โอกาสบอกรัก เปโตรคืนดี….

คำอธิบายเพิ่มเติม พบกันที่กาลิลี
ยอห์น 21:1-3
ทะเลสาบทิเบเรียสเป็นอีกชื่อของทะเลสาบกาลิลีทางเหนือของอิสราเอล
หลังจากที่พบพระเยซูในห้องแล้ว พวกเขาก็ชวนกันไปจับปลา สิ่งที่เห็นชัดเจนมากคือเปโตรเป็นคนมีลักษณะทำอะไรรวดเร็ว พุ่งไปข้างหน้าและมีความเป็นผู้นำที่เพื่อน ๆ จะทำตาม เขาเป็นคนที่ต้องได้รับการปั้นให้เป็นผู้นำที่ใช้การได้ กล้าหาญ และสามารถช่วยให้คนอื่นมีชีวิตที่ดีขึ้น
เราไม่ทราบเหตุผลจริง ๆ ที่ไปจับปลา ขาดเงิน ไม่รู้จะทำอะไร หรือ ในเมื่อต้องมารอพระเยซูตามที่ทรงบอกไว้ก็น่าจะหาอะไรทำไปด้วย แต่จากการจับปลาครั้งนี้ พวกเขาต้องผิดหวังมาก ๆ ทั้ง ๆ ที่พวกเขาเป็นชาวประมงมาก่อน น่าจะได้อะไรบ้าง
ยอห์น 21:4-6ก
มีใครคนหนึ่งปรากฏตัวที่หาดทราย ถามคำถามง่าย ๆ และเมื่อพวกเขาตอบว่าไม่มีปลา ก็ชวนให้เขาโยนอวนลงทางขวามือของเรือ …​พอเขาผู้นี้บอก เหล่าศิษย์ก็ทำตามทันทีไม่ได้คิดอะไรมาก
ยอห์น 21:6ข-7
แล้วยอห์น คิดเร็วมาก จำได้ว่า พระเยซูเคยทำอย่างนี้กับพวกเขามาก่อนครั้งหนึ่ง จึงบอกกับเปโตรว่า นั่นคือพระเยซู เปโตรจึงเห็นด้วย กระโจนลงจากเรือมาหาพระองค์ก่อนใคร เขาดีใจมาก
ดูสิ ยอห์นสังเกต และสรุปได้เร็ว แต่คนที่พุ่งลงมาจากเรือคือเปโตร ลักษณะนิสัยของทั้งสองต่างกันมาก ตรงนี้เราเห็นเลยว่า ผู้รับใช้ของพระเจ้าอาจจะมีลักษณะนิสัยต่างกัน แต่พระเจ้าทรงรักและส่งแต่ละคนไปทำงานได้เช่นกัน …​
ยอห์น 21:8-10
ส่วนเพื่อน ๆ ค่อย ๆ ลากเรือตามมา พระเยซูทรงจุดไฟเพื่อย่างปลาให้แล้ว พระเยซูไม่ได้ทรงรอให้พวกเขาคอยปรนนิบัติ แต่พระองค์ทรงทำให้พวกเขาที่เหน็ดเหนื่อยอยู่ได้รู้สึกทั้งดีใจและอิ่มอกอิ่มใจ
พระเยซูทรงปรากฏพระองค์อย่างเป็นธรรมชาติมาก ไม่ได้เป็นภาพลวงตา แต่ทรงกินอาหารเช้ากับพวกเขาบนหาดทราย พวกศิษย์ไม่ได้ตาฝาดไป ใช่.. พระองค์สิ้นพระชนม์บนกางเขน ใช่.. มีการเก็บพระศพเอาไว้ แต่วันนี้เป็นครั้งที่สามที่เขาได้พบพระเยซูผู้ทรงคืนพระชนม์ขึ้นมาแล้วจริง ๆ
ยอห์น 21:11-12
พวกเขานับปลาได้ 153 ตัว ซึ่งมากเกินพอสำหรับพวกเขา มีพอให้กับคนอื่น ๆ ในช่วงแรกที่พระเยซูทรงเรียกให้เขาเป็นศิษย์ของพระองค์ ทรงชวนให้เขาตามพระองค์ไปนั้น พระองค์เคยทำอย่างนี้กับพวกเขาหนหนึ่ง ทรงให้ถอยไปที่น้ำลึก แล้วจับปลาอีกครั้งหลังจากที่เขาหาปลาทั้งคืนไม่ได้เลย (ลูกา 5:1-11) พระเยซูทรงย้ำให้พวกเขารู้ว่า แม้ในงานมือ งานหนักที่เราทำอยู่ พระองค์ก็ทรงช่วยเราได้ให้ประสบความสำเร็จ หากเราฟังเสียงของพระองค์ การจับปลาครั้งสุดท้ายนี้ ช่วยเน้นย้ำให้เขารู้ว่า พระเยซูจะทรงให้เขาเป็นผู้จับคน แทนการจับปลา อย่างที่ทรงบอกไว้ตั้งแต่ครั้งแรกนั้น
ยอห์น 21:13-14
