Category: พันธสัญญาใหม่

อธิบายเพิ่มเติม

กิจการ 28:1
เรือแตกใกล้เกาะมอลตา ทางใต้ของเกาะซิซิลี ไม่มีใครเคยมาแถบนี้ เป็นเกาะที่อยู่ 60 ไมล์ทางใต้ของเกาะซิซีลี ทุกคนรอด นายทหารได้คุมนักโทษครบทุกคน ถ้ามองด้วยสายตาของคนนอกแล้ว เป็นเรื่องแปลกมากที่นักโทษไม่หายไปสักคนเดียว!
อ่าวนี้ในปัจจุบันเรียกกันว่า อ่าวเซนท์พอล
กิจการ 28:2-4
พวกเขาพบชาวเกาะที่ใจดีมาช่วยก่อกองไฟ แต่เมื่อเกิดมีงูกัดเปาโล ทุกคนก็คิดว่า เปาโลเป็นนักโทษฉกรรจ์ ชาวเกาะคิดว่า เทพลงโทษเปาโล เรื่องนี้สำคัญมากเพราะเกี่ยวพันกับคำสัญญาของพระเยซูในหนังสือมาระโก 16:18
กิจการ 28:5-6
แต่เปาโลกลับสลัดงูลงกองไฟ แล้วไม่ตาย ไม่มีอาการใด ๆ ชาวเกาะก็กลับคิดว่าเขาเป็นเทพเสียเอง ตอนแรกคิดอย่างต่อมาคิดอีกอย่าง ขึ้นกับสถานการณ์ ทำให้เรารู้ว่า คนในสมัยโบราณ แปลความทุกอย่างที่เกิดขึ้นเกี่ยวข้องกับความเชื่อทั้งสิ้น
กิจการ 28:7-8ก
เปาโลรู้ว่า ปูบลิอัส ซึ่งเป็นผู้นำที่เป็นตัวแทนดูแลหมู่ชาวเกาะ มีพ่อที่ไม่สบาย เป็นบิด เปาโลจึงขอไปเยี่ยมอาการของเขานั้นน่าจะเป็นจากการกินอาหารที่ไม่สะอาด ตัวปูบลิอัสเองน่าจะเป็นผู้ที่โรมแต่งตั้งให้เป็นผู้ดูแลเกาะนี้
กิจการ 28:8ข-10
เขาอธิษฐานและพ่อก็หายป่วย ชาวเกาะจึงพากันมาอธิษฐาน และหายป่วยไปตาม ๆ กัน ชาวเกาะจึงดีใจและให้เกียรติกับพวกเขามาก เป็นอันว่าตอนนี้อยู่กันอย่างสันติ ทั้งนักโทษ ทหาร ชาวเกาะและเปาโลกับเพื่อน
กิจการ 28:11-12
เมื่อมีเรือมา พวกเขาจึงได้ลงเรือออกจากมอลตา ไปยังเมืองไซราคิวส์ ซึ่งอยู่ริมฝั่งเกาะซิซีลี เชื่อกันว่าเปาโลได้ตั้งคริสตจักรที่เมืองนี้ด้วย
กิจการ 28:13-14
พอมาถึงเมืองเรยีอุมซึ่งอยู่ทางใต้ เรือก็รออีกวันให้ลมดีเสียก่อน ผ่านเข้าไปทางช่องแคบเมสินา ซึ่งแยกเกาะซิซีลีจากแผ่นดินใหญ่ มีการขออนุญาตอยู่ต่อเพื่อพบ และสนทนากับพี่น้องซึ่งนายร้อยก็อนุญาตทันที เราจึงเห็นว่า นายร้อยกับเปาโลมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน อีกอย่าง เท่ากับลดภาระที่ต้องดูแลนักโทษคนนี้ด้วย
กิจการ 28:15
ย่านอัปปีอัสอยู่ทางใต้ของโรม ห่างประมาณ 43 ไมล์ ส่วนบ้านสามโรงแรมนั้น ห่างจากโรมประมาณ​ 30 ไมล์
กิจการ 28:16
เมื่อถึงโรม มีคำสั่งขังเปาโลในบ้าน ไม่ได้เข้าคุก โดยดูจากเรื่องราวแล้ว อาจประเมินได้ว่า นายร้อยยูเลียอาจเป็นผู้ขอให้เปาโลได้รับการขังในบ้าน โดยมีทหารผลัดกันมาเฝ้า (เท่ากับผลัดกันมาฟังพระคำของพระเจ้านั่นเอง) จะเห็นว่า ถึงตอนนี้ นายร้อยยูเลียสมีความรู้สึกดี ๆ ให้กับเปาโลเป็นอย่างมาก ทั้งสองคนได้สนทนาเมื่ออยู่บนเรือด้วยกัน จนกลายเป็นเพื่อนสนิท
กิจการ 28:17
นี่เป็นเวลาเริ่มต้นงานใหม่ ในเมืองใหม่ เขาเริ่มต้นจากการพบผู้นำชาวยิว โดยที่เชิญพวกเขามาพบที่บ้านซึ่งเขาถูกจำจองอยู่ อธิบายพระกิตติคุณให้พวกเขาฟัง
กิจการ 28:18-19
เปาโลได้อธิบายว่า ไม่ได้มีเรื่องกับคนยิว แต่คนยิวต่างหากที่ฟ้องร้องเขา จึงต้องถวายฎีกามาพบซีซาร์
กิจการ 28:20-22
การพบกันครั้งนี้ ทำให้พี่น้องชาวยิวได้เข้าใจเรื่องราวที่แท้จริงจากปากของเปาโลโดยตรงกิจการ 28:23-24
จากนั้นก็มีการเชิญคนอื่นมาที่บ้าน เพื่อสนทนากันเรื่องพระเยซูคริสต์
กิจการ 28:25
มีทั้งคนที่เห็นด้วย และคนที่ไม่ยอมเชื่อ เปาโลจึงเข้าใจแล้วว่า คำที่อิสยาห์กล่าวเป็นความจริงกิจการ 28:26-27
นั่นคือ อย่างไร ๆ ยิวก็มักจะไม่เชื่อว่าพระเมสสิยาห์มาแล้ว และพระองค์คือ พระเยซูคริสต์ อิสยาห์บอกล่วงหน้าว่า ยิวจะไม่ยอมรับพระเยซู
กิจการ 28:28-29
ดังนั้นข่าวประเสริฐจึงต้องไปหาคนต่างชาติที่จะรับฟัง และเชื่อพระนามพระเยซู
กิจการ 28:30-31
สองปีที่เปาโลอยู่ในโรม ไม่ไร้ผล เพราะเขาได้ประกาศพระนามอย่างกล้าหาญ และไม่มีใครมาต่อต้านหรือลุกฮือขึ้นเหมือนอย่างที่เกิดในหมู่ชาวยิวที่ผ่านมาเลย

