนต่างชาตินอกพันธสัญญาที่ทรงสัญญาไว้ ท่านไม่มีความหวังและท่านอยู่ในโลกอย่างไร้พระเจ้า แต่ในพระเยซูคริสต์ ท่านที่เคยอยู่ห่างไกล เวลานี้กลับได้เข้ามาใกล้แล้วโดยพระโลหิตของพระคริสต์

เอเฟซัส 2:14
เพราะพระองค์เองทรงเป็นสันติสุขของเรา ทรงเป็นผู้ที่ทำให้สองฝ่ายกลับมาเป็นหนึ่งเดียวกันและทรงทำลายกำแพงแห่งความเกลียดชังที่กั้นสองฝ่ายนี้ลง
เอเฟซัส 2:15
โดยทรงล้มเลิกบัญญัติทั้งสิ้นของยิวซึ่งเต็มด้วยข้อบังคับสารพัด เพื่อให้คนทั้งสองฝ่ายได้ถูกสร้างขึ้นเป็นคนใหม่คนเดียวในพระองค์ ทำให้เกิดสันติสุข

เอเฟซัส 2:16
และเพื่อจะทำให้เราทั้งสองฝ่ายคืนดีกับพระเจ้าในพระกายเดียว ผ่านไม้กางเขนเป็นการทำลายความเป็นศัตรูกันให้หมดไป
เอเฟซัส 2:17-18
เมื่อพระองค์เสด็จมา ประกาศสันติสุขให้กับผู้ที่อยู่ไกลและอยู่ใกล้โดยผ่านพระองค์ เราทั้งสองฝ่ายสามารถเข้าถึงพระบิดาได้โดยพระวิญญาณองค์เดียวกัน

เอเฟซัส 2:19-20
ดังนั้น ท่านจึงไม่ได้เป็นคนต่างด้าวหรือคนแปลกหน้าอีกต่อไป แต่เป็นประชากรของพระเจ้าพร้อมกับวิสุทธิชนและเป็นสมาชิกในครอบครัวของพระเจ้า ซึ่งมีรากฐานอยู่บนอัครทูต ผู้กล่าวพระคำและพระเยซูคริสต์ทรงเป็นศิลามุมเอก
เอเฟซัส 2:21-22
ในพระองค์ อาคารทั้งหลังถูกสร้างให้เชื่อมต่อกันสนิท และประกอบขึ้นเป็นพระวิหารบริสุทธิ์แด่องค์พระผู้เป็นเจ้าและในพระองค์ พวกท่านก็กำลังถูกสร้างขึ้นเชื่อมโยงกันให้เป็นที่สถิตของพระเจ้าโดยพระวิญญาณของพระองค์

เอเฟซัส 2:1-2
พระคำในบทที่หนึ่งจบด้วยความยิ่งใหญ่อลังการขององค์พระเยซูคริสต์ พระองค์ได้รับการแต่งตั้งให้ทรงเป็นศีรษะเหนือทุกสิ่งเพื่อคริสตจักร. แต่เมื่อหันมามองมนุษย์เราที่ไม่มีพระเจ้า จึงพบว่า พวกเราคือคนที่ตายไปแล้ว เพราะทำบาปสารพัด เป็นลูกหลานของคนบาป แม้ว่าจะเกิดในครอบครัวของผู้เชื่อ ต่างก็เป็นแกะที่หลงหายไป ไม่มีใครที่เป็นคนปราศจากบาป เป็นเหมือนคนที่พลัดหลงทางเร่ร่อนไปไม่รู้จุดหมาย ไม่รู้ว่าที่สุดท้ายคือที่ไหนทุกคนเสื่อมจากพระสิริของพระเจ้า ยังไม่พอ พวกเรายังถูกชักจูงให้หลง เดินตามวิญญาณที่เป็นศัตรูต่อต้านพระเจ้า วิญญาณนี้ ทำงานอย่างหนัก ขะมักเขม้นเพื่อที่จะให้ชีวิตของทุกคนหลุดจากพระเจ้าไป


เอเฟซัส 2:3
ท่านเปาโลชี้ให้เห็นว่า ชีวิตของคนที่ไม่มีพระเจ้านั้นก็เหมือน ๆ กันคือ ถูกมารชักจูง ถูกเนื้อหนังของตนเองเรียกร้องให้เราทำตามความต้องการของมัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของร่างกาย หรือวิญญาณไม่ได้ตามพระเจ้า สภาพของชีวิตที่อยู่ใต้พระพิโรธของพระเจ้านั้นน่ากลัว และไม่มีใครต้องการอยู่ในสภาพดังกล่าวแต่ความที่มนุษย์เราต้องการทำตามใจตัวเองเราจึงเป็นเหมือนคนตายที่เดินได้ไปมาในโลกนี้ 

เอเฟซัส 2:4
ในขณะที่เรายังเป็นคนบาป ถูกมารชักจูงให้หลงและยังหลงไปด้วยความต้องการของตนเอง ขณะที่เราทุกคนอยู่ใต้พระพิโรธของพระเจ้า ไม่สามารถช่วยตนเองให้พ้นจากคำแช่งสาปของบาปคือความตาย ด้วยพระเมตตาความรักยิ่งใหญ่ของพระเจ้าที่มีต่อมนุษย์ซึ่งพระองค์ทรงสร้าง(คือมนุษย์ทุกคนที่ทรงอนุญาตให้เกิดมา) พระองค์ทรงทำสิ่งที่ไม่มีใครทำได้ .. ถ้าพระเจ้าไม่ทรงเข้ามาแทรกแซง เราทุกคนจะพินาศสิ้น

เอเฟซัส 2:5
สิ่งที่ไม่มีใครทำให้ได้คือ การทำให้คนที่ตายไปแล้วมีชีวิตขึ้นมาใหม่ … นั่นคือให้ฟื้นคืนชีพฝ่ายวิญญาณนั่นเอง และการมีชีวิตใหม่ครั้งนี้ ไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป แต่เป็นการอยู่กับพระคริสต์พระองค์ทรงปลุกเราขึ้นมาจากความตายฝ่ายวิญญาณด้วยพระคุณที่มากมาย สูงส่ง พระคุณที่ไม่มีมนุษย์คนใดสามารถตอบแทนพระคุณนั้น ทุกคนที่ได้รับการมีชีวิตใหม่ต่างจากชีวิตเดิมที่ติดตามมาร รู้ดีว่าพระคุณพระเจ้ายิ่งใหญ่เพียงไร