นี่เป็นครั้งที่สามที่พระเยซูปรากฏพระองค์แก่เขา การคืนพระชนม์นี้เป็นเครื่องพิสูจน์ว่า พระองค์ทรงทำการที่พระเจ้าทรงใช้พระองค์มาทำจนสำเร็จลุล่วง การได้กินอาหารร่วมกับพระองค์ในครั้งนี้เป็นเรื่องยิ่งใหญ่ในชีวิตของศิษย์ทุกคน เขาเห็นพระเจ้าและเจ้านายของเขา เขาได้แตะต้องร่างของพระองค์ เขาได้นั่งล้อมวงกับพระองค์ คุยกับพระองค์จริง ๆ เปโตรได้บอกเราชัดเจนใน 1 เปโตร 1:3 ว่า “ถวายพระพรแด่พระเจ้าคือพระบิดาของพระเยซูคริสต์เจ้าของเรา!พระองค์ทรงให้เราเกิดใหม่ด้วยพระเมตตายิ่งใหญ่เข้ามาสู่ความหวังที่มีชีวิตโดยการที่พระเยซูคริสต์ทรงคืนชีพจากความตาย“
โอกาสบอกรัก เปโตรคืนดี
ในเมื่อเปโตรได้ปฏิเสธพระเยซูสามครั้งต่อหน้าคนหลายคน พระเยซูทรงให้โอกาสเขาที่จะตอบรับ เปลี่ยนคำที่พลาดไปนั้นสามครั้งต่อหน้าคนอื่นเช่นกัน และพระเยซูทรงเป็นผู้เริ่มต้นการคืนดีครั้งนี้ด้วยพระองค์เอง การพลาดพลั้งของเปโตรเกิดจากความมั่นใจในตัวเองมากเกินไป… เขาบอกพระองค์ไว้ก่อนหน้าที่จะสิ้นพระชนม์ว่า แม้เขาจะต้องตายกับพระองค์ เขาก็จะไม่ปฏิเสธพระองค์เลย..มัทธิว 26:35
ยอห์น 21:15
สังเกตไหมว่า ครั้งนี้ พระเยซูทรงเรียกเปโตรว่า ซีโมน ลูกชายยอห์น พระองค์กำลังตรัสให้เขารู้ว่า ตอนนี้ต้องมีการคุยแล้วนะ .. เจ้าซีโมน..
คำถามแรกคือ “เจ้ารักเรามากกว่าเหล่านี้หรือ?” แล้วพระองค์ทรงสั่งให้เขาเลี้ยงดูลูกแกะของพระองค์ คือผู้เชื่อใหม่ ๆ นั่นเอง คำนี้เป็นความหมายว่า เลี้ยงดูด้วยพระคำของพระองค์ ครั้งแรกที่ทรงสั่ง ลูกแกะต้องการอาหารเลี้ยงดู
พระเยซูทรงถามเปโตรว่า เจ้ารักเรามากสุดชีวิต สุดจิต สุดใจ (ἀγαπᾷς με อากาปาส เม ) หรือไม่​… แต่คำตอบของเปโตรคือ ใช่เขารักพระองค์อย่างเพื่อนมากทีเดียว เขารักพระองค์อย่างรักพี่น้องทั่วไป ( φιλῶ σε ฟิโล เซ)
นี่เป็นคำถามที่เราต้องตอบพระองค์เช่นกัน… อย่ามั่นใจในว่าตนเองเข้มแข็งกว่า อุทิศตัวมากกว่าคนอื่น
ยอห์น 21:16
ครั้งที่สองทรงถามว่า เจ้ารักเรามากสุดชีวิต สุดจิต สุดใจ (ἀγαπᾷς με อากาปาส เม ) หรือไม่​… แต่คำตอบของเปโตรคือ ใช่เขารักพระองค์อย่างเพื่อนมากทีเดียว รักอย่างรักพี่น้อง ( φιλῶ σε ฟิโล เซ) พระองค์ทรงสั่งให้เขา ดูแลแกะของพระองค์ คราวนี้เป็นคำว่า แกะหรือฝูงแกะของเรา ซึ่งแกะนี้ต้องการให้ผู้เลี้ยงนำพาไปอย่างถูกต้อง ถูกที่ทาง ไปพบกับอาหารที่สมบูรณ์
ยอห์น 21:17
ในเมื่อเปโตรปฏิเสธพระเยซูสามครั้ง พระองค์ทรงให้โอกาสเขาบอกรักพระองค์สามครั้ง …
และพระองค์ทรงลดระดับความหมายให้เขาด้วย
ครั้งที่สาม พระองค์ทรงลดระดับความรักลงมากว่า เปโตร เจ้ารักเราอย่างเพื่อนใช่ไหม? (Φιλεῖς με ฟิเลส เม) หรือไม่​… แต่คำตอบของเปโตรคือ ใช่เขารักพระองค์อย่างเพื่อนมากทีเดียว ( φιλῶ σε ฟิโล เซ)
พระเยซูทรงสั่งให้เขา เลี้ยงดูแกะของพระองค์ เปโตรจะต้องทั้งให้อาหาร และนำพาพวกเขาไปตามทางของพระเจ้านั่นคือหน้าที่ของเปโตร พระเยซูทรงให้หน้าที่ยิ่งใหญ่กับเปโตร เพราะผู้ที่เป็นผู้เลี้ยงนั้นจะต้องจัดหา นำ ปกป้อง และเป็นเพื่อนของแกะ เขามีอำนาจเหนือ และยังเป็นผู้นำของพวกมันด้วย พระเยซูทรงแต่งตั้งงานที่ยากมากให้กับเปโตร โดยที่ไม่มีพระองค์อยู่ด้วย แต่จะมีองค์พระวิญญาณเป็นผู้ทรงนำเขาไปตลอดชีวิต