พระคำเชื่อมโยง

คำอธิบายเพิ่มเติม

กิจการ 27:1-2
ลูกา ผู้เขียนได้กล่าวว่า มีการตัดสินใจให้ “เรา” แล่นเรือไปอิตาลี แสดงว่า นอกจากเปาโลแล้วก็มีลูกาและนักโทษคนอื่น ๆ อีกด้วย เมืองอัดรามิททิยุมอยู่ชายฝั่งทะเลอีเจียนทางเหนือขึ้นไป แผนการคือ เรือจะมารับพวกเขาแล้วเลียบฝั่งเอเชีย
กิจการ 27:3
วันแรกของการเดินทาง ไปถึงไซดอน ซึ่งนายร้อยยูเลียสอนุญาตให้เปาโลไปหาคนรู้จักเพื่อช่วยหาสิ่งจำเป็นให้ แสดงว่า ในไซดอนมีคริสเตียนอยู่จำนวนหนึ่งที่เป็นเพื่อนของเปาโล
กิจการ 27:4-6 เปลี่ยนเรือ
เรือออกเดินทางต่อไป แต่แทนที่จะไปตามที่บอก กัปตันเดินทางเลียบเส้นทางปลอดลมของเกาะไซปรัสแทนที่จะเลียบฝั่ง ดังนั้น นายร้อยจึงต้องให้นักโทษขึ้นเรือที่มุ่งหน้าไปอิตาลี เป็นเรือที่มีเป้าหมายที่โรม
เรือจากอเล็กซานเดรียเป็นเรือขนส่งพวกธัญพืชจากอียิปต์ไปโรม
กิจการ 27:7-8
เรือดังกล่าวแล่นในช่วงปลายของฤดูเดินเรือ ดังนั้นจึงเกิดปัญหาที่กัปตันเองก็รู้ดี ท่างามไม่ได้เป็นที่เหมาะจะพักเรือช่วงฤดูหนาว เพราะว่าท่าเรือนั้นเปิดสู่ทะเลกว้าง
กิจการ 27:9-12
เปาโลได้กล่าวคำเตือนกัปตันและนายร้อยว่า การเดินทางครั้งนี้อันตราย ควรหยุดรอก่อน เราไม่ทราบว่าท่านรู้ได้อย่างไร แต่คำของท่านเป็นเหมือนคำพยากรณ์
แต่กัปตันเองไม่เห็นด้วย เขาอยากจะไปจากที่ตรงนี้ ด้วยเหตุผลว่าต้องการแล่นเรือให้ถึงเกาะครีตทันฤดูหนาว เขาคงคิดว่า ไม่เห็นต้องฟังคนที่ไม่ได้เชี่ยวชาญการเดินเรือ .. ความเห็นของเขาต้องดีกว่า
กิจการ 27:13-15
กัปตันเรือมองว่า ในเมื่อมีลมทะเลใต้เบา ๆ ก็น่าจะเลียบไปตามฝั่งเกาะครีตได้ … แต่แล้วทันใดนั้นเอง ก็มีลมประจำถิ่นจากทางตะวันออกเฉียงเหนือพัดมาอย่างแรง ทำให้เรือไปตามลมจากเมืองโฟนิกซ์ออกไปยังทะเลกว้าง
กิจการ 27:16-17
เรือลอยไปจนใกล้เกาะคาลดา กัปตันตัดสินใจปล่อยเรือลอยไปตามลมแรงนั้น
กิจการ 27:19-20
กัปตันเห็นทีจะอันตรายเกินไปจึงให้ทิ้งเครื่องมือหนักลงทะเลไปให้หมด ในเมื่อฟ้ามืดทั้งเช้าเย็น พวกเขาจึงไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหน มองไม่เห็นดาวบนฟ้าที่จะบอกทิศทาง เขาอาจจะรู้แค่ว่าเวลานี้เป็นกลางวันหรือกลางคืนโดยเดาเอาจากความสว่างราง ๆ ของเวลากลางวัน