เอเฟซัส 2:6-7
เป็นไปได้หรือ? แต่พระเจ้าจะทรงให้เราได้ทั้งการคืนชีพจากความตายเพราะการล่วงละเมิด เมื่อเป็นขึ้นมาแล้ว ยังจะให้เราได้นั่งในสวรรค์กับพระเยซูด้วย … นี่มันอะไรกัน? เหตุใดพระเจ้าประทานให้เรามากเพียงนี้? จะมีใครบ้างที่มอบชีวิตให้กับคนที่เคยเป็นศัตรู และยังมอบสิ่งดี ๆที่สุดซึ่งไม่มีใครให้ได้ นี่บอกเราว่า เรามีที่อยู่ใหม่ในขณะที่เราติดตามพระองค์ในโลกนี้ เราก็เป็นชาวสวรรค์ด้วยในเวลาเดียวกัน (ฟีลิปปี 3:20)
ท่านเปาโลบอกเราว่า ในอดีต เราเป็นอย่างไร ในปัจจุบัน พระเจ้าทรงช่วยเราอย่างไร และในยุคที่กำลังมาถึง พระเจ้าก็ยังจะไม่ทรงยับยั้งพระคุณให้กับผู้ที่อยู่กับพระองค์นี่เป็นพระเกียรติและศักดิ์ศรียิ่งใหญ่ของพระเจ้าที่ทรงแสดงให้กับมนุษย์ พระคุณนี้มากล้น ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่อาจนับได้ ยากที่เราจะเข้าใจถึงพระคุณดังกล่าว เพราะสมองของเรา ความเข้าใจของเรานั้นยังไม่อาจรับและเข้าใจได้หมด

เอเฟซัส 2:8-9
ความรอดที่พระเจ้าประทานให้เรานั้นไม่ได้เกิดจากการทำดีของเรา (การทำดีนั้นเป็นสิ่งที่มีเกียรติ แต่ไม่สามารถเป็นตัวแลกเปลี่ยนความรอดมาได้) ความเท่าเทียมกันของมนุษย์เราอยู่ตรงนี้ชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม สูงส่ง ต่ำต้อยแค่ไหนแต่ละคนจะได้รับความรอดจากพระเจ้าด้วยเงื่อนไขอันเดียวกัน พระคุณคือ ความโปรดปรานที่พระเจ้าประทานให้กับทั้งคนดีและคนชั่ว ไม่อาจซื้อได้ และไม่มีใครสมควรได้รับนอกจากพระเยซู!

เอเฟซัส 2:10
ความหมายคือ เราเป็นผลงานศิลปะ เหมือนกับว่าเราเป็นผู้ที่พระเจ้าทรงแกะสลักให้งดงาม ทรงมีพระดำริสำหรับชีวิตของมนุษย์ทุกคนให้เขาได้ทำสิ่งดีงดงามในโลกนี้ งานดีดังกล่าวเป็นสิ่งที่พระเจ้าทรงเตรียมไว้ให้ ผู้ที่อยู่ในพระคริสต์จะได้ทำสิ่งดีที่เหมาะสมกับชีวิตของเขา นี่เป็นเหตุให้เรามีของประทานหลาย ๆ อย่างในคริสตจักร ให้ทุกคนได้มีโอกาสทำการดีที่ทั้งเหมาะกับเราและเป็นการเตรียมล่วงหน้าจากพระองค์

เอเฟซัส 2:11-12a
ตอนนี้ท่านเปาโลหันมาพูดเรื่องการเป็นหนึ่งเดียวกันของผู้เชื่อ แม้ว่าคนที่ท่านเขียนจดหมายถึง มีหลายคนที่ไม่ได้เข้าสุหนัตแบบชาวยิว แต่ก็มีคนยิวที่ใช้เรื่องนี้เอามาดูแคลนผู้เชื่อใหม่ พวกเขามองเห็นว่าการทำพิธีเข้าสุหนัตสำคัญยิ่งกว่าความรอดที่พระเจ้าประทานเสียอีกพี่น้องต่างชาติเหล่านี้ถูกกัน และถูกตราหน้าว่าเป็นชนต่างชาติ ไม่ใช่คนในครอบครัวของพระเจ้า ท่านจึงย้ำว่าความคิดเช่นนี้มาจากมนุษย์ไม่ใช่พระเจ้า

เอเฟซัส 2:12b-13
เอาล่ะ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนนอกพันธสัญญาของบรรพบุรุษอย่างเช่นอับราฮัม โมเสส ดาวิด แต่ท่านเปาโลได้ทำให้พวกเขาเข้าใจว่า การแยกกันระหว่างคนยิวกับคนต่างชาติในเรื่องการเข้าสุหนัตนั้น ไม่มีผลต่อไป! ทั้งนี้เป็นเพราะว่า พระเยซูทรงสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขนเพื่อพวกเขา พวกเขาจึงเป็นคนของพระเจ้าผ่านความเชื่อไปแล้วคนที่เคยอยู่ไกล ได้เข้ามาใกล้แล้ว พวกเขามีศักดิ์ศรีเป็นลูกของพระเจ้าเหมือนกับคนยิว

เอเฟซัส 2:14
กำแพงที่กั้นสองฝ่ายคือ ความเกลียดชังที่คนยิวมีต่อคนต่างชาติและคนต่างชาติมีต่อคนยิว แต่คนใดที่ได้เชื่อในพระเยซูแล้ว ความเกลียดชังที่มีต่อกันก็ถูกทำลายลงไป คนที่เคยเกลียดกันอย่างกินเลือดกินเนื้อก็กลายเป็นคนในครอบครัวของพระเจ้าเหมือนกัน ผู้ที่อยู่คนละฝั่งของกำแพงก็ได้มาอยู่ในบริเวณเดียวกันโดยพระเยซูผู้ทรงเป็นสันติสุข ซึ่งตอนนี้โลกต้องการเหลือเกิน จะยอมรับหรือไม่? ทุกคนในโลกจึงต้องการพระคริสต์!!