และยอห์นเองก็บันทึกเรื่องนี้ไว้เพื่อให้พวกเราได้รับรู้ว่า เปโตรเองได้มีโอกาสกลับตัวกลับใจ บอกความตั้งใจของเขาตรง ๆ กับพระเยซูด้วย ก่อนหน้านี้เขาคงไม่สบายใจมาก ๆ ที่ได้ปฏิเสธพระเยซูขึงขัง การคืนดีครั้งนี้ ทำให้เราเข้าใจว่า นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เปโตรกล้าหาญอย่างยิ่งในหนังสือกิจการ
ยอห์น 21:18-19
พระเยซูเพิ่งคุยกับเปโตรเรื่องที่จะทรงใช้เขาดูแลคนของพระองค์ แล้วมาตอนนี้ก็ทรงบอกเขาล่วงหน้าว่า จะตายอย่างไร พระเยซูทรงทราบล่วงหน้าแล้วว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับเปโตรในเวลาต่อมา
การที่ตรัสว่าเจ้าแก่ เจ้าจะยื่นมือออก มีคนช่วยคาดเอง พาไปในที่ ๆ ไม่อยากไป ดูเหมือนเป็นการบอกล่วงหน้าว่า เขาจะต้องอยู่ใต้การควบคุมของโรม ที่จะพาเขาไปสู่ความตาย ซึ่งมีเรื่องเล่าต่อ ๆ กันมาว่า เขาถูกตรึงบนไม้กางเขนกลับหัว
พระเยซูตรัสให้เปโตรตามพระองค์ไป นั่นคือทำตามอย่างพระองค์ รับใช้อย่างพระองค์ พระองค์เป็นผู้เดียวที่เราควรทำตามอย่าง ตอนนี้เรากำลังทำตามใครอยู่ ลองสังเกตตัวเองให้ดี? ทรงให้ความสำคัญกับการตามพระองค์ไปจริง ๆ การติดตามพระเยซูเป็นเรื่องที่เราต้องใช้ทั้งชีวิตกับพระเยซูผู้ที่จะทรงนำไปตามทางที่พระเจ้าทรงวางแผนให้กับชีวิตของแต่ละคน (สดุดี 139:16)
ยอห์น 21:20-21
ศิษย์ที่พระเยซูทรงรัก เป็นชื่อที่ยอห์นเรียกตนเองในการเขียนหนังสือเล่มนี้ และนี่ก็เป็นเรื่องเดียวกับชีวิตเรา ยอห์นมักเรียกตัวเองเช่นนี้ เขาพึ่งพาความรักของพระเจ้าที่มีต่อเขา ไม่ใช่ความรักของเขาที่มีต่อพระเจ้า ..​นี่เป็นความหมายลึกซึ้งที่ยอห์นกำลังบอกเรา….
เปโตรเองอดถามถึงอนาคตของยอห์นไม่ได้ ในเมื่อพระเยซูทรงบอกอนาคตของเขา
ยอห์น 21:22-23
เปโตรควรจะสนใจการตามพระองค์ไปมากกว่าจะไปสนใจเรื่องของคนอื่น เขาต้องตามพระองค์ไป ใครจะเป็นอย่างไร เขาก็ยังต้องตามพระองค์ พวกเขาเข้าใจผิดไปว่า พระเยซูจะให้ยอห์นมีชีวิตอยู่ ไม่ตาย เรื่องแบบนี้ก็น่าสนใจ น่าอิจฉาด้วยในสายตาของพวกเขา ตรงนี้ช่วยบอกเราเลยว่า เมื่อรับใช้พระเจ้า ไม่ต้องไปสนใจว่าใครมีการรับใช้ดูดีกว่า หรือ พระเจ้าทรงนำมากกว่า ให้ดูที่ตัวเองว่า เราตามพระองค์ไปหรือไม่… การคิดเรื่องของคนอื่น การเปรียบเทียบกัน สร้างปัญหาให้มากกว่าที่จะสร้างเสริมชีวิตฝ่ายวิญญาณ
คำสุดท้ายของพระเยซูในพระธรรมยอห์นคือ ให้ตามพระองค์ไป… เป็นคำสำคัญมาก “​ตามเรามา” ไม่ว่าใครจะตามไปหรือไม่ เราจะตามพระองค์ไป.
ยอห์น 21:24-25
สิ่งสำคัญที่ยอห์นได้บันทึกไว้นั้น ประเด็นอยู่ที่สิ่งเขาเขียนเป็นความจริง ไม่ใช่ว่าจะเขียนทุกเรื่อง เขาเลือกเรื่องที่จะเขียนลงไปเป็นอย่างดี เพื่อให้ผู้อ่านเห็นภาพชัด และมั่นใจในพระเยซู พระบุตรของพระเจ้าที่มาบังเกิดเป็นมนุษย์ ทำหน้าที่ของพระองค์ตามที่พระบิดาทรงใช้มาอย่างสมบูรณ์แบบ และทรงพร้อมให้เราเข้าไปมีส่วนในครอบครัวใหญ่ของพระองค์ด้วย

