สดุดี 142 เมื่อข้าหมดเรี่ยวแรง

เพลงแห่งความรอบรู้ของดาวิด

1 ข้าร้องเรียกหาพระยาห์เวห์ ด้วยเสียงของข้า
ข้าร้องทูลขอพระเมตตาจากพระยาห์เวห์ ด้วยเสียงของข้า
2 ข้าเทคำคร่ำครวญต่อออกมาต่อพระพักตร์ และ
เล่าถึงความทุกข์ใจต่อพระองค์
3 เวลาที่จิตวิญญาณของข้าอ่อนระโหยโรยแรง
พระองค์ทรงทราบทางของเขา
บนหนทางที่ข้าเดิน พวกเขาซ่อนกับดักไว้ดักข้า

4 ข้ามองไปทางขวา แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นข้า
ไม่มีที่ลี้ภัยให้ไปหลบ ไม่มีใครสนใจวิญญาณของข้า
5 โอพระยาห์เวห์
ข้าร้องทูลต่อพระองค์ ข้ากล่าวว่า
“พระองค์ทรงเป็นที่ลี้ภัยของข้า
ทรงเป็นทุกสิ่งของข้าในแผ่นดินคน

6 ขอทรงฟังเสียงร้องของข้า เพราะข้าตกต่ำลงไปมาก
ขอทรงช่วยกู้ข้าจากผู้ที่ข่มเหงข้า
เพราะพวกเขาแข็งแรงกว่าข้ามากนัก
7 ขอทรงพาข้าออกมาจากที่คุมขัง
เพื่อข้าจะได้ขอบพระคุณพระนามของพระองค์
คนเที่ยงธรรมจะอยู่ล้อมรอบข้า
เพราะพระองค์ทรงทำแก่ข้าเป็นอย่างดี “

พระคำเชื่อมโยง


1* สดุดี 3:4 ; 30:8
2* อิสยาห์ 26:16] ; สดุดี 102,
3* สดุดี77:3 ; 140:5
4* สดุดี 69:20; 16:8 ; 31:11 ;โยบ 11:20; เยเรมีย์ 25:35
5* สดุดี 14:6 ; 16:5 ; 27:13
6* สดุดี 17:1; 79:8 ; 18:17
7* อิสยาห์ 42:7; สดุดี 143:11; 13:6

จากข้อเขียนในบทนี้ เราเห็นเลยว่า ดาวิดอยู่คนเดียว ข้อสี่บอกว่าไม่มีใครสังเกตเห็นท่านเลย
แต่ในขณะเดียวกันท่านรู้ดีว่า พระเจ้าทรงเป็นที่ลี้ภัย ทรงเป็นทุกอย่างของชีวิต แม้ว่าจะถูกข่มเหงอย่างหนัก
จากคนที่แข็งแกร่งกว่า มีจำนวนมากกว่า เวลานี้ท่านเหนื่อยอ่อน ไม่มีแรงที่จะสู้ต่อไป แต่ท่านหันมาหาพระเจ้า ไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากมนุษย์ แต่ขอพระเจ้าทรงฟัง ทรงช่วยกู้ ขอทรงนำพามาจากที่จำจองไว้ (ซึ่งตรงนี้น่าจะเป็นถ้ำที่ท่านแอบซ่อนตัวจากศัตรู)
และในชีวิตของเราทุกคนก็มีโอกาสที่จะตกอยู่ในสภาพนี้เช่นกัน … มีเวลาที่เราร่ำร้องต่อพระเจ้าด้วยเสียงอันดัง ขอพระองค์ทรงฟัง เล่าให้พระองค์ฟังทุกอย่างที่อยู่ในใจ มีเวลาที่เรารู้สึกไปไหนไม่ได้ จนตรอก หาทางออกไม่เจอ ไม่มีใครช่วย ในเวลานั้นเป็นเวลาที่มาหาพระเจ้าดีที่สุด