Author: prakham

สดุดี 131:1 ถ่อมใจลงต่อพระพักตร์
เราเห็นชัดเจนว่า ดาวิดรู้สึกอย่างไรต่อพระเจ้า ท่านปฏิเสธความยิ่งใหญ่ของตัวท่านเอง แม้ประชาชนจะมองว่าท่านเป็นกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่ขนาดไหนก็ตาม เมื่อท่านเข้ามาหาพระเจ้าท่านกล่าวถึงใจของท่านเองว่า เป็นอย่างไรเฉพาะพระพักตร์พระเจ้า ดวงตาที่หยิ่งผยองนั้น เราเห็นได้ทุกที่ ๆ เราไป มันเป็นดวงตาที่มองเหยียดหยามผู้อื่น แต่ดาวิดกล่าวว่าจะไม่มีเช่นนั้นในตัวท่าน
เรื่องที่ใหญ่โตซึ่งดาวิดพูดถึงตอนนี้ คือ ความทะเยอทะยานที่จะเป็นใหญ่กว่าที่เป็นอยู่ เรื่องที่ใหญ่โตเกินตัวท่าน เรื่องที่ท่านไม่สมควรจะรู้ได้ … เช่น สิ่งลี้ลับทั้งปวงที่เป็นของพระเจ้า สิ่งซึ่งพระเจ้ายังไม่ได้ทรงสำแดงให้ (เฉลยธรรมบัญญัติ 29:29)

สดุดี 131:2 นิ่งสงบต่อพระพักตร์
ดาวิดนิ่งสงบ และรู้สึกดีต่อความสงบในพระเจ้าเช่นนั้น ท่านวางใจพระเจ้าว่าจะทรงเลี้ยงดู ลูกที่อยู่ซบอกแม่ ลูกที่อยู่ใกล้ชิด อย่างไร ๆ ท่านก็จะได้รับการปกป้อง ช่วยเหลือ เลี้ยงดูจากพระเจ้าเหมือนเด็กน้อยคนนี้
ท่านย้ำให้รู้ว่า ท่านสงบจริง ๆ แม้มีอะไรวุ่นวายรอบข้าง

สดุดี 131:3หวังใจในพระเจ้า
ในฐานะกษัตริย์ผู้ปกครองประเทศ ท่านชวนให้คนอิสราเอลได้วางใจในพระเจ้าเท่านั้น ไม่มีที่อื่นที่จะวางใจได้ และไม่ได้วางใจแค่สองสามวัน สองสามปี แต่ชั่วชีวิตของเรา ตลอดไปเป็นนิตย์

สดุดี 130: 1-2 ผู้เขียนรู้สึกผิด
เมื่อใช้คำว่า ห้วงน้ำลึก มักมีความหมายถึง สถานการณ์อันตรายร้ายแรงถึงชีวิต เป็นเวลาที่ไม่อาจช่วยตัวเองได้ ต้องการความช่วยเหลืออย่างด่วน ผู้เขียนพูดซ้ำสองครั้งให้พระเจ้าทรงฟัง และทรงเอียงพระกรรณฟังด้วย และดูเหมือนว่า ความทุกข์นั้น ส่วนหนึ่งคือบาปในชีวิตของผู้เขียนเอง
สดุดี 130: 3-4ร้องทูลขอการอภัยบาป
เป็นความจริงที่ว่า หากพระเจ้าเก็บข้อมูลความบาปของเราแต่ละคน เราไม่มีวันรอดเลย
ท่านมั่นใจในพระกรุณาคุณของพระเจ้า มั่นใจว่าพระเจ้าจะอภัยบาปให้
การยืนอยู่ต่อพระพักตร์นั้น ทำให้นึกถึงการที่เราต้องยืนต่อพระบัลลังก์แห่งการพิพากษาของพระเจ้า
เมื่อพระเจ้าอภัยบาปให้เรา เราก็สำนึกในพระคุณ และยำเกรงพระองค์ ไม่ใช่ร่าเริงแล้วทำบาปต่อไป
สดุดี 130: 5-6การเฝ้ารอคำตอบด้วยความอดทน
เมื่อผู้เขียนขอพระเจ้าทรงอภัยแล้ว ท่านก็เฝ้ารอคำตอบอย่างใจจดจ่อ
ท่านปรารถนาจะได้ยินคำตอบจากพระเจ้าโดยตรง
สดุดี 130: 7-8 มั่นใจในพระเจ้า
ท่านชวนให้คนอิสราเอลหวังใจในพระเจ้าเพราะในพระองค์มีทั้งพระกรุณา การช่วยกู้ การไถ่ให้พ้นบาป
มีใครที่ไหนจะทำอย่างนี้ให้ได้เล่า? คนของพระเจ้าจึงต้องหวังใจในพระเจ้าทุกวันทุกเวลา …