ยอห์นบันทึกเรื่องราวการคืนพระชนม์ ถ้ำเก็บศพที่ว่างเปล่า พระเยซูทรงพบมารีย์และศิษย์ในห้องที่พวกเขาชุมนุมกันอยู่สองครั้ง

ถ้ำเก็บศพที่ไม่มีศพ

พระเยซูทรงพบมารีย์มักดาลา

พระเยซูทรงพบศิษย์

พระเยซูทรงพบโธมัส

คำอธิบายเพิ่มเติม ยอห์น 20
ถ้ำเก็บศพที่ไม่มีศพ
ยอห์น 20:1-2
เช้าวันต้นสัปดาห์คือเช้าวันอาทิตย์ ขณะที่ยังมืดมาก มารีย์ และเพื่อนผู้หญิงด้วยกัน พากันไปยังถ้ำเก็บศพพระเยซู เพื่อนำเครื่องหอมไปชโลมพระศพอีก (ลูกา 24:1)
มารีย์คิดอย่างเดียวว่า มีคนมาขโมยพระศพไป แทนที่จะคิดว่า พระองค์ทรงฟื้นคืนชีพอย่างที่ทรงเคยบอกไว้ ดูเหมือนว่า เรื่องการคืนพระชนม์ไม่ได้อยู่ในหัวของเธอเลย เธอรีบกลับไปบอกข่าวพระศพหายไปกับอัครทูตสองท่าน เธอให้ข่าวผิด ๆ ว่า มีคนเอาพระองค์ไป
การคืนพระชนม์ในวันต้นสัปดาห์ ทำให้คริสเตียนได้เริ่มต้น มาประชุมนมัสการกันในวันนั้น และทำติดต่อกันมาจนทุกวันนี้
ยอห์น 20:3-5
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ทั้งสองก็รีบไปดูสถานที่เกิดเหตุเลย ยอห์นเข้าไปหน้าถ้ำก่อน เห็นแถบผ้าวางอยู่แม้ยอห์นจะเข้าไปเห็นก่อน แต่คนที่แซงเข้าไปในถ้ำคือเปโตร เราจะเห็นนิสัยที่พุ่งของเปโตรได้ชัดเจนเลย น่าแปลกที่ศิษย์คนอื่นไม่ได้สนใจจะวิ่งมาดูเหมือนสองคนนี้
ยอห์น 20:6-10
หลักฐานว่า พระศพไม่อยู่ก็คือ พระองค์หายไป มีผ้าพันพระศพวางไว้ ผ้าพันพระเศียรพับวางไว้ต่างหากด้วย แม้ตอนนั้นยังนึกไม่ออก ไม่เข้าใจว่า พระเยซูจะต้องคืนชีพ เขาก็เชื่อสิ่งที่ตาเห็น คนยิวในสมัยนั้น จะเก็บศพโดยใช้ผ้าพันศีรษะกับผ้าพันร่างกายคนละผืน
พระเยซูทรงพบมารีย์มักดาลา
ยอห์น 20:11-13
มารีย์ยังไม่ไปไหน แต่ร้องไห้เสียใจไม่เห็นพระศพ แต่ขณะนั้นเอง เธอก็ก้มลงไปมองในถ้ำ ก็เห็นทูตสวรรค์นั่งอยู่ทางด้านพระเศียรกับด้านพระบาท ท่านทั้งสองถามมารีย์ ว่าร้องไห้ทำไม? เพื่อเป็นการเตือนสติเธอ และมารีย์ก็ตอบซื่อ ๆ ว่า พระเยซูถูกคนเอาไป เธอเข้าใจผิดแต่ก็มั่นใจเหลือเกิน
ยอห์น 20:14-15
แต่ขณะกำลังคุยกับทูตสวรรค์ ซึ่งเวลานั้นเธอก็คงไม่รู้ว่าเป็นทูตสวรรค์ เธอหันกลับมาเจอบุรุษคนหนึ่ง เธอคิดว่าเป็นคนสวน ความที่อยากได้พระศพคืน เธอจึงถามเขาว่า พระศพอยู่ที่ไหน จะได้รับไป… เธอกล่าวคำที่ยังเป็นข่าวปลอมอยู่ คือ คิดว่ามีคนเอาพระศพไป ทั้ง ๆ ที่เธอไม่สามารถจะจัดการกับศพได้ (หากว่ามีจริง เพราะเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง) แต่เธอก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ศพคืน
ยอห์น 20:16-17
แต่เวลานั้นเอง พระเยซูตรัสเรียกว่า มารีย์เอ๋ย เท่านั้นแหละเธอก็ร้องออกมาว่า รับโบนี ซึ่งแปลว่าอาจารย์ ตาของเธอเปิดออก เห็นพระเยซูแล้ว เห็นเพราะเธอได้ยินเสียงเรียกของพระองค์
ตอนนี้ เธอรู้แล้วว่า พระเยซูคืนพระชนม์ แต่ยังตกใจมาก พระเยซูห้ามไม่ให้เธอรั้งพระองค์ไว้ แต่ทรงสั่งให้เธอไปบอกพี่น้องว่า พระเยซูกำลังจะไปหาพระบิดา พระเจ้าทั้ง..​ของพระองค์ และของพวกเขา
นี่เป็นครั้งแรกที่พระเยซูทรงเรียกศิษย์ว่า พี่น้อง (แต่ก่อนทรงเรียกว่า ผู้รับใช้ เรียกว่าเพื่อน) และทรงบอกด้วยว่า พระบิดาเป็นของพระองค์และของเขา เท่ากับพระองค์ทรงรับพวกเขาเป็นพี่น้องของพระองค์ด้วย …​
พระเยซูทรงพบศิษย์
ยอห์น 20: 18-19ก
แล้วมารีย์ก็ทำตามคำสั่งพระเยซู ทุกอย่าง คืนวันนั้นเอง ศิษย์มารวมตัวกัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่ไม่คาดฝัน พวกเขาต้องมาคุยกันให้รู้เรื่อง พระเยซูฟื้นขึ้นมา แต่พระองค์อยู่ที่ไหนกันล่ะ? พวกเขายังกลัวเหล่าผู้นำยิวอยู่ จึงปิดประตูแน่นหนา เวลานั้นต้องมีข่าวออกมาแล้วว่า พระศพหายไป และคนที่น่าจะถูกกล่าวหาว่า ขโมยพระศพก็คือพวกศิษย์นั่นเอง ในเวลานั้น โทษของการขโมยศพคือประหารชีวิต