เอเฟซัส 2:16
ความโกรธแค้นแบบต่อเนื่องมาจากรุ่นสู่รุ่นที่เราพบเห็นในโลกทุกวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นคนเชื้อชาติใดยังอยู่เต็มโลก แม้กระทั่งคนในชาติเดียวกันก็ถูกสร้างกระแสให้เกิดความเกลียดชังกัน พระประสงค์ของพระเจ้าคือให้มนุษย์ได้เป็นพี่น้องหนึ่งเดียวกัน เป็นครอบครัวเดียวกันในพระคริสต์เราจึงเห็นได้ว่า เมื่อคนที่มีความเชื่อในพระเจ้าได้พบเจอกัน แม้ในสังคมบอกว่า สองเชื้อชาตินี้เข้ากันไม่ได้ แต่พวกเขาก็เป็นหนึ่งเดียวในพระคริสต์

เอเฟซัส 2:17-18
ท่านเปาโลยืนยันว่า พระเยซูเสด็จมาประกาศสันติสุข ที่เป็นเช่นนั้นเพราะพระเยซูทรงเป็นราชาแห่สันติสุข อิสยาห์ 9:6 และทรงสัญญาจะให้สันติแก่คนของพระองค์ เป็นสันติที่ไม่เหมือนโลกให้ อีกประการหนึ่ง ไม่ว่าเราจะเป็นคนชาติไหนในโลก เรามาถึงพระบิดาได้โดยเชื่อวางใจในพระเยซู ซึ่งทรงมอบพระวิญญาณให้กับเราเป็นผู้ประทับอยู่ด้วยตลอดชีวิตและนำชีวิตเราเข้าสนิทกับองค์พระบิดา

เอเฟซัส 2:19-20
บัดนี้ คนต่างชาติผู้ที่เชื่อกับยิวที่เชื่อ ก็เป็นประชากรในอาณาจักรเดียวกัน ยิ่งกว่านั้นยังเป็นสมาชิกในครอบครัวของพระเจ้าด้วย การเป็นประชากรของพระองค์ คือมีสิทธิ หน้าที่ และประโยชน์ที่ได้รับอย่างที่เจ้าอาณาจักรนั้นกำหนดไว้ การเป็นคนในครอบครัวจะได้มีความสัมพันธ์ สิทธิ หน้าที่และสิ่งดี ๆ จากครอบครัว ซึ่งในที่นี้บอกว่า มีรากฐานจากอัครทูตและพระเยซูคริสต์ทรงเป็นผู้แรก เป็นเสาเอกของครอบครัวนี้

เอเฟซัส 2:21-22
ผู้เชื่อทุกคนเป็นประชากร ครอบครัวของพระเจ้าและยังเป็นเหมือนส่วนต่าง ๆ ในอาคารที่มีพระเยซูเป็นเสาเอกด้วย ท่านเปาโลได้เปรียบเทียบชุมชนผู้เชื่อเป็นสามอย่างนี้ และภาพของอาคารทำให้เรารู้ว่า ทุกคนเชื่อมต่อกันอย่างสนิท เป็นที่สถิตขององค์พระวิญญาณบริสุทธิ์ เราจึงเห็นว่าการสถิตอยู่ของพระวิญญาณมิใช่แค่ในร่างกายของแต่ละคนเท่านั้น แต่พระองค์สถิตในหมู่ผู้เชื่อที่เป็นส่วนของกันและกัน เชื่อมโยงกันสนิท

พระคำเชื่อมโยง

เอเฟซัส 1:1
ข้าเปาโล ผู้เป็นอัครทูตของพระเยซูคริสต์ตามพระดำริของพระเจ้า ถึงวิสุทธิชนของพระเจ้าในเมืองเอเฟซัส ซึ่งเป็นผู้ที่ซื่อสัตย์ในพระเยซูคริสต์
เอเฟซัส 1:2
ขอให้พระคุณและสันติสุขจากพระเจ้าพระบิดาของเรา และองค์พระเยซูคริสต์เจ้าดำรงอยู่ในท่านทั้งหลายด้วยเถิด

เอเฟซัส 1:3
ขอถวายสรรเสริญแด่พระเจ้าผู้ทรงเป็นพระบิดาขององค์พระเยซูคริสต์เจ้าของเรา ผู้ประทานพระพรฝ่ายวิญญาณทุกอย่างจากสวรรค์สถาน ให้แก่พวกเราผู้อยู่ในพระคริสต์
เอเฟซัส 1:4
เหตุว่า พระองค์ได้ทรงเลือกเราผู้อยู่ในพระคริสต์ ไว้ตั้งแต่ก่อนทรงสร้างโลก เพื่อพวกเราจะเป็นผู้ที่บริสุทธิ์ ไร้ที่ติในสายพระเนตร

เอเฟซัส 1:5
พระองค์ทรงกำหนดเราไว้ล่วงหน้าด้วยความรัก เพื่อจะรับเราเป็นบุตรของพระองค์ ผ่านพระเยซูคริสต์ตามพระดำริและความโปรดปรานของพระองค์

เอเฟซัส 1:6
ถวายสรรเสริญแด่พระเจ้าเนื่องจากพระคุณที่เต็มด้วยพระสิริซึ่งประทานแก่เราโดยไม่คิดราคาใด ๆ ผ่านพระบุตรที่พระองค์ทรงรัก
เอเฟซัส 1:7
ในพระองค์เราได้รับการไถ่บาปโดยพระโลหิตของพระองค์ ได้รับการยกโทษบาปทั้งสิ้นตามพระคุณอันมั่งคั่งของพระองค์
เอเฟซัส 1:8-9
ซึ่งพระองค์ประทานแก่เราอย่างเหลือเฟือด้วยสติปัญญาและความหยั่งรู้ทั้งสิ้น พระองค์ทรงทำให้เรารู้ถึงความลี้ลับของพระดำริตามความโปรดปรานที่ทรงมุ่งหมายในพระคริสต์