กิจการ 27:21-22
แทนที่จะตำหนิกัปตัน เปาโลกลับเตือนสติและให้กำลังใจว่า จะไม่มีใครเสียชีวิต แต่เรือจะจมแน่นอน
กิจการ 27:23-24
ที่เปาโลรู้ก็เพราะทูตสวรรค์มาบอกว่า อย่างไร จะได้พบซีซาร์แน่ และพระเจ้าจะทรงเมตตาให้ทุกคนรอดชีวิต
นี่เป็นการเห็นนิมิตครั้งสุดท้ายของเปาโล ที่ถูกบันทึกไว้
กิจการ 27:25-26
เปาโลรู้แน่ว่า พระเจ้าตรัสอย่างไรก็จะเป็นอย่างนั้น และยังกล่าวคำล่วงหน้าว่า เรือจะเกยตื้นด้วย
กิจการ 27:27-29
ทะเลอาเดรียติคที่กล่าวถึงนี้ หมายถึงท้องทะเลไอโอเนียนที่อยู่ระหว่างเกาะครีต มอลตา อิตาลีและกรีซ
กลาสีเรือลองหยั่งความลึกได้ประมาณ 120 ฟุต ต่อมาเป็น 90 ฟุต พวกเขาทิ้งสมอท้ายเรือ ช่วยให้เรือไม่หมุนเคว้ง
กิจการ 27:30-32
ถึงตรงนี้ มีกลาสีหลายคนคิดว่าจะหนีจากเรือเอาชีวิตรอด แต่.. เปาโลเตือนนายร้อยทันทีว่า หากพวกเขาหนีไป คนที่อยู่บนเรือจะไม่รอด เปาโลรู้ว่า ทุกคนต้องเชื่อสิ่งที่เขากล่าว ไม่ใช่คิดเอาแต่ตัวรอด เพราะในเวลาต่อมา ทุกคนต้องช่วยเหลือกันยามที่เรือแตก
กิจการ 27:33-34
การที่พวกเขาอดอาหารมาถึง 14 วันทำให้ทุกคนหมดแรง เปาโลจึงขอให้ทุกคนกินอาหารบ้าง และยังคงให้กำลังใจพวกเขาต่อไป ก่อนหน้านี้ทั้งอาเจียน เมาเรือ พวกเขาก็งดอาหาร การเตรียมอาหารน่าจะลำบากมากเพราะพายุพัดไม่หยุดหย่อน
กิจการ 27:35-38
เปาโลกล่าวคำอธิษฐานขอบคุณพระเจ้า … เมื่อกินอาหารเสร็จก็ให้ทิ้งข้าวสาลีลงให้หมด เชื่อแน่ว่าระหว่างที่อยู่ในเรือก่อนหน้านี้ เปาโลได้ใช้เวลากล่าวพระคำของพระเจ้าให้แก่เหล่ากลาสีเรือ และนักโทษสองร้อยกว่าคน ไม่หยุดหย่อน เปาโลน่าจะมีความสุขไม่น้อย
กิจการ 27:39-40
ตอนนี้ทางเลือกเดียวเมื่อเห็นฝั่ง คือ ไปให้ใกล้ฝั่งมากที่สุด
กิจการ 27:41-42
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เรือแตก! นายทหารที่คุมนักโทษจึงคิดว่า จะฆ่านักโทษ เพราะหากนักโทษหนีไปได้พวกเขาจะโดนลงทัณฑ์แน่นอนตามกฏของโรม โดยต้องรับโทษของนักโทษที่หนีหายไปด้วยตัวเอง
กิจการ 27:43
แต่นายร้อยไม่ยอม เขาไม่ยอมให้ใครฆ่าเปาโลเด็ดขาด
กิจการ 27:44
ในที่สุด เรือแตกจริง ๆ แต่แล้ว พวกเขาก็รอดตายทุกคน

พระคำเชื่อมโยง