เราลองคิดดูว่า ในวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันแรกที่ทรงคืนพระชนม์นั้น จะโกลาหลเพียงใด ข่าวจะแพร่สะพัดออกไปทั่ว ใคร ๆ ก็ต้องการคำอธิบาย มีมารีย์ เพื่อน ๆ เปโตร และยอห์นที่เป็นผู้เห็นว่า ไม่มีพระศพจริง ๆ ในเช้ามืดวันนั้น แต่มีคนเดียวที่ได้พูดกับพระองค์คือมารีย์ คำของมารีย์จะมีความน่าเชื่อถือเพียงใด?
ยอห์น 20:19ข-21
แต่ถึงปิดประตูแล้ว สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น!! พระเยซูทรงมาหาพวกเขา ด้วยความที่ยังมีความกลัว กังวลใจ เป็นทุกข์ พระเยซูตรัสให้สันติสุขอยู่กับเขา ทรงให้เขาดูพระหัตถ์ และสีข้าง ซึ่งพวกเขาก็ต้องได้ยินจากยอห์นมาแล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพระองค์บ้าง พระเยซูตรัสให้เขามีสันติสุขถึงสองครั้ง และตรัสว่าสิ่งสำคัญยิ่งคือ พระองค์จะส่งพวกเขาออกไปแบบที่พระบิดาทรงส่งพระองค์มา
พระเยซูไม่ได้ตำหนิพวกเขาเลย และเวลานี้ พระองค์มาหาเขาด้วยวิธีแปลกมา เข้ามาได้อย่างไร ในเมื่อ ลั่นกลอนไว้อย่างดี
ยอห์น 20:22-23
จำได้ไหม พระเยซูตรัสเรื่องพระวิญญาณบริสุทธิ์มาหลายครั้ง แต่พวกเขายังไม่เข้าใจ พระองค์ตรัสสั่งให้เขารับพระวิญญาณของพระองค์ และทรงกำชับให้เขายกโทษให้ผู้อื่น … ใช่แล้ว อย่างที่พระองค์ทรงทำบนไม้กางเขน!
พระเยซูทรงพบโธมัส
ยอห์น 20:24-25
หลังจากนั้น เมื่อพระเยซูไม่อยู่กับเขาแล้ว โธมัสก็เข้ามารวมกลุ่ม .. ทุกคนเห็นองค์พระเยซู แต่เขาไม่เห็น ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะไม่เชื่อ ถ้าไม่เห็นรอยตะปูและรอยแทงที่สีข้าง ขอเอานิ้วแหย่เข้าไปด้วย …​
มีคนอย่างโธมัสในโลกมากมาย ต้องขอเห็นหน่อย ต้องขอแตะด้วย ต้องใช้ประสาทสัมผัสเพื่อให้เกิดความเชื่อ แต่พระเจ้าไม่ได้ทรงต่อว่าเขาเลย … พระองค์ทรงตอบสิ่งที่อยู่ในใจของโธมัส
ยอห์น 20:26
ต่อมาอีกสัปดาห์ อีกครั้งที่ประตูลงกลอนแน่น แต่พระเยซูก็มาอยู่ท่ามกลางพวกเขา ตรัสให้พวกเขามีสันติสุขอีก คราวนี้ โธมัสอยู่กับพวกเขา เอ พระเยซูทรงหายไปไหนนะ ไม่มาเลย แต่พระองค์กลับมาพบพวกเขาอีกในหนึ่งสัปดาห์ให้หลัง
ยอห์น 20:27-29
คราวนี้ พระองค์ยื่นพระหัตถ์ให้โธมัสเอามือแยงเข้าไปในสีข้างของพระองค์ด้วย พอโธมัสได้ทำอย่างนั้น เขาก็ร้องว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า และพระเจ้าของข้าพเจ้า” เขาไม่สงสัยการคืนพระชนม์อีกต่อไป ที่ทรงคืนพระชนม์มาให้เขาเห็นครั้งนี้ พิสูจน์แล้วว่า พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าแท้จริง พระเยซูทรงมีร่างใหม่เมื่อทรงคืนพระชนม์ แต่กลับทรงเก็บรอยแผลสำคัญนั้นไว้
ด้วยความสงสัยของโธมัสนี่เองที่ทำให้เราได้พระพรกัน เพราะเมื่อเราเชื่อพระเยซูทั้งที่ไม่เห็นพระองค์ เราจึงมีความสุขมาก
ยอห์น 20:30-31
พระเยซูทรงทำหมายสำคัญมากมายที่เล็งถึงการเป็นพระเมสสิยาห์ องค์ผู้ถูกเจิม แต่ยอห์นไม่ได้บันทึกเอาไว้ เขาได้ให้เหตุผลที่เขียนเรื่องราวทั้งหมด ก็เพื่อผู้อ่านจะได้เชื่อว่า
​​​พระเยซูคือผู้ที่พระเจ้าทรงเจิม ทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้า และจะได้ชีวิตนิรันดร์ ในพระนามของพระองค์
อย่างหนึ่งที่เราต้องเข้าใจคือ พระนามของพระเจ้ามีความหมายไม่ใช่แค่ชื่อ แต่พระนามเป็นตัวแทนของพระองค์ทั้งหมด การมีชีวิตในพระนาม ก็คือ การมีชีวิตในพระเจ้าองค์นี้ ผู้ทรงนามพระเยซู
บางทีเราเชื่อพระเยซูมานาน และไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่เราจะต้องเข้าใจ รู้จัก สัมพันธ์สนิทกับพระองค์ต่างไปจากที่เคยแล้ว อย่าบอกแค่ว่า ฉันเป็นคริสเตียน แต่ลองตามพระเยซูจริง ๆ แล้วจะรู้ว่า การตามพระองค์นั้น เปลี่ยนชีวิตเราขนาดไหน