เอเฟซัส 1:10
และเมื่อถึงเวลาที่ทรงกำหนดไว้นั้นพระเจ้าจะทรงรวบรวมสรรพสิ่งทั้งในสวรรค์และบนโลก ให้มาสยบอยู่ใต้องค์พระคริสต์
เอเฟซัส 1:11
ในพระองค์ พระเจ้าได้ทรงเลือกเราให้รับมรดกโดยทรงกำหนดเราล่วงหน้าตามพระประสงค์ของพระองค์ผู้ทรงให้ทุกสิ่งบรรลุผลตามพระดำริของพระองค์
เอเฟซัส 1:12
เพื่อว่าพวกเราที่ได้เชื่อวางใจในพระคริสต์ก่อนผู้อื่นจะถวายสรรเสริญแด่พระสิริตระการของพระองค์

เอเฟซัส 1:13
ในพระองค์เช่นกัน เมื่อพวกท่านได้ยินถ้อยคำแห่งความจริงคือข่าวประเสริฐแห่งความรอดของท่านและเชื่อวางใจในพระองค์ ท่านก็ได้รับการประทับตราโดยพระวิญญาณบริสุทธิ์ ที่ทรงสัญญาไว้

เอเฟซัส 1:14
พระวิญญาณทรงเป็นผู้ค้ำประกันว่าเราจะได้รับมรดก จนถึงวันที่คนของพระเจ้าจะได้รับการไถ่อันเป็นการสรรเสริญพระสิริตระการของพระองค์

เอเฟซัส 1:15-16
เป็นเพราะข้าได้ยินถึงความเชื่อที่ท่านมีต่อองค์พระเยซูเจ้า และความรักที่ท่านมีต่อวิสุทธิของพระเจ้าทุกคน
ข้าจึงไม่หยุดขอบคุณพระเจ้าเพราะพวกท่าน ยามที่ข้าระลึกถึงท่านในเวลาที่อธิษฐาน

เอเฟซัส 1:17
ข้าอธิษฐานขอพระเจ้าผู้ทรงเป็นพระเจ้าขององค์พระเยซูคริสต์เจ้าของเราคือพระบิดาผู้ทรงพระสิริตระการว่าจะโปรดประทานวิญญาณแห่งสติปัญญาและการสำแดงเพื่อให้ท่านรู้จักพระองค์

เอเฟซัส 1:18
ข้าอธิษฐานว่า ตาใจของท่านจะมองเห็นกระจ่างขึ้น เพื่อจะรู้ว่า อะไรคือความหวังที่พระเจ้าทรงเรียกท่านอะไรคือมรดกอันมั่งคั่งที่พระองค์ประทานให้วิสุทธิชนของพระองค์
เอเฟซัส 1:19
และรู้ว่าอะไรคือความยิ่งใหญ่ของฤทธิ์เดชอนันต์ของพระองค์ที่มีต่อเราผู้ที่เชื่อ ฤทธิ์เดชอนันต์ซึ่งเป็นพลังที่ขับเคลื่อนทำราชกิจด้วยอานุภาพอันทรงพลังของพระองค์

เอเฟซัส 1:20
ซึ่งทรงกระทำให้กับพระคริสต์เมื่อทรงให้พระคริสต์ทรงคืนชีพจากความตาย และทรงให้พระองค์ประทับเบื้องขวาพระหัตถ์ของพระองค์ในสวรรค์สถาน 
เอเฟซัส 1:21-22 ก
สูงเหนือเหล่าเทพผู้ครองและเทพที่มีอำนาจ เทพที่มีฤทธิ์เดช และเทพผู้ครองอาณาจักร และเหนือทุกชื่อที่ถูกเรียกขึ้นมา ไม่เฉพาะในยุคนี้เท่านั้น แต่ในยุคที่กำลังเคลื่อนเข้ามาด้วย และพระเจ้าทรงกำราบทุกสิ่งให้อยู่ใต้พระบาทของพระคริสต์

เอเฟซัส 1:22ข-23
และทรงตั้งให้พระองค์เป็นศีรษะเหนือทุกสิ่งเพื่อคริสตจักร ซึ่งเป็นพระกายของพระองค์ พระกายที่เต็มบริบูรณ์ด้วยพระองค์ผู้ทรงเติม ทุกสิ่งให้เต็ม ในทุกด้าน

พระคำเชื่อมโยง

ชาวเมืองเดียวกัน

1 จากที่นั่น พระเยซูเสด็จไปที่บ้านเมืองที่ทรงเติบโตมา
โดยมีศิษย์ไปกับพระองค์ด้วย 
2 พอถึงวันสะบาโต พระองค์ทรงสอนในศาลาธรรม คนที่ได้ฟังพระองค์มากมายรู้สึกประหลาดใจ กล่าวกันว่า “ผู้นี้ได้สิ่งที่พูดมาจากไหนกัน?   สติปัญญาของเขานั้นเป็นแบบไหนนะ?  และเขาทำการอัศจรรย์แบบนั้นได้อย่างไร? 
3 เขาเป็นช่างไม้ไม่ใช่หรือ? เป็นลูกชายของมารีย์ เป็นพี่ชายของยากอบ โยเซฟยูดาส  กับซีโมนนี่นา พวกน้องสาวของเขาก็อยู่กับเราที่นี่ไม่ใช่หรือ?”  แล้วพวกเขาก็เริ่มขุ่นเคืองพระองค์
4 พระเยซูตรัสกับพวกเขาว่า “ผู้เผยพระคำของพระเจ้านั้น จะขาดการนับถือเฉพาะในหมู่ญาติพี่น้อง และเมืองที่เขาเติบโตขึ้นมา”
5 ดังนั้น พระองค์จึงไม่อาจทำการอัศจรรย์ใด ๆ ยกเว้นทรงวางพระหัตถ์รักษาคนป่วยสองสามคนให้หาย
6 และทรงประหลาดพระทัยที่พวกเขาไม่มีความเชื่อ  แล้วทรงเดินทางไปสั่งสอนตามหมู่บ้านรอบ ๆ นั้น 