สดุดี 129:1-3 คนของพระเจ้าถูกข่มเหง
ชนชาติอิสราเอลนั้น พบกับสงครามกับเพื่อนบ้าน ชนชาติที่อยู่ล้อมรอบมาตั้งแต่โบราณจนทุกวันนี้ ผู้เขียนได้ทูลขอพระเจ้าจะทรงทำลายศัตรูของศิโยน ท่านได้อธิบายว่า ความเป็นศัตรูกันนั้นต่อเนื่องเนิ่นนานขนาดไหน เข้าใจว่าคนอิสราเอลท่องสดุดีบทนี้ตอนที่เดินทางขึ้นไปยังเยรูซาเล็มในเทศกาลต่าง ๆ
ข้อสามได้บอกถึงการที่ศัตรู ทำร้ายคนอิสราเอลราวกับว่า พวกเขาซึ่งเป็นคนกลับกลายเป็นเหมือนท้องนา

สดุดี 129:4 พระเจ้าทรงปกป้องคนของพระองค์
เมื่อพระเจ้าตัดเชือกออก เหมือนกับตัดเชือกที่ผูกวัวด้วยกันออก พวกเขาก็ไม่อาจไถ ไม่อาจทำร้ายอิสราเอลได้อีกต่อไป

สดุดี 129:5-8 คำร้องทูลเพื่อคนของพระเจ้า
ผู้เขียนยังคงอธิษฐานต่อ ท่านรู้ว่า คนที่เกลียดศิโยน เท่ากับเกลียดองค์พระผู้เป็นเจ้าด้วย ขอจากพระเจ้าที่พวกเขาจะไม่มีวันเจริญและไม่มีวันได้คำอวยพร

สดุดี 128:1 ความยำเกรงพระเจ้านำมาซึ่งพระพร
พระพรของพระเจ้าที่ผู้เขียนบรรยาย แตกต่างจากสิ่งที่โลกต้องการ บทนี้เพิ่มเติมจากบทที่ผ่านมา
ในบริบทของโลกอิสราเอลโบราณ พระพรหมายถึงทุ่งที่มีพืชอุดม ภรรยาที่ซื่อสัตย์ และลูก ๆ ที่ล้อมรอบโต๊ะอาหาร พระพร สิ่งดีต่าง ๆที่พระเจ้าประทานให้นั้น เป็นของชุมชนของพระเจ้าด้วย ไม่แค่พระพรเฉพาะตัวคนเดียวเท่านั้น และผู้ที่จะนำพระพรมาสู่ครอบครัว ชุมชน คือผู้นำที่ยำเกรงพระเจ้า ไม่ใช่คนที่ขาดความรับผิดชอบกับคนรอบข้าง

สดุดี 128:2-4 พระพรของพระเจ้าเป็นอย่างนี้
การที่ได้กินผลแห่งน้ำมือนั้นคือ ไร่นา ฝูงสัตว์ของเขาเกิดผลเป็นอย่างดี สมัยก่อนโน้น ต้องมีลูกไว้เยอะ ๆ เป็นดี ภรรยาเป็นเหมือนเถาองุ่น มีลูกได้หลายคน ไม่เป็นหมัน ส่วนลูก ๆ เหมือนหน่อมะกอก รายล้อมโต๊ะอาหารทุกมื้อ นี่เป็นภาพของบุรุษที่พระเจ้าทรงอวยพระพร

สดุดี 128:5-6 ทูลขอพระพรเพื่อประชากรของพระเจ้า
จากนั้น ผู้เขียนได้อธิษฐานขอให้คนที่ยำเกรงพระเจ้าได้เห็นลูก หลาน เหลน … แต่เราสังเกตไหมว่า เขาไม่ได้เป็นคนที่นั่งเฉย แต่เป็นคนที่ทำงานอย่างขยันขันแข็ง รักและดูแลลูก ภรรยาเป็นอย่างดี นี่เป็นภาพอันงดงามของครอบครัวที่พระเจ้าทรงอวยพระพร