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในบทนี้ เป็นเรื่องจริงที่เกิดกับพระบุตรของพระเจ้าที่มาบังเกิดเป็นมนุษย์
ทุกคนไม่รู้ว่า พวกเขากำลังทำอะไรกับองค์พระผู้เป็นเจ้า แต่ทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นตามที่พระเจ้าทรงวางแผนล่วงหน้าไว้แล้ว

คำสั่งโบย!

พระเยซู.. ไม้กางเขน

สิ้นพระชนม์

เก็บพระศพ

คำอธิบายเพิ่มเติม

คำสั่งโบย
ยอห์น 19:1-2
สิ่งที่ปีลาตทำแล้วเหล่ายิวพอใจก็คือ สั่งเฆี่ยน การที่เขาสั่งเฆี่ยนอาจเป็นเพราะเขาต้องการปล่อยพระองค์ คือลงโทษแล้วก็ปล่อยได้ แต่เหล่าผู้นำยิวไม่ได้ต้องการอย่างนั้น การเฆี่ยนนี้จะใช้ทหารหลายคน คนหนึ่งโบยจนหมดแรงก็จะใช้อีกคนโบยต่อ ผู้ที่ถูกโบยจะเจ็บปวดมาก เพราะการเฆี่ยนอย่างนี้ จะใช้แส้ที่มีลูกเหล็กอยู่ตรงปลาย บางครั้งเหยื่อจะตายคาแส้เลย
ทหารสวมมงกุฎหนามให้พระองค์ ไม่ได้สวมดี ๆ แต่กดหนามเข้าไปให้แน่น หนามจะแทงเนื้อของพระเยซูอย่างแรง สวมเสื้อคลุมสีม่วงให้ ..​เป็นการเยาะเย้ยอย่างที่สุด กษัตริย์ที่มีมงกุฎเป็นหนาม
ยอห์น 19:3-5
พวกเขาเยาะว่า ขอต้อนรับกษัตริย์ชาวยิว แล้วยังตบพระพักตร์ ! ในเวลาเดียวกันปีลาตนำพระเยซูออกมาและประกาศว่า พระเยซูไม่มีความผิดอย่างที่ถูกฟ้อง นี่เป็นการประกาศซ้ำอีกครั้งว่า พระเยซูไม่มีความผิด สภาพของพระเยซูเวลานี้บอบช้ำอย่างหนัก แต่ยังไม่เป็นที่พอใจของพวกผู้นำศาสนาเหล่านั้น
ยอห์น 19:6-7
พวกเขา ร้องลั่นเมืองว่า ให้ตรึงพระเยซู ไม่ใช่พวกเขาเท่านั้นยังพาคนอื่น ๆ มาช่วยกันตะโกนเสียงดังด้วย ปีลาตเองไม่อยากยุ่งเรื่องนี้เลย ..​ตอนนี้เขาคงรู้แล้วว่า เขาถูกใช้เป็นเครื่องมือให้สั่งประหารพระเยซู ขอแลกตัวนักโทษก็ไม่ยอม ทั้งโบยให้แล้วก็ไม่พอใจ การสวมเสื้อคลุมสีม่วงให้พระเยซูอาจจะเป็นการยั่วเย้าเหล่าผู้นำเหล่านั้นเข้าไปอีก
จริง ๆ แล้ว พระเยซูทรงยืนยันว่า ทรงเป็นบุตรของพระเจ้า และยังตรัสด้วยว่า ทรงเป็นพระเจ้า ซึ่งเป็นสิ่งที่พระองค์เองตรัสก่อนหน้านี้ ในที่ต่าง ๆ หลายครั้ง
แต่ที่พวกเขานำข้อกล่าวหานี้มาใช้ เพราะพวกเขากำลังหลอกปีลาต เนื่องจากว่า ซีซาร์ถูกเรียกว่า เป็น บุตรของพระเจ้า ดังนั้นถ้าใครอ้างว่าตนเป็นบุตรของพระเจ้าเท่ากับท้าทายองค์จักรพรรดิซีซาร ผู้นำศาสนาพยายามเร้าให้ปีลาตเห็นว่า พระเยซูควรถูกประหาร
ยอห์น 19:8-10
คราวนี้ปีลาตเห็นชัดว่า เขาจะปล่อยพระเยซูไปง่าย ๆ ไม่ได้แล้ว พวกนี้เอาจริง และคงจะหาเรื่องจนตัวเขาเองอาจถูกปลดก็เป็นได้
เขาหันกลับมาถามพระเยซูจริงจังว่า พระองค์มาจากไหน… คงต้องการรู้ว่า มาจากพื้นที่ ๆ เป็นที่ซ่องสุมพวกก่อกบฎหรือไม่ หรือเขาอาจจะสนใจว่าพระองค์เป็นคนมาจากไหนจริง ๆ ..แต่พระเยซูไม่ทรงตอบ
เขาจึงโกรธและยังอ้างว่าเขามีสิทธิจะให้พระองค์เป็นอิสระหรือตายก็ได้
ยอห์น 19:11-12ก
แล้วพระเยซูในฐานะนักโทษ กลับทรงพิพากษาผู้ที่จับพระองค์มา รวมทั้งปีลาตเองด้วย พระองค์บอกให้เขารู้ว่า เขากำลังทำบาปอยู่ แต่เหล่าผู้นำยิวนั้นก็มีโทษบาปหนักกว่าปีลาต …​ และพวกเขาจะไม่พ้นโทษจากพระเจ้าแน่นอน
ตัวปีลาตเองต้องเข้าใจทุกอย่างที่พระเยซูตรัส เขาเข้าใจด้วยว่า พระเยซูไม่ได้ทำผิดอะไร อีกอย่างคือเขาอาจคิดว่า พระเยซูอาจเป็นพระบุตรของพระเจ้าจริง ๆ และสามารถจัดการกับเขาด้วยฤทธิ์ของพระองค์ ทางเดียวคือ เขาพยายามจะปล่อยพระเยซูอีกครั้ง
ยอห์น 12ข
แต่เหล่าผู้นำยิวก็ไม่ยอมเช่นกัน พวกเขาขู่ปีลาตว่า หากปีลาตปล่อยพระเยซูเท่ากับเป็นศัตรูของซีซาร์ พวกนี้ตั้งใจแน่วแน่ว่าต้องเอาชีวิตของพระเยซูให้ได้ในครั้งนี้ เพราะครั้งหน้าอาจจะยากกว่านี้อีก พวกเขายังยึดมั่นประเด็นที่พระเยซูตรัสว่า พระองค์ทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้า ว่าเป็นการต่อต้านซีซาร์โดยตรง
ที่จริงแล้วปีลาตก็ไม่ได้ถูกกับซีซาร์สักเท่าไร เขาเองเคยก่อเรื่องมาแล้ว จากความโอหังของเขาเอง ตอนนี้ เขาก็เลยตกเป็นเบี้ยล่างของเหล่าผู้นำยิว…
ยอห์น 19:13-14
แล้วปีลาตจึงต้องถอย .. สั่งเอาพระเยซูไปตัดสินที่ลานซึ่งมีบัลลังก์พิพากษาตั้งอยู่ เป็นลานใหญ่ในป้อมอันโตเนีย วันนั้นเป็นวันเตรียมปัสกา วันนี้ คือวันศุกร์(ดูข้อ 31)
ปีลาตกำลังจะต้องพิพากษาองค์พระเจ้ายิ่งใหญ่ที่วันหนึ่งจะกลับมาพิพากษาเขาอีกครั้ง … น่ากลัวจริง
คำที่ปีลาตกล่าวว่า นี่ไง กษัตริย์ของพวกเจ้านั้น เป็นคำประชดประชัน เพราะพระเยซูทรงสวมมงกุฎหนามและเสื้อคลุมสีม่วง…​ และพระองค์ทรงอยู่ในสภาพที่เต็มด้วยเลือด รอยแผลเฆี่ยนและ รอยช้ำตามตัวมากมาย
ยอห์น 19:15-16
ถึงตอนนี้ ปีลาตจำเป็นต้องยกพระเยซูให้กับผู้นำยิว ทั้งที่รู้ว่า พระเยซูทรงบริสุทธิ์ เพราะว่า เขาอาจจะถูกผู้นำยิวเหล่านี้เล่นงานทีหลัง เอาไปฟ้องซีซาร์อีก เรื่องจะใหญ่โต เขาเองอาจต้องออกจากงาน ดังนั้น ชีวิตของพระเยซูจึงไม่สำคัญเท่ากับอาชีพการงานของเขา
เห็นไหมว่า ผู้นำยิวยินดีจะยอมรับกษัตริย์ต่างชาติเป็นกษัตริย์ของเขา มากกว่าที่จะยอมรับว่า พระเยซูทรงเป็น องค์พระเมสสิยาห์ที่พระเจ้าทรงส่งมา