การรับใช้ของศิษย์ทั้งสิบสอง

7 แล้วพระเยซูทรงเรียกศิษย์ทั้งสิบสองมาหาพระองค์ และทรงส่งพวกเขาออกไปเป็นคู่ ทรงให้พวกเขามีสิทธิอำนาจเหนือวิญญาณชั่ว
8 พระองค์ทรงสั่งไม่ให้นำสิ่งใดไปนอกจากไม้เท้าเพื่อช่วยเดินทาง ไม่ต้องนำอาหาร ย่าม หรือเงินติดเอวไป
9 ให้สวมรองเท้าไปด้วยแต่ไม่ให้เอาเสื้ออีกตัวไป
10 และพระองค์ตรัสกับพวกเขา “เมื่อเจ้าเข้าไปในครอบครัวใด ก็จงอยู่กับเขาจนกว่าเจ้าจะออกจากพื้นที่นั้น
11 หากใครไม่ตอนรับเจ้า ไม่ฟังเจ้า ก็จงสลัดผงจากเท้าของเจ้าเมื่อเจ้าออกไปจากที่นั่น เพื่อเป็นพยานต่อต้านเขา”
(** เราขอบอกเจ้าว่า โทษของเมืองโสโดม และโกโมราห์ยังจะเบากว่าโทษของเมืองนั้น)
12 ดังนั้นพวกเขาจึงออกไป และประกาศให้ผู้คนรู้ว่าพวกเขาควรกลับใจเสียใหม่
13 พวกเขายังขับผีมากมาย และรักษาโรคให้กับคนป่วยโดยการเจิมด้วยนำ้มัน

การสั่งตัดคอยอห์นผู้ให้บัพติศมา

14 กษัตริย์เฮโรดได้ยินเรื่องที่กล่าวมานี้ เพราะผู้คนรู้จักพระนามของพระองค์ไปทั่ว
และพวกเขาพูดกันว่า “ท่านคือยอห์นผู้ให้บัพติศมาที่ฟื้นขึ้นมาจากตาย ดังนั้นท่านจึงมีฤทธิ์อำนาจทำการอัศจรรย์ได้15 ส่วนคนอื่นกล่าวว่า “ท่านคือเอลียาห์”บางคนกล่าวว่า “ท่านเป็นผู้กล่าวพระคำเหมือนกับคนอื่น ๆ ในสมัยโบราณ”
16 แต่เมื่อเฮโรดได้ยินก็กล่าวว่า “ท่านยอห์นที่ข้าตัดหัวไป ฟื้นขึ้นมาจากตาย!”
17 เพราะเฮโรดเอง ได้สั่งจับยอห์น ล่ามโซ่และขังเขาไว้ เพราะเหตุนางเฮโรเดียส ภรรยาของน้องชายที่เฮโรดแต่งงานด้วย
18 เพราะยอห์นได้บอกเฮโรดว่า “ท่านทำผิดบัญญัติที่เอาภรรยาของน้องมาเป็นของตน!”
19 เป็นเพราะอย่างนี้ นางเฮโรเดียสจึงอาฆาตยอห์น ต้องการที่จะฆ่าเขา แต่นางทำไม่ได้
20 เนื่องจากเฮโรดเองกลัวยอห์น และปกป้องเขาไว้ เฮโรดรู้ว่ายอห์นเป็นผู้เที่ยงธรรม และบริสุทธิ์ เมื่อท่านได้ยินคำของยอห์น ท่านจะรู้สึกประหลาดใจ งุนงงมาก แต่เขาก็ยินดีที่จะฟังเสมอ

21 แล้วโอกาสของนางเฮโรเดียสก็มาถึง วันนั้นเป็นงานฉลองวันเกิดของเฮโรด มีการเลี้ยงขุนนางและนายทหารชั้นผู้ใหญ่ ทั้งเหล่าผู้นำในแคว้นกาลิลี
22 เมื่อลูกสาวของนางเฮโรเดียสออกมาเต้นรำ ทำให้ทั้งเฮโรดและแขกเหรื่อพอใจมาก กษัตริย์จึงตรัสกับเธอว่า “ให้เธอขอสิ่งที่ต้องการมา แล้วเราจะให้เธอ”
23 กษัตริย์สัญญาว่า “ไม่ว่าเธอจะขอสิ่งใด เราจะให้ แม้จะเป็นครึ่งหนึ่งของอาณาจักร”
24 ดังนั้นเธอจึงออกไปถามมารดาว่า “หนูควรขออะไรดี?” มารดาตอบว่า “ขอหัวของยอห์นผู้ให้บัพติศมา”
25 เด็กสาวรีบกลับมาหากษัตริย์ ทูลว่า “หม่อมฉันต้องการศีรษะของท่านยอห์นผู้ให้บัพติศมา ใส่ถาดมาให้เดี๋ยวนี้เลยเพคะ”
26 กษัตริย์เป็นทุกข์ใจนัก แต่เป็นเพราะเขาสาบานแล้วต่อหน้าแขกเหรื่อ จึงไม่อาจขัดใจเธอได้
27 ท่านจึงสั่งให้เพชฌฆาตนำศีรษะของยอห์นเข้ามาทันที โดยส่งเขาไปตัดศีรษะยอห์นในคุก
28 เขานำศีรษะของยอห์นใส่ถาดมาให้หญิงสาว ซึ่งเธอก็เอาไปให้มารดา

งานเลี้ยงที่ไม่คาดฝัน

30 ในช่วงเวลานั้น อัครทูตก็รวมตัวกันรอบ ๆ พระเยซู และเล่าถึงสิ่งที่พวกเขาไปทำ และสั่งสอน
31 พระองค์ตรัสกับพวกเขาว่า “จงมากับเรา ไปหาที่พักสงบ และให้เราพักผ่อนสักหน่อย” เนื่องจากว่ามีคนไป ๆ มา ๆ มากมายและพวกเขาไม่มีแม้กระทั่งเวลารับประทานอาหาร
32 ดังนั้นพวกเขาจึงลงเรือไปด้วยกัน ไปยังที่สงบ
33 แต่มีหลายคนเห็นพวกเขาลงเรือไป และจำได้ว่าเป็นใคร พวกเขาจึงวิ่งออกจาเมืองต่าง ๆ และไปถึงที่หมายก่อนเสียอีก34 เมื่อพระเยซูทรงขึ้นจากเรือ ก็ทรงเห็นคนเป็นจำนวนมาก พระองค์ทรงสงสารพวกเขานัก เพราะว่าพวกเขาเป็นเหมือนแกะที่ไม่มีผู้เลี้ยง และพระองค์ทรงเริ่มต้นสั่งสอนเขาหลาย ๆ อย่าง

เดินมาแบบนี้ได้อย่างไร?

45 จากนั้นทันที พระเยซูทรงให้ศิษย์ลงเรือข้ามฟากไปยังเมืองเบธไซดาล่วงหน้าพระองค์ ขณะที่พระองค์ทรงรอส่งให้ประชาชนกลับไป
46 หลังจากที่ลาพวกเขาแล้ว พระองค์ก็เสด็จขึ้นภูเขาเพื่ออธิษฐาน
47 ค่ำแล้ว เรืออยู่กลางทะเล และพระเยซูทรงอยู่ผู้เดียวบนฝั่ง
48 พระองค์ทรงเห็นพวกศิษย์พยายามที่จะกรรเชียงเรือต้านลมที่มาปะทะ ประมาณช่วงใกล้เช้า (ประมาณตีสามถึงหกโมงเช้า) พระเยซูเสด็จไปหาพวกเขา ทรงเดินบนน้ำ พระองค์กำลังจะทรงเดินผ่านพวกเขาไป
49 แต่เมื่อพวกเขาเห็นพระองค์เดินบนน้ำ พวกเขาก็ร้องลั่นออกมา คิดว่า พระองค์เป็นวิญญาณตนหนึ่ง
50 ทุกคนเห็นพระองค์และตกใจกลัวกัน แต่พระองค์ตรัสทันทีว่า “กล้าเข้าไว้ นี่เราเอง อย่ากลัวไปเลย!”
51 จากนั้นทรงขึ้นเรือไปกับพวกเขา และลมแรงก็ผ่อนลง พวกศิษย์ต่างอัศจรรย์ใจเป็นที่สุด
52 เพราะพวกเขายังไม่เข้าใจเรื่องขนมปัง และพวกเขายังใจแข็งนัก

แค่แตะชายเสื้อของพระเยซู!

53 เมื่อข้ามฟากไปแล้ว ก็จอดเรือขึ้นฝั่งที่เมืองเกนเนซาเร็ธ
54 ทันทีที่พวกเขาขึ้นจากเรือ ประชาชนก็จำพระเยซูได้
55 พวกเขาจึงวิ่งไปทั่วแคว้น แล้วแบกคนป่วยมาบนที่นอน ไปยังที่ พวกเขาได้ยินว่า พระองค์เสด็จไป
56 และไม่ว่าพระองค์ทรงไปที่ไหน จะเป็นหมู่บ้านหรือเมืองหรือชนบทพวกเขาจะเอาคนป่วยมาที่ย่านตลาด และทูลขออนุญาตแค่แตะชายเสื้อของพระองค์ และคนที่ได้แตะก็หายป่วยทั้งหมด

คำอธิบายเพิ่มเติม

มาระโก 6:1-6
ใคร ๆ ก็ปฏิเสธพระเยซู
มีครั้งหนึ่งที่พระเยซทรงกลับไปที่บ้านเมืองที่ทรงเติบโตมา
เมื่อทรงสอนในธรรมศาลา พวกที่มาฟังกลับประหลาดใจว่าทรงมีปัญญาล้ำเลิศนัก แต่..กลับมีกิริยาวาจาดูหมิ่นเมื่อนึกได้ว่าเป็นลูกชายของคนรู้จัก เป็นลูกชายมารีย์ซึ่งเป็นแม่บ้านกับโยเซฟช่างไม้ พระเยซูไม่ใช่ผู้ที่ ไม่ร่ำเรียนมาแบบธรรมาจารย์ โดยประเพณีแล้ว ไม่น่าจะมาสอนได้ในศาลาธรรมเสียด้วยซ้ำ พวกเขาคิดว่าตนรู้จักพระองค์ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ความจริงอะไรเลย
พระคำตอนนี้ทำให้เราเห็นชัดว่า การที่ใครคนหนึ่งมารับใช้พระเจ้า แต่ไม่ได้รับการยอมรับจากครอบครัว คนในหมู่บ้าน เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้อยู่แล้ว แม้ว่าพระเยซูทรงเป็นพระเจ้าแต่พระองค์ก็ยังถูกเพื่อนบ้านพี่น้องไม่ยอมรับ พระองค์ถึงกับประหลาดพระทัยกับการที่พวกเขาไม่มีความเชื่อ จริงสิ พระองค์ทรงมีฤทธิ์ ทรงเป็นพระเจ้า ทรงเต็มด้วยสติปัญญาล้ำ แต่มนุษย์เดินดินกลับไม่เชื่อในพระองค์ น่าประหลาดใจจริง ๆ

มาระโก 6:7-13 การรับใช้ของศิษย์ทั้งสิบสอง
พระเยซูทรงใช้ศิษย์ออกไปเป็นคู่ และประทานสิทธิอำนาจเหนือผี
ไม่อนุญาตให้เอาของพะรุงพะรังไป แต่มุ่งหน้าประกาศ ชวนให้คนกลับใจจากบาป พวกเขาจะต้องเชื่อว่า พระเจ้าจะทรงเลี้ยงดู ซึ่งในสมัยโบราณนั้น ผู้ที่ประกาศก็จะได้รับการสนับสนุนจากคนที่ได้รับประโยชน์จากการประกาศนั้นทรงให้เขาขับผี รักษาโรค ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้คนต้องการมาก ในสมัยนั้น ศัตรูสำคัญของการมีชีวิตคือ ทั้งบาป ผี และโรคร้ายและถ้าใครไม่ต้อนรับก็สลัดผงที่เท้าตอนจากมา เป็นสัญลักษณ์ว่า เป็นความผิดของพวกเขาเองที่เขาไม่ยอมที่จะกลับใจ