พระเยซู.. ไม้กางเขน
ยอห์น 19:17-18
พระเยซูจะต้องแบกกางเขนที่แสนหนักไปยังแดนประหารด้วยพระองค์เอง ทรงแบกลากไม้กางเขนไปถึงประตูเมือง แล้ว ซีโมนชาวซีรีน ได้มารับแบกไม้กางเขนต่อจากพระองค์ (มัทธิว 27:32)
แดนประหารอยู่ที่โกละโกธา เป็นพื้นที่ ๆ เหมือนกระโหลกคน ขบวนการตรึงนักโทษบนไม้กางเขน เป็นอีกช่วงเวลาที่เจ็บปวดสุดแสน ทั้งถูกตอกตะปูลงที่มือ เท้า และเมื่อเอาตั้งขึ้นก็มีการกระแทกที่ทำให้ความเจ็บปวดนั้นอยู่ในระดับที่ตายได้เลย.. เมื่อนักโทษจะหายใจก็ต้องขยับตัวขึ้นมาเพื่อจะได้อากาศเข้าไปในปอดได้ เป็นการเพิ่มความเจ็บปวดจากบาดแผลตะปูย้ำ ซ้ำ เข้าไปอีก
การประหารแบบนี้เป็นการคิดขึ้นของโรม เพื่อจะทรมานนักโทษให้ได้มากที่สุด นอกจากจะถูกประจาน โดยให้นักโทษเปลือยกายแล้ว พวกเขายังคิดว่าจะต้องให้ตายในความร้อนของดวงอาทิตย์ที่ส่องลงมา
อาจใช้เวลาเป็นวันกว่าจะสิ้นใจ
เหมือนว่ายอห์นเป็นผู้เดียวในหมู่อัครทูตที่ได้อยู่ในการประหารครั้งนี้ ท่านไม่ได้เล่าอะไรที่น่าสะพรึงกลัว นอกจากว่า ยังมีโจรอีกสองคนถูกตรึงข้างพระองค์ด้วย
ยอห์น 19:19-20
ปีลาตรู้ดีว่า เขาถูกมัดมือชก ดังนั้น เขาจึงเอากลับคืนบ้าง เป็นการแก้แค้นส่วนตัว โดยการเขียนป้ายบนไม้กางเขนว่า พระเยซูทรงเป็นกษัตริย์ของพวกยิว และก็ได้ผลเพราะยิวมาโวยวายอีก ขอเปลี่ยนคำ
ยอห์น 19:21-22
การทำป้ายเขียนข้อหาและชื่อนักโทษ เป็นประเพณีของโรม พวกยิวไม่พอใจเลยที่ปีลาตเขียนว่า กษัตริย์ของชาวยิว เขียนอย่างนั้นเป็นการให้เกียรติมากกว่าประจาน พวกเขามายื่นคำขาดอีก แต่ทีนี้ปีลาตไม่สนใจแล้ว ไม่ตามใจต่อไป ที่ทำให้ขนาดนี้ก็มากเกินพอ ในหนังสือมาระโก 15 เล่ารายละเอียดว่า พระเยซูทรงถูกหยามอย่างไรบ้าง
ยอห์น 19:23-24
ตามประเพณีแล้ว เสื้อคลุมและเสื้อชั้นในของนักโทษ จะกลายเป็นของผู้ที่ประหารเขา แสดงว่า มีคนประหารพระเยซู 4 คน รายละเอียดนี้ ยังมีการพยากรณ์มาล่วงหน้าด้วย
สดุดี 22:18 บันทึกว่า พวกเขาแบ่งปันเสื้อตัวนอกของข้าพเจ้า… แล้วเขาจับฉลากเอาเสื้อตัวในของข้าพเจ้าไป คำเขียนนี้ ได้เกิดขึ้นจริงหลายร้อยปีต่อมา นี่คือพระคำของพระเจ้าที่มีพระเจ้าเป็นผู้เขียนจริง ๆ ดาวิดจะทราบได้อย่างไรว่า วันหนึ่งจะมีวิธีการประหารแบบนี้ด้วย
เราจะรู้ได้ว่า พระเยซูทรงคิดทรงอธิษฐานอย่างไรก็อ่านได้จากสดุดีบทนี้เช่นกัน
ยอห์น 19:25-26
การถูกตรึงบนไม้กางเขนเป็นความเจ็บปวด ทรมานแสนสาหัสทั้งกับผู้ถูกตรึงและญาติพี่น้องที่เข้ามาอยู่ในแดนประหารนั้น ระหว่างอยู่บนไม้กางเขน พระเยซูทรงแสดงความรักและห่วงใยมารีย์ ด้วยการให้ยอห์นรับเธอไปดูแล น้องชายของพระองค์ คงไม่ได้อยู่ที่นั่น และพระองค์ก็ทรงไว้ใจยอห์นมาก
ยอห์น 19:27-28
ยอห์นตอบรับคำขอของพระเยซูทันที เขาช่วยดูแลมารีย์ราวกับเธอเป็นมารดาของเขาเอง และคำตรัสที่ว่า เรากระหายน้ำ ก็ทำให้คำพยากรณ์ของดาวิดสำเร็จด้วย (สดุดี ​22:15, 42:2)