มาระโก 6:14-28
การสั่งตัดคอยอห์นผู้ให้บัพติศมา
มาระโกได้บรรยายเรื่องความตายของท่านยอห์นผู้ให้บัพติศมา เป็นการถูกประหารที่ดูเหมือนไร้เหตุผลอันสมควรอย่างมาก เพราะเกิดจากความอาฆาตแค้นของเฮโรเดียส ที่ยอห์นกล่าวว่า เฮโรดทำผิดที่มาเอาเธอซึ่งเป็นภรรยาของน้องชาย มาเป็นของตน
บรรยากาศงานเลี้ยงที่มีผู้ชายเต็มงานและมีผู้หญิงสาวคอยปรนเปรอ ทุกคนเมาเหล้า และเสียงดังอึกทึกวุ่นวาย
และแล้วเฮโรดก็ตกปากสัญญากับสาวน้อยลูกสาวนางเฮโรเดียสว่าจะให้รางวัลถึงครึ่งอาณาจักร (มีความหมายว่าให้ได้มาก แต่ก็จำกัด) เพราะเธอเต้นรำเร้าใจมาก
รางวัลที่เธอต้องการจากเขานั้น ไม่ใช่จากความต้องการจริง ๆ ของเธอแต่เป็นของมารดา นั่นคือศีรษะของยอห์น และความที่ไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าแขกทั้งหลาย เฮโรดจำต้องให้ตามที่เธอขอ

มาระโก 6:30-44
แล้วอัครทูตต่างรายงานตนหลังจากที่ออกไปประกาศและรักษาคนให้หายโรคตามที่พระเยซูทรงส่งออกไป พวกเขาตื่นเต้นที่มีการอัศจรรย์เกิดขึ้น และคนธรรมดาอย่างเขาก็มีโอกาสที่จะช่วยอธิษฐานรักษาโรคให้คนด้วย
เมื่อมีการทำงานเกิดขึ้น ก็ควรจะมีการรายงานให้รับรู้ เพื่อแนวหลังจะได้อธิษฐานเผื่อ เพื่อทราบความก้าวหน้า
แต่แล้วจากนั้นพระเยซูกลับชวนพวกเขาให้หนีออกไปพัก .. พระองค์ทรงรู้ดีว่า พวกเขาเหนื่อยมาก ไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะกินข้าว พวกเขาอาจตื่นเต้น แต่การพักผ่อนก็สำคัญ ทรงชวนให้พักสักหน่อย… พระองค์ไม่ได้สั่งให้เขาทำงานต่อ แต่ให้พัก
การหนีออกไปจากประชาชนครั้งนี้ไม่เป็นผล เพราะมีคนเห็นจึงพากันไปจากเมืองต่าง ๆ โดยวิ่งไปจนถึงอีกฝั่ง เมื่อพระเยซูทรงเห็นดังนั้น โอกาสที่จะพักจึงไม่มีอีก ทรงสงสารพวกเขา เพราะว่าพวกเขาไม่รู้อะไรเลย ไม่เข้าใจอะไร ยากจน เจ็บป่วย มีผีเข้า ถูกรังควาญโดยเหล่ามาร เขาถูกเอาเปรียบจากพวกธรรมาจารย์ ที่สั่งสอนสิ่งที่ไม่จำเป็น สั่งสอนสิ่งที่เป็นคำของมนุษย์ไม่ใช่คำจากพระเจ้า
สิ่งที่พระองค์ทรงทำอย่างแรกคือ ทรงสอนพวกเขา… เราอย่าลืมว่า ในวันนี้ก็เช่นเดียวกัน คนที่หลงทางต้องการคำสอน คำหนุนใจ คำแนะนำอย่างถูกต้อง

หากเราดูการอัศจรรย์ของพระเยซู การเลี้ยงคนจำนวนมหาศาล เป็นเรื่องที่ทั้งมัทธิว มาระโก ลูกาและยอห์นกล่าวถึง เพราะเป็นเหตุการณ์มหัศจรรย์ที่ต้องจดจำจริง ๆ ทรงมีคนห้าพัน ขนมปังห้าก้อน ปลาสองตัว ขณะที่คนห้าพัน (ซึ่งยังไม่รวมผู้หญิงและเด็ก) กำลังหิว พระเยซูทรงเปลี่ยนอาหารจำนวนที่น้อย กลายเป็นจำนวนมากมหาศาลแล้วยังมีเหลืออีกสิบสองตะกร้า นี่มันอะไรกัน? เป็นไปไม่ได้ที่จะตาฝาดไป เพราะพวกเขากินอิ่มจริง ๆ จากจำนวนห้าพันคนเหล่านี้ วันหนึ่งข้างหน้า จะมีบางคนที่กลายเป็นคนที่ติดตามพระเยซูและประกาศพระนามต่อไป

ก่อนการอัศจรรย์จะเกิดขึ้น มีการคุยกันระหว่างพระเยซูกับศิษย์ของพระองค์ คนหนึ่งเสนอให้ประชาชนออกไปซื้ออาหารเอง พระองค์ทรงบอกให้พวกเขาเลี้ยง แต่อีกคนกลับพูดทำนองว่า จะให้จ่ายเงินจำนวนมากมายเพื่อเลี้ยงพวกเขาหรือ ซึ่งคำพูดนี้ถ้าเราฟังเผิน ๆ จะรู้ว่า คนพูดรู้สึกเสียดายเงิน รู้สึกว่าไม่น่าจะต้องจ่ายขนาดนี้กับอาหารมื้อเดียว
แต่พระเยซูทรงอยู่เหนือความคิดความเข้าใจทั้งหมด
ทรงให้เขาไปตามหาอาหารที่มีอยู่.. แน่นอนที่มีบางคนเอาอาหารมา แต่คนนั้นก็ต้องยอมให้ด้วย
เมื่อได้ขนมปังห้าก้อนกับปลาสองตัวมา เมื่อทุกคนนั่งเป็นระเบียบ
พระเยซูทรงรับอาหารนั้นมา ทรงเงยพระพักตร์ไปหาองค์พระบิดาในสวรรค์ …. พระบิดา กับพระบุตรจะทรงทำการยิ่งใหญ่ต่อหน้าคนนับหมื่น ..ทรงขอบพระคุณด้วยรู้ว่า สิ่งเหนือธรรมชาติกำลังจะเกิดขึ้น แล้วจากนั้นพระองค์ก็ทรงฉีกขนมปังออก และแบ่งปลาออกไป ใช้เวลาที่ทำให้ผู้คนได้ประหลาดใจ ได้กล่าวขาน ได้รับขนมปังและปลา ได้อิ่มพุง
เหตุการณ์ตอนนี้ สมกับคำในสดุดี 23 ที่ว่า พระเจ้าทรงเป็นผู้เลี้ยงของฉัน… พระองค์ทรงจัดเตรียมโต๊ะให้ฉัน …

และอาหารที่แจกยังเหลืออีกทำให้พวกศิษย์ได้กินต่ออีกมื้อหรือสองมื้อ
พระพรของพระเจ้าเกินความเข้าใจ เกินคาด และหากเราอยู่ใกล้ ๆ พระเจ้า เดินไปกับพระองค์ เราก็จะมีประสบการณ์มหัศจรรย์ที่ทำให้เรารู้ว่า พระเจ้าทรงอยู่ด้วยได้ไม่หยุดเหมือนกัน

มาระโก 6:45-52
พระเยซูทรงเดินบนน้ำ
หลังจากที่พระเยซูทรงทำการอัศจรรย์แบบทำให้ตาลุกวาวไปแล้ว ผู้คนก็เริ่มทยอยกันกลับบ้าน พระเยซูทรงสั่งให้ศิษย์ลงเรือไปก่อน โดยที่ยังทรงส่งคนทั้งหลายแทนพวกเขาด้วย แต่แล้ว เมื่อคนไปหมด
พระเยซูก็ทรงขึ้นภูเขาเพื่อไปอธิษฐาน
แน่นอนที่ว่าทรงเหนื่อยมาก ถ้าเป็นเราก็ขอพักก่อนแล้วกัน แต่พระเยซูคงมีสิ่งที่อยากจะสนทนากับพระบิดาตามลำพังแน่นอน เรื่องนี้ เป็นสิ่งที่เราควรทำตามเป็นอย่างยิ่ง .. พระองค์มีพลังมากแต่ไม่ทรงลืมที่จะหันกลับไปสนทนากับพระบิดาเลย เชื่อว่าพระองค์ทรงอธิษฐานเผื่อทั้งศิษย์ ประชาชน และเรื่องอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง
ช่วงเวลานั้นเอง พระองค์ทรงเห็นศิษย์ที่พยายามกรรเชียงเรือต้านลม ทรงมองเห็นจากที่ไกล หรือทรงเห็นด้วยวิธีพิเศษเราไม่ทราบ แต่ทรงตั้งพระทัยเดินบนน้ำไปหาพวกเขาสบาย ๆ เหมือนเดินบนดิน
เวลาพวกเราเจอปัญหาหนัก ๆ ก็อย่างนี้แหละ และต้องไม่ลืมว่าพระเจ้าทรงเห็น
เมื่อศิษย์บนเรือเห็นพระเยซูดำเนินมาบนน้ำ ก็ตกใจมาก คิดว่าเป็นผี… แต่พระองค์ทรงปลอบใจว่าเป็นพระองค์เอง ..​ ดูสิว่า พระองค์ไม่จำเป็นต้องให้น้ำสงบก่อนเสียอีก ทรงขึ้นเรือไปกับพวกเขาลมจึงสงบ

มาระโกได้เขียนว่า เมื่อพระเยซูขึ้นเรือไป ลมก็เบาลง พวกศิษย์อัศจรรย์ใจ พวกเขาไม่เข้าใจเรื่องขนมปัง เพราะใจแข็งนัก ทำไมจึงเขียนคำคอมเม้นท์เช่นนี้?

พวกศิษย์ยังไม่เข้าใจอะไรหลาย ๆ เรื่องที่พระเยซูทรงทำ เขายังมองไม่เห็นว่า การเลี้ยงคนมากมายนั้น คือการที่พระเจ้าทรงจัดหาให้ตามที่จำเป็น ตามที่ผู้คนมีความต้องการ เป็นเราเองก็อาจจะตื่นเต้น แต่ไม่เข้าใจพระดำริของพระเจ้าทั้งในเรื่องขนมปังและการดำเนินบนน้ำ

คำว่าเข้าใจ ภาษากรีกว่า ซูนนีเอมี .. หมายถึงวิเคราะห์ หาความเข้าใจ สรุปผล ส่วนคำว่าใจแข็งนั้นคือ โพโรโอ หมายถึงแข็ง ทำให้แข็งเป็นหิน เท่ากับมีกรอบความคิดที่ขยายออกมาใหม่ได้ยาก เพราะยังมีความคิดเก่า ๆ ที่ติดแน่นอยู่ ไม่สามารถเปลี่ยนได้

มาระโก 6:53-56
แค่แตะชายเสื้อของพระเยซู!
ตอนแรก ตั้งใจไปที่เบธไซดา แต่แล้วการมีพายุทำให้พวกเขาไปจอดเรือที่เกนเนซาเรธซึ่งอยู่อีกด้าน (ทางตะวันออกเฉียงเหนือของกาลิลี) เป็นเมืองที่ทำการเกษตรเป็นหลัก
มาระโกได้เล่าเรื่องที่พระเยซูพบประชาชนว่า พวกเขาจำพระองค์ได้ทันที แล้วก็พากันวิ่งไปป่าวร้องให้รู้ว่า พระเยซูกำลังไปที่ไหน พวกเขาก็ตามไป
พระเยซูทรงไปทั้งตามหมู่บ้าน เมือง ชนบท และตลาด ทุกแห่งมีคนมารุมล้อมพระองค์
ที่สำคัญ แค่ขอแต่เพียงชายเสื้อ พวกเขาก็หายโรคแล้ว มหัศจรรย์เหลือเกิน!

พระคำเชื่อมโยง