สิ้นพระชนม์
ยอห์น 19: 29-30
พระเยซูได้ตรัสว่า พระองค์จะต้องดื่มจากถ้วยแห่งพระพิโรธของพระเจ้า พระองค์ถูกตรึงใกล้สิ้นพระชมน์ และได้ดื่มน้ำส้มนี้ลงไปด้วยจริง ๆ ตามที่เคยตรัสไว้
คำว่า สำเร็จแล้วที่พระองค์ตรัส เป็นคำที่มักจะเจอในใบเสร็จที่ประชาชนเสียภาษี สำเร็จแล้ว คือ ได้จ่ายค่าครบถ้วน เป็นคำที่แสดงด้วยว่า พระเยซูทรงมอบชีวิตของพระองค์ด้วยความตั้งพระทัยของพระองค์เอง ไม่ได้เกิดจากการบังคับของมนุษย์คนใด ถ้าพระองค์เป็นเพียงเหยื่อของเหล่าผู้นำยิว พระองค์จะไม่ตรัสคำแบบนี้แน่นอน
ยอห์น 19:31-32
ความกังวลของเหล่าผู้นำยิวยังไม่จบ พวกเขาต้องการเอาศพนักโทษลงมา ต้องการหักขาของทุกคนเพื่อทำให้คนที่ยังหายใจแผ่ว ๆ อยู่ได้ตายเร็วขึ้น จะแน่ใจว่าตายสนิท พวกเขาคงกลัวว่า พระเยซูไม่สิ้นพระชนม์จริง ๆ การหักขาของโรม คือการใช้ท่อนเหล็กตีลงไปที่ขาให้กระดูกแตก นักโทษจะไม่สามารถยืดตัวขึ้นเพื่อหายใจอีก เขาจะตายอย่างรวดเร็วเพราะหายใจไม่ได้
ถ้าเป็นกฎทั่วไปของโรม เขาจะปล่อยให้นักโทษตายช้า ๆ บนกางเขน ทิ้งไว้เป็นหลายวัน และให้นกแร้ง เหยี่ยมมาจิกกินร่างของพวกเขา
แต่สำหรับยิวแล้ว จะไม่ให้มีการทิ้งศพไว้ข้ามคืน เพราะเป็นการทำให้แผ่นดินเป็นมลทิน นี่เป็นกฎที่โมเสสให้ไว้ในเฉลยธรรมบัญญัติ 21:22-23
ยอห์น 19: 33-35
และเมื่อทหารมาถึงร่างของพระเยซู พวกเขาพบว่า พระองค์สิ้นพระชนม์แล้ว เพื่อให้แน่ใจ จึงเอาหอกแทงที่สีข้าง และน้ำกับเลือดก็ไหลออกมาให้เห็นว่า พระองค์สิ้นแล้วจริง ๆ
คนที่เห็นและเป็นพยานคือยอห์นนั่นเอง
ยอห์น 19:36-37
ยอห์นเองได้บอกเราตั้งแต่บทแรก ๆ ว่า พระองค์คือลูกแกะของพระเจ้าที่จะมาเอาบาปของชาวโลกไป (ยอห์น 1:29)
พระเยซูคือลูกแกะแห่งพิธีปัสกาที่ถูกห้ามไว้ว่า “อย่าหักกระดูกของมันเลย” (อพยพ 12​:46)
นี่เป็นอีกตอนที่มีการพยากรณ์ไว้ล่วงหน้าจากพระคัมภีร์เดิม

เก็บพระศพ
ยอห์น 19:38
โยเซฟคนนี้ เป็นสมาชิกสภายิว เป็นคนมั่งคั่ง และเขาไม่เห็นด้วยกับการพยายามประหารพระเยซูในครั้งนี้ (ลูกา 23: 50) เขารีบไปขอพระศพ เพราะเขาไม่ต้องการให้ใครมายุ่งกับพระศพอีก เขาต้องการเก็บพระศพไว้อย่างดี
ยอห์น 19:39-40
ส่วนนิโคเดมัสที่เคยมาพบพระเยซูยามค่ำ ก็เป็นผู้ติดตามพระเยซูมาโดยตลอด แต่ไม่ได้ออกตัวชัดเจน
เวลานี้ เขาเตรียมเครื่องหอมและสมุนไพรต่าง ๆ ที่ใช้ชโลมศพ เขาตั้งใจจะใช้ทั้งหมดนี้กับพระศพของพระเยซู ดูแล้วเป็นจำนวนมากมายทีเดียว
โดยจะมีการวางเครื่องหอมกระจายลงไปบนร่างของพระเยซู และใส่ลงบน แถบผ้ายาว ๆ เพื่อพันพระศพ
มียางเรซินที่ช่วยยึดผ้าให้ไม่หลุดออกมา
ยอห์น 19:41-42
อิสยาห์ 53:9 เขียนล่วงหน้าไว้หลายร้อยปีว่า “เขาถูกฝังร่วมกับเศรษฐี” เราทราบมาจากมัทธิวว่า ถ้ำเก็บศพแห่งนี้เป็นของโยเซฟ ชาวอาริมาเธีย (มัทธิว 27:60)
ถ้ำเก็บศพนี้อยู่ใกล้ ๆ กับที่ ๆ เขาตรึงพระเยซู ทำให้พวกเขาสามารถเก็บพระศพได้ทันก่อนที่จะมีวันสะบาโตซึ่งเริ่มต้นตอนเย็นวันศุกร์พอดี โยเซฟเป็นคนจัดการให้เอาหินที่พิงไว้กลิ้งปิดปากถ้ำ โดยมีทหารยามมาช่วยผนึกหินให้แข็งแรงและเฝ้ายามด้วย
(จากมัทธิว 27:60-66)